Σαν πολλοί δεν μαζευτήκαμε “στη σωστή πλευρά της ιστορίας”;

To κάτι περισσότερο από 24ωρο του Αρίστου Δοξιάδη ως μέλους της κυβέρνησης μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό δεν είναι μόνο μια σπαρταριστή παρωδία της πολυσυζητημένης «αριστείας» που θα ζήλευε ο σημαντικότερος δημιουργός πολιτικής κωμωδίας στις μέρες μας, Αρμάντο Ιανούτσι (αν δεν τον «έχετε», ξεκινήστε από τα τηλεοπτικά Veep, In the Thick of It και προχωρήστε στα κινηματογραφικά In the Loop, Ο Θάνατος του Στάλιν).

Είναι κι αρκετά ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο επιλέγονται τα πρόσωπα στην περίοδο της διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά κι ορισμένων πολύ βολικών, ηθικολογικών κλισέ που επιβιώνουν α λα καρτ στον δημόσιο λόγο, συνήθως με αποστολή να πετιέται η μπάλα στην κερκίδα. 

Για να μη χάσουμε και την τελευταία σταγόνα λογικής που δεν είναι και σίγουρο ότι έχει απομείνει στο απέραντο ελληνικό πολιτικό φρενοκομείο, αν ο Αρίστος Δοξιάδης πίστευε ότι καλύπτεται από την απόφαση του δικαστηρίου που τον αθώωνε ως νόμιμο εκπρόσωπο της εταιρείας ΑΠΟΛΛΩΝ που καρτελοποίησε τον χώρο των ξενόγλωσσων βιβλίων και βάρεσε κανόνι (μην πληρώνοντας ποτέ και πρόστιμο 10 εκατομμυρίων ευρώ στο δημόσιο), τότε πολύ απλά θα την έτριβε στη μούρη των επικριτών του, η κυβέρνηση με τη σειρά της θα την έτριβε διπλά, θα τον στήριζε εμφατικά και θα πήγαινε να σβήσει την άλλη φωτιά που έχει δημιουργηθεί με τις παλαιότερες δηλώσεις του νέου υφυπουργού Ενέργειας, Νίκου Τσάφου, για τα κατεχόμενα. Ομως, ο πρωθυπουργός και την παραίτηση έκανε δεκτή (ουσιαστικά αποδεχόμενος ότι θα ήταν τραγελαφικό να συνδέεται το υπουργείο Ανάπτυξης με μια τέτοια αμαρτωλή υπόθεση), και η κυβέρνηση προσπάθησε να σκεπάσει το ανύπαρκτο vetting που έκανε στο νέο υφυπουργό της φορτώνοντάς του την ευθύνη της «μη ενημέρωσης» τόσο μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου όσο και μέσω διαρροών-δημοσιευμάτων. 

Άλλωστε, και ο ίδιος ο υφυπουργός των 33 ωρών φρόντισε να διασαφηνίσει στα σόσιαλ ότι «ο Πρωθυπουργός δεν είχε την επιλογή να μην αποδεχθεί την παραίτηση μου». Λίγο πριν καθησυχάσει ότι δε θα μας έχει μπλοκάρει, απλά σε κάποιες ώρες θα έκλεινε το προφίλ του. Λίγες ώρες αφότου, πριν ξεσπάσει η θύελλα, δεν απέκλεισε η κυβερνητική του θητεία να θυμίζει και Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο Zero Day, χιτ σίριαλ της εποχής. Ξαναρωτάμε: Αρμάντο Ιανούτσι, πονάς;

Η κυβέρνηση έστρεψε τους προβολείς στον Δοξιάδη αποσιωπώντας ότι εκείνη τον επέλεξε έχοντας φυσικά γνώση της υπόθεσης ΑΠΟΛΛΩΝ. (Ας πούμε, δικηγόρος της επιτροπής ανταγωνισμού τότε ήταν ο Γιώργος Γεραπετρίτης κι εκπρόσωπος Τύπου το «δεξί χέρι» του Πρωθυπουργού, Γιώργος Μυλωνάκης.) Διατηρήθηκε όμως το μοτίβο της επιβράβευσης εκείνων που δίνουν αγώνα στα διαδικτυακά χαρακώματα υπέρ της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού προσωπικά. Κι ο Αρίστος Δοξιάδης είχε δώσει μεγάλες μάχες. Πιο πρόσφατα απαξιώνοντας τις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, χαρακτηρίζοντας «ψεκασμένους» όσους συμμετείχαν, εγκαλώντας τους με το αμίμητο «ουσιαστικές προτάσεις έχετε;». Παρά το κλειστό πια (ως πότε;) προφίλ, μια πρόχειρη αναδρομή ανασύρει διαμάντια με μόνιμα επιθετική γλώσσα, αρκετά fake news και σταθερά κουνημένο δάκτυλο εναντίον – μεταξύ άλλων – του Θανάση Παπακωνσταντίνου (!), των αυτοαπασχολούμενων (!!), των καταληψιών μαθητών, των διεθνών ΜΜΕ που μιλούσαν για επαναπροωθήσεις, μέχρι και, ω Θεοί, της Άννας Διαμαντοπούλου. Με δυο λόγια, εναντίον όσων δεν στοιχήθηαν κάποια στιγμή στην εκάστοτε κυβερνητική γραμμή. 

Όσοι έσπευσαν, λοιπόν, χωρίς καν να ψάξουν τον διάβολο στις λεπτομέρειες, να μιλήσουν για «ανθρωποφαγία», «αλητεία που νίκησε», «επαγγελματίες της αγανάκτησης» και φυσικά «τοξικότητα», είτε είναι συνταρακτικά καλοπροαίρετοι είτε σκόπιμα αγνοούν τον πρώτο και βασικό κανόνα του fight club των σόσιαλ μίντια: «τα τρολ δε μιλάνε για τρολάρισμα». Κι επιπλέον αναρωτιόμαστε πού ήταν όταν συνέβαιναν πραγματικές «δολοφονίες χαρακτήρα» ανθρώπων που απλά τίμησαν το λειτούργημά τους όπως π.χ. ο πρώην Πρόεδρος της ΑΔΑΕ, Χρήστος Ράμμος, στις υποκλοπές;

Ένθεν κακείθεν του πολιτικού φάσματος, επικρατούν «τα δύο μέτρα και δύο σταθμά», δεν ανακαλύπτουμε δα και την Αμερική. Είναι όμως που, όλο και πιο συχνά, εκφράζονται με κάποιες φράσεις-πασπαρτού που τελικά καταλήγουν να μη σημαίνουν τίποτα.

Σαν πολλοί δε νομίζετε ότι μαζευτήκαμε στη «σωστή πλευρά της ιστορίας»;