Πρέπει να “πουλήσουμε” κάτι στον Τραμπ

O δήμαρχος Κωνσταντινούπολης συνελήφθη για οικονομικές ατασθαλίες. Και λίγες ώρες νωρίτερα πληροφορήθηκε ότι δεν μπορεί να κατέλθει στον εκλογικό στίβο ως υποψήφιος πρόεδρος επειδή το πτυχίο του δεν ισχύει. Ετσι γίνονται πλέον οι δουλειές στον κόσμο του Τραμπ.

Στον παλιό κόσμο ο Ερντογάν θα το είχε σκεφτεί πολύ καλά πριν στείλει την Αστυνομία στον μεγάλο του αντίπαλο και διεκδικητή της προεδρίας. Διότι σε εκείνον τον κόσμο, σε πρώτη φάση θα έβγαινε κάποιος εκπρόσωπος, του State Department ή του Λευκού Οίκου και θα δήλωνε ότι η Ουάσιγκτον παρακολουθεί με προβληματισμό τα τεκταινόμενα στην Τουρκία. Τώρα δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Και ακόμα και αν ακουστεί κάτι, θα είναι για προσχήματα. Στον αξιακό, συναλλακτικό, κώδικα της νέας αμερικανικής διακυβέρνησης αυτά τα πράγματα απλώς συμβαίνουν.

Άλλωστε ο Ερντογάν, μη ξεχνάμε, απολαμβάνει την εκτίμηση του Τραμπ, η οποία εκφράστηκε και μετά την ανατροπή Ασαντ στη Συρία. Θυμάστε τι είχε πει τότε ο Τραμπ; Οτι ο Ερντογάν είναι πολύ έξυπνος και ικανός, ενώ η Τουρκία έχει λόγο στην περιοχή τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια. Φανταστείτε τι θα μπορούσε να πει αν η Τουρκία έθετε, πιο πιεστικά, θέμα κατοχής για τα νησιά του Αιγαίου. Πολύ πιθανό να έλεγε ότι η Τουρκία είχε υπό τον έλεγχο της τα νησιά για πέντε αιώνες.

Μέσα σε 48 ώρες, λοιπόν, παρακολουθούμε πώς αλλάζει ο κόσμος όπως τον ξέραμε. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ τα λέει τηλεφωνικά με τον Πούτιν και οι δύο εμφανίζονται ικανοποιημένοι. Μάλιστα η Μόσχα κάνει σχόλια και για «επική εξέλιξη» που θα φέρει ειρήνη και δουλειές. Το Ισραήλ, με τις ευλογίες του Τραμπ, ισοπεδώνει τη Γάζα -να προχωρήσουν και πιο γρήγορα οι χωματουργικές εργασίες για την κατασκευή των resort. Και στην Τουρκία βρίσκεται σε εξέλιξη μια κανονική μαφιόζικη επιχείρηση.

Και κάπου εδώ, εμφανιζόμαστε ως κωμικές και συνάμα θλιβερές φιγούρες οι Ευρωπαίοι. Συζητάμε για ένταξη της Τουρκίας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό άμυνας. Θα ζητήσουμε από τον Ερντογάν να αναλάβει τις κρίσιμες σκοπιές για το φόβο της Ρωσίας. Κοινώς ολόκληρη Ευρώπη θα κάνει μία ωραία γαργάρα με όσα συμβαίνουν στην Τουρκία προκειμένου να αποκτήσει ένα αμυντικό back up.

Και εμείς τι κάνουμε; Σε αυτήν την ερώτηση καταλήγουν τα πάντα. Τώρα όμως συμβαίνει το εξής παράδοξο. Η Ευρώπη βλέπει ως απειλή τη Ρωσία. Αυτό δεν ισχύει για μας που τοποθετούμε την Τουρκία στη θέση της απειλής. Η Ευρώπη θέλει την Τουρκία παραστάτη στην άμυνα της. Και αυτό είναι κάπως αμήχανο για μας. Στον παλιό κόσμο λέγαμε ότι αν υπάρξει η δύσκολη στιγμή, κυρίως με την Τουρκία, θα προστρέξουμε στις ΗΠΑ. Σήμερα είναι αμφίβολο αν κάποιος θα απαντούσε στο τηλέφωνο. Συνεπώς τι μένει; Να βρούμε κάτι για να «πουλήσουμε» στον Τραμπ ώστε να μας θεωρεί χρήσιμους και απαραίτητους. Θα μου πείτε ότι πάντα έτσι συνέβαινε. Ναι, απλώς τώρα το παιχνίδι έγινε πιο κυνικό. Νέος κόσμος, νέα ήθη.