ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ. ΤΙ ΑΛΛΟ;

Ψάχνεις αφορμές για να μιλήσεις μαζί του. Αλλά ακόμα και όταν τις δίνει, το αν θα καταφέρεις και να τον πείσεις να κάτσει απέναντί σου είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Δες όμως τι έγινε τώρα. Ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην ταινία “Το Ποτάμι”, του Χάρη Ραφτογιάννη, που κάνει πρεμιέρα στις 10 Μαρτίου στο “ΑΣΤΟΡ” έδωσε την αφορμή. Και μετά από λίγο, είπε και εκείνος το “ναι”.

Σπάνιος συνδυασμός και για να τον γιορτάσουμε μαζευτήκαμε όλοι μαζί (δηλαδή εγώ, εκείνος και ο φωτογράφος μας, Ανδρέας Σιμόπουλος) στο θέατρο “Πτι Παλαί” στο Παγκράτι.

Εκεί είπαμε για τη νέα του ταινία (ως “λοξή κομεντί” θα τη βρεις να κυκλοφορεί στα σάιτς), για την ΑΕΚ, τον κύβο του Ρούμπικ, το ελληνικό σινεμά, τον στρατό και χίλια δυο άλλα. Και φυσικά και για τα Τέμπη.

Αν δω το “Ποτάμι” και μετά σου πω ότι “για ελληνική ταινία, καλή είναι”, με ποιο χέρι θα με χτυπήσεις;
Η αλήθεια ξέρεις ποια είναι; Ότι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια υπάρχουν πάρα πολύ αξιόλογες ταινίες, οι οποίες δυστυχώς δεν βρίσκουν τον δρόμο τους στο ευρύ κοινό, γιατί παίζονται πολύ λίγο. Δεν είναι ότι οι ταινίες οι ίδιες δεν θα προχωρούσαν, αλλά ότι οι αιθουσάρχες ή οι διανομείς δεν θα προτιμούσαν να βάλουν αυτή την ταινία που θα κάνει τα μισά εισιτήρια από ένα μπλοκμπάστερ.

Οπότε, η ταινία“ που δεν θα κάνει τον κόσμο να πει “για ελληνική, καλή είναι”, δεν φτάνει ποτέ σ’ αυτόν.

Το “Digger” εγώ το θεωρώ ταινιάρα. Ταινιάρα! Εντάξει, το είδε ο κόσμος που το είδε, αλλά…

Δεν έκανε εισιτήρια;
Εννοείται ότι έκανε αλλά δεν έκανε και 400.000 εισιτήρια, κατάλαβες; Και ο κόσμος που το είδε δεν νομίζω ότι είπε “για ελληνική, καλή είναι”. Νομίζω είπε ότι είναι “γαμώ τις ταινίες”.

Γενικά νομίζω, πάντως, βγαίνουν πιο συχνά καλές ελληνικές ταινίες τα τελευταία 20 χρόνια.
Ναι και εγώ έτσι νομίζω. Βέβαια, χθες είδα στην τηλεόραση μια ταινία από το 2000 που πρέπει να είναι από τις πιο καλτ ελληνικές που υπάρχουν. Ούτε καν καλτ. Λες “μαλάκα, τι γίνεται; Με το κινητό και με τυχαίους ηθοποιούς κάνεις πιο ωραία πράγματα”. Τέλος πάντων.

Λέγαμε με έναν φίλο σκηνοθέτη ότι επειδή είναι μικρή η ελληνική αγορά και επειδή το να κάνεις μια ταινία που να έχει παγκόσμια απήχηση σαν ελληνικό προϊόν μάλλον είναι λίγο απίθανο, ότι έχεις δύο επιλογές:

Ή θα κάνεις μια ταινία με σχετικά κρατημένο μπάτζετ και θα επενδύσεις στο να πάει στο εξωτερικό σε κάποια φεστιβάλ και that’s it. Ή θα φροντίσεις να κάνεις μία ταινία με ηθοποιούς, οι οποίοι είναι πιο τηλεοπτικής λογικής και θα τη βγάλεις κοντά στα Χριστούγεννα (σ.σ. Μου φέρνει ως παράδειγμα μια άθλια ελληνική κωμωδία).

Δεν υπάρχει μέση λύση;
Δεν ξέρω.

Αυτό με τις βιογραφικές ταινίες που γίνεται ένας χαμός τελευταία, δεν είναι;
Δεν θεωρώ ότι είναι μέση λύση. Θεωρώ ότι είναι εμπορικές ταινίες. Απολύτως εμπορικές. Βέβαια, πάει ο κόσμος στο σινεμά, οπότε καλό είναι αυτό.

Και δεν παίρνουν και κακές κριτικές.
Όχι. Προσέχουν και οι παραγωγοί. Παλαιότερα δεν θα γινόταν αυτό. Θα ήμασταν λίγο στη σαχλή κωμωδία για να πετύχουμε ένα μπλοκμπάστερ αυτού του τύπου. Τώρα έχουν βρει αυτό το είδος ταινιών. Εντάξει.

Στην περίληψη της ταινίας γράφει ότι ο χαρακτήρας σου “έρχεται από τον κόσμο της προόδου”. Πιστεύεις ότι εσύ στην πραγματική ζωή ανήκεις σε αυτόν τον κόσμο της προόδου;
Ναι, νομίζω ότι ανήκω.

Και όταν ακούς κάποιο κόμμα να λέει ότι ανήκει στο προοδευτικό τόξο, πώς σου ακούγεται;
Εσύ μπορείς να λες ό, τι θέλεις. Το δια ταύτα είναι τι κάνεις για τον κόσμο. Δωρεάν παιδεία έχεις; Δεν έχεις. Δωρεάν υγεία έχεις; Δεν έχεις. Τότε πόσο προοδευτικός είσαι; Δηλαδή τι είναι αυτό το οποίο σε χαρακτηρίζει ως προοδευτικό; Το ότι το λες;

Δεν αρκεί; Μα αφού το είπα. Δεν ξέρω εγώ για μένα;
(σ.σ. γελάμε) Είναι αυτό που έβλεπα μια συνέντευξη με τον Μητσοτάκη και γελούσα γιατί το είχαν κάνει αντιπαραβολή σε σχέση με αυτά που έλεγε ένα χρόνο πριν.

Για τα Τέμπη;
Ναι, και έλεγε “δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει τέτοιο φορτίο κτλ”. Και μετά από έναν χρόνο όχι μόνο το παραδέχτηκε αλλά έριχνε την ευθύνη και σε άλλους ότι δεν του μετέφεραν σωστές πληροφορίες. Και τώρα βγήκαν και αυτά τα βίντεο αμφιβόλου γνησιότητας, και είναι σαν να λείπει η μεσαία συνέντευξη. Σαν να πηγαίνει πάλι στην πρώτη, ότι τύπου “εγώ σας τα ‘λεγα, δεν υπάρχει τίποτα”.

Θα πας στην πορεία στα Τέμπη; (σ.σ η συνέντευξη έγινε μία βδομάδα πριν τη συγκέντρωση)
Φυσικά. Και την προηγούμενη φορά πήγα. Κατ’ αρχάς απεργεί και ο κλάδος μας.

Θέλεις δηλαδή την αστάθεια; Αυτό θες να καταφέρεις;
Αυτό, ναι. (γελάμε)

Μακάρι πάντως η συγκέντρωση να αφυπνίσει λίγο τον κόσμο γιατί νομίζω ότι όλοι το παρακολουθούμε σαν σίριαλ. Ξέρεις, να δούμε τι θα γίνει μετά.

Τι σε ενοχλεί στην υπόθεση των Τεμπών;
Η συγκάλυψη, τι άλλο;

Και γιατί λες να το έχουν κάνει αυτό; Τι έχουν να κερδίσουν;
Την καρέκλα τους.

Δεν είναι πολύ περίεργο που έχουμε δεχτεί ως κανονικότητα ότι η κυβέρνηση θα είναι σαν αντίδικος με τους συγγενείς, αντί να είναι από την ίδια μεριά; Δεν θα έπρεπε, αν οι συγγενείς κάνουν ένα για τη διαλεύκανση, η κυβέρνηση να κάνει δέκα;
Φυσικά. Κοίταξε, ξέρουμε τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια. Και το πώς έγινε αυτό το έγκλημα το ξέρουμε και ποιοι είναι από πίσω. Το ξέρουμε ή δεν το ξέρουμε; Το ξέρουμε. Άρα τι θα πουν αυτοί που έχουν τη δύναμη; Θα πουν στην κυβέρνηση “σκάστε και κάντε αυτό που σας λέμε”.

Απλά είναι λίγο περίεργο που το έχουμε δεχτεί εμείς όλοι αυτό ως κανονικότητα, να βγαίνουν στα κανάλια οι βουλευτές και να είναι εναντίον των συγγενών.
Θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, αυτό είναι το θέμα.

Εγώ δεν είμαι 100% σίγουρος ότι αυτό συμβαίνει ακριβώς με τον τρόπο που το βλέπουμε. Θέλω να πω, είναι τόσο σάπιο αυτό το σύστημα που μπορεί κάποιος να σκάβει τον λάκκο του προκειμένου να τον λυπηθούν. Είναι αυτό που έκανε ο άλλος στη συνέντευξη. Άρχισε να το ρίχνει ότι “και εγώ έχω παιδιά” κλπ.

Νομίζω ότι και επικοινωνιακά έχουν και τα μέσα και τους ανθρώπους για να σε μπερδέψουν και να μην ξέρεις τι βλέπεις και τι να πιστέψεις.

Εσύ πολιτικά λες πού ανήκεις; Σε ποιο χώρο;
Ναι, το λέω. ΚΚΕ.

Από τους γονείς;
Όχι. Οι περισσότεροι δικοί μου, δεξιοί και ΠΑΣΟΚ ήταν, ξέρεις, αυτό το δίπολο.

Κοίταξε, υποστηρίζω το ΚΚΕ, το ψηφίζω αλλά δεν νιώθω κομμουνιστής.

Το ψηφίζεις γιατί δίνει μάχες;
Ακριβώς, γιατί πιστεύω ότι είναι η μόνη αυθεντική αντιπολιτευτική φωνή που έχουμε αυτή τη στιγμή, η οποία είναι υπέρ των εργαζομένων, των δικαιωμάτων κτλ.

Πιστεύεις ότι είναι το μόνο κόμμα που κάνει αντιπολίτευση.
Πιστεύω ότι αυτό που πρεσβεύει είναι ένα σύστημα που τα στραβά του είναι λιγότερο στραβά από εκείνα που βιώνουμε σήμερα ως σύνολο στην κοινωνία.

Αν το δεις μεμονωμένα, ναι, είναι κάποιοι που περνάνε ζάχαρη, αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί που δεν περνάνε έτσι.

Πιστεύω ότι σε ένα τέτοιο σύστημα, το κάτω όριο αφορά πολύ λιγότερους, ενώ τώρα αφορά πολύ κόσμο.

Είναι αυτό που λένε ότι το 1% έχει μαζέψει το 99% του πλούτου. Ότι υπάρχει μια τεράστια ανισονομία.

Έχω μια εντελώς χαζή ερώτηση: Οι ηθοποιοί ασχολείστε πάρα πολύ με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Πιστεύεις ότι μπορείς να καταλάβεις μέσα απ’ τη συμπεριφορά κάποιου αν είναι ένοχος; Όπως τώρα πχ βλέποντας τις κινήσεις των ανθρώπων της κυβέρνησης.
Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Το να ξεχωρίσω συμπεριφορές δε σημαίνει ότι έχεις αποδεικτικά στοιχεία. Ακόμα και αν γελάνε την ώρα που λένε “είμαι αθώος”, θα πρέπει να δικαστούν σύμφωνα με τα στοιχεία και επειδή θα τα έχουν καταστρέψει, θα φάνε τη μικρότερη των ποινών.

Κατάλαβες; Το φέρανε στα μέτρα τους. Σου λέει “τώρα αποκλείεται να τη σκαπουλάρουμε. Ωραία, θα τα κάνουμε όλα χάλια”.

Είναι σαν να οδηγείς, ενώ ξέρεις ότι έχει πιει. Σου κάνουν νόημα να σταματήσεις στο μπλόκο και εσύ την κάνεις. Λες: δεν θα με πιάσουν ποτέ μεθυσμένο γιατί δεν θα γίνει αλκοτέστ. Αυτό που θα πληρώσω θα είναι το ότι έφυγα από το μπλόκο.

Συνεχίζω λίγο αυτήν τη χαζή ερώτηση… Μέσα από όλους αυτούς τους ρόλους που έχει παίξει, που έχεις διαβάσει κτλ, έχεις μάθει και στη ζωή σου να διαβάζεις πιο εύκολα τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου; Μέσα από την τόση μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Στο θέατρο τα πράγματα είναι πιο απλά. Βλέπεις μια ιστορία και καταλαβαίνεις ενδεχομένως και τις προθέσεις και τις συμπεριφορές και από τα παράπλευρα, από αυτά που γίνονται και από αυτά που δεν λέγονται.

Στην πραγματική ζωή αυτά λείπουν, είναι πιο εύκολο να σε ξεγελάσει κάποιος. Στο θέατρο θα το βρεις τι γίνεται. Κι αν όχι, δεν έγινε και τίποτα. Στη ζωή είναι πολύ πιο επικίνδυνο. Μπορεί κάποιος να σε ξεγελάσει πολύ πιο εύκολα και να κρυφτεί πίσω από ένα ψέμα.

Αυτό αναρωτιέμαι: πώς εκπαιδεύει και εσένα τον ίδιο αυτή η μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Δεν νομίζω ότι οι ηθοποιοί είναι πιο έξυπνοι από τους άλλους στο να καταλάβουν αν κάποιος λέει ψέματα ή όχι. Ή αν κρύβεται.

Αν ένας άνθρωπος δεν είναι ειλικρινής, θα φανεί και δεν νομίζω ότι θα ξεφύγει από πολλούς.

Δεν χρειάζεται να είσαι ηθοποιός για να καταλάβεις ότι ένας βλάκας στην τηλεόραση λέει ψέματα.

Γενικά δείχνεις να περνάς μια φάση εξωστρέφειας. Τι γίνεται;
Κάνω δύο παραστάσεις αυτήν την περίοδο, έχουμε και την ταινία, οπότε κάπως έκατσαν κάποιες συνεντεύξεις χωρίς να το σχεδιάζω. (σ.σ. Μου εξηγεί σχολαστικά το πώς βρέθηκε ανάμεσα σε έναν κυκεώνα χωρίς να το περιμένει)

Άρα το ότι δίνεις τώρα περισσότερες συνεντεύξεις δεν έχει να κάνει με μια “απόφαση ζωής” ότι “από εδώ και πέρα, παιδιά, θα μιλάω περισσότερο”.
Όχι ρε, μου την πέσανε… Τι να κάνω; Γενικά δεν μ’ αρέσει.

Γιατί να μην θες να δώσεις συνέντευξη;
Δεν έχω να πω κάτι.

Πώς δεν έχεις; Κάνεις μια καινούργια ταινία.
Εντάξει, αυτό το καταλαβαίνω. Αν είναι όμως να κάνουμε μια συνέντευξη για να προωθήσω την ταινία και αρχίζουμε και μιλάμε για το αν θα πάω στο Survivor, γιατί να την κάνω;

Αλλά και οι βιογραφικές συνεντεύξεις είναι ωραίες.
Ναι αλλά κάθε πότε; Δηλαδή κάνεις μια συνέντευξη βιογραφική, OK. Τι άλλαξε δηλαδή και ξανακάνεις του χρόνου;

Μα εσύ ειδικά δεν έχεις πει πολλά για τον εαυτό σου.
Τι να πω; Όλα τα ‘χω πει.

Γεννήθηκες στην Ηλιούπολη. Πήγες στο Πολυκλαδικό. Χαίρω πολύ…
Τι άλλο να πεις σε μια συνέντευξη;

100.000 άνθρωποι έχουν γεννηθεί στην Ηλιούπολη. Πες κάτι άλλο, δεν ξέρω. Ήσουν καλός μαθητής; Αδέρφια έχεις;
Έχω μια αδερφή. Ποιον ενδιαφέρει; Κατάλαβες; Δεν έχει κανένα νόημα.

Φτιάχνεις το προφίλ κάποιου και έχει ένα ενδιαφέρον αυτό.
Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Και να σου πω την αλήθεια; Είναι άλλο αν ενδιαφέρει και άλλο αν θα έπρεπε να ενδιαφέρει. Δεν θα έπρεπε. Χεστήκαμε κιόλας που γεννήθηκες και αν σου αρέσουν οι πίτες ή αν σου αρέσουν οι… μην πω.

Ναι, αλλά μισό. Για παράδειγμα ο τρόπος που θα παίξεις, ο τρόπος που θα εκφράσεις την τέχνη σου, δεν περνάει μέσα από εσένα, από το τι έχεις ζήσει και το ποιος είσαι;
Ναι, αλλά η κουβέντα για αυτά δεν προωθεί τη δουλειά. Προωθεί εμένα. Κατάλαβες τι εννοώ;

Θες να είσαι πιο πίσω;
Όχι, απλά θέλω οι άνθρωποι που έρχονται να έρχονται για να σε δουν να παίζεις θέατρο. Δεν έρχεται κανείς για να σου πιάσει κουβέντα και να σε ρωτήσει αν πήγαινες μικρός το καλοκαίρι στο Ανθηρό Καρδίτσας. Τι τον ενδιαφέρει; Αν ξέρει περισσότερα πράγματα για μένα όταν με βλέπει να παίζω, θα το κάνει καλύτερο αυτό που βλέπει;

Ωραία. Καταλαβαίνω πώς το λες αλλά φοβάμαι μήπως βγαίνει προς τα έξω ότι είσαι σνομπ.
Καθόλου. Είναι κάποιοι καλλιτέχνες, που δίνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα συνεντεύξεις, όχι επειδή ενδεχομένως κάποιος τους το ζητάει, αλλά επειδή το θέλουν οι ίδιοι. Νιώθουν ότι με το να είναι στην επικαιρότητα ανεβαίνουν οι μετοχές τους. Ή ότι με αυτό τον τρόπο θα πληρωθούν καλύτερα ή θα έχουν περισσότερους followers. Γιατί υπάρχει και αυτό.

Ισχύει. Και αυτό εσένα δεν σε ενδιαφέρει.
Πρώτον, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεύτερον, δεν νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με τη δουλειά. Αυτό έχει να κάνει με το πώς προωθείς τον εαυτό σου. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτή τη δουλειά, δηλαδή τους παίρνεις, τους λες “τι να κάνω για να προβληθώ” και σου λένε “θα κάνεις αυτή τη συνέντευξη, θα φορέσεις αυτά τα ρούχα, θα πεις αυτά τα πράγματα και τελείωσε”.

Αλλά δεν έχει να κάνει αυτό σε τίποτα με το τι κάνεις στο θέατρο ή στο σινεμά.

Δηλαδή είσαι και εναντίον του ένας ηθοποιός να γράψει την αυτοβιογραφία του; Για παράδειγμα, πριν κάτι μήνες βγήκε του Αλ Πατσίνο. Δεν έχει νόημα δηλαδή αυτή η βιογραφία;
Αν είσαι ένας άνθρωπος που έχεις κάνει στη ζωή σου πολλά σημαντικά πράγματα, ίσως και να αξίζει τον κόπο για κάποιους να τα διαβάσουν. Τώρα, να κάτσουν να διαβάσουν τη βιογραφία του τάδε τυχαίου στην τάδε τυχαία χώρα, για ποιο λόγο;

Είναι πώς αξιολογείς τον εαυτό σου. Εγώ δεν θεωρώ ότι είμαι κάτι σπουδαίο, ότι θα έπρεπε κανείς να ασχοληθεί μαζί μου ούτε γι’ αυτά που κάνω ούτε γι’ αυτά που πιστεύω ούτε για αυτό που είμαι. Είμαι ένας απλός άνθρωπος, αυτό είμαι. Και κάνω μια δουλειά που έχει μια εξωστρέφεια και όταν χρειάζεται αυτή η δουλειά να προωθηθεί, OK, δίνω και μια συνέντευξη.

Και τις περισσότερες φορές περνάω άσχημα γιατί υπάρχουν συνάδελφοί σου που ρωτάνε μαλακίες. Δυστυχώς.

Αναπόφευκτα θα το κάνω κάποια στιγμή, αλλά προσπαθώ να το αποφεύγω.

Διάβασα ότι έχεις κάνει πάνω από εκατό ταινίες.
Είναι και μικρού μήκους μέσα αλλά όχι, δεν είναι εκατό. Μπορεί να βάζουν μέσα και τα επεισόδια των σίριαλ, γι’ αυτό να βγαίνουν τόσο, ποιος ξέρει.

Πόσες έχεις κάνει δηλαδή;
Ούτε που θυμάμαι. Έχω κάνει αρκετές, ναι.

Και επίσης δεν φαίνεσαι για 50 χρονών.
Είμαι 49 μισό γι’ αυτό.

Τη σκέφτεσαι την ηλικία;
Όχι. Λίγο με τα κιλά παλεύω τώρα τελευταία. Προσπαθώ να χάσω βάρος και επειδή ξέρεις ο μεταβολισμός έχει φρενάρει λίγο, θέλει περισσότερη προσπάθεια και πειθαρχία. Και δεν την έχω αυτή την περίοδο.

Και ενώ έχω βάλει στόχο να τρέξω στον Ποσειδώνιο Μαραθώνιο στις 27 Απριλίου, δεν έχω κάνει ούτε δύο μέτρα προπόνηση.

Παλιότερα έτρεχα πιο συστηματικά.

Με αυτή τη ζωή που κάνεις θα είναι λίγο δύσκολο να μπεις σε πρόγραμμα. Δηλαδή όταν τη μια μέρα είσαι στη Θεσσαλονίκη, την άλλη μέρα είσαι εδώ, μετά ξαναφεύγεις…
Εντάξει, θέμα απόφασης είναι. Αλλά τώρα πάνω κάτω δυο φορές την εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη είναι σαν να πήγα δύο μήνες πίσω.

Και εκεί το φαΐ δεν παίζεται. Δεν αστειεύονται εκεί.

Οπότε δεν σε απασχολούν καθόλου τα 50. Δεν σε αγχώνει ότι μεγαλώνεις.
Το βρίσκω χαζό να σε αγχώνουν πράγματα, τα οποία δεν μπορείς να αποτρέψεις.

Τι να αλλάξεις εδώ; Να πας τον χρόνο πίσω;

Οι ταμπέλες αυτού του τύπου με τις ηλικίες (“είμαι 40”, “είμαι 45” κλπ) δεν με ενδιαφέρουν. Ούτε τα γενέθλια ούτε δίνω πολύ μεγάλη σημασία στις ημερομηνίες.

Δηλαδή και να μην γιορτάσω τα γενέθλια μια φορά, δεν έγινε και τίποτα.

Δεν είσαι από αυτούς που τα γιορτάζουν;
Όχι, τι γιορτάζουμε; “Μπράβο σου. Έκανες άλλη μια χρονιά στον πλανήτη”.

Τα γιορτάζω όπως τα γιορτάζουμε όλοι. Δεν κάνω και τίποτα σπουδαίο.

Πάμε πάλι λίγο στην ταινία; Τελικά ποιος είναι αυτός ο “κόσμος της προόδου” που ανήκει ο ήρωας;

Ο δυτικός πολιτισμός (σ.σ. έχει μια ειρωνική χροιά η φωνή του). Δεν θεωρούμε εμείς οι δυτικοί ότι είμαστε μπροστά από ολους;

Καλά, εννοείται ότι μόνο μόνο εμείς υπάρχουμε, αλλά εδώ τι εννοεί; Για να καταλάβω λίγο και την ταινία.
Νομίζω ότι το βάζει σε ένα πλαίσιο που από τη μία είναι σύγχρονο και από την άλλη άχρονο αλλά μελλοντικό.

Υπάρχει η γενική έννοια της προόδου, της ανάπτυξης, όλα αυτά.

Αλλά μιλάμε μόνο για τεχνολογία να φανταστώ.
Μιλάμε για την τεχνολογία και για τα κακά της, όσα δηλαδή κάνουν τον άνθρωπο να είναι πιο απομονωμένος, να ζει για το χρήμα, να τρώει junk food κλπ.

Υπάρχει μια ειρωνεία δηλαδή στο “άνθρωπος της προόδου”.
Ναι, αν και δεν εμβαθύνει σε σχέση με το πόσο ειρωνικά το λέει.

Παρόλα αυτά νομίζω ότι κρατάει σχεδόν την ίδια απόσταση και με τον άλλο κόσμο, στον οποίο ζει η κοπέλα που γνωρίζει. Έναν κόσμο εκτός τεχνολογίας, ας τον πούμε έτσι.

Η ιστορία -για να σε βάλω στο κλίμα- είναι ο κύριος Μάκης, ο οποίος δουλεύει σε μια εταιρεία που φτιάχνει αυτοκινητοδρόμους τύπου Αττική Οδός και η δική του δουλειά είναι να κολλάει stickers με μαύρα πουλιά πάνω σε αυτά τα πλεξιγκλάς που υπάρχουν στον δρόμο.

Α, τα έχω δει σε κάποια σημεία στην Εθνική.
Αυτό, λοιπόν, γιατί γίνεται; Γιατί χιλιάδες πουλιά σκοτώνονται κάθε χρόνο επειδή χτυπάνε πάνω σε αυτά τα πλεξιγκλάς, οπότε υπάρχουν αυτά τα stickers για να καταλαβαίνουν τα πουλιά ότι κάτι υπάρχει εκεί και ότι δεν μπορούν να περάσουν από μέσα.

Και μια μέρα όπως δούλευε περνάει από μια -πώς να το πω- παραγκούπολη, από έναν καταυλισμό ανθρώπων, που δεν έχουν ούτε ίντερνετ, που δεν τους ενδιαφέρει ο πολιτισμός γενικά.

Εκεί γνωρίζει τη Μαρία. Αυτός λίγο τη γουστάρει, ενώ αυτή τον γουστάρει και δεν τον γουστάρει. Και προκειμένου κάπως εκείνη να τον συμπαθήσει, αυτός παρεισφρέει μέσα στην κοινωνία της. Τους δίνει χρήματα, τους φτιάχνει λίγο τα σπίτια, τα καλλωπίζει κτλ. Και τον αρμέγουν κανονικά.

Φαντάζομαι ότι ο κύριος Μάκης θα γοητεύεται από αυτούς.
Του αρέσει το γεγονός ότι τον κάνουν να αισθάνεται χρήσιμος και ότι τον γλυκοκοιτάει η κοπέλα.

Γενικά μοιάζει σαν εγώ να θέλω να την μυήσω στον κόσμο μου. Εκείνη όμως έχει αναστολές γιατί θέλει να μείνει με τους δικούς της.

Και τη φέρνω σε επαφή με τα chicken nuggets και τρελαίνεται.

Αυτή είναι δηλαδή η πολιτισμική αφύπνιση της; Τα chicken nuggets;;;
Ναι. “Πώπω τι φτιάχνετε εσείς ρε”.

Η ταινία έχει να κάνει και λίγο με το παρελθόν του χαρακτήρα που έχει χάσει τη γυναίκα του σε αυτοκινητιστικό, στο οποίο δεν ξέρουμε ποιος έφταιγε -πιθανότατα αυτός.

Όταν σου δίνουν ένα τέτοιο σενάριο το οποίο είναι λίγο ασυνήθιστο και που αν δεν το δεις στην πράξη, δεν μπορείς να καταλάβεις ακριβώς τι έχει ο σκηνοθέτης στο μυαλό του, πώς αποφασίζεις να πεις ναι ή όχι;
Δεν είναι μόνο ότι διαβάζεις το σενάριο. Πολλές φορές ο σκηνοθέτης σου εξηγεί και την πρόθεσή του, πώς θα το κάνει, τι θέλει να φωτίσει κλπ.

Υπάρχουν σενάρια τα οποία τα είχα διαβάσει και στην αρχή δεν μου άρεσαν καθόλου ή μου άφηναν πολλά ερωτηματικά και που όμως ο σκηνοθέτης τα έκανε μια πάρα πολύ καλή ταινία. Και απ’ την άλλη, υπάρχουν και άλλα σενάρια τα οποία τα διαβάζεις, τα καταλαβαίνεις όλα αλλά γίνονται χάλια ταινίες.

Πιο συχνά για ποιες ταινίες σου μιλάνε;
Το Suntan, την Πλατεία Αμερικής, το Chevalier, το Flux Gourmet, μια αγγλική ταινία που έκανα πριν από 3-4 χρόνια.

Για αυτήν σε έβαλε το Vanity Fair στη λίστα με τους καλύτερους ηθοποιούς της χρονιάς;
Ένας άνθρωπος έκανε μια λίστα και επειδή αυτό είναι global, έγινε θέμα. Αλλά αυτό είναι υποκειμενική άποψη ενός δημοσιογράφου. Δεν είναι κάτι.

Με τιμά αλλά δεν χρειάζεται να κάνουμε ότι είναι πιο σημαντικό από ό, τι πραγματικά είναι.

Δηλαδή δεν μπορεί να σε δει κάποιος άλλος ξένος σκηνοθέτης στο Vanity Fair και να σε ψάξει για δική του ταινία;
Δεν πάει έτσι αυτό. Πιο πολύ λειτουργεί να έχεις έναν ατζέντη που δουλεύει στο εξωτερικό και σου βρίσκει δουλειές και εσύ για ένα διάστημα τα έχεις απαρνηθεί όλα, έχεις φύγει έξω, παίζοντας το κορώνα γράμματα αν θα σου τύχει κάποια δουλειά.

Επειδή όμως εσένα σου αρέσει περισσότερο το σινεμά; Μήπως ήταν ευκαιρία; Δεν ξέρω.
Περιμένω σαν τρελός από τότε. Δεν έχει χτυπήσει το τηλέφωνο. (γελάμε)

Κοίτα. Δεν έχω απωθημένο, ούτε καμία επιθυμία να βγω στο εξωτερικό να κάνω καριέρα.

Αν προκύψει, θα προκύψει. Αν όχι, δεν θα το κυνηγήσω. Περνάω μια χαρά εδώ.

Σε έχουν διαλέξει πολλές φορές ρόλους όπου κάνεις κάποιον έτσι ντροπαλό, μαζεμένο αλλά και λίγο παράξενο. Γιατί πιστεύεις συμβαίνει αυτό;
Δεν ισχύει αυτό. Γι’ αυτήν την εικόνα που έχεις φταίει το γεγονός ότι αυτοί οι ρόλοι είναι που έκαναν και λίγο μεγαλύτερο ντόρο.

Όπως όταν με πετυχαίνουν στον δρόμο και μου λένε “α, σε ξέρω από τα Μαύρα Μεσάνυχτα”. Ναι, προφανώς γιατί τα “Μαύρα Μεσάνυχτα” έκαναν ντόρο. Δεν βγήκε κανείς να μου πει ότι “σε ξέρω από μια παράσταση που είχε γίνει στο ‘Υπόγειο’ στον Νέο Κόσμο”.

Έχω πάντως την αίσθηση ότι πιο εύκολα ταυτίζονται οι ηθοποιοί με έναν κωμικό χαρακτήρα. Δεν θα μου κάνει εντύπωση αν σε λένε “Ζαν Κλοντ” και σε δέκα χρόνια από τώρα.
Ναι. Ούτε εμένα.

Ενώ αν για παράδειγμα είχες παίξει εκείνη την περίοδο έναν δραματικό ρόλο στην τηλεόραση, ακόμη και αν ήταν πολύ πετυχημένος, μπορεί να μη σε λέγανε με το όνομά του.
Δεν νομίζω. Έχει να κάνει με το πόσος ντόρος θα γίνει, ασχέτως αν είναι κωμικός ή δραματικός.

Σκέψου τον Φραγκιόγλου όμως. Έχουν περάσει 30 χρόνια και ακόμα τον θυμούνται ως Χλαπάτσα.
Ναι, μπορεί. Από την άλλη όμως και τον Γιάγκο Δράκο τον θυμούνται.

Ναι αλλά έπαιζε κάθε μέρα αυτός. (Και ήταν και κωμωδία).
(Ότι ήταν κωμωδία, ήταν). Μήπως έχει να κάνει με αυτό; Με το τι επίδραση έχει στον κόσμο, ασχέτως τι είδος είναι;

Απλά δεν μου έρχεται κάποιος που να τον θυμάμαι με το όνομά του από έναν δραματικό ρόλο.
Ο Πορτοσάλτε όμως δεν είναι δραματικός ρόλος; Τον ξεχνάς; Δεν το ξεχνάς. Ο Γιώργος Αυτιάς δεν είναι ένα δραματικό πρόσωπο; Μάλλον είναι και οι δύο πάρα πολύ καλοί κωμικοί και γι’ αυτό τους θυμόμαστε.

Ο Πορτοσάλτε είναι ρόλος κανονικά.
Ο Πορτοσάλτε είναι καταπληκτικός.

Έχεις δοκιμάσει να τους παίξεις;
Τι να παίξεις; Αυτοί δεν παίζονται. Αυτοί είναι αετοί.

Και τον φασίστα τον έκανες καλά στην “Πλατεία Αμερικής”.
Έχω ταλέντο (γελάμε).

Κοίτα, ήταν εν δυνάμει φασίστας. Ούτε αυτός δεν ήξερε τι ήταν.

Ναι, ένας περίεργος τύπος ήταν, μπερδεμένος.
Ήταν μπερδεμένος όπως ήταν και πολλοί άνθρωποι. Ξέρεις, εγώ είχα περιπτώσεις γνωστών, που είχαν ψηφίσει Χρυσή Αυγή γιατί μπερδεύτηκαν. Θα μου πεις τώρα δικαιολογείται; Δεν δικαιολογείται, είσαι ζώον. Αλλά ΟΚ.

Πίστευαν ότι είναι αντισυστημικοί;
Ναι. Ότι θα τιμωρήσουν τους κακούς της Βουλής.

Εντάξει. Είναι και κάποιοι που πιστεύουν ότι η Γη είναι επίπεδη. Άλλοι πιστεύουν στα ζώδια. Ο καθένας έχει την πετριά του.

Γιατί όταν βλέπουμε κάποιον να λύνει τον κύβο του Ρούμπικ, έτσι γρήγορα, θεωρούμε ότι είναι ιδιοφυΐα;
Γιατί δεν έχουμε ασχοληθεί ποτέ με αυτό. Γιατί θέλει κόπο.

Θέλει μία μέθοδο;
Έχει πολλές μεθόδους να το λύσεις αλλά πρέπει να αφιερώσεις χρόνο. Γιατί θεωρούμε ότι τα μαθηματικά είναι δύσκολα; Μήπως αυτοί που ασχολούνται τα βρίσκουν δύσκολα; Όχι. Μήπως η μουσική είναι εύκολη. Όχι. Πρέπει να ασχοληθείς.

Αν δεν καταβάλλεις κόπο, δεν γίνεται τίποτα. Εμείς έχουμε συνηθίσει να καθόμαστε στον καναπέ και να αλλάζουμε κανάλια.

Ωραία. Τον έχεις λύσει ένα εκατομμύριο φορές. Γιατί να συνεχίσεις να το κάνεις;
Γιατί είναι ψυχαγωγικό. Είναι ωραίο.

Ναι αλλά αν το χόμπι σου πχ ήταν να ζωγραφίζεις, κάθε φορά θα έκανες ένα διαφορετικό πρόσωπο. Εδώ δεν κάνεις συνέχεια το ίδιο;
Το θέμα είναι ότι καμιά λύση δεν είναι ίδια με την άλλη. Κατάλαβες; Η μέθοδος είναι η ίδια. Μοιάζει με αυτό που λες. Μπορεί να ζωγραφίζεις πρόσωπα, αλλά δεν φτιάχνεις κάθε φορά το ίδιο πρόσωπο.

Στον στρατό γιατί πέρασες χάλια;
Γιατί ήμουν στη Λήμνο, Ι4 άοπλος, και καθώς ήμουν ίσως ο μόνος που ήξερε από υπολογιστές με είχαν χώσει σε 2-3 γραφεία μαζί και έκανα όλη τη χαρτούρα τους. Μέσα σε πέντε μήνες, κατάφερα μόνο τρεις φορές να αράξω στο ΚΨΜ.

Μόνο δούλευα. Ξυπνούσα το πρωί, έκανα θαλαμοφυλίκια ή όποια άλλη υπηρεσία προβλεπόταν και μετά δουλειά στο γραφείο για πόσες ώρες.

Δεν έχεις να μιλήσεις δηλαδή με έναν άνθρωπο που να μπορεί να σε καταλάβει;
Με ποιον να μιλούσα; Με τα ντουβάρια; Αφού ήμουν κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους, είχα τέσσερις υπολογιστές και προσπαθούσα να καταγράψω όλα τα υλικά που είχαν κάποια στρατόπεδα που τότε θα έκλειναν στο νησί.

Δεν μπορείς να φανταστείς. Για το που παρουσίασα στο τέλος, πρέπει να εκτύπωσα 400 σελίδες, σε έναν εκτυπωτή που έκανε δυόμιση ώρες για να εκτυπώσει την κάθε μία.

Για πότε μιλάμε;
Το 2004. Πήγα μεγάλος, ήμουν 29 χρονών.

Πήρες καμιά μέρα άδεια γι’ αυτό;
Όχι ρε, τι άδεια; Τίποτα. Σκέψου ότι τότε ήταν μια ταινία που έκανε ο Καφετζόπουλος και θα έπρεπε να λείψω για τέσσερις μέρες και μου λέει ο διοικητής “εννοείται να πας”. Και βλέπω ότι μου τις “γράφει”. Κάτσε ρε μεγάλε…

Ήταν για το “Η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος”.

Εντάξει, αργότερα έπαιξες και σε καλύτερη ταινία με τον Καφετζόπουλο.
Στην “Ακαδημία Πλάτωνος”. Ναι, εκεί είχα ένα πολύ μικρό ρόλο, αλλά ήταν καλύτερη.

Είσαι ΑΕΚ από ό, τι έχω διαβάσει, έτσι;
Ναι αλλά δεν βλέπω και πολύ γιατί δεν μ αρέσει το ποδόσφαιρο που παίζουμε. Είναι δύσκολο να παρακολουθείς το ελληνικό πρωτάθλημα, δηλαδή ένα στα εκατό παιχνίδια να έχει ενδιαφέρον ως παιχνίδι.

Έβλεπες όμως.
Και ακόμα βλέπω αλλά γενικά δεν πάω στο γήπεδο. Μια φορά είχα πάει με τον γιο μου στο ΟΑΚΑ όταν παίζαμε με τη Μπάγερν.

Φάγαμε δύο γκολ και άρχισαν να μας πετάνε πεντάευρα οι Γερμανοί από πάνω.

Ε, ήταν η περίοδος της κρίσης.
Είναι δύσκολη περίοδος τότε. Δύσκολη να είσαι ΑΕΚτζής.

Και να είσαι Έλληνας γενικά.
Ναι, εννοείται.

Αν πάρει όμως το πρωτάθλημα η ΑΕΚ, δεν θα χαρείς;
Φυσικά. “Σας γαμ@#$%” και τέτοια. Αυτό θα το κάνεις. Αλλά όχι ότι ζω και αναπνέω για αυτό.