Όσα τα Τέμπη μας κάνουν να ξεχνάμε

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε, στην τηλεόραση, να συζητούν για την ακρίβεια; Πάει καιρός, σωστά; Η ακρίβεια έχει εξαφανιστεί από τον δημόσιο διάλογο. Και στα τηλεοπτικά πάνελ κανένας δεν αναφέρεται στους αναστεναγμούς μπροστά στα ράφια και στο δέος όταν η ταμίας ανακοινώνει το λογαριασμό.

Οι λογαριασμοί για ηλεκτρικό ρεύμα και φυσικό αέριο έχουν δόντια. Έρχεται το σχετικό email και ιδρώνεις. Πιάνεις τον φάκελο από το γραμματοκιβώτιο και αισθάνεσαι ότι θα σου αρπάξει το χέρι. Όμως για την πρωινή τηλεόραση δεν υφίσταται πλέον τέτοιο θέμα.

Τα προβλήματα στο ΕΣΥ εμφανίζονται ως σταγόνες γραφικότητας. Μετέφεραν, σου λέει, μία κυρία με πλαστική καρέκλα γιατί δεν υπήρχε διαθέσιμο ασθενοφόρο. Μέχρι εκεί. Η έλλειψη προσωπικού (και ειδικά νοσηλευτών) θεωρείται πλέον στοιχείο της κανονικότητας.

Είναι και άλλα. Ουδείς ασχολείται με τις δημόσιες συμβάσεις, ειδικά αυτές που διέρχονται από απευθείας αναθέσεις. Κανένας δεν ελέγχει πώς και σε ποιους διατίθενται πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης -πρόκειται για θέμα που προσδιορίζει, σε μεγάλο βαθμό, την πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα.

Το στεγαστικό πρόβλημα πιέζει όλο και περισσότερους ανθρώπους, κυρίως τους νέους. Και όλοι έχουν καταπιεί την αστοχία του κυβερνητικού μέτρου με τα χαμηλότοκα δάνεια που αυξάνουν τη ζήτηση και την αξία παλιών κατοικιών.

Μη σας κουράσω περισσότερο. Άλλωστε η λίστα είναι τόσο μεγάλη που δείχνει ατελείωτη. Μία σειρά από θέματα, κομβικά για τη ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών, μένουν ανέγγιχτα, στέκουν σε μια άκρη ξεχασμένα, σαν σκιές αναμνήσεων, λες και δεν υπάρχουν.

Η συζήτηση έχει γίνει μονοθεματική. Και αφορά τα Τέμπη. Για την ακρίβεια, αναφέρεται σε ορισμένες πτυχές της τραγωδίας, δηλαδή στην ύπαρξη παράνομου φορτίου και, εσχάτως, στο θάνατο του Βασίλη Καλογήρου, όσο και αν δεν διακρίνεται κάτι που να συνδέει το θλιβερό γεγονός με τα Τέμπη. Όμως η μονοδιάστατη προσέγγιση του θέματος, αφήνει στην άκρη άλλες παραμέτρους. Κανένας δεν αναρωτιέται πλέον γιατί καθυστέρησε η υλοποίηση των συμβάσεων για τον σιδηρόδρομο. Ούτε σηκώνει τη χαρτούρα για να δει τι βρίσκεται από κάτω και αφορά τον τρόπο λειτουργίας του Δημοσίου, το επιτελικό κράτος κ.λ.π.

Και εντάξει, το κοινωνικό θυμικό ρυθμίζεται σε μεγάλο βαθμό από το συναίσθημα. Και τώρα οι άνθρωποι θα βγουν στους δρόμους με ισχυρή συναισθηματική φόρτιση και θυμό. Συνέβη και με τους «Αγανακτισμένους». Μόνο που τότε υπήρχε μία πρόταση για να υποδεχθεί αυτό το ρεύμα. Τώρα ποια είναι η πρόταση; Η Ζωή και ο Βελόπουλος; Μα, ούτε οι ίδιοι δεν διαθέτουν πρόταση για να την εμφανίσουν.

Στην κοινωνική δικτύωση διατυπώνονται διάφορες…δασύτριχες απόψεις. «Να πέσει ο Μητσοτάκης και βλέπουμε». Δεν χρειάζεται να κρίνουμε αυτή τη θέση γιατί είναι παράλογη. Οι κοινωνίες δεν λειτουργούν έτσι. Διότι όταν στήνεται η κάλπη επιλέγονται προτάσεις, όχι αναθέματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε την εκλογή του 2015 με την οργή. Πούλησε το παραμύθι με το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Είχε, δηλαδή, μία επεξεργασμένη πρόταση ακόμα και αν αυτή διατηρούσε τεράστια απόσταση από την αλήθεια.

Αυτή τη στιγμή σοβαρή εναλλακτική πρόταση δεν διατυπώνεται. Κανένας δεν έχει μπει στον κόπο να κάτσει να τη συντάξει. Προσπαθεί η Αννα Διαμαντοπούλου να κάνει μία σχετική δουλειά, πλην όμως και αυτή η προσπάθεια σκεπάζεται από τον κουρνιαχτό για τα Τέμπη.

Και ξέρετε τι είναι πολύ πιθανό να συμβεί; Η κατάσταση να οδηγηθεί σε τέτοιο πόλωση που θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να ισχυριστεί ότι είναι μόνη δύναμη που εγγυάται τη σταθερότητα στη χώρα, η μόνη με πρόγραμμα και πρόταση. Να είναι από τη μία οι «νοικοκυραίοι» και από την άλλη οι «μπαχαλάκηδες». Για αυτό και είναι μεγάλη η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ που δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει μία πειστική πρόταση και να την «πουλήσει» με σωστό τρόπο στο πολιτικό ακροατήριο.

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ επανεξελέγη ενώ είχε στην πλάτη τρίτο μνημόνιο, capital controls κ.λ.π. Και αυτό συνέβη επειδή η αντιπολίτευση δεν είχε προλάβει να ανασυγκροτηθεί και να διατυπώσει πρόταση. Στις εκλογές του 2023 η Νέα Δημοκρατία επανεξελέγη παρά τις υποκλοπές και τα Τέμπη και μάλιστα με καθηλωτικό ποσοστό. Στη διαμόρφωση αυτής της συνθήκης έπαιξε ρόλο η απουσία αντιπολίτευσης.

Αυτή τη στιγμή όμως βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι καινοφανές. Η λαϊκή δυσφορία για την κυβέρνηση δεν έχει προορισμό. Βρίσκει φωνή, αλλά όχι λέξεις. Πατάει σε συναίσθημα, αλλά δεν συγκροτεί λογική πρόταση. Πού μπορεί να οδηγήσει αυτό; Ας ελπίσουμε σε κάτι καινούργιο που θα φτιαχτεί με σύγχρονα υλικά και θα καλύψει το κενό αν και πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος για το ακριβώς αντίθετο. Γιατί όταν οι άνθρωποι δεν βρίσκουν λύσεις, αναλαμβάνει η ίδια η ζωή να κάνει τη δουλειά.