ΙΖΑΜΠΕΛΑ ΡΟΣΕΛΙΝΙ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΩΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ”

Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι δεν είναι απλά ηθοποιός, είναι μια από εκείνες τις μεγάλες σταρ της οθόνης που οι πάντες γνωρίζουν και θαυμάζουν και έχουν σημεία αναφοράς για εκείνην.

Διάσημη κυριολεκτικά από όταν ήταν μωρό (αξίζει να διαβάσετε μια ιστορία από τα γυρίσματα της Χίμαιρας που μας είχε διηγηθεί η Αλίτσε Ρορβάχερ πέρυσι), κόρη της Ίνγκριντ Μπέργκμαν και του Ρομπέρτο Ροσελίνι, πρωταγωνίστησε στο Μπλε Βελούδο του Ντέιβιντ Λιντς, έκανε καριέρα ως μοντέλο της Lancome, υπήρξε κορυφαία παρουσία στο σινεμά των τελευταίων 40 χρόνων με άφοβες συνεργασίες εξίσου με το mainstream και το αβάν γκαρντ, με υποψηφιότητες για Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και Έμμυ – και, εσχάτως, με μια μαγική παρουσία στο instagram παρέα με τα ζωάκια της.

Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι, για να το πούμε αλλιώς, δεν είναι από εκείνους τους σταρ που χρειάζονται απαραιτήτως κάποια μεγάλη βράβευση τύπου Όσκαρ για να σφραγιστεί η πορεία και η ύπαρξή της. Αλλά, πώς να το κάνουμε, ήταν κάπως παράξενο να μην έχει φτάσει ποτέ κιόλας μέχρι εκεί.

Με έναν ρόλο λίγων λεπτών και λίγων λέξεων, αλλά αποτελώντας κάτι σαν την ισχυρή συνείδηση του φιλμ, η Ροσελίνι ξεχωρίζει στο Κονκλάβιο. Ταινία που μάλιστα πριν λίγες μέρες κέρδισε και το βραβείο SAG του καλύτερου ensemble της χρονιάς. Νωρίτερα τον χειμώνα, πριν ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες των Όσκαρ (όπου η Ροσελίνι προτάθηκε για πρώτη φορά στην καριέρα της, για το Κονκλάβιο), συνομιλήσαμε μέσω zoom με την θρυλική σταρ.

Εκεί, μας μίλησε για τα πρώτα της βήματα ως ηθοποιός και ως μοντέλο, για το πώς η μητέρα της την έσπρωξε να γίνει ηθοποιός, πώς ο πατέρας της την έμαθε να εκτιμά τον πειραματισμό στο σινεμά, για τη σχέση της με τη θρησκεία, και φυσικά για τον μεγάλο της ρόλο στο Μπλε Βελούδο του Ντέιβιντ Λιντς.

ΗΘΟΠΟΙΟΣ, ΜΟΝΤΕΛΟ, ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ: «Η ΜΑΜΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ»

Δίστασα στην αρχή όταν ήμουν μικρή γιατί η μαμά είχε τόσο μεγάλη φήμη. Και όταν είσαι νέος, θέλεις να κάνεις πράγματα που βασίζονται στο δικό σου ταλέντο. Θέλεις να κάνεις πράγματα που είναι το δικό σου, όχι των άλλων. Έτσι, δίστασα να γίνω ηθοποιός. Και μετά ήρθε το μόντελινγκ και ήμουν πολύ επιτυχημένη εκεί.

Ο πρώτος ρόλος που έκανα ήταν να παίξω μια καλόγρια. Ήμουν κομπάρσος σε μια ταινία που γύριζε η μητέρα μου με τον Βισέντε Μινέλι και την Λάιζα Μινέλι [σσ. A Matter of Time του 1976]. Ήταν απλά ένας ρόλος κομπάρσου, και η μητέρα μου ήθελε να δοκιμάσω να παίξω γιατί έλεγε ότι θα το αγαπήσω.

Δεν αγάπησα την εμπειρία. Ο παραγωγός είχε καλέσει τόσους πολλούς δημοσιογράφους και παπαράτσι και ένιωθα τόσο υπό παρακολούθηση. Δεν είχα χρόνο να μάθω και να το απολαύσω. Έτσι, για πολύ καιρό, δεν ασχολήθηκα με αυτό.

Οι αδελφοί Ταβιάνι μου πρότειναν μια ταινία και εγώ δεν ήθελα να το κάνω. Η μητέρα μου θύμωσε πολύ και μου είπε: «Έχεις την ευκαιρία να δουλέψεις με αυτά τα τεράστια ταλέντα και δεν το κάνεις γιατί φοβάσαι να συγκριθείς μαζί μου. Αυτή είναι μια λάθος στάση απέναντι στη ζωή. Πρέπει να πάρεις την ευκαιρία, να δουλέψεις μαζί τους για τους τρεις μήνες που χρειάζεται η ταινία. Είναι καταπληκτικό να είσαι με ταλαντούχους ανθρώπους».

Έκανα την ταινία, ακολούθησα την συμβουλή της μητέρας μου. Και την λάτρεψα! Αλλά όταν βγήκε η ταινία, πήραμε πολύ κακές κριτικές. Οπότε είχα λόγο να λέω στον κόσμο ότι «δεν είναι τίποτα σε σχέση με τη μητέρα μου».

Σταμάτησα να παίζω για πολλά χρόνια και μετά έκανα καριέρα ως μοντέλο. Επανήλθα στην υποκριτική μετά το μόντελινγκ. Το μόντελινγκ είναι κάτι σαν ξάδελφος της υποκριτικής. Ο φωτογράφος Ρίτσαρντ Αβεντον, με τον οποίο δούλεψα πολύ, έλεγε ότι τα μοντέλα είναι σαν τους ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου. Δεν έχεις λόγια, αλλά πρέπει να δείξεις συναισθήματα, γιατί ως φωτογράφος, φωτογράφιζε συναισθήματα. Αυτό μου έμεινε.

Όταν ήρθε η ώρα να εξελίξω την καριέρα μου, σκέφτηκα, ας δοκιμάσω ξανά την υποκριτική. Συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να δοκιμάσω ξανά. Σιγά-σιγά πήρα το θάρρος μου πίσω, αλλά δεν ήταν πραγματικά απόφαση. Απλά συνέβη. Καθυστέρησα γιατί ήμουν ντροπαλή και δεν το προσπαθούσα.

Νομίζω ότι η μαμά θα ήταν πολύ χαρούμενη που τελικά έγινα ηθοποιός.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΟΣΚΑΡ

Θα ήταν υπέροχο, αλλά δεν ξέρω αν θα συμβεί. [σσ. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε λίγο πριν ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες των Όσκαρ.]

Η μητέρα μου πήρε τρία Όσκαρ και εγώ δεν ήμουν ποτέ καν υποψήφια, οπότε φαντάζεστε ότι θα ήμουν πολύ χαρούμενη αν το καταφέρω. Και νομίζω ότι η μαμά θα ήταν πολύ περήφανη επίσης. Πάντα ήθελε κάποιος από εμάς να γίνει ηθοποιός, γιατί έλεγε ότι η υποκριτική ήταν «κλήση».

Είμαι περήφανη για την καριέρα μου. Και φυσικά, αν φτάσω στα Όσκαρ, κάθε ηθοποιός θα ήταν φυσικά υπερβολικά χαρούμενος, αλλά θα έχω επίσης την αίσθηση ότι οι γονείς μου θα ήταν πολύ περήφανοι για μένα. Και η μαμά θα νιώθει ότι η κληρονομιά της έχει συνεχιστεί και ότι έκανα όσα καλά έκανε και εκείνη.

Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΗΣ ΙΖΑΜΠΕΛΑ ΡΟΣΕΛΙΝΙ

Οι γονείς μου είχαν πολύ μεγάλη επιρροή στη ζωή μου.

Δυστυχώς, τους έχασα αρκετά νωρίς. Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 25 και τη μητέρα μου όταν ήμουν 30. Έτσι, η μεγαλύτερη μου θλίψη είναι ότι οι γονείς μου δεν γνώρισαν τα παιδιά μου.

Τα παιδιά μου γνωρίζουν τους γονείς μου μόνο από όσα τους λέω εγώ ή από τη φήμη τους ως καλλιτέχνες.

Αγαπούσαν αυτό που έκαναν και νομίζω ότι μερικές φορές, όταν κοιτάω πίσω στις επιλογές μου σε ταινίες ή όταν μιλάω με άλλους ηθοποιούς, βλέπω ότι οι γονείς μου μου έδωσαν πολλά εργαλεία για να γνωρίζω ποια ταινία να κάνω, τη σημασία του σκηνοθέτη, την έμφαση στις προσωπικές σχέσεις. Το να μην σκέφτεσαι το σενάριο ως κάτι τελικό, γιατί στην πραγματικότητα η ταινία είναι μια οπτική τέχνη και το σενάριο είναι απλά μια εκδοχή της. Η ταινία είναι ένας πειραματισμός. Ο πατέρας μου ήταν απόλυτα πειραματικός σκηνοθέτης και απόλαυσα πολύ τη δουλειά με άλλους πειραματικούς σκηνοθέτες.

Έχει συνεργαστεί μαζί μου ο Ντέιβιντ Λιντς, που τώρα είναι τόσο γνωστός, αλλά όταν δούλευα μαζί του δεν ήταν. Επίσης, ο Γκάι Μάντιν και ο Μπομπ Γουίλσον. Νομίζω ότι αυτό το να είμαι άνετη με τη συνεργασία με αβάν γκαρντ ή ανερχόμενους σκηνοθέτες, προέρχεται άμεσα από την οικογένειά μου.

Το πιο σημαντικό για μένα είναι ο σκηνοθέτης, αλλά επίσης κι οι άλλοι ηθοποιοί. Με τον Στάνλεϊ Τούτσι έχω κάνει τρεις ταινίες ή με τον Τζον Λίθγκοου, έχω κάνει πέντε. Ξέρω ότι αν ακούσω το όνομα τους σε ένα έργο, ήδη θέλω να το κάνω γιατί θέλω να βρίσκομαι στην παρέα τους.

ΤΟ ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ, Ο ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΛΙΝΤΣ ΚΑΙ Η ΝΤΟΡΟΘΙ ΒΑΛΕΝΣ

Ο Ντέιβιντ Λιντς είχε ήδη κάνει τον Άνθρωπο Ελέφαντα και το Eraserhead, που ήταν τρελό. Αλλά ο Άνθρωπος Ελέφαντας ήταν μια πολύ επιτυχημένη ταινία. Φυσικά δεν ήταν ακόμη ο Ντέιβιντ Λιντς που ξέρουμε σήμερα. [σσ. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε πριν την απώλεια του Ντέιβιντ Λιντς.]

Ο ρόλος μου στο Μπλε Βελούδο ήταν πολύ αμφιλεγόμενος, επειδή ουσιαστικά έπαιζα μια κακοποιημένη γυναίκα και δεν νομίζω ότι υπήρχαν ακόμη πολλοί ρόλοι που μιλούσαν γι’ αυτό. Η Ντόροθι Βάλενς, ο χαρακτήρας που υποδύθηκα στο Μπλε Βελούδο, είναι μια τραγουδίστρια σε νυχτερινό κλαμπ, αλλά είναι εντελώς θύμα των ανδρών, βρίσκεται υπό την εξουσία τους και ζει κάπως τρομοκρατημένη.

Είναι δύσκολο να κοιτάζεις πίσω. Είναι ευκολότερο, καλύτερο, να κοιτάζεις μπροστά γιατί είναι μια περιπέτεια, δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Για μένα είναι πιο διασκεδαστικό να κοιτάζω μπροστά παρά πίσω.

Όχι επειδή μετανιώνω για κάτι. Αλλά όταν βλέπω το Μπλε Βελούδο, σκέφτομαι τον Ντένις Χόπερ. Και ο Ντένις πέθανε και μου λείπει. Και κοιτάζω μια σκηνή και θυμάμαι ας πούμε εκείνη την μέρα που είχαμε την τάδε δυσκολία. Έτσι αποσπάται η προσοχή μου. Είναι λίγο δύσκολο να γυρίσω πίσω. Έτσι δεν κοιτάζω πίσω τις ταινίες μου. Φυσικά, μερικές φορές το κάνω.

Ήταν η 25η επέτειος του Μπλε Βελούδου και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη έκανε μια ειδική προβολή. Έτσι πήγα, φυσικά, και μετά έμεινα να δω την ταινία, και εξεπλάγην που την ένιωθα τόσο μοντέρνα, εξακολουθεί να είναι μια πολύ αβάν γκαρντ ταινία. Έτσι είπα στον Ντέιβιντ: «φαίνεται ακόμα καινούργια!». Δεν γέρασε. Γιατί μερικές φορές βλέπεις ταινίες που έχουν μια απίστευτη φήμη αλλά με κάποιο τρόπο έχουν γεράσει. Δεν ξέρω, βλέπεις μια ταινία του Γκοντάρ και πραγματικά μοιάζει με τη δεκαετία του ’60 και του ’70.

Δεν ξέρω αν αυτό θα ισχύει για το Μπλε Βελούδο για πάντα, αλλά σήμερα, 30 χρόνια μετά, εξακολουθεί να φαίνεται μοντέρνο.

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Είμαι Ιταλίδα και μεγάλωσα στη Ρώμη, οπότε ήμουν εξοικειωμένη με την θρησκεία. Αν και η οικογένειά μου δεν ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενη, η γιαγιά μου πήγαινε στην εκκλησία, αλλά όχι πολύ συχνά.

Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με την καθολική παράδοση και πήγα σε καθολικό σχολείο, και οι καλόγριες αν και ήταν σιωπηλές, είχαν μεγάλη εξουσία και ήταν πολύ ανεξάρτητες γυναίκες. Μερικές φορές φαίνονταν πιο ανεξάρτητες από κάποιες μητέρες φίλων μου, που μπορεί να ήταν εγκλωβισμένες στις υποχρεώσεις του γάμου. Ήταν γυναίκες που διάλεξαν τη ζωή τους, διάλεξαν το πεπρωμένο τους.

Θυμάμαι μία από τις αγαπημένες μου καλόγριες με την οποία ήμουν πολύ κοντά. Της ζήτησα να μου πει πότε αποφάσισε να γίνει καλόγρια και πώς αντέδρασε η οικογένειά της. Μου είπε: «Η μητέρα μου έκλαιγε πολύ και έλεγε, μπορείς να πηγαίνεις στην εκκλησία κάθε μέρα, μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, αλλά γιατί να γίνεις καλόγρια; Θέλω να γίνω γιαγιά.» Ήταν πολύ στεναχωρημένη γιατί είχε κάνει αυτήν την επιλογή. Αλλά εκείνη μου είπε ότι ήταν μια κλήση και έπρεπε να το κάνει. Είχε πάθος και ανεξαρτησία και ζούσε με αυτήν την επιλογή. Αυτό ήταν πολύ εντυπωσιακό για μένα.

ΟΙ ΡΟΛΟΙ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ Η ΑΔΕΡΦΗ ΑΓΚΝΕΣ

Συνήθως πλέον παίζω β’ ρόλους ρόλους, εν μέρει λόγω της ηλικίας μου. Έτσι, καταλήγω πάντα να παίζω τη γιαγιά ή την καλόγρια.

Λένε ότι δεν υπάρχει μικρός ή μεγάλος ρόλος. Πρέπει και πάλι να δημιουργήσεις έναν χαρακτήρα.

Αν μη τι άλλο, σε έναν μικρότερο ρόλο έχεις λιγότερες ευκαιρίες να δημιουργήσεις έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα. Έτσι, ο στόχος σου πρέπει να είναι πολύ, πολύ ακριβής, γιατί αν χάσεις την ευκαιρία σε μία, δύο ή τρεις σκηνές, τότε ο χαρακτήρας γίνεται ασαφής και δεν τον καταλαβαίνεις. Άρα απαιτεί μεγάλη ακρίβεια.

Η αδερφή Άγκνες γράφτηκε έτσι ώστε να είναι σιωπηλή, γιατί στην Καθολική Εκκλησία οι καλόγριες έχουν έναν πολύ υποταγμένο ρόλο. Έτσι, όπως γράφτηκε το σενάριο, ήταν μια σιωπηλή παρουσία, αλλά με μεγάλη εξουσία. Οπότε, ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη γι’ αυτό. Δεν έπρεπε να παίξω την Αδελφή Άγκνες ως υποταγμένη. Μπορούσα να την παίξω με τεράστια εξουσία, αν και σιωπηλή.

Το γεγονός ότι μπορούσε απλώς να ακούει και να παρατηρεί της έδινε δύναμη και της έδινε πληροφορίες που δεν τις έχεις αν είσαι μέσα στον καβγά. Η Άγκνες έχει αυτή την απόσταση, είναι έξω και παρατηρεί. Αυτή είναι η εξουσία της.

Ωστόσο θέλω να τονίσω ότι δεν προτείνω στις γυναίκες της κοινωνίας να βρίσκονται στην περιφέρεια!

ΤΙ ΕΜΑΘΕ Η ΙΖΑΜΠΕΛΑ ΡΟΣΕΛΙΝΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ

Υπάρχει εκείνη η ομιλία που δίνει ο Καρδινάλιος Λόρενς, τον οποίο παίζει ο Ρέιφ Φάινς, στην αρχή, όταν λέει ότι η βεβαιότητα είναι κακή, ενώ η αμφιβολία είναι εκεί που βρίσκονται η ανοχή, η κατανόηση και η ανάδειξη των απόψεων.
Βρήκα αυτή την ομιλία πολύ συγκινητική και νομίζω ότι αποκάλυψε και το νόημα της ταινίας, γιατί η ταινία είναι μια προσφορά στην αμφιβολία.

Μετά από όλες τις συζητήσεις περί πολιτικής, προοδευτικών συντηρητικών, προσωπικών φιλοδοξιών και μυστικών, η ταινία καταλήγει πάλι με μια μεγάλη αμφιβολία. Όπως λέει κι ο Καρδινάλιος Λόρενς, «Αν δεν υπήρχε αμφιβολία, δεν θα χρειαζόμασταν καμία πίστη». Αυτό ήταν μεγάλη έμπνευση για μένα.

Πρέπει να σεβόμαστε αυτή την αμφιβολία επειδή είμαστε ανθρώπινα όντα. Ο εγκέφαλός μας είναι περιορισμένος – δεν μπορεί να τα καταλάβει όλα.