Λάικ – ντισλάικ: Από το στοπ του Πάνου Βλάχου επί σκηνής μέχρι τις αναρτήσεις για τον Κούγια

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα συζητάμε στα λάικ τον κόσμο στην πορεία για τα Τέμπη, τα Όσκαρ, αλλά και ένα ταξίδι στο Χονγκ Κονγκ.

ΛΑΪΚ

Σέξι φορέματα, Δον Ζουάν και Οσκαρ highlights για τη Μία Κόλλια

«Αυτή τη στιγμή, ένας στυλίστας μαστιγώνεται αλύπητα στο υπόγειο της Κιμ Καρντάσιαν» διάβασα σε ανάρτηση για το σούπερ σέξι φόρεμα της Ζόι Κράβιτζ  τη βραδιά των Όσκαρ.

Στην παράσταση Δον Ζουάν, ο Πάνος Βλάχος θα κάνει νόημα στη μουσική να σταματήσει για να γονατίσει και να κοιτάξει στα μάτια τον κύριο στην πρώτη σειρά που σκλοράρει ασταμάτητα στο κινητό του.

Οσκαρ highlights
– Ο,τι και να γίνει, όπου και αν σταθεί, όσο χρονών και να είναι, ο Μικ θα ξεσηκώνει πάντα τα πλήθη.
– Το φιλί της Χάλι στον Εντριεν – το χρωστούμενο.

Χονγκ Κονγκ και ξερό ψωμί, πολεμικές τέχνες στον δρόμο, Τέμπη και μία φωλιά για τη Γεωργία Οικονόμου

Τη βδομάδα που μας πέρασε την πέρασα στο μακρινό Χονγκ Κονγκ όπου ταξίδεψα μαζί με τον Ιππόλυτο της Κατερίνας Ευαγγελάτου που παρουσιάστηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου του Χονγκ Κονγκ. Τις εντυπώσεις μου θα τις γράψω σε εκτενέστερο κείμενο, όμως θα μείνω στο ότι το θέατρο ήταν γεμάτο νέους ανθρώπους. Δίπλα μου δύο κοπέλες 20 και 22 ετών με τις οποίες συστηθήκαμε πριν ξεκινήσει η παράσταση. Και οι δύο κοιτούσαν σχεδόν αποσβολωμένες ότι διαδραματιζόταν επί σκηνής και στο τέλος χειροκροτούσαν με μανία. Οι ηθοποιοί μπαινόβγαιναν στη σκηνή και η κοπέλα δίπλα με ρώτα: “Γιατί μπαινοβγαίνουν και υποκλινόνται ξανα;” Όταν της εξήγησα πως αυτό συνηθίζεται, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που συνέχισε να χειροκροτά με μεγαλύτερη μανία. Και ναι, στην Κίνα κάτι τέτοιο δεν αποτελεί συνήθη πρακτική. Έχουν μια και έξω υπόκλιση και χειροκρότημα.

Τι φοβερή εικόνα αυτή που δεκάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών κάνουν Tai Chi, κινήσεις καράτε και χορεύουν παραδοσιακά τραγούδια στις μικρές πράσινες οάσεις που περιστοιχίζονται από τους θεόρατους υπερσύγχρονους ουρανοξύστες. Το πιο συγκινητικό είναι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι που δε σταματούν να γυμνάζονται. Μιλάμε για άνδρες και γυναίκες 70+ και 80+ που κάνουν διατάσεις και απαλές πολεμικές κινήσεις με τέτοια ηρεμία που νομίζεις πως συμπρωταγωνιστείς σε ταινία μαζί τους.

Δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφο και καθαρό μετρό από αυτό του Χονγκ Κονγκ. Άστραφτε στην κυριολεξία και χωρίς να έχει κάτι ιδιαίτερο, η μινιμαλιστική αισθητική του σε έκανε να λατρεύεις να κυκλοφορείς με αυτό. Επίσης οι διαδρομές του κοστίζουν μόλις 10 λεπτά του ευρώ!

Μπορεί να έλειπα, αλλά δεν έχασα ούτε στιγμή από τη μεγαλειώδη συγκέντρωση μνήμης για τα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου. Και ό,τι συνέβη εκείνη τη μέρα ήταν συγκλονιστικό. Ο κόσμος, η οργή, η σιωπή, η απαίτηση για δικαιοσύνη – όλα μαζί δημιούργησαν μια στιγμή ιστορικής σημασίας. Αν από αυτό το κύμα δεν παραχθεί ένα υγιές πολιτικό αποτέλεσμα, τότε πραγματικά είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Παρακολουθώ χρόνια τώρα τον Takis Shelter στα social media με αμείωτο ενδιαφέρον και κάθε ανάρτησή του με συγκινεί βαθιά. Οι ιστορίες των ζώων που σώζει, η αφοσίωσή του και η απέραντη αγάπη του για αυτά είναι εξαιρετικά σπάνια. Τώρα, η μοναδική του διαδρομή αποτυπώνεται στο ντοκιμαντέρ «Takis.», που προβάλλεται στο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Αναγνώριση για σπουδαίους ανεξάρτητους καλλιτέχνες και η μεγαλειώδης συγκέντρωση, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Χάρηκα πάρα πολύ με τα βραβεία που δόθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο για σινεμά και μουσική. Τα Όσκαρ στην Αμερική, τα BRITs στην Αγγλία, με σαρωτικούς θριαμβευτές και στα δύο, δύο καλλιτέχνες που ακολουθώ για πάνω από μια δεκαετία, ενώ κάνουν το εντελώς δικό τους κομμάτι χωρίς ιδιαίτερη έγνοια για το mainstream των βιομηχανιών τους. Και ξαφνικά, σαν η κουλτούρα απλά να αποφάσισε ότι αρκετά τους άφησε στο περιθώριο.

Ο λόγος για την Charli xcx (που σάρωσε με το brat) και τον Σον Μπέικερ (που σάρωσε με το Anora), που μεταξύ τους δε θα μπορούσαν να έχουν πιο ακραία αντίθετη ενέργεια, αλλά που υπεραγαπώ και τους δύο, χαίρομαι για την επιτυχία τους, και ελπίζω να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που κάνουν, με τους δικούς τους όρους.

Φυσικά η στιγμή της βραδιάς στα Όσκαρ ήταν η νικητήρια ομιλία των σκηνοθετών του “Καμιά Άλλη Γη” που κέρδισε Καλύτερο Ντοκιμαντέρ και παρατηρεί τις απαρτχάιντ τακτικές του ισραηλινού στρατού στη Δυτική Όχθη. Στην πιο σημαντική ομιλία που ακούστηκε φέτος, οι σκηνοθέτες μίλησαν για «εθνοκάθαρση Παλαιστινίων» και για τις ευθύνες της πολιτικής των ΗΠΑ (γενικότερα, κι όχι των πολιτικών Τραμπ, όπως λανθασμένα έχει μεταδοθεί από μεγάλη μερίδα των Μέσων).

Η στιγμή πάντως της εβδομάδας ήταν η συγκέντρωση της 28ης Φεβρουαρίου για τα Τέμπη, με έναν όγκο πλήθους που προσωπικά ούτε καν έστω κοντά δεν έχω ξαναδεί σε συγκέντρωση. Δε χρειάζεται νομίζω να υπογραμμίσουμε τη σημασία μιας τόσο μαζικής διαδήλωσης, το μέγεθος και ο πλουραλισμός της οποίας κάνουν σαφές πως δεν μιλάμε εδώ για μια συγκεκριμένη αντίθεση σε πολιτικές μιας κυβέρνησης, αλλά για πλήρη απόρριψή της.

Ακόμα πιο σημαντικό όμως είναι το ότι οργανικά, η επέτειος αυτής της τραγωδίας μετατράπηκε σε μια στην πράξη αργία. Και μνήμη, και οργή μαζί. Μια σπάνια στιγμή που νιώθεις πως γύρω σου υπάρχει μια συλλογική απαίτηση για… κάτι. Για κάτι καλύτερο. Για μια στοιχειώδη ανθρωπιά και ευθύνη. Μια σπάνια στιγμή των τελευταίων χρόνων που ένιωσα κάτι διαφορετικό από απόγνωση.

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Γνωστοί -άγνωστοι, λάγανα, Running Point για τη Μία Κόλλια

Έλα που δεν ξέρετε ποιοι είναι οι γνωστοί – άγνωστοι. Ή είναι γνωστοί σας ή αν είναι άγνωστοι, τους αναγνωρίζετε πια έναν προς έναν.

Η λαγάνα που την έχουν ξεπαγώσει το πρωί. Πού είναι εκείνη η ζεστή, φρέσκια, αφράτη που την έτρωγες μέσα από τη χάρτινη σακούλα μέχρι να φθάσεις σπίτι; Πάει κι αυτή.

To πρώτο επεισόδιο του Running Point με την Κέιτ Χάντσον. Το περίμενα με τόση χαρά και από τη βαρεμάρα, ούτε το ολοκλήρωσα. Pity.

Ακροδεξιά, ρόλεϊ και υπερτουρισμός για τη Γεωργία Οικονόμου

Το γεγονός ότι, μετά από όσα ζήσαμε, μετά την οργή, τη θλίψη, τις διαδηλώσεις, τα «ποτέ ξανά» που ακούστηκαν παντού, τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων ανεβαίνουν, με κάνει να νιώθω εξωγήινη στην τοποθεσία Ελλάδα. Σαν να βλέπω ένα παράλληλο σύμπαν όπου η συλλογική μνήμη διαγράφεται πιο γρήγορα κι από προεκλογική υπόσχεση.

Και σαν να μη φτάνει αυτό, τα ΜΑΤ συνεχίζουν να «πνίγουν» εκ νέου τους χιλιάδες διαδηλωτές που θέλουν να διαμαρτυρηθούν με ειρηνικό τρόπο για το έγκλημα στα Τέμπη.

Οι αναρτήσεις που πανηγυρίζουν ή εκφράζονται ειρωνικά για τον θάνατο του Αλέξη Κούγια είναι ένα άσχημο και άχαρο θέαμα. Διαφωνίες, κριτική, αντιπαλότητα; Φυσικά, είναι μέρος του δημόσιου λόγου. Αλλά η χαιρεκακία απέναντι στον θάνατο, ειδικά όταν προέρχεται από ανθρώπους που ζητούν έναν πιο πολιτισμένο δημόσιο διάλογο, είναι τουλάχιστον υποκριτική.

Εκεί στο Χονγκ Κονγκ έχουν αλλάξει level με τα social media. Πανέμορφες κινέζες κυκλοφορούν στους δρόμους και σε τουριστικά αξιοθέατα με ρόλει στα μαλλιά τους. Τα βγάζουν για λίγο προκειμένου να φωτογραφηθούν και τσουπ τα ξαναβάζουν για να συντηρήσουν τη… φράντζα. Κάπου έλεος!

Υπερτουρισμός παντού. Ανεβαίνοντας στο εντυπωσιακό Άγαλμα του Βούδα στο χωριό Ngong Ping στο Χονγκ Κονγκ το βλέπεις πια ξεκάθαρα. Ένα μικρό χωριό τύπου Ντίσνεϊλαντ έχει χτιστεί πριν το άγαλμα και εκεί υπάρχουν ακόμη και Starbucks! Σε ένα άλλο δε δημοτικό εντυπωσιακό κήπο με ένα μαγευτικό μοναστήρι εντός, το Nan Lian Garden, εντυπωσιακές παγόδες έχουν μετατραπεί σε πωλητήρια και εστιατόρια.

Ο ευχαριστήριος λόγος του Έιντριεν Μπρόντι για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Κάπου στα βάθη της Αμερικής, ο Έιντριεν Μπρόντι ακόμα μιλάει. Ο πιο αργόσυρτος, φλύαρος και –ειλικρινά– αγενής λόγος που έχουμε δει ποτέ στα Όσκαρ;

Δίκαιο που όλη αυτή την ώρα φαίνεται από πίσω ο Σεμπάστιαν-Σταν-ως-Τραμπ να τον κρίνει.

Προς τιμήν του ευχαριστήριου λόγου του για το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου – που κατάφερε να μας κάνει να πάρουμε το μέρος της αγενούς μουσικής που διακόπτει τις ομιλίες – θα καταλάβω τον υπόλοιπο χώρο του άρθρου χωρίς όμως να λέω τίποτα.

 

 

Να, δείτε.

 

 

Κάπως έτσι.

 

 

Πολύ σωστά.

 

 

Ναι.