Τζιν Χάκμαν: Κανείς δεν έφερνε στην οθόνη τέτοια ένταση – Οι τοπ ταινίες του
Διαβάζεται σε 6'
Κανείς δεν έφερνε στην οθόνη την ένταση όπως ο Τζιν Χάκμαν. Ο βραβευμένος με 2 Όσκαρ σταρ του Νέου Χόλιγουντ είχε πρωταγωνιστήσει σε ταινίες των Κόπολα, Φρίντκιν, Ίστγουντ και Γουές Άντερσον, αλλά και σε αμέτρητες αξέχαστες περιπέτειες και δικαστικά θρίλερ των ‘80s και ‘90s.
- 27 Φεβρουαρίου 2025 12:41
Για πολλούς ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς του Νέου Χόλιγουντ, ο Τζιν Χάκμαν έγινε γνωστός για την υπόγεια ένταση των ρόλων του, που τον οδήγησαν σε 2 βραβεία Όσκαρ και την αναγνώριση αντάξια ενός ερμηνευτικού θρύλου.
Το ξεκίνημα της καριέρας του Τζιν Χάκμαν συνοδεύτηκε από την απόρριψη: Όταν έγινε μέλος του Pasadena Playhouse (ενός ερμηνευτικού κέντρου στην Καλιφόρνια από όπου έχουν περάσει αμέτρητοι πολυβραβευμένοι ηθοποιοί) πήρε τον χαμηλότερο βαθμό που το κέντρο είχε δώσει τότε.
Δούλευε για χρόνια με μικρούς ρόλους σε τηλεόραση, σινεμά και θέατρο στα ‘60s, μέχρι το πρώτο του breakout που ήρθε με το “Μπόνι και Κλάιντ” του ‘67, για το οποίο προτάθηκε για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ BREAKTHROUGH ΤΟΥ ΤΖΙΝ ΧΑΚΜΑΝ ΣΤΑ ’70s
Ήταν στα ‘70s όμως που ο Χάκμαν θα γινόταν ένα αληθινό πρώτο όνομα μαρκίζας, συνδυάζοντας σκοτεινές, απαιτητικές δουλειές σημαντικών δημιουργών του Νέου Χόλιγουντ όπως τον Γουίλιαμ Φρίντκιν, τον Φράνσις Φορντ Κόπολα και τον Άρθουρ Πεν (στο αριστουργηματικό “Επτά Αινίγματα για τον Ντετέκτιβ Χάρι” – “Night Moves”, ένα θεοσκότεινο έμβλημα του αστυνομικού φιλμ της περιόδου), με εμπορικότερες απόπειρες όπως την “Περιπέτεια του Ποσειδώνα”, την “Γέφυρα του Άρνεμ” και φυσικά ως Λεξ Λούθορ στο “Σούπερμαν” όπου έφερε ένα επίπεδο κεφιού που ακόμα λειτουργεί ως σημείο αναφοράς για villains υπερηρωικών ταινιών.
Οι ρόλοι του ήταν γεμάτοι ένταση, και συχνά υπόγειο κίνδυνο, δίχως ποτέ να του λείπει η γοητεία. (Κάτι που έγινε απόλυτα εμφανές όταν είδαμε τον Χάκμαν μέσα από το βλέμμα του Γουές Άντερσον δεκαετίες μετά, στον τελευταίο σπουδαίο ρόλο του, για την “Οικογένεια Τένενμπαουμ”.) Ο Χάκμαν μπορούσε να φέρει στην οθόνη μια αίσθηση του στιβαρού, αλλά μπορούσε να φέρει κι απειλή, κι αυτό τον έκανε μια ασταμάτητα συναρπαστική παρουσία.
Στη διάρκεια των ‘70s εξελίχθηκε σε καθοριστική φιγούρα της περιόδου, κερδίζοντας Όσκαρ (για τον “Άνθρωπο από τη Γαλλία”) και πρωταγωνιστώντας σε δύο διαδοχικούς Χρυσούς Φοίνικες (το “Σκιάχτρο” του ‘73 και η “Συνομιλία” του ΄74).
Στα ‘80s και τα ‘90s ο Χάκμαν θεμελιώθηκε ως μεγάλο όνομα που απολάμβανε τόσο της απόλυτης αναγνώρισης του κινηματογραφικού χώρου, αλλά ταυτόχρονα ήταν και εμπορικό όνομα. Τον απολαύσαμε σε ταινίες διαφορετικών ειδών, από τη “Γοητεία της Εξουσίας” του Σίντνεϊ Λιουμέτ και το κατασκοπικό νεο-νουάρ “Αδιέξοδο” με τον Κέβιν Κόστνερ, μέχρι τους “Κόκκινους” του Γουόρεν Μπίτι και φυσικά το εμβληματικό sports movie “Πάθος για το Μπάσκετ” (“Hoosiers”).
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΟΣΚΑΡ ΚΑΙ ΤΑ ’90s ΩΣ ΠΡΩΤΟ ΟΝΟΜΑ
Το 1989 προτάθηκε ξανά για Όσκαρ, 17 χρόνια μετά τη νίκη του, για το κλασικό “Ο Μισισιπής Καίγεται” του Άλαν Πάρκερ (για το οποίο κέρδισε και το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ Βερολίνου μάλιστα), το οποίο εκκίνησε μια νέα περίοδο αναγνώρισης για τον ηθοποιό. Στα ‘90s, ως ένας πλέον από τους μεγάλους αναγνωρισμένους σταρ του αμερικάνικου σινεμά, ο Χάκμαν πήρε το δεύτερο Όσκαρ του παίζοντας τον Μπιλ Ντάγκετ στου γουέστερν αριστούργημα του Κλιντ Ίστγουντ “Οι Ασυγχώρητοι”. (Η 5η και τελευταία φορά που προτάθηκε για Όσκαρ ο Χάκμαν.)
Θα δούλευε ξανά με τον Ίστγουντ στο άψογο πολιτικό θρίλερ “Απόλυτη Δύναμη” 5 χρόνια αργότερα, έχοντας πλέον φτιάξει μια αποδοτική καριέρα ως κεντρική φιγούρα τόσο σε θρίλερ όσο και σε γουέστερν: Στα ‘90s και τις αρχές των ‘00s βλέπουμε τον Χάκμαν σε ταινίες όπως το “Γρήγορη και Θανάσιμη” του Σαμ Ρέιμι και το “Γουάιτ Ερπ”, αλλά και σε απολαυστικά δικαστικά σαν τη “Φίρμα” με τον Τομ Κρουζ και τους “Ένορκους” με Τζον Κιούζακ και Ρέιτσελ Βάις.
Άλλες επιτυχίες του σε εκείνο το διάστημα είναι η περιπέτεια “Crimson Tide” του Τόνι Σκοτ, η κωμωδία “Πιάστε τον Κοντό” του Μπάρι Σόνενφελντ, αλλά και ο “Δημόσιος Κίνδυνος” (“Enemy of the State”) με τον Γουίλ Σμιθ, μια μεγάλη επιτυχία της εποχής η οποία χτίστηκε εν μέρει πάνω στην περσόνα του Χάκμαν και τον ρόλο του από την “Συνομιλία” του Κόπολα.
ΡΟΓΙΑΛ ΤΕΝΕΝΜΠΑΟΥΜ: Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΡΟΛΟΣ
Ο τελευταίος του ρόλος ήταν, ατυχώς κια αδίκως, η αποτυχημένη κωμωδία “Ολοι οι άνθρωποι του… δημάρχου!” του 2004 με τον Ρέι Ρομάνο, κι έκτοτε ο Χάκμαν είχε εγκαταλείψει την ηθοποιία, αποφεύγοντας ακόμα και να εμφανιστεί δημοσίως. Πριν όμως φύγει από την ενεργό δράση, είχε προλάβει να παίξει σε ένα τελευταίο χιτ (τους “Ένορκους” του 2003) αλλά κυρίως το πολύ σπουδαίο “Οικογένεια Τένενμπαουμ” του Γουές Άντερσον το 2001, στο οποίο ο σκηνοθέτης επανεφευρίσκει την on-screen περσόνα του Χάκμαν ως ενός στρυφνού, απόμακρου, αλλά άκρως γοητευτικού πάτερ-φαμίλια μιας εμβληματικά δυσλειτουργικής οικογένειας.
Για τον ρόλο του ως Ρόγιαλ, ο Χάκμαν κέρδισε την 4η Χρυσή Σφαίρα της καριέρας του, για Α’ Ανδρικό Ρόλο σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ. Η επιγραφή στο τέλος εκείνης της ταινίας αναγράφει πως ο Ρόγιαλ “πέθανε τραγικά, σώζοντας την οικογένειά του από τα συντρίμμια ενός κατεστραμμένου βυθιζόμενου θωρηκτού”.
Τι υπέροχα συναισθηματικός αποχαιρετισμός για έναν ηθοποιό που –όπως κι ο Ρόγιαλ– μπορούσε πάντα με δεξιοτεχνία να κρύβει τα συναισθήματά του κάτω από ένα σκληρό περιτύλιγμα έντασης. Που ταίριαζε με διαφορετικούς τρόπους, σε δεκάδες φιλμ διαφορετικών ειδών, και υπό την καθοδήγηση δεκάδων σημαντικών auteurs. Όποια περίοδο της καριέρας του τελικά κι αν διαλέξεις, θα βρεις σπουδαία διαμάντια που λειτουργούν χάρη στην Απόλυτη Δύναμη του Χάκμαν στο κέντρο τους. Ήταν, πολύ απλά, ένας από τους σπουδαιότερους που έχουμε δει.
