Η ιστορία δύο τρένων και 57 νεκρών

Καταρχάς, ας βάλουμε για άλλη μια φορά τη συζήτηση για τα Τέμπη στην πραγματική της βάση, καθώς όπως αναμενόταν και όπως κάποιοι λίγοι είχαν προειδοποιήσει, η μετατόπιση της κουβέντας αποκλειστικά στην πυρόσφαιρα και το παράνομο φορτίο, έκρυβε πολλές ευκαιρίες αποπροσανατολισμού, εφόσον για κάθε εκδοχή, υπήρχε και η αντίθετή της και οι πραγματογνώμονες άρχισαν να θυμίζουν διαφωνούντες σεισμολόγους.

Η έρευνα και η συζήτηση για το φορτίο, λόγω και του μπαζώματος, έγινε με τον τρόπο που όλοι έχουμε παρακολουθήσει στις οθόνες μας. Αρκεί η αμφιβολία για μια πτυχή του δυστυχήματος, ώστε να έχουν καύσιμο οι μηχανισμοί προπαγάνδας, που βραχυκύκλωσαν μπροστά στη λαϊκή κινητοποίηση.

Η στρατηγική αυτή, συναντήθηκε με την αιτιολογημένη οργή των συγγενών (κάποιοι εκ των οποίων συγκρούονται δημόσια), με βλέψεις και τακτικισμούς διαφόρων παραγόντων, που θεωρούν ότι με τα Τέμπη θα πολλαπλασιάσουν τις καρδούλες και τα likes τους και με τους γνωστούς χρήσιμους ηλίθιους, που εδώ και χρόνια δίνουν πάσες στην κυβέρνηση, ενώ φωνάζουν ότι μάχονται για την πτώση της.

Η πραγματική βάση της συζήτησης λοιπόν, είναι η ιστορία δύο τρένων στην Ελλάδα του 2023, που συγκρούστηκαν μετωπικά σε μονή γραμμή.

Η ιστορία δύο τρένων, που για 12 λεπτά κινούνταν το ένα απέναντι στο άλλο και κανείς δεν τα σταμάτησε.

Η ιστορία ενός απαξιωμένου, υποχρηματοδοτημένου σιδηροδρόμου, που έστειλε στον άλλο κόσμο 57 συνανθρώπους μας.

Η ιστορία των συστημάτων που δεν υπήρχαν για να αποτρέψουν το δυστύχημα.

Η ιστορία μιας κυβέρνησης που αγνοούσε τις προειδοποιήσεις.

Η ιστορία δικαστών που έβγαζαν τις απεργίες των μηχανοδηγών “παράνομες και καταχρηστικές”.

Η ιστορία του πολιτικάντη που διορίζει έναν άχρηστο ηλίθιο σε μια θέση ευθύνης.

Η ιστορία της μη “ιεροποίησης” ενός χώρου δυστυχήματος με 57 νεκρούς, για λόγους που δεν έχουν εξηγηθεί.

Τέλος, η ιστορία -επειδή το δυστύχημα δεν έγινε το 2019, αλλά το 2023- μιας τεράστιας αποτυχίας. Της αποτυχίας του επιτελικού κράτους. Της βασικής εξαγγελίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Παρά το ότι το επιτελικό κράτος, χάθηκε στα Τέμπη, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι πολίτες έδωσαν ξανά τεράστια πλειοψηφία στη Νέα Δημοκρατία, όχι ως συγχωροχάρτι, αλλά ίσως επειδή πίστεψαν ότι θα ήταν η “κυβέρνηση των τεχνοκρατών”, που θα έφτιαχνε τελικά τον σιδηρόδρομο.

Τι έκαναν οι κυβερνώντες αυτό το 41%; Έγιναν ακόμα πιο αλαζόνες και περήφανοι κήρυκες του μπαζώματος, με πρώτο τον Γ. Φλωρίδη.

Διαχειρίστηκαν επικοινωνιακά την υπόθεση, έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους, δεν μπορούν να εγγυηθούν ούτε σήμερα 25 μήνες μετά το δυστύχημα για την ασφάλεια των τρένων (περιμένουμε το 2027) και δημιούργησαν έναν ανεξάρτητο οργανισμό διερεύνησης, τον ΕΟΔΑΣΑΑΜ.

Αυτή ήταν λοιπόν η απάντηση της κυβέρνησης και του κράτους στο αίτημα των συγγενών των θυμάτων για Δικαιοσύνη. Ένας οργανισμός, το πόρισμα του οποίου για τα Τέμπη από “Ευαγγέλιο εθνικής αυτογνωσίας”, έγινε κουρελόχαρτο, που μπαίνουν και βγαίνουν κεφάλαια.

Πολλοί ισχυρίζονται, ότι η ανικανότητα και τα λάθη είναι μια εκδοχή που βολεύει το κυβερνητικό αφήγημα. “Είμαστε ανίκανοι, δεν συγκαλύπτουμε”. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο.

Στην Ελλάδα, που δήθεν είναι σύγχρονο κράτος και δήθεν ξεπέρασε τις συνέπειες της χρεοκοπίας, ελάχιστα πράγματα λειτουργούν σωστά και γίνονται με αδιάβλητο τρόπο.

Όποτε συμβαίνει ένα μεγάλο γεγονός ή μια τραγωδία, καταλαβαίνουμε τη γύμνια της Πολιτείας.

Τα στοιχεία αποτυχημένου κράτους, δηλητηριάζουν κάθε πτυχή της καθημερινότητας και ενισχύουν νοοτροπίες, που καταλήγουν στο “αυτή είναι η Ελλάδα”. Μια δήλωση ήττας και παραίτησης.

Ξέραμε ότι ζούμε σε ένα κράτος που δεν σέβεται τους πολίτες του. Τώρα αποδεικνύεται ότι έχει γίνει αναβάθμιση στην αθλιότητα και δεν υπάρχει σεβασμός ούτε για τους νεκρούς και τους συγγενείς τους.

Η αναβάθμιση αυτή, είναι αποτέλεσμα των συνολικών χειρισμών της κυβέρνησης στην υπόθεση των Τεμπών. Η πρόβα στις υποκλοπές, αποδείχθηκε άκρως επιτυχημένη.