Η Αφροδίτη της Μήλου απορεί, εξίσταται και θυμώνει

Κανένα κόμμα δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ασχοληθεί με το έγκλημα στο Σαρακήνικο της Μήλου. Ισως γιατί ΟΛΑ έχουν λίγο πολύ τη φωλιά τους λερωμένη.

Όχι μονάχα γιατί ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για την προστασία του σπάνιου γεωφυσικού κάλλους της περιοχής, αλλά γιατί δεν αντιμετωπίζουν εις βάθος παρόμοια θέματα(π.χ.εν προκειμένω, η χώρα στο 80% δεν έχει πολεοδομικό κανονισμό!).

Αδιαφορία υπήρξε και από την Τοπική Αυτοδιοίκηση της Μήλου, καθώς και από λογής Οικολογικές Οργανώσεις: Το Σαρακήνικο δεν είναι ενταγμένο στις περιοχές Νatura, και παραμένει απροστάτευτο, γιατί ποτέ κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την ένταξή του.

Προκλητική αδιαφορία και από τα περισσότερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Ακόμη κι όταν έγινε η αποκάλυψη για το ξενοδοχείο στο Σαρακήνικο (ρεπορτάζ του Γιώργου Καραγιάννη στο «Πρώτο Θέμα»), αρκετά μίντια το προσπέρασαν ή έδωσαν ελάχιστη σημασία.

Από τις εξαιρέσεις είναι το ημέτερο NEWS 24/7. Απέφυγε τις βιαστικές καταγγελίες και έριξε φώς στην υπόθεση με ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ της Νίκης Μπάκουλη. Διαβάζοντας καταλαβαίνεις πόσο αδιάφορο, νωθρό και ανέτοιμο υπάρχει διαχρονικά το κράτος αλλά και η Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Μιλάμε για εγκληματική συμπεριφορά εις βάρος της χώρας- κενά νόμου και κραυγαλέες θεσμικές ελλείψεις-, με αποτέλεσμα να εκμεταλλεύονται τα κενά αυτά διάφοροι επενδυτές/κατασκευαστές και να εξασφαλίζουν νομότυπες(!) άδειες για τις καταστροφικές περιβαλλοντικά εργασίες τους. Αψευδής μάρτυς η εικόνα της Μυκόνου, της Σαντορίνης, της Πάρου και άλλων νησιών.

Σχετικά με το Σαρακήνικο, φαίνεται ότι θα αποφευχθεί τελικά η καταστροφή μετά την ανακίνηση του θέματος και την παρέμβαση του αρμόδιου υπουργείου. Όμως το γενικό πρόβλημα παραμένει όσο καθεύδει το θεσμικώς προλαμβάνειν.

Ας ελπίσουμε ότι θα ισχύσει η διαβεβαίωση του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Θεόδωρου Σκυλακάκη, που δεσμεύτηκε ότι σε τρία χρόνια η χώρα μας θα έχει καλυφθεί κατά 98% σε πολεοδομικά σχέδια(ανέφερε επίσης ότι για το έργο αυτό διατίθενται 700.000.000 από το Ταμείο Ανάκαμψης).

Η συκοφαντημένη Διαχείριση

Ανοίγοντας τον υπολογιστή, το πρώτο που διάβασα ήταν το διαφωτιστικό σημείωμα της Νίκης Μπάκουλη για την Μήλο. Και μετά πετάχτηκα στο ρεπορτάζ του Γεράσιμου Λιβιτσάνου για την ομιλία Τσίπρα στην εκδήλωση του φερώνυμου Ινστιτούτου. Άσχετα μεταξύ τους τα κείμενα των δύο συναδέλφων; Όχι και τόσο…

Διάβασα, λοιπόν, ότι ο πρώην πρωθυπουργός υπεραμύνεται της «ενότητας των προοδευτικών δυνάμεων», θεωρεί ότι απαιτούνται «νέα ανάγνωση και νέα στάση, χωρίς τα χτεσινά στερεότυπα και τους κομματικούς μηχανισμούς» και σημειώνει κάτι εξίσου ενδιαφέρον με τα προεκτεθέντα, λέγοντας επι της ουσίας τα εξής:

Η κοινωνική κινητικότητα, όπως καταδείχτηκε με τις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη δεν αποτελεί μονάχα αντίδραση προς τις πρακτικές του Μαξίμου αλλά συνιστά αναζήτηση πολιτικής διεξόδου η οποία σήμερα δεν φαίνεται να δίνεται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Αναντίρρητα ο Τσίπρας ευστοχεί επισημαίνοντας την αδυναμία σύνολης της προοδευτικής αντιπολίτευσης να παράσχει πειστική πολιτική διέξοδο, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Το δείχνουν όλες οι σχετικές έρευνες της κοινής γνώμης.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι κατορθώνεται η ενότητα των προοδευτικών κομμάτων με προγραμματικό τρόπο. Το ερώτημα που τίθεται είναι σαφές: Αρκούν οι προγραμματικές συμπτώσεις και ποιες είναι αυτές;

Θα περιλαμβάνονται γενικόλογες αναφορές στην αποκατάσταση του Κράτους Δικαίου, στην παραγωγική Ανάπτυξη και σε άλλες κεντρικές επιλογές(π.χ. για τα Ενεργειακά) και θα εξαντλείται σε αυτά ο κοινός προγραμματικός τρόπος;

Αν συμβεί αυτό, η επόμενη κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς θα αρχίσει πάλι από το μηδέν έχοντας μπροστά της χίλια δυό εξαιρετικής σημασίας θέματα, δύσκολα και ακανθώδη, που αφορούν τον ερειπιώνα του κράτους. Δηλαδή, θέματα αναγκαίας και επιτακτικής διαχείρισης που πρέπει να αντιμετωπιστούν και να διεκπεραιωθούν για να μην ταλαιπωρούν την κοινωνία και να μην φρενάρουν την Οικονομία.

Όμως για όλα αυτά τα ζητήματα, για τα οποία δεν έδωσε λύση ούτε ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη ούτε η επανίδρυση του Καραμανλή, απαιτείται πολύμηνη σκληρή δουλειά.

Απαιτείται μελέτη των στοιχείων που ταλανίζουν τον πολυπλόκαμο διοικητικό μηχανισμό του κράτους, καθώς και σοβαρή επεξεργασία ώστε να συγκροτηθεί συγκεκριμένο Σχέδιο, έτοιμο να υλοποιηθεί από την πρώτη μέρα της κυβερνητικής θητείας.

Σχέδιο για την διευκόλυνση της Δικαιοσύνης ώστε να μην καθυστερούν οι αποφάνσεις της, Σχέδιο για την διευκόλυνση των επενδύσεων, Σχέδιο για την Ανάπτυξη βασικών τομέων της Οικονομίας(π.χ.γεωργική παραγωγή), Σχέδιο για την αμυντική Βιομηχανία, Σχέδιο για τον Πολεοδομικό Κανονισμό και τα αυθαίρετα, Σχέδιο για τον Τουρισμό σε συνδυασμό με την προστασία του Περιβάλλοντος κλπ κλπ.

Να το πούμε για πολλοστή φορά: Σχέδιο δεν συνιστούν οι φλύαρες προεκλογικές αναφορές ούτε τα προγράμματα του ποδαριού, σαν κι αυτά που συνηθίζουν να επικαλούνται τα κόμματα. Το συνολικό Σχέδιο για τη χώρα απαιτεί πολύμηνη, πολύμοχθη δουλειά από τα κόμματα της αντιπολίτευσης που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν, ώστε να είναι έτοιμα όταν έρθει η ώρα.

Διαφορετικά, δεν έχει κανένα νόημα ούτε η ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων ούτε η κατά μόνας επιδίωξη πολιτικής διεξόδου. Εκτός κι αν νομίζουν τα κόμματα της ευρύτερης Κεντροαριστεράς ότι διαχείριση σημαίνει εμβαλωματικές λύσεις που συντηρούν το υφιστάμενο σύστημα εξουσίας.

Αν διατηρούν αυτή την σκονισμένη και δογματική άποψη και δεν καταλαβαίνουν ότι σε χώρες που πάσχουν εγγενώς όπως η Ελλάδα (διοίκηση, θεσμικά ελλείμματα, χαμηλή παραγωγικότητα κλπ)η Διαχείριση είναι το πρώτο, μεγάλο κατακτητικό βήμα για ένα φωτεινό μέλλον, τότε ζήτω που καήκαμε…