Χάρης Τσιόκας: Μομφή με αίτημα αλλαγής πολιτικής ή μόνο εναλλαγής προσώπων;

Η 28η του Φλεβάρη με τις καθολικού χαρακτήρα κινητοποιήσεις κατέγραψε την διευρυνόμενη δυναμική της κοινωνικής πλέον αντιπολίτευσης!

Η αναφορά στο «οξυγόνο» και τη «δικαιοσύνη» που ένωσε τη φωνή των πολιτών, αποτυπώνει σύγχρονες διεργασίες που αναζητούν πολιτική αντιστοίχιση!

Δύο λέξεις ενώθηκαν σε μια παλλαική φωνή, αποτυπώνοντας μια νέα δυναμική που διαχέει οριζόντια το πολιτικό σύστημα.

Οι πολίτες απαιτούν λύσεις στα σύγχρονα προβλήματά τους. Οι συγκεντρώσεις ξεπέρασαν τις μικροκομματικές περιχαρακώσεις, αναδεικνύοντας ως αίτημα ένα κράτος που να λειτουργεί με κανόνες και μια δημοκρατία που αναπνέει μέσα από τη συμμετοχή των πολιτών.

Αλλά η κυβέρνηση δεν ακούει! Απέναντι σ αυτή τη λαϊκή έκρηξη, όχι μόνο μόνο αδυνατεί να ανταποκριθεί, αλλά με πράξεις και παραλείψεις χρησιμοποιεί το κράτος ως εργαλείο εξυπηρέτησης συμφερόντων και αναπαραγωγής πελατειακών σχέσεων. Οι πολίτες το βιώνουν. Και δεν το ανέχονται…

Η ανάγκη για δίκαιους κανόνες στη λειτουργία της πολιτείας γίνεται πλέον μεγάλο διακύβευμα. Η κοινωνία ζητά το οξυγόνο της δημοκρατίας.

Ωστόσο, ενώ η κυβερνητική απόρριψη γιγαντώνεται, ένα άλλο πρόβλημα έρχεται στο προσκήνιο: η κοινωνική αντιπολίτευση δεν βρίσκει λύση διακυβέρνησης για τις δικές της ανάγκες .

Οι πολίτες δεν αρκούνται από τον απλό αντικυβερνητικό λόγο γιατί αυτόν ήδη τον εκφράζουν. Δεν τους αρκεί μια ρητορική που στοχεύει μόνο στον Μητσοτάκη αλλά στις πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Απορρίπτουν επιλογές που περιορίζονται σε εκλογικές καταγραφές πάνω από τις πραγματικές τους ανάγκες.

Ψάχνουν πολιτικές δυνάμεις που θα συμβάλουν σε πλειοψηφίες με προγραμματική ενότητα και θα διαμορφώσουν εναλλακτικούς δρόμους διακυβέρνησης. Κι όταν δεν τις βρίσκουν, επιλέγουν είτε την αποχή, είτε σχήματα διαμαρτυρίας χωρίς ουσιαστική προοπτική.

Ο κόσμος αλλάζει. Μαζί του και τα ζητούμενα των πολιτών.

Οι παλιές διαιρετικές τομές της μεταπολίτευσης, με κυρίαρχη την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, δεν έχουν εξαφανιστεί, αλλά έχουν εμπλουτιστεί με νέες πραγματικότητες.

Η γνώση γίνεται πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης. Η πρόσβαση στις τεχνολογίες, η πράσινη μετάβαση, τα κοινά αγαθά -υγεία, παιδεία, ασφάλιση, δίκτυα- αναδεικνύονται σε νέες γραμμές σύγκρουσης και όχι μόνο. Διογκώνεται η εκμετάλλευση ανάμεσα στον χρήστη και τον πάροχο…

Η παραδοσιακή εργατική τάξη έχει αλλάξει μορφή. Το precariato, η νέα γενιά εργαζομένων σε καθεστώς επισφάλειας, βιώνει σκληρή εκμετάλλευση, ανεξαρτήτως δεξιοτήτων. Την ίδια στιγμή, τα παραγωγικά στρώματα της χώρας και η νέα γενιά συναντούν αξεπέραστα τείχη συμμετοχής στην παραγωγή, καθώς το κράτος και οι τράπεζες αρνούνται να εγγυηθούν ακόμα και τη στοιχειώδη στήριξη…

Η ελληνική περιφέρεια μαραζώνει, θύμα της απουσίας δεσμευτικών προγραμμάτων κοινωνικής συνοχής και ανάπτυξης. Η αυτοδιοίκηση έχει χάσει την ανεξαρτησία της, μετατρεπόμενη σε μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας. Το δημογραφικό πρόβλημα γιγαντώνεται, ενώ τα εναπομείναντα κοινά αγαθά εμπορευματοποιούνται στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης επιδότησης που καταλήγει στις τσέπες λίγων κερδοσκόπων…

Κι όσο δεν φωτίζεται ο εναλλακτικός δρόμος τόσο η ανασφάλεια διογκώνεται. Και η ακροδεξιά εμπορεύεται τον φόβο.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, τα προοδευτικά κόμματα έχουν μια ευθύνη:

• Να μην αρκεστούν στη διαχείριση των δεδομένων πολιτικών, αλλά να αντιπαραθέσουν ένα εναλλακτικό παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο.
• Να παρουσιάσουν τρόπους κρατικής στήριξης και να οικοδομήσουν κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες που θα μπορούν να εφαρμόσουν αυτές τις πολιτικές.

Η μεταπολίτευση μας αφήνει πολύτιμα διδάγματα.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, στις κρίσιμες στιγμές του ’70, δεν περιορίστηκε στη ρητορική καλλίτερης διαχείρισης των δεξιών πολιτικών.

Σε ευγενή άμιλλα με τις προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις, πρότεινε εναλλακτική διακυβέρνηση που όχι μόνο υιοθετήθηκε, αλλά εφαρμόστηκε σε όλα τα πεδία: στη διακυβέρνηση, στην αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλισμό.

Αυτό έδινε στον πολίτη έναν ουσιαστικό ρόλο. Δεν ψήφιζε απλώς πρόσωπα, αλλά διαμόρφωνε προγράμματα.

Στη νέα εποχή των πολλαπλών κρίσεων, δεν αρκεί η γενική επίκληση της προόδου.

Χρειάζονται προτάσεις λύσεων στις νέες διαιρετικές τομές που θα αφορούν την κοινωνία όχι τους λίγους.

Γίνεται πλέον κυρίαρχο το μήνυμα ότι τα προοδευτικά κόμματα με βάση τις αξίες και τις αρχές τους να προχωρήσουν με ουσιαστική εμπλοκή της κοινωνίας και της παραγωγικής βάσης σε απαντήσεις λύσεων για ανάπτυξη με δίκαιη συμμετοχή των συντελεστών.

Και επειδή στην σύγχρονη εποχή ζητούμενο είναι οι ανάγκες κοινωνικών στρωμάτων και τάξεων γίνεται προφανές πως στη νέα περίοδο θα κυριαρχήσει και το θέμα όχι μόνο των κοινωνικών αλλά και των πολιτικών συμμαχιών.

Οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν ξεκάθαρα: Κανένα κόμμα δε μπορεί μόνο του.

Η ΝΔ και οι συστημικές δυνάμεις το γνωρίζουν και ήδη προετοιμάζουν σενάρια εκλογικών αναχωμάτων και συνεργασιών. Εναλλαγές προσώπων για τη συνέχιση των ίδιων πολιτικών.

Η μομφή στην κυβερνητική πολιτική πρέπει να φωτίζει την αλλαγή πολιτικής και όχι μόνο προσώπων.

Το κρίσιμο λοιπόν θέμα είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος μέχρι τις επόμενες εκλογές για τις σοσιαλιστικές, αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις που στοχεύουν στην αλλαγή πολιτικής και όχι μόνο προσώπων. Αλλιώς θα “χαρίσουν” νέα τετραετία συνέχισης των άδικων κυβερνητικών πολιτικών.

Γίνεται ανάγκη να βρει νομιμοποίηση και στις ηγεσίες των προοδευτικών κομμάτων αυτό που ήδη εκδηλώνει η κοινωνική βάση σε μεγάλες συγκεντρώσεις. Όπως έγινε και στην παρουσίαση του βιβλίου ΙΣΤΟΡΗΣΗ 50 ΧΡΟΝΩΝ ,στην Αθήνα ,τη Θεσσαλονίκη τα Γιάννενα και θα ακολουθήσει στη Πάτρα 15/3 με συμμετοχή εκπροσώπων όλου του προοδευτικού τόξου.

Χωρίς δηλαδή να καταργηθεί η πολιτική αυτονομία και οργανωτική αυτοτέλεια των προοδευτικών κομμάτων , με ουσιαστική εμπλοκή της κοινωνίας να υπάρξει δέσμευση μονομέτωπου αγώνα για τη συγκρότηση προοδευτικής πλειοψηφίας διακυβέρνησης με προγραμματική ενότητα.

Και για αυτό το λόγο χρειάζεται εδώ και τώρα να αντιστοιχηθούν.

Το απαίτησαν τα συλλαλητήρια και πρέπει να γίνει πράξη. Κρινόμαστε όλοι για αυτό.