Κάνε Focus – Το “Σύμπαν” του Χöπι Πóλα μάς γυρίζει πίσω στην εφηβεία

Ο Χöπι Πóλα (Λεωνίδας Παπακωνσταντίνου) συστήνεται για πρώτη φορά στο κοινό με ένα μουσικό συνονθύλευμα alternative rock και post punk ρυθμών, προσωπικών στιγμών και ενδόμυχων σκέψεων, που αναδύονται από τη νοσταλγική διάθεση των millennials.

Με σαφείς επιρροές από τους μουσικούς του ήρωες που μεσουράνησαν στα 80s και 90s – μεταξύ άλλων Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Radiohead και Joy Division – αλλά και καθαρές αναφορές στις σύγχρονες τάσεις της ηλεκτρονικής και synth pop, ο Χöπι Πóλα φτιάχνει μέσα από το άλμπουμ «Σύμπαν» ένα κολλάζ 10 κομματιών που γεφυρώνει το χθες με το σήμερα.

Χöπι Πóλα – 10 κομμάτια από το προσωπικό του Σύμπαν

Μιλώντας στο News 24/7 για το κόνσεπτ που λέγεται “Σύμπαν”, ο Λεωνίδας μας λέει ότι όλοι έχουμε τη δική μας προσωπική… κοσμολογία!  “Όλες οι ιστορίες μας δημιουργούν μια μικρογραφία σύμπαντος, φτιάχνοντας έναν δικό μας κόσμο. Αυτό το Σύμπαν έχει δράση και αντίδραση πάνω στις επλογές μας. Συνέχεια το αναφέρω στην καθημερινότητα μου. Όλα έχουν να κάνουν με το σύμπαν που έχουμε δημιουργήσει από τότε που αποκτήσαμε συνείδηση. Όταν φερθήκαμε καλά στο Σύμπαν μας, αυτό το ανταπέδωσε και όταν ήμασταν εχθρικοί απεναντί του, πήραμε μια άσχημη απάντηση. Έτσι επέλεξα αυτόν τον τίτλο γιατί τα 10 κομμάτια που έχω γράψει, είναι ιστορίες από τον κόσμο μου. 10 κομμάτια απ’ το προσωπικό μου Σύμπαν”.

Το «Αν όχι τώρα τότε πότε» ήταν το πρώτο κομμάτι που δημιούργησε.

“Ναι ήταν το πρώτο σε ψιλο-επαγγελματικό επίπεδο. Θυμάμαι το 2019 είχα ανέβει Θεσσαλονίκη και είχα κλειστεί σε ένα studio για 15 μέρες με κάποιους φίλους μου, οι οποίοι ήταν μέλη των Sleepin Pillow και με βοήθησαν σημαντικά στο να μάθω να κάνω μουσική παραγωγή. Από αυτό το κομμάτι ξεκίνησαν όλα κυρίως τεχνικά. Στο πως θα φτιάξω μια μουσική παλέτα και πως θα κάνω σωστά μια ενορχήστρωση.  Όταν λοιπόν κατάλαβα το τεχνικό κομμάτι, πήρα την ώθηση ώστε να γράψω όλη την μουσική που είχα στο μυαλό μου και να δημιουργήσω τον 1ο μου δίσκο.”

Ανατρέχει σε «ενδόμυχες σκέψεις» και εφηβικές στιγμές μέσα από τους στίχους του (π.χ. στα «Θυμάμαι», «Η τελευταία μας νύχτα στη γη»); 

“Πιστεύω ότι η εφηβεία διαμορφώνει το μέλλον μας και σίγουρα παραμονεύει στην συνείδηση μας σε κάθε τι που κάνουμε. Το “Θυμάμαι” όμως είναι ο ανώριμος εφηβικός εαυτός του παρόντος ο οποίος συνεχίζει να κάνει τα λάθη του και μέσα από την μουσική και τους στίχους ζητάει δειλά τις συγγνώμες του. Είναι μια ιστορία που έχει αρχή μέση και τέλος.

Όλα ξεκίνησαν με μια αγκαλιά και στην συνέχεια όπως όλες οι ερωτικές ιστορίες, κατέληξαν στο τέλος αλλά που δεν φεύγουν απ το μυαλό οι στιγμές. Το “Η τελευταία μας νύχτα στην γη” είναι το επόμενο σκαλοπάτι. Από την λύπη στην χαρά της γνωριμίας με το νέο. Με αυτό που παρόλο που έχεις πέσει, κάτι σε τραβάει να σηκωθείς. Ένα αισιόδοξο τραγούδι που αντεπιτίθεται στην μελαγχολία του “Θυμάμαι”.”

Γενικά, και αναφορικά με το στήσιμο του συγκεκριμένου δίσκου, είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να κάνει πολλά πράγματα μόνος του και ας μην φέρνουν το πιο άρτιο τεχνικό αποτέλεσμα.

Όπως μας λέει: “Θα μπορούσα να κυνηγάω φίλους μου μουσικούς που είναι καλύτεροι οργανοπαίκτες από μένα για να μου γράψουν στα κομμάτια μου. Αποφάσισα πως θέλω να τα κάνω όλα μόνος μου και ό,τι γίνει. Σίγουρα η σύνθεση και οι στίχοι θα ήταν εξ όλοκλήρου δικά μου γιατί εκτιμώ και εγώ σαν ακροατής όταν ακούω έναν μουσικό να ακούω τις δικές του ιστορίες.

Εκτός από 3 κομμάτια που τα ντραμς έγραψε ο φίλος μου Γιώργος Γκοτζαμάνης, ντράμμερ των Sevengill, όλα μα όλα τα άλλα τα έχω γράψει εγώ. Έκανα και την μίξη και το mastering στα 9 από τα 10 κομμάτια. Ήταν μια πολύ δύσκολη διαδικασία και χρονοβόρα γιατί παράλληλα ψαχνόμουν τεχνικά με τον ήχο. Η ανταμοιβή είναι πως μαθαίνεις πράγματα, αλλά δεν είναι όλα για όλους. Κάποιοι πρέπει να γράφουμε την μουσική και κάποιοι πρέπει να την βάζουν στα σωστά κουτάκια.”

Όπως όλοι μας, πάνω κάτω, ο Λεωνίδας παλινδρομεί ανάμεσα στη χαρά και στη μελαγχολία και – όπως μας λέει –  εντελώς αυθόρμητα βγαίνουν και τα δύο στη μουσική μου: “Υπήρξε καιρός που ήμουν βυθισμένος στην μελαγχολία μου, στα λάθη μου και στις κακές επιλογές μου. Αυτό στην μουσική μου είχε αντίκτυπο την μελαγχολία. Αντίθετα όταν ήμουν αισιόδοξος έγραφα πιο αισιόδοξα. Έτσι και αλλιώς θεωρώ πως τα αισθήματα είναι σκαλοπάτια. Βρίσκεσαι στην λύπη αλλά το επόμενο σκαλοπάτι μπορεί να είναι η χαρά. Αυτή η διαδρομή έχει όλα τα συναισθήματα μπροστά σου απλά δεν ξέρεις ποιο είναι το επόμενο.”

Και τελικά αυτό το “Σύμπαν” πώς θα ήθελε να το εισπράξει ο καθένας μας: “Εγώ το μόνο που θα ήθελα να βγει από την μουσική μου, είναι να καταφέρω να νιώσει κάποιος όπως ένιωθα και εγώ ακούγοντας αγαπημένα μου κομμάτια. Δεν με ένοιαζε ποτέ ούτε να παρακαλέσω δισκογραφικές για να γίνω γνωστός, ούτε να κάνω κάτι πιο εμπορικό.

Με ένοιαζε η ικανοποίηση και η χαρά της καλλιτεχνικής ματαιοδοξίας, το να σε ακούει κάποιος και να περνάει όμορφα μαζί σου. Το Σύμπαν σίγουρα κρύβει ιστορίες που κάποιος μπορεί να δεθεί μαζί τους. Κάποιος μπορεί να τις αγνοήσει ή να τις χλευάσει. Το μόνο σίγουρο είναι πως μιλάει αληθινά και πως ελπίζει ο κόσμος να φτιάξει στο μέλλον το προσωπικό του ειρηνικό και όμορφο σύμπαν.”

Άκουσέ τον στο open.spotify.com
και youtube.com/@XopiPola