Δεν φέρνει αλλαγή το “να φύγει ο Μητσοτάκης”

Η αντιπολίτευση λέει προς το ακροατήριο της ότι ο βασικός στόχος είναι να φύγει ο Μητσοτάκης. Λογικό. Δουλειά της είναι. Και διαβάζοντας τις τελευταίες δημοσκοπήσεις διαπιστώνεις ότι είναι κάτι που βρίσκει αντίκρυσμα. Εντάξει.

Ο Μητσοτάκης λέει προς το δικό του ακροατήριο ότι αν φύγει αυτός, θα έρθει η συμμαχία εκείνων που χαρακτηρίζει «πρόθυμους», αλλά τους περιγράφει ως παλαβούς. Aναμενόμενο και αυτό. Προβάλλει την υπεροχή του, όπως αποτυπώνεται στις μετρήσεις, έναντι των άλλων. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ότι στις εκλογές, κατά βάση, επιλέγουμε πρωθυπουργό και όχι προγραμματική πλατφόρμα.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε μία ιδιόμορφη συνθήκη αρνητικού ετεροπροσδιορισμού. Κοινώς κάθε πλευρά επιχειρεί να οικοδομήσει τα επιχειρήματα της επενδύοντας στα αρνητικά αντανακλαστικά που διεγείρει ο αντίπαλος. Ναι, φυσικά και ο Μητσοτάκης, εκ θέσεως, όπως θα έκανε κάθε πρωθυπουργός, προτάσσει και την προγραμματική ατζέντα. Όμως, κακά τα ψέματα, αυτή τη στιγμή η συζήτηση περιγράφεται μόνο με δύο χρώματα: άσπρο ή μαύρο. Να μείνει ή να φύγει ο Μητσοτάκης. Και κάπως έτσι παίρνει κεφάλι ο «Κανένας» στο ερώτημα για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό.

Ο Μητσοτάκης προηγείται, έναντι των υπολοίπων, σε δύο κατηγορίες. Είναι πρώτος στις αρνητικές γνώμες, αλλά και στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός -ανάμεσα στα πραγματικά πρόσωπα. Αυτό μεταφράζεται περίπου σε ένα «δεν σε γουστάρουμε, αλλά δεν υπάρχει και άλλος για να κάνει τη δουλειά». Για την ακρίβεια το σωστό θα ήταν «δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει άλλος». Ετσι όμως δεν γίνεται δουλειά, από την αντιπολίτευση.

Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης οι πολιτικές αλλαγές που σημειώθηκαν είχαν πίσω τους ένα οραματικό στοιχείο. Η οργή και η απόρριψη δεν αρκούν. Συμβάλλουν, αλλά δεν εξασφαλίζουν αποτέλεσμα. Ίσως να αποτελεί εξαίρεση η εκλογική σειρά του ’89-’90 όταν προείχε το αίτημα της «κάθαρσης» και του «να φύγουν οι κλέφτες». Αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό για να στρέψει τους πολλούς στη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Η οργή και η απόρριψη είναι μία καλή μαγιά, δεν αντιλέγω. Βοηθάει στη συγκέντρωση ακροατηρίου, δείτε το σουξέ που κάνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όμως στα αλήθεια, φαντάζετε κανείς από σας τη Ζωή στο Μαξίμου; Για να το πω αλλιώς και εντελώς κυνικά, το σύνθημα «να φύγει ο Μητσοτάκης» δεν κερδίζει εκλογές. Και ένας από τους βασικούς λόγους για αυτό είναι ότι αναπαράγεται από πολλούς, οι οποίοι, τις τελευταίες μέρες, μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους. Χρειάζεται ένα πειστικό και συνάμα οραματικό σχέδιο και πρόσωπα για να το υπηρετήσουν. Και αν σήμερα η μομφή των πολλών πέφτει στην κεφαλή της κυβέρνησης, η ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης δεν παράγει πειστική εναλλακτική λύση. Εκτός και αν θεωρείται εναλλακτική λύση μία νέα κυβέρνηση ΝΔ με ακροδεξιό δεκανίκι.

Λογικά στο Μαξίμου θα ενθουσιάζονται με τη δημοσκοπική άνοδο της Ζωής και του Βελόπουλου. Θα κατασκευάσουν σκιάχτρα με τα πρόσωπα τους, θα φτιάξουν βίντεο τεχνητής νοημοσύνης να τους δείχνουν στο Μαξίμου. Και οι άλλοι απλώς θα φωνάζουν ότι ο Μητσοτάκης συνουσιάζεται παθητικά.

Κάπως έτσι, αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση θα επιδιώξει να δείξει ένα κάποιο έργο, αλλά πρόταγμα της θα είναι οι άλλοι. Και οι άλλοι θα αναθεματίζουν τον Μητσοτάκη και θα προσωποποιούν τα προβλήματα της χώρας. Αυτό όμως θα έχει ως αποτέλεσμα να μην παράγεται πολιτική, αλλά βαβούρα.

Κακά τα ψέματα, αν πράγματι στην αντιπολίτευση είναι ειλικρινείς και προτάσσουν, όπως ισχυρίζονται, το εθνικό καλό, ας βάλουν στην άκρη προσωπικές φιλοδοξίες, νάζια και πείσματα, ώστε να μπουν σε μία σοβαρή συζήτηση, τουλάχιστον ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός και αν αυτή η κατάσταση τους εξυπηρετεί και δεν μας το λένε. Οι πρωτοκλασσάτοι θα έχουν εξασφαλισμένη είσοδο στη Βουλή και σε περίεργους καιρούς είναι πιο βολικό να πετάς πέτρες από το να τις χρησιμοποιείς για να χτίζεις.