Ας πούμε ότι πάμε σε εκλογές. Και μετά;

Ας κάνουμε υπόθεση εργασίας. Ο Μητσοτάκης εμφανίζεται στη Βουλή με μία κάλπη υπό μάλης. Και πάμε για εκλογές. Βέβαια είναι λίγο δύσκολο να πει ότι υποκύπτει στην πίεση και να περάσει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός που τον έριξαν οι συγκεντρώσεις. Αλλά ας το δεχθούμε, προς χάρη της συζήτησης. Πάμε σε εκλογές.

Η αντιπολίτευση θα πετάξει τη σκούφια της; Δύσκολο, με εξαίρεση τον Βελόπουλο και τη Ζωή, κανένα άλλο κόμμα δεν θα επιθυμούσε στη δεδομένη στιγμή εκλογές. Για αυτό και δεν καταθέτει σχετικό αίτημα στο δημόσιο διάλογο. Α, είναι και η Λατινοπούλου που θα έπαιρνε εισιτήριο εισόδου στη Βουλή. Ισως και ο Κασσελάκης.

Αν οι δημοσκοπήσεις είναι σωστές, η Νέα Δημοκρατία θα κατέλθει στον εκλογικό στίβο ως πρώτο κόμμα. Και ο Μητσοτάκης με σαφές, τεράστιο, προβάδισμα στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός. Επίσης, θα χρησιμοποιήσει τη δημοσκοπική άνοδο του Βελόπουλου και της Ζωής προκειμένου να ισχυριστεί ότι διακυβεύεται η σταθερότητα στη χώρα ή, πιο σωστά, η δυνατότητα διακυβέρνησης.

Τώρα ας κοιτάξουμε στην άλλη πλευρά. Ποιος θα εμφανιστεί ως βασικός διεκδικητής του Μαξίμου; Θεσμικά, αυτός θα είναι ο Ανδρουλάκης. Μόνο που στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός δεν συγκεντρώνει ούτε την προτίμηση του συνόλου των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς, με βάση τα σημερινά δεδομένα, είναι εξαιρετικά δύσκολο το ΠΑΣΟΚ να είναι πρώτο κόμμα σε κάλπες που θα στηθούν σχετικά σύντομα. Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα σχήματα της αντιπολίτευσης.

Και γίνονται οι εκλογές. Ας πούμε εντός της άνοιξης. Η Νέα Δημοκρατία θα είναι πρώτο κόμμα. Μπορεί βέβαια να έρθει ο κόσμος ανάποδα, αλλά αυτή τη στιγμή τίποτε δεν δείχνει κάτι διαφορετικό. Θα είναι πρώτο κόμμα και θα έχει το μπόνους των τουλάχιστον 25 εδρών. Σημείωση: ακόμα και αν η αντιπολίτευση σχηματίσει συνασπισμό, το μπόνους δεν υφίσταται, δίνεται μόνο σε κόμματα. Κατά συνέπεια, αν αυτό που ονομάζουμε «προοδευτική» αντιπολίτευση πει να συνεργαστεί, πρέπει να προχωρήσει δια συγχώνευσης, κάτι που τώρα δείχνει μακρινό, αν όχι αδύνατο.

Κυβέρνηση χωρίς το πρώτο κόμμα δεν είναι εφικτό να γίνει. Αν το μετεκλογικό περιβάλλον μοιάζει με αυτό που μας δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, η νέα κυβέρνηση θα έχει ως κεντρικό κορμό τη Νέα Δημοκρατία. Υπάρχει βέβαια και άλλη περίπτωση: η ΝΔ να μην απέχει πολύ από την αυτοδυναμία και να οδηγήσει τη χώρα σε δεύτερες εκλογές. Αλλά εμείς ας μείνουμε στο σενάριο της μη αυτοδυναμίας.

Ο Μητσοτάκης θα χρειαστεί τον Καμμένο του. Πού θα τον βρει; Πιθανότατα στο πρόσωπο της Αφροδίτης Λατινοπούλου, η οποία, σχεδόν από το πουθενά, θα βρεθεί κυβερνητικός εταίρος για μία τετραετία. Βέβαια κάποιος μπορεί να πει ότι ο Μητσοτάκης, από το να κυβερνάει με τη Λατινοπούλου, ενδεχομένως να μείνει στην άκρη. Αλλά για ποιο λόγο να αφήσει την πρωθυπουργία; Ποιος άλλος στη θέση του θα την άφηνε;

Αυτό είναι το βασικό και πιο πιθανό σενάριο στην περίπτωση εκλογών. Αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία, συγκυβέρνηση ΝΔ με τη Λατινοπούλου. Αφήστε που έτσι και το ΠΑΣΟΚ κατακρημνιστεί, μπορεί να εξελιχθεί σε κυβερνητικό εταίρο. Αλλά εντάξει, ας μην το παρατραβάμε.

Για κάποιους αναλυτές των…social media, αλλά και μερίδας του Τύπου, δεν αποκλείεται η αλλαγή πρωθυπουργού από την Κ.Ο της Νέας Δημοκρατίας. Κοινώς να σηκωθούν βουλευτές, να ανατρέψουν τον Μητσοτάκη και να εκλέξουν τον Νίκο Δένδια. Συγγνώμη, αλλά δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, οι συσχετισμοί εντός της Κ.Ο δεν δείχνουν κάτι τέτοιο. Και γιατί να το δείξουν; Γιατί να στραφούν εναντίον μίας ηγεσίας που είναι, βάσει μετρήσεων, η καταλληλότερη για την πρωθυπουργία;

Συμπέρασμα. Αν ο Μητσοτάκης πάει σε εκλογές θα βρίσκεται στο Μαξίμου και την επόμενη μέρα, μάλλον με συγκάτοικο. Αν δεν πάει σε εκλογές, θα βάλει στοίχημα με τη φθορά, προσπαθώντας να αντιστρέψει τη συνθήκη μέχρι το 2027, κάτι που, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, φαίνεται δύσκολο. Είναι όμως άλλα δύο καθαρά χρόνια στην πρωθυπουργία σε καιρούς κρίσιμους και εξαιρετικά ενδιαφέροντες, όσον αφορά τα έργα που πρόκειται να γίνουν στη χώρα. Αλλωστε είναι γνωστό ότι δύο χρόνια στην πολιτική μπορούν να δημιουργήσουν άλλο σύμπαν.