Λάικ – ντισλάικ: Από τον καταπέλτη Καραμπέτη έως το παραληρηματικό παπαδαριό και τους εξορκισμούς του

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε τα λάικ και τα ντισλάικ…. 

ΛΑΪΚ

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ένα Σύμπτωμα βανδαλισμού και μία Τζούλια στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Το πιο μεγάλο λάικ του κόσμου όλου στην διευθύντρια της Πινακοθήκης Συραγώ Τσιάρα και στην απόφαση που πήρε να μην μαζέψει τα “σπασμένα” του βουλευτή της Νίκης και να συνεχίσει την έκθεση η “Σαγήνη του αλλόκοτου” – πάντα με τη σύμφωνη γνώμη του καλλιτέχνη Χριστόφορου Κατσαδιώτη, αφήνοντας ορατά τα ίχνη της βίας και του βανδαλισμού ως «Σύμπτωμα». Και κάπως έτσι, η βία δεν καταγράφηκε απλώς, αλλά ενσωματώθηκε στην ίδια την επιμέλεια της έκθεσης, ως ένα αδιάψευστο μήνυμα για την επίθεση που υπέστη η Τέχνη. Η Τέχνη, ακόμη και σε αυτή τη βανδαλισμένη της μορφή, καλεί σε αντίσταση και υπεράσπιση της ελευθερίας έκφρασης, χωρίς φόβο ή περιορισμούς. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος να δείτε την εξαιρετική αυτή έκθεση.

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: Τι να πει κανείς για αυτή τη σπουδαία ηθοποιό που κατάφερε μέσα σε λίγες αιχμηρές φράσεις στο forum «Είμαι εδώ για σένα», να συνοψίσει το θέμα του ηλικιακού ρατσισμού απέναντι στις γυναίκες, ένα ζήτημα που είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία.

Είδα για δεύτερη φορά τη “Τζούλια” του Τάσου Ιορδανίδη, ένα έργο που κλείνει το “μάτι” στο ομώνυμο έργο του Στρίντμπεργκ. Μια πειραματική, ενδελεχής και οξυδερκής δραματουργική και σκηνοθετική προσέγγιση, που αποκωδικοποιεί τα ζητήματα που θέτει ο Στρίντμπεργκ στην εποχή του και τα μεταφέρει στη σύγχρονη πραγματικότητα, αποδεικνύοντας πως, παρά τις εποχές, οι ανθρώπινοι ψυχισμοί παραμένουν αμετάβλητοι. Σαρωτική η ερμηνεία της Ευσταθίας Τσαπαρέλη, η ταλαντούχα ηθοποιός όχι μόνο δεν έχει αφεθεί στις ευκολίες του ρόλου της, αλλά έχει εμποτίσει την ερμηνεία της με απίστευτο βάθος και δυναμική.

Χάρηκα τόσο πολύ που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα το “Βίος και πολιτεία του Μάικλ Κ” του μοναδικού J. M. Coetzee. Ήδη το καταβροχθίζω.

Κατερίνα Βρανά, προσοχή στον δημόσιο λόγο και Άντζελα Ντέιβις στο Royal Albert Hall για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Πολλά λάικ στην τοποθέτηση της Κατερίνας Βρανά για το μισοαναπηρικό σχόλιο που ακούστηκε στην εκπομπή Οικονόμου-Παυλόπουλου. Πώς κράτησε την ψυχραιμία της! “Σας το λέω με πάρα πολύ αγάπη, δεν είναι καλύτερο να είσαι νεκρή παρά ανάπηρη. Μου αρέσει πάρα πολύ η ζωή μου και περνάω πάρα πολύ καλά και δεν θα ήθελα να έχω πεθάνει. Και δεν θα κρίνετε εσείς πότε είναι η ώρα η καλή να πεθάνει κάποιος”.

Μετά από το μισοαναπηρικό “ολίσθημα” του Οικονόμου, το “πήγαινε κάνε κάνα παιδί”, το “δακρυγόνα φάγανε δεν φάγανε και σφαίρες”, ας είμαστε επιτέλους πιο προσεκτικοί όταν μιλάμε δημόσια. 

Υπόκλιση στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη που στο «Είμαι Εδώ για Εσένα» 2025 μίλησε για τον ηλικιακό ρατσισμό, την ανισότητα, τη σεξουαλική ελευθερία αλλά έκανε και αυτή την έκκληση που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους: “να είμαστε όλοι πάρα πολύ προσεκτικοί όταν αρθρώνουμε δημόσιο λόγο”. Είναι δείγμα πολιτισμού!

Το I’m Still Here είναι μια υπέροχη ταινία – βασισμένη σε αληθινή ιστορία – που αξίζει να τη δεις στο σινεμά, (με ένα πακετάκι χαρτομάντηλα στην τσέπη). Πώς μερικές φορές, η πορεία μιας ζωής αλλάζει ξαφνικά και δραματικά από ένα γεγονός τόσο οριστικό και αμετάκλητο, που μοιάζει να μετατοπίζει τον ίδιο τον κόσμο από τον άξονά του. Ακριβώς σαν την τραγική βραδιά στα Τέμπη. Μια ρωγμή στο χρόνο που αλλάζει τα πάντα.

Αποστολή στο Λονδίνο για το WOW 15, τον εορτασμό της 15ης επετείου του μεγαλύτερου φεμινιστικού φεστιβάλ WOW (Women of the World), που φέτος είχε ως προμετωπίδα την εμβληματική Άντζελα Ντέιβις και μεταξύ των καλεσμένων την ακτιβίστρια και μουσικό Άνι Λένοξ (Eurythmics). Τι να πεις για την Ντέιβις μία από τις πιο επιδραστικές διανοήτριες του σύγχρονου φεμινιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος (και φοιτήτρια του Μαρκούζε!!!).

Το Royal Albert Hall μετατράπηκε σε ένα πολύχρωμο “παλίμψηστο” γυναικών από όλο τον κόσμο, όλες τις φυλές: Αφρικανές με περίτεχνα χτενίσματα, Ινδές με λαμπερά κοσμήματα, έφηβες Βρετανίδες που μετέφεραν τον δυναμισμό μιας νέας γενιάς φεμινιστριών. Το WOW φιλοξενείται στην Ελλάδα για τρίτη συνεχή χρονιά στο ΚΠΙΣΝ, από τις 4 έως τις 7 Απριλίου και θα είμαστε εκεί.

“Ένα τραγούδι για τα παιδιά που χάθηκαν στα τρένα” και οι φοιτητές έκαναν κάλεσμα για συναυλία στο Σύνταγμα την Πέμπτη το βράδυ. Απαντήσαμε όλοι και ήμασταν εκεί.

Καλές ταινίες και καλά κρασιά, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Το “Σάουντρακ για Ένα Πραξικόπημα” είναι από τα πιο πρωτότυπα ντοκιμαντέρ που έχω δει εδώ και καιρό, παρουσιάζοντας την ανεξαρτητοποίηση του Κονγκό το 1960 από το Βέλγιο και το πώς τα συμφέροντα των αποικιοκρατικών δυνάμεων οδήγησαν σε αποσταθεροποίηση και εμφυλίους τα επόμενα χρόνια. Η ταινία δεν παρουσιάζεται όμως σαν τυπικό μάθημα ιστορίας, παρά έρχεται με μια ρευστή αφήγηση και ένα επίμονο τζαζ σάουντρακ το οποίο και συνδέει την πολιτική με την πολιτιστική εκμετάλλευση, αλλά και δείχνει το ρου της Ιστορίας ως μια ροή, παρά ως μια εύκολα κατανοητή σειρά από κομμάτια παζλ που τακτοποιούνται το ένα δίπλα στο άλλο.

Πολύ καλή κινηματογραφική εβδομάδα γενικώς, με τους παντρεμένους κατασκόπους Φασμπέντερ και Μπλάνσετ στο “Σκιές στο Σκοτάδι” και με την αδιανόητη ερμηνεία της Μαριάν Ζαν-Μπατίστ στις “Πικρές Αλήθειες” του Μάικ Λι, αλλά θέλω να υπογραμμίσω την πρεμιέρα ενός πειραματικού φιλμ που δεν μοιάζει με άλλο:

Στις “Άγριες Αγάπες” του κινέζου master Ζία Ζανγκ-κε, παρακολουθούμε ένα love story που διατρέχει την τελευταία 25ετία, με πλάνα γυρισμένα εδώ και 22 χρόνια, remixάροντας νέα γυρίσματα με σκηνές από παλιότερες ταινίες του σκηνοθέτη (με την ίδια πρωταγωνίστρια) που έχουν ως αποτέλεσμα ενός φιλμικού αρχείου του αιώνα μέχρι σήμερα μέσα από τις αλλαγές, από πρόσωπα μέχρι το αστικό τοπίο και την κοινωνική διαστρωμάτωση. Σκληρό σινεφιλικό αντικείμενο, αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο σαν αυτό εκεί έξω.

Σε τελείως άλλο κλίμα, λάικ για άλλη μια χρονιά στο Οινόραμα, την αγαπημένη μου ετήσια διοργάνωση στο Ζάππειο με παραγωγούς κρασιού από όλη την Ελλάδα. Και μαθαίνεις, και δοκιμάζεις, και βρίσκεις ετικέτες που αλλιώς δε θα έφταναν στην προσοχή σου, και όλα αυτά πάνω στην έλευση της άνοιξης. Γλυκό.

Για τη Θεσσαλονίκη και το φεστιβάλ θα τα πούμε τις επόμενες μέρες πιο αναλυτικά, αλλά θέλω να δώσω το λάικ μου κι φέτος στο Ύδρο, γιατί δε μπορώ παρά να αγαπώ ένα μαγαζί στο οποίο πάω με το λάπτοπ μου και πίνω χαλαρό ωραίο καφέ δουλεύοντας για όλο το πρώτο μισό της μέρας, και στο οποίο έχουν ζηστεί φανταστικά πάρτυ στο δεύτερο μισό της μέρας – τυπικά υποθέτω αυτό το λέμε και νύχτα, οκ.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Σκοταδισμός, Καρυάτιδα και Zero Day για την Γεωργία Οικονόμου

Τι να σχολιάσει τώρα κανείς για τον σκοταδισμό του Βουλευτή της Νίκης, Νίκου Παπαδόπουλου, και των υπολοίπων θιασιωτών του που θεώρησε πως υπερασπίζεται τη θρησκεία και την ορθοδοξία σπάζοντας έργα Τέχνης στην Εθνική Πινακοθήκη; Και τι να σχολιάσει κανείς για τα όσα λένε άνθρωποι της εκκλησίας, όπως ο Μητροπολίτης Πειραιά Σεραφείμ που δήλωσε πως “η βλασφημία οδηγεί δυστυχώς στη θρησκευτική αυτοδικία”; Ας κρατήσουμε θα έλεγα ενός λεπτού σιγή στην απόλυτη βλακεία της εποχής μας μπας και έτσι την ξορκίσουμε.

Δεν ενθουσιάστηκα με την πολυαναμενόμενη «Καρυάτιδα» του Γιώργου Καπουτζίδη που σκηνοθετεί η Κατερίνα Μαυρογεώργη στο Εθνικό Θέατρο. Η αρχική σύλληψη του κειμένου ήταν ευφυής, με καλές προθέσεις, όμως επί της ουσίας καταλήγει να είναι μια κλισέ πολιτική παρωδία. Τα αστεία είναι αναμασημένα και, αν και κάποια από αυτά φαίνονται να στοχεύουν σε σάτιρα, δεν κατάφεραν να με πάνε λίγο παραπέρα. Απολαυστικοί οι Αγορίτσα Οικονόμου και Μιχάλης Πανάδης, όμως δυστυχώς ούτε ένας ούτε δύο κούκοι φέρνουν την Άνοιξη.

Το “Απόρρητο” του Ιβάν Βιριπάγιεφ που σκηνοθετεί η Ταμίλα Κουλίεβα στο θέατρο Τζένη Καρέζη και δε με κράτησε παρά τις πολύ καλές ερμηνείες του Χρήστου Στέργιογλου, της Μαριάννας Κιμούλη και τη φοβερή Έλλη Στάη που εμφανίζεται σε βίντεο. Δεν ξέρω τι ακριβώς έφταιξε και η παράσταση αυτή εξελίχθηκε σε κάτι τόσο μα τόσο άνευρο, ενώ πραγματεύεται πολλά και επίκαιρα θέματα.

Είδα το Zero Day, το νέο πολιτικό θρίλερ του Netflix με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Η σειρά μολονότι ξεκινά φιλόδοξα, δημιουργώντας την αίσθηση ότι θα παρακολουθήσουμε μια δυναμική πολιτική ανατροπή με φόντο μια κυβερνοεπίθεση που ταρακουνά την Αμερική, σταδιακά χάνει τη δυναμική της και ολοένα και πιο πολύ ξεθωριάζει.

Η θλίψη είναι μεγάλη για τον αδόκητο και απροσδόκητο χαμό της Καίτης Κωνσταντίνου, μιας από τις πιο αγαπημένες και σεβαστές ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης. Μια γυναίκα που είχε καταφέρει να κερδίσει τη συμπάθεια και τον σεβασμό όλων με την αφοσίωσή της στην τέχνη και την αυθεντικότητα της παρουσίασης των ρόλων της.

Εσύ θα κάνεις κάνα παιδί, βανδαλισμοί έργων τέχνης και 1262373282 συναυλίες για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

“Κάνε κάνα παιδί” μας είπε ο Βουλευτής Δράμας της ΝΔ, Δημήτρης Κυριαζίδης τη μέρα της Γυναίκας … Ένα δράμα από τη Δράμα! Τι εννοεί άραγες ο ποιητής; Αν κάποια γυναίκα δεν έχει παιδί, αξίζει λιγότερο; Και συμπληρώνει ο Obi-Wan του ελληνικού κοινοβουλίου: “ή υιοθέτησε” – δηλαδή εμμέσως λέει στην κ. Κωνσταντοπούλου ότι μπορεί και να μην είναι άξια ή ικανή να γεννήσει οπότε ας πάρει ένα… “έτοιμο”; Από όπου και να το πιάσεις η φράση του Κυριαζίδη είναι απελπισία, όταν μάλιστα αυτό το σχόλιο ακούγεται στη Βουλή. Η ψύχραιμη τοποθέτηση Γερουλάνου μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους γιατί όχι μόνο πετάς την απαράδεκτη ατάκα, μετά σε παρακαλάνε να ζητήσεις συγγνώμη και κάνεις τον Κινέζο…

Μην απλώνετε το χέρι σε έργα τέχνης… Όταν η τέχνη λογοκρίνεται, δεν προστατεύεται η ηθική – περιορίζεται η σκέψη. Γι αυτό και η δημιουργία δεν πρέπει να μπει σε καλούπια∙ η ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης είναι θεμέλιο κάθε δημοκρατικής κοινωνίας – όσο κλισέ και να ακούγεται αυτό.

Η ανακοίνωση συναυλιών για το καλοκαίρι του 2025 δεν έχει προηγούμενο. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό χρειαζόμαστε να “σκοτώσουμε” ένα κτηματάκι στην Άνδρο για να πληρώσουμε όλες αυτές τις συναυλίες που σκάνε από παντού ανεξέλεγκτα.

Ο βανδαλισμός ως το αληθινό cancel culture, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Δεν είναι τίποτα καινούριο το ότι η χριστιανική, λαϊκή δεξιά θέλει να αποφασίζει τι είναι «αποδεκτό» στην κουλτούρα, συνέβαινε από το “Jesus Christ Superstar” και τον “Τελευταίο Πειρασμό” μέχρι το “Trainspotting” και την προβολή της ταινίας “Αδέσποτα Κορμιά” στο περσινό φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Διαβάστε μάλιστα το ρεπορτάζ για τότε που το “Trainspotting” κόντεψε να κοπεί και θα δείτε πολλές ανησυχητικές παραλλήλους με το πώς δίνεται ο τόνος της δημόσιας ατζέντας μέχρι και σήμερα.

Συνέβη και με τον βουλευτή της Νίκης που βανδάλισε ένα καλλιτεχνικό έργο. Θυμηθείτε το αυτό την επόμενη φορά που θα προσπαθήσουν πάλι να βάλουν στη δημόσια συζήτηση ως κάτι αρνητικό την woke κουλτούρα – ένας μπαμπούλας βασισμένοι στο απολύτως τίποτα που οι συντηρητικές δυνάμεις έχουν μεγιστοποιήσει επειδή πάντα βολεύει ο κόσμος να ασχολείται με αόρατους εχθρούς αντί να εστιάζει στα προβλήματά του – και μιλώντας για “cancel culture” οι ίδιοι άνθρωποι που στηρίζουν και ενισχύουν τέτοια απτά δείγματα φίμωσης και επέμβασης.