Η Αφροδίτη Πατουλίδου στο πιο “anti-Valentine” ρεσιτάλ της πόλης

Η διακεκριμένη υψίφωνος Αφροδίτη Πατουλίδου, που τα τελευταία χρόνια αφήνει το δικό της, ιδιαίτερο στίγμα σε πολλές σημαντικές σκηνές ανά τον κόσμο ως τραγουδίστρια όπερας, αλλά και μουσικής μέταλ, παρουσιάζει ένα μοναδικό «anti-Valentine» ρεσιτάλ με τίτλο My Bloody Valentine στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ την Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2025, στις 20.30.

Η Αφροδίτη Πατουλίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και υπήρξε από τις πρώτες καλλιτέχνιδες που συμμετείχαν στην πρωτοβουλία Equilibrium Young Artists της Μπάρμπαρας Χάννιγκαν, ερμηνεύοντας την Αν Τρούλαβ στην όπερα Η ζωή ενός ακόλαστου του Στραβίνσκι το 2018. Έκτοτε, έχει συνεργαστεί με κορυφαίες ορχήστρες όπως Φιλαρμονική Ορχήστρα Γαλλικής Ραδιοφωνίας, Συμφωνική Ορχήστρα του Γκαίτεμποργκ, Φιλαρμονική Ορχήστρα Μονάχου, Κοντσέρτχεμπαου Άμστερνταμ, Συμφωνική Ορχήστρα Ραδιοφωνίας Δανίας κ.ά.

Το οπερατικό της ρεπερτόριο περιλαμβάνει τους ρόλους: Γυναίκα (Η ανθρώπινη φωνή), Σουζάννα (Οι γάμοι του Φίγκαρο), Μπελίντα (Διδώ και Αινείας) και Ζοφί Σολ (Λευκό ρόδο). Έχει εμφανιστεί σε θέατρα όπως Κρατική Όπερα Βερολίνου, Θέατρο Λα Μονναί Βρυξελλών, Βασιλικό Θέατρο Μαδρίτης και Εθνική Λυρική Σκηνή.

Πρόσφατα έκανε το ντεμπούτο της με την Ορχήστρα του Κλήβελαντ και περιόδευσε με τη Συμφωνική Ορχήστρα Λονδίνου, ερμηνεύοντας την 4η Συμφωνία του Μάλερ και το έργο Lonely Child του Βιβιέ. Η δεξιοτεχνική της ερμηνεία στο έργο Εκλάμψεις του Μπρίττεν με τη Γερμανική Συμφωνική Ορχήστρα του Βερολίνου απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Ως εικαστικός, έχει δημιουργήσει έργα τέχνης για το μέταλ συγκρότημα GRINN.

My Bloody Valentine- Μια οπερατική, απόκοσμη, γκόθικ εμπειρία από την Αφροδίτη Πατουλίδου

Αφιερωμένο σε όλες τις ραγισμένες καρδιές, τους μοναχικούς και όσους αισθάνονται αποξενωμένοι από τους χαρμόσυνους εορτασμούς της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου, το ρεσιτάλ My Bloody Valentine προσφέρει μια βραδιά γεμάτη μουσική που εξερευνά τις σκοτεινές, συχνά ανομολόγητες όψεις του έρωτα: μια οπερατική, απόκοσμη, γκόθικ εμπειρία.

Συνοδευόμενη από τον καταξιωμένο Γερμανό πιανίστα Έρικ Σνάιντερ, η Αφροδίτη Πατουλίδου θα ερμηνεύσει μέσα σε ένα υποβλητικό γκόθικ σκηνικό ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει μουσική που εκτείνεται από τους μεγάλους Ρομαντικούς συνθέτες μέχρι διασκευασμένα αριστουργήματα της τζαζ και παραδοσιακά τραγούδια. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει έργα των Βολφ, Κλαρκ, Λαίβε, Μάλερ, Μενόττι, Μπρίττεν, Ραχμάνινοφ, Ριάδη, Ρότζερς, Σιμπέλιους, Σοπέν, Σούμαν, Σούμπερτ, Στράους, Τσεμλίνσκυ κ.ά.

Η Αφροδίτη Πατουλίδου μιλά στο NEWS 24/7 για το πώς γεννήθηκε η ιδέα για μια “anti-Valentine” μουσική βραδιά λέγοντας: “Αγαπώ τις έντονες αντιθέσεις. Όποτε μου προτείνεται κάτι, ερευνώ πάντα το «αρνητικό» του, τον αντίποδά του. Έχω επίσης αυτό που λένε «μελαγχολία των εορτών», γιατί σπάνια μπορώ να συμμεριστώ την αναμενόμενη χαρά, όπως στα Χριστούγεννα, στο Πάσχα και φυσικά στην γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου. Σπάνια μπορώ να ανταποκριθώ στις συναισθηματικές προσδοκίες των περιστάσεων.

Η μοναδική γιορτή στην οποία νιώθω κοντά είναι το Halloween – στο οποίο αφιερώνω και την περιοδεία μου τον ερχόμενο Οκτώβριο, καθώς η θεματολογία του Halloween εξερευνά το αλλόκοσμο στοιχείο και δίνει οξυγόνο στο αλλόκοτο και στο ανεξερεύνητο. Πιστεύω πως η τριβή μας με ότι μας κάνει να νιώθουμε άβολα, συμβάλλει στην αυτογνωσία μας. Έτσι λοιπόν, το «My Bloody Valentine» στοχεύει να φιλοξενήσει ψυχές που επίσης νιώθουν αποξενωμένες τις περιόδους αυτές, και ίσως αυτό να είναι τελικά το νόημα των εορτών αυτό: το να βρεθούμε πιο κοντά, είτε χαιρόμαστε, είτε υποφέρουμε”.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει έργα από τον Ρομαντισμό, τη τζαζ αλλά και παραδοσιακά τραγούδια. Πώς συνδυάζετε αυτά τα διαφορετικά μουσικά είδη σε μία ενιαία αφήγηση;

Αρχικά από τις θεματικές των ποιημάτων αλλά και από τις μουσικές συνδέσεις. Στόχος του προγράμματός μας δεν είναι να επιδείξει στυλιστική επάρκεια σε κάθε είδος φυσικά, αλλά – με σεβασμό προς το στυλ και το είδος- η επιλογή ακολουθεί μια εσωτερική δραματουργία: την δροσερή αρχή και το πικρό τέλος μιας σχέσης.

Εκτός από το πιάνο, χρησιμοποιείτε και τη νικελχάρπα, ένα σπάνιο έγχορδο όργανο από τη Σουηδία. Πώς αποφασίσατε να την εντάξετε στο ρεσιτάλ και τι νέο φέρνει στον ήχο σας;

Η νικελχάρπα με βοηθάει να πω ιστορίες, είναι ο ισοκράτης μου και ο «γυριστής» μου για να μιλήσω με όρους ηπειρώτικης πολυφωνίας. Η φωνή της νικελχάρπα βρίσκει τον δρόμο της μέσα σε οτιδήποτε δημιουργώ. Ζωντανεύει την τεράστια μουσική παράδοση των αιώνων, και φέρνει ακόμη και σε σύγχρονα τραγούδια τον απόηχο του αρχέγονου και του ακατέργαστου ήχου. Λειτουργεί έτσι ως αντίστιξη στην πολυδιάσταση ποίηση και την πλούσια αρμονία που προσφέρουν τα υπόλοιπα τραγούδια που θα παίξουμε με τον Έρικ Σνάιντερ στο πιάνο.

Η θεματολογία του ρεσιτάλ εστιάζει στις σκοτεινές όψεις του έρωτα. Πώς προσεγγίζετε την έννοια της “ραγισμένης καρδιάς” μέσα από το μουσικό σας πρόγραμμα;

Το ρεσιτάλ αυτό εστιάζει στο δίκοπο μαχαίρι του έρωτα: ανυπομονούμε να μας κυριεύσει, να νιώσουμε ζωντανοί και σύντομα παρακαλούμε να απαλλαχτούμε από αυτόν, να ξεχάσουμε, μόνο και μόνο για να ξεκινήσουμε από την αρχή… Ο έρωτας είναι συχνά πεδίο μάχης -δεν μιλούμε εδώ για αγάπη αλλά για φλογερό ιδιοτελές πάθος. Το ρεσιτάλ αυτό επισκέπτεται είναι ένα ταξίδι στις πιο «χαμηλές» στιγμές μας.

Πιστεύω πολύ στο να μιλάμε για τα «αρνητικά» συναισθήματά μας. Να εξοικειωνόμαστε με αυτά ώστε να μην μας παραλύουν. Πιστεύω σε μια κοινωνία που μιλάει ανοιχτά, μοιράζεται την πληροφορία ώστε να ενημερώνουμε την συλλογική συνείδηση και να ευαισθητοποιούμαστε. Κι έτσι μια ημέρα, ένα «έγκλημα πάθους» -όπως θα ακούσουμε στο «Der Zwerg» του Franz Schubert και στο «The Sealman» της Rebecca Clarke, να αποκαλείται πλέον « γυναικοκτονία » και να κατανοούμε όλοι τον λόγο γι’ αυτή την αναγκαία αλλαγή.

Αφροδίτη Πατουλίδου: Και κλασική και μέταλ

Το My Bloody Valentine είναι μια αντισυμβατική μουσική πρόταση, όπως και η ίδια η πορεία σας. Πώς παντρεύονται η όπερα και το heavy metal στη δική σας καλλιτεχνική ταυτότητα;

Αν μου επιτρέπεται να απαντήσω με μια παρομοίωση, θα έλεγα πως το heavy metal και η όπερα δεν παντρεύτηκαν ποτέ, αλλά ζούσαν πάντοτε σε ελεύθερη σχέση μέσα μου. Είναι μια ρομαντική σκέψη ο γάμος των δύο, αλλά τους «προσγειώνει» η καθημερινότητα. Αγαπώ με πάθος και σέβομαι τα διαφορετικά στυλ και τις απαιτήσεις τους και προπονούμαι πολύ διαφορετικά για το καθένα.

Σίγουρα η metal δίνει οξυγόνο στην πλευρά μου που θέλει απλά να «βγει και να τα σπάσει», η παραδοσιακή πλευρά μου είναι ο φόρος τιμής και η ευγνωμοσύνη για αυτό που μας έχει παραδοθεί προφορικά από τους προγόνους μας, και η όπερα -δεν μπορώ να το πω διαφορετικά- είναι αυτό που είμαι: το τραγούδι που χρησιμοποιεί ολόκληρο το σώμα και τις φωνητικές δυνατότητες στο έπακρο, η θεατρικότητα, η ιδιοφυία της οπερατικής πλοκής. Τέλος, η όπερα είναι αναμφίβολα ο τρόπος που έχω επιλέξει να ζω: με την πειθαρχία και την αγάπη που αρμόζει ένα τόσο απαιτητικό και πανέμορφο είδος.

Στη μέταλ σκηνή, πολλές μπάντες ενσωματώνουν οπερατικά και συμφωνικά στοιχεία στη μουσική τους. Έχετε σκεφτεί ποτέ να δημιουργήσετε ή να συμμετάσχετε σε ένα symphonic metal project;

Η symphonic metal μουσική είναι ο λόγος που πήγα στο ωδείο για να μάθω να τραγουδάω. Έχω συμμετάσχει σε διάφορα symphonic metal projects από τότε, με την μεγαλύτερη συνεργασία μου να είναι με την γαλλική metal μπάντα, Igorrr, με τους οποίους περιοδεύσαμε για 2 χρόνια.

Στο μεταξύ οι ημερομηνίες μου στην κλασσική μουσική άρχισαν να συγκρούονται με τις ημερομηνίες των μακρόχρονων περιοδειών τους και ομολογώ ότι νίκησε μέσα μου η αγάπη για τον «φυσικό» και μη ενισχυμένο ήχο. Ωστόσο συνεχίζω να συνεργάζομαι με μπάντες κυρίως παρέχοντας τα φωνητικά μου για δίσκους και δεν αποκλείω ποτέ το ενδεχόμενο για μια καινούργια συνεργασία, για την ακρίβεια κάτι βρίσκεται ήδη στα «σκαριά».

Έχετε συνεργαστεί με κορυφαίες ευρωπαϊκές ορχήστρες και λυρικά θέατρα. Ποια ήταν η πιο καθοριστική στιγμή της καριέρας σας μέχρι σήμερα;

Αν και κάθε βήμα ήταν σημαντικό, κάθε επιλογή με οδηγούσε πιο πέρα στο μονοπάτι, πιστεύω πως πρέπει να ήταν η απόφαση να κάνω ακρόαση για την υψίφωνο και μαέστρο Μπάρμπαρα Χάννιγκαν. Δεν πίστευα ότι υπήρχε περίπτωση να με επιλέξει για τον ρόλο της Ανν Τρούλοβ στην όπερα The Rake’s Progress του Στραβίνσκυ, και ειλικρινά πήγα στην ακρόαση μόνο και μόνο για να την γνωρίσω. Ύστερα ξεκίνησα να περιοδεύω μαζί της σε πολλά project και έμαθα πάρα πολλά δίπλα της. Έχει εμπνεύσει σε μεγάλο βαθμό την εργασιακή μου ηθική, την συναδελφικότητα και την αφοσίωση με την οποία ζω καθημερινά.

Πέρα από το τραγούδι, έχετε ασχοληθεί και με την εικαστική δημιουργία. Βλέπετε σύνδεση ανάμεσα στη μουσική και τη ζωγραφική στη δική σας καλλιτεχνική πορεία;

Σύνδεση απόλυτη, ναι. Συγκεκριμένα μουσικά έργα δημιουργούν χρώματα και εικόνες στο μυαλό μου που βρίσκουν τον δρόμο τους στον καμβά μου. Μου αρέσει η ζωγραφική και η φωτογραφία επειδή δημιουργούν σιωπή στο μυαλό μου ώστε να «ανασαίνει» πιο εύκολα η μουσική εκεί μέσα. Είναι περισσότερο μια διαδικασία διαλογιστική για εμένα στην οποία με προσκαλούν κατά καιρούς ενδιαφέρουσες αναθέσεις, όπως πρόσφατα από την metal μπάντα «GRINN» των οποίων έχω φιλοτεχνήσει το artwork του επερχόμενου δίσκου τους.