ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΟΥΡΙΕΡ ΤΙΣ ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Μια κούριερ περιπλανιέται στη σύγχρονη πόλη. Από τη μία παράδοση στην άλλη, ταξιδεύει σε χιονισμένα βουνά και ασημένιες θάλασσες, διασχίζει πάρκα, πλατείες και απέραντους δρόμους. Ο λόγος για το έργο “Πες της” του Χρήστου Οικονόμου, που πραγματεύεται την ιστορία μιας γυναίκας που, σαν αερικό, μπαινοβγαίνει σε σπίτια και κάνει παραδόσεις σε καλούς και κακούς ανθρώπους, ευγενικούς και αγενείς, βασανισμένους και καλοζωισμένους. Άνθρωποι που μοιάζουν έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα και άλλοι που δεν ξέρουν καν τι θα πει κλάμα. Μέσα από αυτές τις συναντήσεις, αποκαλύπτεται σταδιακά η σύγχρονη Αθήνα και η κοινωνική της πολυπλοκότητα.

Ο Αλέξης Βιδαλάκης παίρνει το σκηνοθετικό του βάπτισμα με την ομώνυμη θεατροποιημένη εκδοχή του έργου του Χρήστου Οικονόμου, ενώ η έμπειρη ηθοποιός Νικολίτσα Ντρίζη ερμηνεύει την ηρωίδα – μια κούριερ που περνά καθημερινά από τις αντιφάσεις της πόλης, διασχίζοντας τους δρόμους της. Η ηρωίδα, που δεν αποκαλύπτεται ποτέ το όνομά της, γίνεται το όχημα για να αποτυπωθεί το κοινωνικό τοπίο της Αθήνας μέσω των ιστοριών που συλλέγει καθημερινά, αφήνοντας ένα αχνό ίχνος του κόσμου που τη διαπνέει.

Η πρωτοπρόσωπη αυτή αφήγηση φωτίζει την ανθρώπινη μοναξιά, τον πόνο, την τραγικότητα, αλλά και την ελπίδα, μέσα από μια αλληλουχία μικρών στιγμών που σχηματίζουν ένα σπαρακτικό πορτρέτο της σύγχρονης ζωής.  Ιστορίες καθημερινότητας των ανθρώπων που συναντά η ηρωίδα, έρχονται στο προσκήνιο, χωρίς όμως ποτέ να δίνεται χώρος για την προσωπική της αφήγηση. Η αίσθηση και μόνο ότι αυτή η γυναίκα είναι πάντα εκεί, ακούει και υπομένει, αναδεικνύει τη σιωπηλή ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία και επαφή.

Το κείμενο χαρακτηρίζεται από κοφτές και έντονες περιγραφές, οι οποίες αγγίζουν την ανθρώπινη μοναξιά, τον πόνο και την αποξένωση της σύγχρονης ζωής.

Η Νικολίτσα Ντρίζη ενσαρκώνει την κούριερ με ρεαλισμό και τρυφερότητα, ενώ η κινησιολογία της, προσεγμένη και ακριβής, αποδίδει με ρεαλισμό την επαγγελματική φύση της δουλειάς της και ταυτόχρονα αποκαλύπτει την εσωτερική ένταση που υπάρχει μέσα στις αφηγήσεις της. Η ροή του λόγου της ακολουθεί τη γραφή του Χρήστου Οικονόμου: είναι χειμαρρώδης, αγχωμένη, κατά τόπους σουρεαλιστική, φέρει έντονα συναισθηματικά φορτία και αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο τις συγκινητικές και βαθιά ανθρώπινες ιστορίες που αφηγείται. Η προσέγγισή της αυτή φέρνει στην επιφάνεια τη συναισθηματική ένταση της ηρωίδας, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί μία αίσθηση οικειότητας, κάνοντάς μας να νιώσουμε μέρος των αφηγήσεων.

Η σκηνοθεσία του Αλέξη Βιδαλάκη είναι απλή, γραμμική και παραστατική, δεν κάνει κάποια υπέρβαση, δίνει όμως τον απαραίτητο χώρο στην Νικολίτσα Ντρίζη να σαρώσει με τον λόγο της τη σκηνή του ΚΕΤ. Η σκηνογραφία της Παρασκευής Οικονόμου – στοιβαγμένες κούτες που παραπέμπουν σε αποθήκη μεταφορικής εταιρείας- δημιουργεί και ταυτόχρονα ενισχύει μία αίσθηση εγκλωβισμού σε μια υποβλητική ατμόσφαιρα, ενώ η προσθήκη μιας κούνιας στην άκρη της σκηνής προσδίδει μια ποιητική διάσταση στο σκηνικό, αναδεικνύοντας την αντίφαση της ανθρώπινης συνθήκης: τον πόνο που συνυπάρχει με την ανάγκη για τρυφερότητα και την εγγενή παιδικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Στάμος Σέμσης

Συμπέρασμα

Η παράσταση “Πες της” καταφέρνει να συνδυάσει το λογοτεχνικό βάθος του έργου με τη θεατρική δύναμη του μονόλογου, προσφέροντας μια συγκινητική και σφιχτοδεμένη εμπειρία. Η σκηνοθετική απλότητα του Αλέξη Βιδαλάκη και η φυσικότητα της ερμηνείας της Νικολίτσας Ντρίζη επισημαίνουν τη σύγχρονη μοναξιά, αλλά και την ανάγκη της ανθρώπινης επικοινωνίας σε έναν κόσμο που φαίνεται να έχει χάσει την ικανότητα για ουσιαστική επαφή.