O ΠΙΟ ΕΠΩΔΥΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Δισεκατομμύρια άνθρωποι περνούν τη ζωής τους με το φόβο να μην καούν στην κόλαση, όταν θα έλθει η ώρα της κρίσης (όταν βρεθούν στο σταυροδρόμι που οδηγεί στην Κόλαση ή τον Παράδεισο). Δεν είναι η ώρα να θυμίσουμε πως η βάση όλων των θρησκειών ήταν η αγάπη -και όχι η τιμωρία-, όπως και ότι όλοι μια ημέρα θα εγκαταλείψουμε το μάταιο τούτο κόσμο.

Είναι όμως, η ώρα να δούμε ποιοι είναι οι πιο επώδυνοι τρόποι θανάτου, βάσει αναλύσεων που έχουν κάνει επιστήμονες. Ο θάνατος στην πυρά είναι ψηλά, αλλά δεν είναι στο Νο1 της λίστας.

Όσα ακολουθούν διακρίθηκαν βάσει του συνδυασμού σωματικού και ψυχολογικού μαρτυρίου, λόγω της επίγνωσης του πόνου ή του επικείμενου θανάτου.

ΝΙΚΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ…

Η σταύρωση! Έχει αναδειχθεί ως ο χειρότερος τρόπος θανάτου, μεταξύ πολλών (είναι αλήθεια) εμπνεύσεων της ανθρωπότητας επί βασανιστικών και παρατεταμένων μεθόδων εκτέλεσης.

Κατ’ αρχάς, υπάρχει έντονος σωματικός πόνος από την στιγμή που τοποθετούνται τα καρφιά στους καρπούς και τα πόδια, έπειτα υπάρχει μυϊκή κόπωση, από τη θέση του σώματος στον σταυρό, που θα ανάγκαζε το άτομο να ‘πιέζει’ προς τα πάνω με τα πόδια του και να τραβά προς τα μέσα τα χέρια του, ώστε να μπορεί να αναπνεύσει.

Αυτό θα οδηγούσε σε έντονες μυϊκές κράμπες, εξάντληση και πόνο στα χέρια, τα πόδια και τους ώμους. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά γίνεται δύσκολη η αναπνοή, λόγω της κόπωσης των μυών του στήθους. Κάτι που οδηγεί σε αργή ασφυξία που θα είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο έπειτα από ημέρες, εάν δεν υπήρχε επιτάχυνση από άλλο τραυματισμό.

Για παράδειγμα, οι ανοιχτές πληγές θα προσέλκυαν έντομα και χωρίς ιατρική φροντίδα, θα μπορούσαν να εμφανιστούν μολύνσεις, προκαλώντας περαιτέρω αγωνία. Ο συνδυασμός πόνου, αφυδάτωσης και έκθεσης θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοκ.

Τα συστήματα του σώματος αποτύγχαναν ένα προς ένα. Η καρδιακή ανεπάρκεια (από την αποτυχία της καρδιάς να στείλει αίμα ενάντια στη βαρύτητα) ήταν κοινή αιτία θανάτου, όπως και η πνευμονική ανεπάρκεια και η αδυναμία σωστής αναπνοής.

Προφανώς τίθεται θέμα και ψυχολογικού μαρτυρίου -της έκθεσης, της ταπείνωσης και της επίγνωσης του αργού και αναπόφευκτου θανάτου.

Μελέτη έχει εξηγήσει πως ο συνδυασμός όλων αυτών των παραγόντων (η σωματική αγωνία, η ψυχολογική φρίκη και ο αργός, δημόσιος χαρακτήρας του θανάτου) δίνει το Νο1 στη λίστα με τους πιο επώδυνους τρόπους να πεθάνει κανείς, στην σταύρωση. Ενώ άλλες μέθοδοι μπορεί να προκαλέσουν έντονο πόνο, η σταύρωση σχεδιάστηκε μοναδικά για να παρατείνει τη ταλαιπωρία για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθιστώντας την ιδιαίτερα διαβόητη.

Ο θάνατος στην πυρά ήταν φιναλίστ

Η Ιωάννα της Λωρραίνης (γνωστή ως Ζαν ντ’ Αρκ) ήταν επικεφαλής των γαλλικών στρατευμάτων στον Εκατονταετή Πόλεμο κατά των Άγγλων. Κατηγορήθηκε ως αιρετική και καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά, με την κατηγορία πως φορούσε ανδρικά ρούχα, όταν ήταν μόλις 19 ετών. Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο της αθωώθηκε και αγιοποιήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Εν αναμονή των πορισμάτων για όσα έγιναν στα Τέμπη, εξηγούμε πως βάσει ερευνών οι άνθρωποι που καίγονται ζωντανοί πεθαίνουν (8 στους 10) από εισπνοή καπνού. Ο καπνός διακόπτει την παροχή οξυγόνου στο σώμα, με αποτέλεσμα δυσκολία στην αναπνοή.

Γενικά, όταν κάποιος καίγεται ζωντανός, ο θάνατος έρχεται μεν σε λίγα λεπτά, τα οποία όμως είναι βασανιστικά από τον πόνο του καψίματος του δέρματος που είναι πολύ έντονος, λόγω της άμεσης βλάβης στις νευρικές απολήξεις, σε συνδυασμό με τη φρίκη που βιώνει το άτομο. Εάν ο άνθρωπος δεν τυλιχθεί πλήρως στις φλόγες, η διαδικασία μπορεί να είναι αργή.

Η φωτιά προκαλεί συστολή των μαλακών ιστών, γεγονός που οδηγεί σε σχίσιμο του δέρματος σε στρώματα, ξεκινώντας από το εξωτερικό (την επιδερμίδα). Σε λίγα δευτερόλεπτα, το σώμα απογυμνώνεται από το μεγαλύτερο όργανο του και μετά από το υπόδερμα που αποτελείται από λιπώδη κύτταρα και συνδετικό ιστό -τα οποία είναι ικανά να προστατεύουν τα όργανα από τραύματα.

Aρχικά λοιπόν, προσβάλλεται το δέρμα που είναι το μεγαλύτερο όργανο που έχουμε πάνω μας και το κύριο δίκτυο υποδοχέων πόνου. Σε θερμοκρασίες που υπερβαίνουν τους 93 βαθμούς Κελσίου μέσα σε δευτερόλεπτα προκαλούνται εγκαύματα πρώτου βαθμού (κοκκινίζει το δέρμα). Όσο αυξάνεται η θερμοκρασία ακολουθεί ο δεύτερος βαθμός (φλύκταινες) και μετά ο τρίτος (καταστροφή ιστού), όπως ενεργοποιούνται οι υποδοχείς του πόνου -που γίνεται όλο και πιο οξύς και οδυνηρός.

Μέσα σε 5 με 10 δευτερόλεπτα από την άμεση επαφή με τη φλόγα το έγκαυμα γίνεται τρίτου βαθμού, τα νεύρα καίγονται κι έτσι μειώνεται ο πόνος στις συγκεκριμένες περιοχές και αυξάνεται σε εκείνες που έχουν λιγότερο κατεστραμμένο ιστό. Λιώνει και το υποδόριο λίπος, κάτι που τροφοδοτεί τη φωτιά που περνάει σε πιο βαθύ ιστό.

Η απώλεια υγρών προκαλεί υπογλυκαιμικό σοκ. Η αρτηριακή πίεση πέφτει κατακόρυφα, τα όργανα αποτυγχάνουν και το σώμα στρέφεται σε συστηματική κατάρρευση. Ο καπνός ‘κλέβει’ το οξυγόνο και σκοτώνει πριν μας ‘καταβροχθίσει’ ολόκληρους η φωτιά. Το υπερβολικό στρες στο καρδιαγγειακό σύστημα, σε συνδυασμό με την αφυδάτωση, την έκθεση σε τοξίνες και τον πόνο προκαλεί καρδιακή ανακοπή.

Εάν κάποιος τυλιχθεί στις φλόγες (αν βραχεί παντού με βενζίνη, για παράδειγμα) ο θάνατος έρχεται από 3 έως 5 λεπτά. Σε άλλη συνθήκη πεθαίνουμε από 10 έως 20 λεπτά, ανάλογα με την ένταση της φωτιάς και της θέσης μας. Υπάρχουν και ιστορικές καταγραφές για ανθρώπους που πέθαναν μετά μια ώρα.

Εν τω μεταξύ, σε αντίθεση με τον πνιγμό ή το να μας θάψουν ζωντανούς -συνθήκες στις οποίες κυριαρχεί ο πανικός-, όταν κάποιος καίγεται ζωντανός νιώθει και τον τρόμο του να βλέπει και να νιώθει το σώμα του να διαλύεται, χωρίς να υπάρχει διαφυγή -κάτι που επίσης ενισχύει τον τρόμο.

Η φρίκη που «χρησιμοποιείτα» ευρέως στις ταινίες

Ένα από τα πιο τρομακτικά σενάρια, καθώς συνδυάζει σωματική ταλαιπωρία και μεγάλη ψυχολογική φρίκη, είναι να θάβουν κάποιον ζωντανό. Με το που συνειδητοποιεί το άτομο πως είναι παγιδευμένο σε πολύ περιορισμένο χώρο (φέρετρο) αρχίζει ο πανικός. Η συνέχεια είναι η ταχεία, ρηχή αναπνοή όπως το σώμα από ένστικτο προσπαθεί να βρει οξυγόνο, ώστε να επιβιώσει. Αυτό που συμβαίνει είναι να εξαντλείται πιο γρήγορα ο διαθέσιμος αέρας.

Σημείωση: εργασία έχει δείξει πως ένας ενήλικας που ξεκουράζεται κατανλώνει περίπου 0.5 λίτρα οξυγόνου ανά λεπτό. Σε κατάσταση πανικού φτάνει τα 1 με 1.5 λίτρα. Ως εκ τούτου, παγιδευμένοι σε τυπικό φέρετρο εξαντλούν τον οξυγόνο του αέρα που υπάρχει διαθέσιμο σε 20 με 30 λεπτά, εάν πανικοβληθούν.

Σύντομα λοιπόν, αρχίζει να επικρατεί ο φόβος και σε συνδυασμό με την κλειστοφοβία, προκαλείται έκρηξη αδρεναλίνης, αυξάνονται οι καρδιακοί παλμοί και η ψυχική δυσφορία. Κάθε απόπειρα για ουρλιαχτό ή χτυπήματα στο φέρετρο, εξαντλεί περαιτέρω το οξυγόνο. Την ίδια ώρα, αυξάνεται το διοξείδιο του άνθρακα που εκπνέει ο παγιδευμένος άνθρωπος στον κλειστό αυτόν χώρο. Αυτό προκαλεί πονοκέφαλο και ζάλη, ερεθισμό στους πνεύμονες και το λαιμό και την αίσθηση του πνιγμού. Η λειτουργία δε, του εγκεφάλου μειώνεται και έρχεται ο αποπροσανατολισμός.

Μόλις το οξυγόνο μειωθεί κάτω του 10% (το φυσιολογικό είναι το 21%) έρχεται η υπερβολική κόπωση, η αδυναμία και η δύσπνοια. Κάτω του 6% χάνονται οι αισθήσεις. Σε από 4 έως 6 λεπτά χωρίς επαρκές οξυγόνο αρχίζουν να πεθαίνουν τα εγκεφαλικά κύτταρα. Ο θάνατος δεν έρχεται αμέσως, με την ασφυξία να σκοτώνει σε διάστημα από 10 έως 20 λεπτά μετά την απώλεια αισθήσεων, καθώς η καρδιά σταματά λόγω έλλειψης οξυγόνου.

Η φυσική κατάσταση μπορεί να καθυστερήσει ελαφρώς την εξάντληση, αλλά ο πανικός υπερισχύει των περισσότερων πλεονεκτημάτων.

Ο άνθρωπος που έφαγαν έντομα

Αφότου έχει έλθει η ώρα της μεγάλης εξόδου, αρχίζει η διαδικασία της αποσύνθεσης του σώματός μας. Η επιστήμη που μελετά την αποσύνθεση αναφέρεται ως ταφονομία. Ναι, από τον τάφο όπου καταλήγαμε όλοι μέχρι πρότινος, όταν δεν υπήρχε άλλη επιλογή, για θρησκευτικούς λόγους που τάσσονταν υπέρ του κύκλου της ζωής. Δηλαδή, με το θάνατο μας βοηθούσαμε έντομα να ζήσουν.

Τα έντομα σκοτώνουν εκατομμύρια ανθρώπους κάθε χρόνο, συνηθέστερα από αλλεργικές αντιδράσεις από τσιμπήματα.

Υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες για τιμωρία κατά την οποία άφηναν έναν άνθρωπο να τον φάνε τα έντομα -έχει συνδεθεί με τους Πέρσες.

Πιο κοντά μας -χρονικά- υπάρχει ο LaShawn Thompson, ο οποίος πέθανε το 2022 σε κελί φυλακής της Τζόρτζια των ΗΠΑ «αφότου τον έφαγαν ζωντανό έντομα και κοριοί». Κάτι που συνεπάγεται βασανιστικό πόνο.

Τα τσιμπήματα των κοριών, που τρέφονται με αίμα, είναι συνήθως αβλαβή. Σε παρατεταμένη περίοδο μπορεί να οδηγήσουν σε αναιμία, που όταν γίνει σοβαρή μειώνει την ποσότητα οξυγόνου στο αίμα, γεγονός που το εμποδίζει να ταξιδέψει και να τροφοδοτήσει ζωτικά όργανα.

Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολυοργανική ανεπάρκεια, ιδιαίτερα στην καρδιά, καθώς δεν μπορεί να στείλει αποτελεσματικά αίμα στο υπόλοιπο σώμα.

Το συνεχές δάγκωμα και σχίσιμο της σάρκας μπορεί να είναι ανελέητο, με κάθε δάγκωμα να διεγείρει τις νευρικές απολήξεις.

Η διαδικασία έως το θάνατο μπορεί να ‘κρατήσει’ από ώρες έως και ημέρες, ανάλογα με τον αριθμό των εντόμων και την κατάσταση του θύματος. Το ψυχολογικό μαρτύριο του να αισθάνεσαι να σε τρώνε ζωντανό -και δεν μπορείς να ξεφύγεις- είναι αβάσταχτο και χαρακτηρίζεται από τρόμο.

Ο πόνος από πολλαπλά δαγκώματα μπορεί να υπερφορτώσει το νευρικό σύστημα, οδηγώντας δυνητικά σε σοκ ή θάνατο από τον ίδιο τον πόνο ή από μόλυνση, εάν η διαδικασία είναι αργή.

Ο πνιγμός…

Ο πνιγμός συμβαίνει όταν η βύθιση σε νερό εμποδπίσει τον αέρα να φτάσει στους πνεύμονες. Το αποτέλεσμα είναι η ασφυξία. Η αρχική αίσθηση είναι ο πανικός και ο απεγνωσμένος αγώνας για αναπνοή που συνήθως οδηγεί σε εισπνοή νερού, βήχα και την αίσθηση του καψίματος στους πνεύμονες που γεμίζουν νερό. Η στέρηση οξυγόνου του εγκεφάλου προκαλεί περαιτέρω αγωνία.

Μόλις βρεθούμε υποβρύχια, ενστικτωδώς κρατάμε την αναπνοή μας για να αποφύγουμε την εισπνοή νερού. Αυτό διαρκεί από 30 έως 60” για τον μέσο άνθρωπο -όχι τους εκπαιδευμένους. Όταν συνειδητοποιούμε πως δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, ‘ξυπνά’ η κατασκευαστική λειτουργία fight-or-flight. Ο καρδιακός ρυθμός ‘απογειώνεται’ μαζί με την αδρεναλίνη και εναγωνιωδώς προσπαθούμε να βγούμε στην επιφάνεια -κάτι που ‘καίει’ πιο γρήγορα το οξυγόνο.

Καθώς πέφτουν τα επίπεδα οξυγόνου και συσσωρεύεται διοξείδιο του άνθρακα, προκύπτει ακούσια υπερβολική επιθυμία για αναπνοή. Αντανακλαστικά, ο λάρυγγας ‘κλείνει’ για να αποτρέψει την είσοδο του νερού, το αντιλαμβανόμαστε ως πνιγμό και αγωνιούμε περισσότερο. Σε 1 με 2 λεπτά λαχανιάζουμε, σταματά η αντανακλαστική λειτουργία και εισπνεύουμε νερό που ειδικά όταν είναι αλμυρό, ερεθίζει τους ευαίσθητους ιστούς των πνευμόνων. Νιώθουμε λοιπόν, κάψιμο. Το γλυκό νερό διαταρράσει το προστατευτικό στρώμα του πνεύμονα και οδηγεί σε κατάρρευση.

Ενόσω προσπαθούμε να διώξουμε το νερό, βήχουμε και έχουμε σπασμούς. Έτσι, μπαίνει περισσότερο νερό στον οργανισμό μας. Γρήγορα εμφανίζεται η στέρηση οξυγόνου σε εγκέφαλο και όργανα. Η απώλεια αισθήσεων γίνεται πραγματικότητα σε από 2 έως 4 λεπτά. Eπειδή ο εγκέφαλος δεν παίρνει το οξυγόνο που χρειάζεται ‘σβήνει’ και έρχεται η ζάλη, η σύγχυση και η λιποθυμία. Η καρδιά μπορεί να συνεχίσει να χτυπάει ακανόνιστα για λίγα λεπτά. Σύντομα σταματά λόγω της έλλειψης οξυγόνου, με τον θάνατο να έρχεται σε 4 με 6 λεπτά μετά την απώλεια των αισθήσεων. Εάν διασωθούμε σε αυτήν τη φάση, είναι πιθανή η εγκεφαλική βλάβη.

…και ο εκσπλαχνισμός

Η αφαίρεση του εντέρου (εκσπλαχνισμός) είναι ιστορική μέθοδος εκτέλεσης σε λίστα που θα βρείτε τον Προκρούστη (στην ελληνική μυθολογία, ο μυθικός ληστής της Αθήνας προσκαλούσε κάθε διαβάτη να ξαπλώσει σε ένα σιδερένιο κρεβάτι και αν το θύμα ήταν πιο κοντό από το μήκος της κλίνης, τραβούσε τα άκρα του έως ότου φτάσουν στο όριο) και το κάψιμο.

Περιλαμβάνει την αφαίρεση των εντέρων και άλλων κοιλιακών οργάνων, ενώ το άτομα είναι ακόμα ζωντανά. Η κοιλιακή κοιλότητα είναι γεμάτη με νευρικές απολήξεις, ιδιαίτερα γύρω από το περιτόναιο (η μεμβράνη που καλύπτει την κοιλιακή κοιλότητα και τα όργανα). Άρα, κάθε επέμβαση εκεί προκαλεί άμεσο, έντονο πόνο λόγω της διέγερσης αυτών των ευαίσθητων νεύρων.

Όταν τα όργανα αφαιρούνται ή εκτίθενται στον αέρα, ο πόνος κλιμακώνεται. Τα εκτεθειμένα νεύρα και ιστοί αντιδρούν στις αλλαγές θερμοκρασίας, στην αφυδάτωση και στον ερεθισμό, ενισχύοντας την αγωνία.

Η ξαφνική απώλεια του περιεχομένου της κοιλιάς πυροδοτεί μαζική απώλεια αίματος, που οδηγεί σε υπογκαιμικό σοκ. Πριν συμβεί ο θάνατος, το σοκ προκαλεί ζάλη, αδυναμία και αίσθημα καύσου καθώς το σώμα παλεύει να το αντισταθμίσει.

Το χειρότερο όλων είναι πως ο θάνατος δεν είναι ακαριαίος. Ανάλογα με τη μέθοδο, ένα άτομο θα μπορούσε να παραμείνει συνειδητό για λεπτά ή ακόμα και ώρες ενώ χάνει αίμα, βιώνει μόλυνση ή ανεπάρκεια οργάνων. Ιστορικές αναφορές υποδηλώνουν ότι τα θύματα επιβίωναν αρκετά, ώστε να ζήσουν την πλήρη φρίκη της κατάστασής τους.