Παραπέμψτε τους υπουργούς, αλλιώς το πράγμα δεν μαζεύεται…

Υπάρχουν στιγμές στην πολιτική ζωή μιας χώρας που δείχνουν ότι η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει και να γίνει ανεξέλεγκτη. Και για να μη συμβεί αυτό, πρέπει να βρεθούν βαλβίδες εκτόνωσης. Υπάρχουν. Όπως και τα πρόσωπα που πρέπει να τις ανοίξουν.

Η εξέλιξη που έχει η υπόθεση των Τεμπών ήταν απρόβλεπτη. Η κυβέρνηση νόμιζε ότι είχε “κλείσει” και “ξεχαστεί”, επειδή “έτσι αποφάσισε το 41%”. Όμως, καμιά φορά τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα και σμπαραλιάζουν την αλαζονεία και την εξ αυτής βεβαιότητα.

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, κανένα βίντεο, όσο γνήσιο κι αν είναι και κανένας πραγματογνώμονας δεν μπορεί να αλλάξει τα φορά τους. Διότι το θέμα δεν είναι αν το τρένο μετέφερε ξυλόλιο ή λαμαρίνες. Όποιο πόρισμα κι αν βγει τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν απαντηθούν τα δύο ερωτήματα των δυο βασικών πτυχών της τραγωδίας: του θανάτου 57 ανθρώπων και όσων έγιναν αμέσως μετά τη σύγκρουση των τρένων με το καταγγελλόμενο μπάζωμα του χώρου.

Και στα δύο θα απαντήσει ο ανακριτής της Λάρισας.

Και για τα δύο έχει δημιουργηθεί η αίσθηση-που στους περισσότερους είναι πια βεβαιότητα- ότι υπάρχουν ευθύνες πολιτικών προσώπων.

Για την πρώτη πτυχή της υπόθεσης, την πρόκληση του δυστυχήματος, η ευθύνη του τότε αρμόδιου υπουργού Κώστα Αχ. Καραμανλή διερευνήθηκε από εκείνην την αλήστου μνήμης Εξεταστική Επιτροπή, στην οποία ο προεδρεύων βουλευτής Μαρκόπουλος έκανε αθλιότητες και ο τότε πρόεδρος της Βουλής Τασούλας έκανε ότι δεν έβλεπε και δεν άκουγε. Η Επιτροπή αυτή απέδωσε τον υπουργό λευκό. Και ο πρωθυπουργός τον λεύκανε ακόμα περισσότερο, όταν του επέτρεψε να είναι ξανά υποψήφιος, αντί να τον στείλει στο σπίτι του. Αυτό ήταν κολοσσιαίο λάθος, που πληρώνει σήμερα.

Για τη δεύτερη πτυχή της υπόθεσης, το μπάζωμα, θα διερευνηθούν οι ευθύνες του υπουργού Χρήστου Τριαντόπουλου που το επέβλεπε.

Ανεξάρτητα από αυτά, η κρίσιμη εξέλιξη θα είναι το πόρισμα του ανακριτή της Λάρισας. Στους ώμους ενός ανθρώπου πέφτει το μεγάλο βάρος να εκτονώσει την οργή και να δώσει και πολιτική διέξοδο στο αδιέξοδο.

Βεβαίως, θα πει κανείς, δεν είναι αυτή η δουλειά των δικαστών. Αυτοί πρέπει να βρουν στοιχεία και να παραπέμψουν σε δίκη όσους πιθανολογούν βασίμως ότι είναι ένοχοι.

Όμως, επειδή οι δικαστές δεν μπορούν να παραπέμψουν πολιτικούς χωρίς άδεια της Βουλής, έχουν μια ευθύνη παραπάνω. Να μην πουν “παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο”. Να μην πουν, δηλαδή, “πού να μπλέκω τώρα με πολιτικούς, ας παραπέμψω τους υπαλλήλους”.

Αν συμβεί αυτό, δηλαδή αν ο ανακριτής δεν ζητήσει από τη Βουλή να διερευνηθούν οι ενδεχόμενες ευθύνες πολιτικών προσώπων, τότε η αίσθηση ότι και οι δικαστές προστατεύουν και συγκαλύπτουν θα γενικευθεί. Και αυτό δεν πρέπει να γίνει, όπως είπε πρόσφατα και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων.

Αλλά και η ίδια η κυβέρνηση έχει συμφέρον-ακούγεται παράξενα αυτό, όμως όσοι έχουν δυο δράμια μυαλό παραπάνω το καταλαβαίνουν- να μη σιωπήσει ο ανακριτής για τα πολιτικά πρόσωπα. Η ευθύνη τους πρέπει να διερευνηθεί πάση θυσία.

Ας υιοθετήσουν τη διέξοδο που τους δίνει με την πρότασή του ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος και ας παραπέμψουν τους ενεχόμενους υπουργούς κατευθείαν στο πενταμελές Δικαστικό Συμβούλιο κι ας αποφασίσουν οι ανώτατοι δικαστές αν θα τους στείλουν στο Ειδικό Δικαστήριο.

Το μόνο που δεν πρέπει να γίνει είναι μείνουν οι υπουργοί χωρίς έλεγχο. Η χύτρα είναι σε κατάσταση μέγιστου βρασμού και χρειάζεται βαλβίδα εκτόνωσης.

Αν αυτό δεν συμβεί και επιλεγεί η τελική συγκάλυψη, τότε ο κίνδυνος δεν θα προέρχεται μόνο από τους οργισμένους. Περισσότεροι πολίτες θα νιώσουν ότι ακόμα και για φρικτότερα εγκλήματα δεν επέρχεται κάθαρση και τα “λευκά κολάρα” γλιτώνουν.

Και τότε μπορεί να συμβεί αυτό που λέει η ρήση του Άγγλου ποιητή Τζον Ντράιντεν: “Να φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου“…