Η κραυγή του κόσμου σε μια χώρα λείψανο

Ξεπέρασαν τα πράσινα ποτάμια του παρελθόντος οι συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου. Δεν ήταν απλώς ογκώδεις και πολυσύνθετες. Ήταν εγερσιακές, με το κομματικό πρόσημο να εξαφανίζεται στο πυρωμένο χυτήριο μιας πάνδημης πολλών διαστάσεων απαίτησης και κραυγής.

Απαίτηση για την απόδοση δικαιοσύνης και την τιμωρία των ενόχων. Απαίτηση να αποσυρθούν οι μισές αλήθειες, οι χλωμές εξηγήσεις και δικαιολογίες, η αλλλοεπίρριψη ευθυνών και το κενόηχο συμπάσχον με τις οικογένειες των θυμάτων, όπως διατυπώνεται από κυβερνητικά χείλη.

Απαίτηση και δριμύ κατηγορώ ταυτόχρονα ήταν η κοσμοθάλασσα της Παρασκευής. Κατηγορώ πρωτίστως εναντίον του Ζιγκουράτ του Μαξίμου που μνημονεύεται ως επιτελικό κράτος και αποδείχτηκε φθαρμένο ρετάλι, που προσπαθεί να συγκαλύψει τα προφανή και να αποσείσει τις καταφανείς ευθύνες του.

Ήταν ευθύ κατηγορώ και εναντίον εκείνων που κυβέρνησαν επί δεκαετίες τη χώρα και την έχουν παραδώσει σκονισμένη, απαράσκευη, ευάλωτη, λιπόθυμη και ημιθανή-λείψανο καλύτερα. Μια χώρα που τρέχει κάθιδρη πίσω από καταστροφικά γεγονότα και υπόσχεται εκ των υστέρων θεσμικές λύσεις και σωτήριες παρεμβάσεις.

Τι να πρωτοθυμηθείς και τι να επισημάνεις; Το ασκέρι της δημόσιας διοίκησης; Την έλλειψη Πολεοδομικού Σχεδίου; Την αδιαφορία για τον σιδηρόδρομο; Τις σκουπιδοβριθείς περιοχές; Τη νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας, αυτό το δηλητηριώδες προεκλογικό αντίδωρο; Τις κακοχυμένες πόλεις; Τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια; Την ασυνάρτητη επαρχία που μαραζώνει και εγκαταλείπεται;

Μήπως την αργόσυρτη Δικαιοσύνη με τους σκονισμένους φακέλους, την εποχή της ιλιγγιώδους τεχνολογίας και ψηφιοποίησης των πάντων; Την έλλειψη Πρωτοκόλλου, σαν αυτή που δημιούργησε χάος μετά την φονική σύγκρουση στα Τέμπη και υπηρέτησε την συγκάλυψη;

CUT: Η σημερινή κυβέρνηση κομπάζει δια στόματος πρωθυπουργού ότι εκείνη συνέστησε τον ΕΟΔΟΣΑΑΜ. Έτσι είναι. Αλλά ιδού τι μεταχείριση του επιφύλαξε (αντιγράφουμε από το σημείωμα του Χρήστου Δεμέτη, εδώ στο News247):

«Ο  Εθνικός Οργανισμός Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών συστάθηκε τον Ιανουάριο του 2023, πριν από την τραγωδία των Τεμπών, με τη συνένωση των δύο Αρχών για τα σιδηροδρομικά και τα αεροπορικά δυστυχήματα, χωρίς όμως να έχει στελεχωθεί. Ο ΕΟΔΑΣΑΑΜ στελεχώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2023, αλλά δεν υπήρχε σιδηροδρομικός διερευνητής στην Ελλάδα. Κοινώς, ήταν Οργανισμός μόνον κατ’ όνομα».

Φυσικά, ο Οργανισμός αυτός θα μπορούσε-και έπρεπε- να έχει συσταθεί χρόνια τώρα από τις διαδοχικές κυβερνήσεις, μεταξύ αυτών και από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Βλέποντας τον χάρτη της χώρας και την τραγική υστέρηση σχεδόν σε όλους τους τομείς (συνήθως μισές δουλειές και λίγες τομές), πώς να μη φωνάξεις ντροπή σ’ εκείνους που ύμνησαν-και υμνούν ακόμη!- τον ανύπαρκτο εκσυγχρονισμό της Σημιτικής προπαγάνδας. Αλλά μήπως γράμμα κενό δεν έμεινε και η εξίσου φιλόδοξη Καραμανλική επανίδρυση του κράτους;

Να γιατί ο κόσμος βγήκε στο δρόμο στις σαφώς αντικυβερνητικές αλλά και βαθιά πολιτικές συναθροίσεις. Ένα παράπονο, ένα γιατί και όπως είπαμε ένα δριμύ κατηγορώ ήταν η φωνή του κόσμου.

Ενός κόσμου που κατά περίσταση είτε συκοφαντείται (Μαζί τα φάγαμε) από θρασύτατους τιμητές για να επιμεριστούν οι ευθύνες είτε υμνείται και καλοπιάνεται από ευφραδείς λαϊκιστές για να πιάσει τόπο ψηφοθηρικά ο εκμαυλισμός.

Ναι, τίποτε δεν είναι ίδιο μετά την ανατατική παρουσία του κόσμου στις συγκεντρώσεις. Ακόμη κι αν επιπλεύσει τώρα ο Μητσοτάκης- δυστυχώς, με εξ αντικειμένου αρωγό την χασμώμενη χορεία της προοδευτικής αντιπολίτευσης-, αργά η γρήγορα θα τα πληρώσει τα Τέμπη.

Διότι το δυστύχημα και οι παντοειδείς εγκληματικές ευθύνες εγγράφονται στον σκληρό δίσκο της κοινωνίας και παραμένουν εκεί μέχρι την κάλπη. Αδέκαστος κριτής και τιμωρός ο κόσμος.

ΥΓ: Έτσι για την ιστορία, ένα απόσπασμα παλιού κειμένου του υπογραφόμενου για την απελπιστικά ίδια  κατάσταση στη χώρα μας:

«Η χώρα παραμένει αδιόρθωτη, ανοχύρωτη, καθημαγμένη, βασανιστική για τους πολίτες και απωθητική σε όλα τα πεδία. Μια χώρα που τρέχει και δεν φτάνει. Απαράσκευη απέναντι σε παντοειδείς απειλές και κινδύνους για τη ζωή των πολιτών της, μια χώρα-σκορποχώρι που κάτι καταφέρνει κατά καιρούς, αλλά παραμένει μια έρημος όπου οργώνουν λογής άροτρα της ιλαρότητος».