Όχι, κυρία πρόεδρε του Αρείου Πάγου, τέτοιους θεσμούς δεν τους σεβόμαστε…

Από πότε η πρόεδρος ενός ανώτατου δικαστηρίου αντιδικεί με πολίτες; Μέχρι τώρα ξέραμε ότι μπορεί να απαντά σε πολιτικούς, σε δικηγόρους, σε επιχειρηματίες, που επικρίνουν ενέργειες ή αποφάσεις ομοτέχνων της. Και έτσι πρέπει να γίνεται. Οι άνθρωποι με αυτές τις ιδιότητες έχουν εξουσία, δύναμη, χρήμα και οι δικαστές όχι μόνο δικαιούνται, αλλά και υποχρεούνται να τους απαντούν, αν και όταν κρίνουν ότι υπερβάλλουν ή προσβάλλουν θεσμούς και τους φορείς αυτών.

Μού έκανε, λοιπόν, μεγάλη εντύπωση που η πρόεδρος του Αρείου Πάγου επέλεξε να αντιδικήσει με έναν(μία) πολίτη, η οποία δεν έχει καμιά από τις παραπάνω ιδιότητες. Βεβαίως, εδώ και δύο χρόνια έχει αποκτήσει δημοσιότητα. Αλλά δεν το επέλεξε. «Φρόντισε  η μοίρα», θα πουν κάποιοι συγκαταβατικά. Όχι, δεν φρόντισε η μοίρα θα πούμε εμείς. Φρόντισαν αυτοί που, με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, οδήγησαν το παιδί της στο θάνατο, μαζί με δεκάδες άλλα παιδιά.

Η μάνα αυτή, λοιπόν, από τότε έχει βάλει σκοπό της ζωής της να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Είναι αυτό ασέβεια προς τους θεσμούς, ακόμα κι αν ορισμένες φορές χρησιμοποιεί γλώσσα πέραν της συνηθισμένης, ακόμα κι αν καταγγέλλει προειδοποιώντας ότι επιχειρείται συγκάλυψη της υπόθεσης;

Η Μαρία Καρυστιανού, λοιπόν, ως μάνα και ως πολίτης, έγραψε αυτά που πιστεύει ότι κάνει(ή δεν κάνει)  ο ανακριτής. Μπορεί να τον αδικεί; Ενδεχομένως. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Όταν θα καταθέσει το πόρισμά του, όλοι θα δούμε αν οι επικρίσεις είναι άδικες και έωλες. Και αν είναι, θα σβηστούν αυτομάτως.

Η πρόεδρος του ανωτάτου δικαστηρίου απάντησε με ανακοίνωση σε αυτές τις επικρίσεις. Όλες οι ανακοινώσεις είναι δημοσιευμένες και μπορεί καθένας να τις διαβάσει και να βγάλει συμπεράσματα.

Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου ξεκινά την ανακοίνωσή της με έξι λέξεις: «Η δημοκρατία απαιτεί σεβασμό στους θεσμούς».

Πράγματι, αλλά μια προσθήκη είναι απαραίτητη: Η δημοκρατία και οι θεσμοί (της)είναι αόριστες έννοιες. Και επειδή από κάποιους εκπροσωπούνται, το ερώτημα είναι αν σεβόμαστε- άνευ ετέρου- και όλα τα πρόσωπα που είναι φορείς αυτών των θεσμών και όλες τις ενέργειές τους.

Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε την απάντηση με τέσσερα παραδείγματα:

1.Κορυφαίος θεσμός της δημοκρατίας μας είναι η Βουλή. Όμως, η Βουλή συχνά-πυκνά απαλλάσσει εκ των προτέρων, δηλαδή χωρίς να εμπλακεί η δικαστική εξουσία, μέλη της(και υπουργούς-μη μέλη της) από οποιαδήποτε κατηγορία. Και στην υπόθεση των Τεμπών αυτό το έργο το ανέλαβε η Εξεταστική Επιτροπή. Ναι, αυτήν που διηύθυνε ο  βουλευτής Μαρκόπουλος με  όλα όσα έγιναν εκεί και καταγγέλθηκαν παντού. Ναι, είναι αυτή η Επιτροπή, για την οποία ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε ότι «δεν ήταν η καλύτερη στιγμή της Βουλής». Βεβαίως, το είπε με δύο χρόνια καθυστέρηση και αφού η Επιτροπή έχει απαλλάξει τον τότε «υπουργό των Τεμπών» Κώστα Αχ. Καραμανλή.

Ερώτημα προς την πρόεδρο του Αρείου Πάγου: Πρέπει να σεβόμαστε αυτήν την Επιτροπή, όπως λειτούργησε και όπως αποφάσισε; Όχι. Ούτε ο πρωθυπουργός- έστω εκ των υστέρων- είπε ότι την σέβεται. Τέτοιους εκπροσώπους θεσμών, λοιπόν, απλώς τους ανεχόμαστε (υποχρεωτικά, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς), δεν σεβόμαστε όσα έκαναν ή δεν έκαναν. Τα καταγγέλλουμε.

2.Ο δεύτερος κορυφαίος θεσμός είναι αυτός του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σήμερα εκλέγεται, πιθανότατα(το κείμενο αυτό γράφεται νωρίς το πρωί), ο νέος. Ο οποίος, όμως, έχει καταγγελθεί από όλα τα κόμματα για τη στάση του στην υπόθεση που σήμερα ερευνά η δικαιοσύνη. Κατηγορείται ότι, όταν ήταν πρόεδρος της Βουλής, απέκρυψε από το Σώμα και τους πολίτες δικογραφία που αναφερόταν σε (ενδεχόμενη) ποινική ευθύνη υπουργού.  Δηλαδή δεν έχει την έξωθεν καλήν μαρτυρίαν. Πώς, λοιπόν, ο Κ. Τασούλας θα ασκήσει καθήκοντα αμφισβητούμενος;

Ερώτημα προς την πρόεδρο του Αρείου Πάγου: Πρέπει να σεβόμαστε, άνευ ετέρου, το πρόσωπο που (θα)εκπροσωπεί τον κορυφαίο θεσμό της Προεδρίας και όλες τις προηγηθείσες πράξεις ή παραλείψεις του; Όχι, το ανεχόμαστε (υποχρεωτικά), δεν το σεβόμαστε.

3. Το 2018 ο σημερινός πρωθυπουργός, όταν ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έλεγε και έγραφε-και πολύ σωστά- ότι ανάληψη πολιτικής ευθύνης χωρίς παραίτηση δεν νοείται. Βεβαίως, τότε τα έλεγε για τους προκατόχους του, με αφορμή την τραγωδία στο Μάτι. Τι έκανε ο σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πριν από δύο χρόνια όταν είχαμε την τραγωδία στα Τέμπη; Επέτρεψε τον τότε αρμόδιο υπουργό να είναι ξανά υποψήφιος και να τον βλέπει σήμερα απέναντί του στα έδρανα της Βουλής. Ποια πολιτική ευθύνη έχει αναληφθεί για τα Τέμπη; Καμία.

Ερώτημα προς την πρόεδρο του Αρείου Πάγου: Τέτοιες, προδήλως ανακόλουθες, δηλώσεις και ενέργειες προσώπων που εκπροσωπούν θεσμούς, πρέπει να τις σεβόμαστε, άνευ ετέρου; Όχι, τις ανεχόμαστε, διότι αυτό επιβάλλει η πλειοψηφία. Και

4.Αποφάσεις της δικαιοσύνης, οι οποίες αρχειοθετούν υποθέσεις-σκάνδαλα(πχ υποκλοπές), τις σεβόμαστε άνευ ετέρου; Όχι, τις ανεχόμαστε, αφού δεν  μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά.

Εν κατακλείδι, η φράση της προέδρου του Αρείου Πάγου(«η δημοκρατία απαιτεί σεβασμό στους θεσμούς») προς μια πολίτη που έχασε το παιδί της στα Τέμπη είναι κενή περιεχομένου. Διότι η μάνα αυτή δε ξύπνησε ένα πρωί ξαφνικά μια είπε «θα επιτεθώ στους θεσμούς». Επί δύο χρόνια βλέπει όσα περιγράψαμε παραπάνω. Αν η πρόεδρος του ανωτάτου δικαστηρίου ήταν στη θέση της, θα δεχόταν κάποιος-οποιοσδήποτε και οποιαδήποτε- να της απευθύνει αφ΄ υψηλού προτροπές του είδους  «σεβαστείτε τους θεσμούς»;

Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται.