PIGALLE: Τι είναι αυτό το βρώμικο αντικείμενο με το σκανδαλιστικά όμορφο όνομα;

Με την εκκεντρική και καυστική γραφή του, ο Γιάννης Κεντρωτάς επιστρέφει με το PIGALLE, μια μαύρη κωμωδία που βυθίζεται στα πιο σκοτεινά ένστικτα της ανθρώπινης φύσης, έχοντας ως αφετηρία ένα αντικείμενο που έχει ταυτιστεί με το βρώμικο, αλλά φέρει ένα όνομα αφοπλιστικά γοητευτικό.

Σύμφωνα με μία θεωρία, το ‘πιγκάλ’ οφείλει το όνομά του στην παριζιάνικη πλατεία Pigalle, το μποέμικο καταφύγιο καλλιτεχνών, ζωγράφων και μποέμ, που με τα πινέλα και τις βούρτσες τους γέμιζαν τον κόσμο χρώμα – μια ειρωνική αναφορά σε ένα αντικείμενο ταυτισμένο με το ακριβώς αντίθετο.

Η συνεργασία του Γιάννη Κεντρωτά με τον Μιχάλη Κοιλάκο, που έχει ήδη αποδώσει με επιτυχία τις παραστάσεις Ο Τόρνος και Γιοσίρου, συνεχίζεται με την ίδια εκρηκτική δυναμική και στο PIGALLE, το οποίο παρουσιάζεται στο θέατρο OLVIO από την ομάδα 451F Performing Arts.

Τι είναι όμως το PIGALLE;

Ο Γιάννης Κεντρωτάς αναφέρει χαρακτηριστικά στο NEWS 24/7 πως “το έργο είναι μια ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στο γέλιο και το σκοτάδι, αναδεικνύει την αμηχανία μας μπροστά στη βία. Tο μαύρο χιούμορ είναι ένας τρόπος να ξορκίσουμε τους φόβους μας, να γελάσουμε με το παράλογο πριν μας καταπιεί”.

Όσο για τον συμβολισμό του τίτλου του αναφέρει πως “τo Pigalle είναι μια πολύ όμορφη και εύηχη λέξη που περιγράφει ένα σιχαμένο αντικείμενο. Και κάνοντας μια σύντομη έρευνα παρατήρησα ότι μόνο στην Ελλάδα έχει αυτή την έννοια. Έχουμε γενικά την τάση να καλύπτουμε με όμορφες και θετικές λέξεις, σκοτεινές και σάπιες καταστάσεις”.

Στο δελτίο Τύπου διαβάζουμε πως το έργο αυτό είναι μια “θεατρική σύνθεση για τσέλο και φωνές”. Πώς λειτουργεί η μουσική στη σκηνοθετική του Μιχάλη Κοιλάκου; Ο Μ. Κοιλάκος απαντά πως “στο έργο αναφέρεται συχνά ο Μιχάλης, ο νεκρός δίδυμος αδελφός του πρωταγωνιστή. Σκεφτήκαμε να του δώσουμε «σάρκα και οστά» μέσω της παρουσίας ενός μουσικού, ο οποίος συμμετέχει στη δράση και βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Το τσέλο επιλέχθηκε ως το όργανο που θα τον εκπροσωπήσει, λόγω του λυρισμού του και των κλασικών καταβολών του. Η χρήση του τσέλου δημιουργεί μια ισχυρή αντίστιξη στον πυκνό ρεαλισμό του Κεντρωτά, στις φωνές και στα θέματα που συζητούνται (τα οποία, όπως μπορείτε να συμπεράνετε από τον τίτλο «Pigalle», δεν είναι πάντα σοβαρά). Παράλληλα, η μουσική του τσέλου τονίζει τις κωμικοτραγικές καταστάσεις του έργου, την υποβόσκουσα βία και προσθέτει ένα επιπλέον στρώμα συναισθηματικής και θεματικής έντασης.

Η πλευρά των πρωταγωνιστών

Το έργο θίγει ζητήματα όπως η έμφυλη βία και η κοινωνική αδιαφορία, μέσα από έναν συνδυασμό κωμωδίας και σκοτεινής ατμόσφαιρας. Πώς βίωσαν οι τρεις πρωταγωνιστές αυτή τη διττή προσέγγιση κατά την προετοιμασία των ρόλων τους;

Βασίλης Χατζηδημητράκης: Η γραφή του Γιάννη Κεντρωτά έχει ένα μοναδικό τρόπο να σχολιάζει σκοτεινές πτυχές της καθημερινότητας με μια σκωπτική και παράλογη μερικές φορές διάθεση, γεγονός που προκαλεί θυμηδία και αμηχανία ταυτόχρονα. Αυτό έχει φοβερό ενδιαφέρον για τον ηθοποιό, σε ότι αφορά την προσέγγιση του χαρακτήρα του, καθώς αυτά που λέει σχεδόν ποτέ δεν είναι όλα όσα θέλει να πει ή εννοεί. Θεωρώ ότι η γραμμή μεταξύ χιούμορ και σκοταδιού είναι πολύ λεπτή σε αυτό το έργο και αυτό ήταν μια ιδιαίτερη πρόκληση για μένα.

Τάνια Παλαιολόγου: Στη δική μου περίπτωση τα πράγματα ήταν εξαρχής ξεκάθαρα: η Μαρία είναι εκεί για να ρίχνει φως στο σκοτάδι που συνειδητά επιλέγουμε να μην βλέπουμε. Στις πρόβες παρακολουθούσα με προσοχή και ενθουσιασμό τη δουλειά των συναδέλφων μου, καθώς η πορεία μου στο έργο ήταν άμεσα εξαρτώμενη από τη σχέση που θα δημιουργούσαν οι άλλοι δύο χαρακτήρες. Βρίσκω την γραφή του Γιάννη Κεντρωτά ευφυή, το δίπολο αυτό μεταξύ κωμωδίας και σκοταδιού και η ποιητική διάσταση που του έχει δώσει ο σκηνοθέτης μας Μιχάλης Κοιλάκος, είναι για μένα ο πιο εύστοχος τρόπος να αποτυπώσεις δραματουργικά και σκηνικά τον παραλογισμό που βιώνουμε.

Φοίβος Συμεωνίδης: Αυτό που περιγράφετε είναι η βασική πρόκληση που αντιμετωπίζουμε κάθε φορά που συναντιόμαστε με ένα έργο του Γ. Κεντρωτά. Κρίσιμο ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια παίζει, φυσικά, η καθοδήγηση του Μ.Κοιλάκου. Από τη μεριά μου, σαν ηθοποιός, νιώθω ότι καλούμαι να παίξω σε ένα παιχνίδι λεπτών ισορροπιών όπου το σοβαρό ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει γελοίο και το αντίστροφο ή όπου το κωμικό μπορεί να γυρίσει σε μια στιγμή αναπάντεχα σε τραγικό. Είναι ένα απαιτητικό παιχνίδι στο οποίο κάνουμε συνένοχο το κοινό και όταν πετυχαίνει πιστεύω πως αναδεικνύει τα θέματα που πραγματεύεται (εν προκειμένω την έμφυλη βία και τα παιχνίδια εξουσίας) με μία πολύ μεγάλη δύναμη και οξύτητα.

Υπάρχει κάποια σκηνή ή στιγμή στο έργο που προκάλεσε έντονη συγκίνηση ή αμηχανία κατά τη διάρκεια των προβών; Και πώς την προσέγγισαν υποκριτικά οι ηθοποιοί;

Βασίλης Χατζηδημητράκης: Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, προκειμένου να αποφύγουμε το οποιοδήποτε spoiler, υπάρχει μια σκηνή στο τέλος που ανατρέπει τα δεδομένα του ήρωα που υποδύομαι φέρνοντας στην επιφάνεια πτυχές του που ούτε κι ο ίδιος είμαι σίγουρος ότι γνώριζε πως έχει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είναι τόσο μακριά από το δικό μου χαρακτήρα, που χρειάστηκε να θυμίσω στον εαυτό μου ότι δεν είσαι ο ρόλος, αλλά οφείλεις να δείξεις ότι υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι και ζουν ανάμεσά μας.

Τάνια Παλαιολόγου: Υπάρχει μία μικρή σκηνή στην οποία η Μαρία μένει μόνη της για λίγη ώρα με το τον Στάθη, το αφεντικό του άνδρα της. Την δουλέψαμε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και κάθε φορά πέφταμε σε τοίχο. Υπάρχει όμως αδιαμφισβήτητη εμπιστοσύνη στην ομάδα και στις προθέσεις όλων μας, οπότε λίγες μέρες πριν ανέβει το έργο, επικοινωνήσαμε την αμηχανία μας, ξαναδουλέψαμε τη σκηνή, και καταφέραμε να τη “βρούμε”. Όσο για τη συγκίνηση, νομίζω ότι μας διαπερνάει όλους, τόσο με τα έργα του Γιάννη, όσο και με τον τρόπο δουλειάς μας. Είναι σπάνιο και συγκινητικό να βρίσκεσαι με τέτοιους ανθρώπους.

Φοίβος Συμεωνίδης: Όλοι όσοι ήμασταν στις πρόβες έχουμε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν και υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ μας και έχουμε μεγάλη χαρά που δουλεύουμε μαζί. Οπότε δεν υπήρξε κάποια αμηχανία ακόμα και στις πιο «δύσκολες» σκηνές. Η συγκίνηση, από την άλλη, τρύπωνε ύπουλα σε διάφορες στιγμές του έργου. Αυτό είναι που με συναρπάζει στα έργα του Γ.Κεντρωτά: σε φορτώνουν συγκινησιακά και σου προσφέρουν πολλαπλές ευκαιρίες να εκτονωθείς είτε μέσα από το γέλιο ή μέσα από το κλάμα.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Συγγραφέας: Γιάννης Κεντρωτάς
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κοιλάκος
Σκηνικά: Άννα Σάπκα
Κοστούμια: Μαργαρίτα Τζαννέτου
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική: Αναστάσιος Μισυρλής – Μιχάλης Κοιλάκος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Αφροδίτη Κλεοβούλου, Κατερίνα Λιάρου
Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
Τρέιλερ παράστασης: Στέφανος Κοσμίδης
Γραφιστικά / Σχεδιασμός αφίσας: Γιάννης Κεντρωτάς
Οργάνωση παραγωγής: Αφροδίτη Κλεοβούλου
Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού
Παραγωγή: 451F PERFORMING ARTS AMKE

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:
Φοίβος Συμεωνίδης, Τάνια Παλαιολόγου, Βασίλης Χατζηδημητράκης
Τσέλο: Αναστάσιος Μισυρλής