PARENTHOOD: Η ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΑΦΟΡΑ ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΗΛΙΚΙΑ Η ΦΑΣΗ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ

Μιλώντας με την αρχισυντάκτρια του Πολιτισμού του News 24/7, Γεωργία Οικονόμου, ανακαλύψαμε πως βλέπει και εκείνη το Parenthood, μια σειρά που μόλις είχα ολοκληρώσει. Μου ομολόγησε πως το βλέπει και άλλη μία γνωστή μας, του θεάτρου και εκείνη. Σαν πολλή κουλτούρα μου φάνηκε πως παρακολουθεί (και αποδεχέται και απολαμβάνει) μία αμερικανική σειρά που γέρνει προς το αμερικανιά… Τα φαινόμενα απατούν όμως και η σειρά τη γλυτώνει και το υποστηρίζει – κι έτσι δεν είναι τυχαίο πως η Γεωργία των γραμμάτων και των τεχνών και άλλοι άνθρωποι αντίστοιχης ποιότητας «κόλλησαν» με τη σειρά τους στο Parenthood.

Είχα κολλήσει πρώτη – μετά από πολύ καιρό στο Netflix που αγγίζει τα όρια του «δεν έχει τίποτα να δεις» και πολύ το χάρηκα. Σε dt το είδα – τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να το ξαναδώ. Να τα απολαύσω σε πιο αργούς ρυθμούς.

Έξι κύκλοι με μερικούς να έχουν ως και 22 επεισόδια των 45 λεπτών, επεισόδια 103 στο σύνολο (2010-2015) δεν είναι και λίγα για να τα δεις σε έναν μήνα μονορούφι, νύχτα, πριν τον ύπνο, μία με δυόμιση περίπου (εννοείται πως τις περισσότερες φορές ανακαλύπτεις πως σε είχε πάρει ο ύπνος κάπου και πατάς rewind για να βρεις πού ήσουν, και πατάς και πατάς…).

Στην αρχή απόρησα με το πόσα πολλά επεισόδια ήταν και παρ’ όλα αυτά κύλαγε γρήγορα, γεμάτα, ανάλαφρα μα και ενίοτε βαριά. Όταν τελείωσε, άρχισα να νιώθω πιο βάσιμα τι το έκανε τόσο θελκτικό, μου πήρε χρόνο να σιγουρευτώ και ασφαλώς τσέκαρα και κάποιες διεθνείς κριτικές που όλες ήταν θετικές – πολλές ενθουσιώδεις.

Η σειρά είναι εμπνευσμένη από την ομώνυμη ταινία του 1989 του Ρον Χάουαρντ. Παρακολουθούμε την οικογένεια Μπρέιβερμαν, τρεις γενιές για την ακρίβεια, με επίκεντρο τα τέσσερα αδέλφια, δύο και δύο (γυναίκες – άνδρες) να ζουν, να εξελίσσονται, να αλλάζουν. Η γοητεία της σειράς έγκειται σε δύο στοιχεία: στην απόλυτη ισορροπία όλων των συστατικών και στο ότι θίγει με εξαιρετικό και αξιοθαύμαστο τρόπο ένα θέμα ταμπού, το Άσπεργκερ, τοποθετώντας το πάνω σε ένα παιδί αλλά και σε έναν ενήλικα. Το δεύτερο ειδικά την αλλάζει πίστα – δεν είναι πια αμερικανιά όταν τολμά να θίξει αυτό που δεν θες να δεις. Δεν είναι αμερικανιά όταν οι γονείς Άνταμ και Κριστίνα, υποχρεωμένοι πια να πουν στον γιο τους, Μαξ, ότι έχει σύνδρομο Άσπεργκερ βρίσκονται μπροστά στην ερώτηση «Εσείς έχετε Άσπεργκερ;» Η δακρυσμένη μάνα, κουνά το κεφάλι της και λέει: «Ο μπαμπάς κι εγώ δεν το έχουμε.» Σαστισμένος, ο Μαξ ρωτά αν η αδερφή του το έχει. Όταν ο συντετριμμένος πατέρας λέει όχι και ο Μαξ μονολογεί: «Μόνο εγώ, λοιπόν». Και εκεί σου κόβονται τα πόδια.

Αυτή είναι μία από τις πολλές συγκινητικές στιγμές της σειράς που όπως είπαμε ισορροπεί τέλεια, χωρίς ασφαλώς να αποφεύγει κάποιες κοινοτοπίες, ευκολίες ή και υπερβολές.
Όμως, γέλιο και δράμα, χιούμορ, ειρωνεία και αμφισβήτηση, συγκατάβαση και αντίδραση, αλήθειες και ψέματα, λάθη και τιμωρίες, ενοχές και αποκαλύψεις, όλα συνυπάρχουν. Με happy end in most cases που λένε και εκείνοι, αλλά εντάξει. Μας έχει φτάσει στο κλάμα αρκετές φορές και το θες το καλό σου το τέλος. Και στο δίνει γιατί σειρά είναι, 103 επεισοδίων, και ψυχαγωγία είναι και δεν είναι σουηδική.

Και ευτυχώς δηλαδή γιατί εκπληρώνει την αποστολή της όπως πρέπει: σε χαϊδεύει στο κρεβάτι χωρίς να σε παιδεύει αλλά και χωρίς να αισθάνεσαι ηλίθιος.

Αισθάνεσαι όμως κάπως, κάπου εκεί. Σαν να είναι φίλοι σου, γνωστοί σου, σα να χώθηκες στην οθόνη και εσύ, σαν να τα έχεις ζήσει, σαν να τα ακούς δίπλα σου. Σαν να προετοιμάζεσαι για κάτι που θα έρθει ή να συμβουλεύουν για να προφυλαχθείς ή να σου εξηγούν κάτι νιώθεις και δεν ξέρεις ακριβώς τι είναι. Σου φέρνουν τους φόβους σου μπροστά σου, σου δίνουν ελπίδα και θάρρος για το «μέτα», το όποιο «μετά». Οι χαρακτήρες και όσα τους συμβαίνουν μας αφορούν όλους. Γιατί η σειρά πιάνει τα πάντα. Κυριολεκτικά.
Γάμους και διαζύγια, εκτρώσεις και παιδιά, ομοφυλοφιλία, καρκίνο, χημειοθεραπεία, αλκοολισμό, εφηβεία, ενηλικίωση, χρεωκοπία, δάνεια, ανασφάλειες, γκομενιλίκια επιβεβαίωσης, bullying, στιγματισμούς. Ποιος δεν αναγνωρίζει εαυτόν σε κάτι από όλα αυτά;

Οι διάλογοι φυσικοί, έξυπνοι, με χιούμορ και πνεύμα. Η συγκίνηση περισσεύει – κατά περίσταση υπερβολική – όμως συχνά αληθινή. Δάκρυσα αρκετές φορές, καμιά δυο έκλαψα κανονικά όπως ομολόγησα ήδη.

Το πιο σημαντικό όπλο της σειράς, όμως, το αφήνω τελευταίο για να του αποδώσω αυτό που του αξίζει είναι η ιστορία του αυτισμού/ Σύνδρομο Άσπεργκερ που τη θίγει με υπέροχο τρόπο, τόσο ωμά και σκληρά όσο και ευαίσθητα. Μου έκανε εντύπωση ότι δεν ωραιοποίησε τίποτα, δεν χάιδεψε αυτιά και τοποθέτησε το ζήτημα του Ασμπέργκερ σε άλλο επίπεδο, κυρίως ηλικιακά. Βλέπουμε δηλαδή το πώς ο αυτισμός δεν εξαφανίζεται μετά την παιδική ηλικία, κάτι που συχνά παραβλέπεται από τα mainstream μέσα ενώ η απεικόνιση του Μαξ να ωριμάζει και να αντιμετωπίζει πραγματικές προκλήσεις, όπως το πρώτο ραντεβού και το φλερτ και η αναζήτηση εργασίας, είναι σίγουρα πρωτοπόρο και τολμηρό βήμα για μία σειρά λαοφιλή και μοντέρνα.

Καταρρίπτει επίσης τα στερεότυπα που υποστηρίζουν ότι τα άτομα με αυτισμό είναι για πάντα «κολλημένα» ή ανίκανα να ζήσουν αυτές τις εμπειρίες. Ωστόσο η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να τους ανοίξει την αγκαλιά της αφού η στατιστική αναφέρει ότι το 85% των ατόμων με αυτισμό είναι άνεργα. Ετσι, αυτή η σειρά δείχνει – ειδικά στην Αμερική – την ανάγκη για περισσότερα προγράμματα, υπηρεσίες και ευαισθητοποίηση ώστε να τονωθεί η ανεξαρτησία τους και να υποστηριχθούν οι ευκαιρίες τους. Ο δρόμος είναι μακρύς ακόμη, αλλά αν σειρές όπως Parenthood προβάλουν τέτοια ζητήματα, τότε το μέλλον φαντάζει πιο φωτεινό και αισιόδοξο.

ΥΓ. Από τα δεκάδες σημεία στα οποία ταυτίστηκα κρατώ τον παρακάτω διάλογο πατέρα κόρης:

«Μπαμπά,» λέει η έφηβη Χάντι στον Άνταμ. «Εσύ κι η μαμά έχετε κάποια ηλίθια συμφωνία να μην αναγνωρίζετε ο ένας τα ελαττώματα του άλλου;». Και ο πατέρας της απαντά: «Ναι, αυτό λέγεται γάμος».