ΤΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩΣΕΣ, ΜΠΕΡΝΙ ΣΑΝΤΕΡΣ…
O 83χρονος γερουσιαστής από το Βερμόντ απέναντι στον τυφώνα Τραμπ και την νέα πραγματικότητα της ολιγαρχίας, γυρίζει στα βασικά: γύρισε όλες τις ΗΠΑ προτείνοντας ξανά την ουσία της πολιτικής. Η σύγκριση με τα καθ’ ημάς είναι απογοητευτική…
15 σταθμοί. Κι ένας μπόνους που προέκυψε στην πορεία.
Σε οκτώ εβδομάδες, η αρχή έγινε στις 21 Φεβρουαρίου και το φινάλε δόθηκε στις 16 Απριλίου.
Ο Μπέρνι Σάντερς ξεκίνησε την περιοδεία “Fighting Oligarchy” («Παλεύοντας με την Ολιγαρχία»), μπροστά σε 2500 άτομα, από την πόλη Ομάχα της πολιτείας Νεμπράσκα. Αν δεν μπορούσε να την δει, σίγουρα μπορούσε κανείς να αισθανθεί τη συγκαταβατική απόρριψη από την ελίτ των Δημοκρατικών: «Ο γερο Μπέρνι ψάχνει για έναν γύρο του θριάμβου, ώστε να αποχαιρετήσει in gloriam και να εξασφαλίσει θετικό πρόσημο στο τελευταίο κεφάλαιο της υστεροφημίας του».
Είναι η ίδια μυωπική αντίληψη που εξόρισε πολιτικά τον Μπέρνι Σάντερς και την πτέρυγα των Progressives, εντός του Δημοκρατικού Κόμματος, αντιμετωπίζοντάς τον (τους) ως μεγαλύτερη απειλή κι από τον σημερινό ένοικο του Λευκού Οίκου. Η συνέχεια, γνωστή. Ο Τραμπ επέστρεψε θριαμβευτικά, ελέγχει πλέον τα πάντα και καταργεί δεδομένα και κεκτημένα δεκαετιών. Όχι μόνο με τον παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο των δασμών, τον εκβιασμό στον Ζελένσκι και το ανατριχιαστικό όνειρό του για τη Ριβιέρα της Γάζας. Αλλά και με την επέμβασή του στον τρόπο που έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε εδώ και δεκαετίες στη Δύση. Οι ιδέες διώκονται πια ανοιχτά, φοιτητές απάγονται στη μέση του δρόμου, δικαστές συλλαμβάνονται επειδή αρνούνται να συμμορφωθούν με την απάνθρωπη πολιτική απελάσεων, η επιστήμη και η εκπαίδευση έχουν βρεθεί στο στόχαστρο, ενώ το αρκτικόλεξο D.E.I. (Ποικιλότητα-Ισότητα-Συμπερίληψη) έχει αναχθεί στο υπέρτατο κακό ως προμετωπίδα της «επάρατης» woke culture.
Την ίδια στιγμή, η σιωπή από την απέναντι πλευρά είναι εκκωφαντική. Έχουν ξεκινήσει, υποτίθεται, οι διεργασίες για το πρόσωπο που θα κατέβει το 2028 (ενώ ο Τραμπ ψάχνει τον τρόπο να ξεπεράσει το σύνταγμα για να κάνει τρίτη θητεία), όμως τους τελευταίους μήνες πληθαίνουν τίτλοι σε άρθρα και podcasts όπως “Have you seen the Democrats?” («Μήπως είδατε τους Δημοκρατικούς;») ή “Democrats, where you at? («Πού είστε Δημοκρατικοί;»). Και η κοινή γνώμη, όπως έδειξε άλλωστε και στις πρόσφατες εκλογές, εξακολουθεί να θεωρεί την ηγεσία των Δημοκρατικών βαθιά διεφθαρμένη, κάτι που θρέφει το οξύμωρο του Τραμπικού (δήθεν) αντισυστημισμού.
Ο Μπέρνι Σάντερς ξεκίνησε λοιπόν, όχι τυχαία από τη μέση του χάρτη στη βαθιά Αμερική, σε μια πολιτεία-προπύργιο των Ρεπουμπλικανών. Συνέχισε στην Κενόσα του Ουισκόνσιν, εκεί που στο περιθώριο των Black Lives Matter κινητοποιήσεων του 2020, αστυνομικός είχε πυροβολήσει και τραυματίσει σοβαρά τον αφρομερικανό Τζέικομπ Μπλέικ με την πόλη να παραδίδεται για κάποιες μέρες στο χάος. Έπειτα ήταν το Μίσιγκαν, η Νεβάδα, η Αριζόνα, με τα πλήθη συνεχώς να μεγαλώνουν. Μέχρι να φτάσουμε στις 34.000 του Ντένβερ στο Κολοράντο και τις 36.000 αμέσως μετά στο Λος Άντζελες, μεγαλύτερες προσελεύσεις από κάθε event των Δημοκρατικών εδώ και χρόνια. Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από παγκόσμια κρίση αντιπροσώπευσης και συζητάμε αν έχουν περισσότερο σημασία τα social media, οι podcasters και οι πολιτικοί influencers από το ίδιο το περιεχόμενο της πολιτικής, ο Μπέρνι Σάντερς επέστρεψε στα βασικά: πήγε και συνάντησε, ακόμα και σε «δύσκολα» μέρη χωρίς να υπάρχει μπροστά κάποια κάλπη, τους ανθρώπους. Λέγοντάς τους: «Εδώ που φτάσαμε, δεν είμαστε αντιπαλοι μπλε (Δημοκρατικοί) – κόκκινοι (Ρεπουμπλικανοί). We’re one people». Κι εκείνοι, πάνω από 100.000 στο σύνολο, ανταποκρίθηκαν. Κι αυτό είναι πολιτική in a nutshell.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τους είπε ότι δεν γίνεται να αποδεχθούν να τους κυβερνούν ο Τραμπ και οι broligarchs φίλοι του. (Ακόμα κι αν αυτό εξελίσσεται στο φιάσκο του DOGE, στις αποστάσεις πλέον από τον Μασκ και στη συνεχή πτώση της δημοτικότητας του Προέδρου.) Ξεδίπλωσε όλη την προοδευτική ατζέντα: το δικαίωμα στην στέγαση, το επείγον του Medicare for All που δεν πρέπει να μείνει κλειδωμένο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, την ανάγκη για γενναία φορολογηση του (υπερ)πλούτου ως βασικό (ή μόναδικό) τρόπο να αναστραφούν οι αβυσσαλέες ανισότητες που έχουν γιγαντώσει παντού την Ακροδεξιά, την απόρριψη των trickle down economics που εδώ και 40+ χρόνια αφήνουν πίσω τους σημαντικά κομμάτια της κοινωνίας.
Αλλά, δεν ξέφυγαν ούτε οι Δημοκρατικοί από τα βέλη του, η κριτική του είχε ήδη ξεκινήσει με την περίφημη δήλωση την επόμενη μέρα των πρόσφατων εκλογών. Τότε που αναρωτιούνταν γιατί η Κάμαλα Χάρις έχασε παρότι «τα έκαναν όλα τέλεια» κι ο θείος Μπέρνι τους υπενθύμιζε αφενός μεν “too little, too late” κι αφετέρου δε ότι «δεν είναι έκπληξη ότι τους εγκατέλειψε η εργατική τάξη, αφού πρώτα την είχαν εγκαταλείψει εκείνοι». Βασικό θέμα, λοιπόν, της περιοδείας του Μπέρνι Σάντερς είναι η ανάγκη για πιο σαφείς και αυστηρούς νόμους σχετικά με την χρηματοδότηση των πολιτικών εκστρατειών. Κι εδώ το καμπάνακι (για τις καμπάνιες) χτυπά ίσως και περισσότερο για τους Δημοκρατικούς. Δείτε το παρακάτω απόσπασμα…
View this post on Instagram
(Εδώ φαίνεται και η σαφής καταδίκη του Νετανιάχου και της σφαγής στην Γάζα. Ο Μπέρνι Σάντερς έχει προ πολλού «διορθώσει» μια αρχική στάση αμηχανίας που διατήρησε αμέσως μετά την 7η Οκτωβρίου και για την οποία είχε επικριθεί σφοδρά).
Κερασάκι στην τούρτα της περιοδείας ήταν η εμφάνισή του στο πρώτο διήμερο του φετινού Coachella. Με το που τελείωσε η headliner Charlie XCX, το Σάββατο 12/4, η Clairo που ακολουθούσε τον κάλεσε στην σκηνή κι εκείνος εν μέσω αποθέωσης απηύθυνε το παρακάτω μήνυμα…
Κι αυτό έρχεται να δέσει με τη συνολική «επικοινωνία» της περιοδείας. Τα πόστερ για τις περιοδείες που είχαν την αισθητική μουσικού φεστιβάλ, περιοδείας μουσικού συγκροτήματος ή κινηματογραφικής ταινίας. Η πλαισίωση των ομιλιών με live από ονόματα διαφορετικής γενιάς κι εμβέλειας, από τους Dirty Projectors και τους Calexico στο βαρύ πυροβολικό των Νιλ Γιανγκ και Τζόαν Μπαέζ στο Λος Άντζελες. Το εξαιρετικό βίντεο περιεχόμενο για τα σόσιαλ μίντια που μετέτρεπε όσα ακούγονταν σε ευσύνοπτα μηνύματα για την εποχή του αυξημένου συνδρόμου διάσπασης προσοχής.
Δεν ξέρω. Ίσως κάποιοι βλέπουν έναν πολύ boomer που προσπαθεί να κάτσει με τη νεολαία σε όλα αυτά. Ίσως, όμως, όντως ο Μπέρνι Σάντερς να προσπαθεί να ξαναβρεί το νόημα της πολιτικής.
Οποιαδήποτε, πάντως, σύγκριση με τα δικά μας είναι απογοητευτική. ΟΚ, θα ήταν προφανώς άστοχο να παρομοιάσει κανείς τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον Τραμπ. Αλλά, ας πούμε -κι αυτό φαίνεται δημοσκοπικά- ότι υπάρχει μια σημαντική μερίδα ψηφοφόρων που δεν ανέχονται άλλο π.χ. από τους χειρισμούς στα Τέμπη μέχρι την διολίσθηση των θεσμών και του κράτους δικαίου, χώρια ότι χάνουν κάθε μέρα από την ακρίβεια. Κι αναζητούν μια εναλλακτική, εν μέσω μεγαλοστομιών για «λαϊκά μέτωπα» α λα φρανσέ κι ανάγκης για «προοδευτική συσπείρωση κι αντεπίθεση».
Πού θα τη βρουν; Στο ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη που έχει υπεύθυνη πολιτικού σχεδιασμού την Άννα Διαμαντοπούλου; Στον ΣΥΡΙΖΑ που έχει κατρακυλήσει στο 6-7%, και ακόμα αλληλομαχαιρώνονται με παλιούς και νέους συντρόφους; Ή στη Νέα Αριστερά (για την οποία ο Μπέρνι και η AOC θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα ξεκάθαρο σημείο αναφοράς) που πιστεύουν ότι μπορούν να επιβάλλουν εκείνοι τους όρους τους από το ερημονήσι του 1.5%…(Η ΝΔ πάντως είναι σαφές ότι προτιμά ως αντιπολίτευση τη Ζωή Κωνσταντοπούλου).
Κανείς, πέραν μεμονωμένων περιπτώσεων, δεν έχει όρεξη να βγει στον δρόμο και να ακούσει τον κόσμο. Κανείς, απολύτως κανείς, δεν έχει μοντέρνες, σύγχρονες ιδέες για να μιλήσει (ναι, ακόμα και με «φασέικο» τρόπο) στους νέους ανθρώπους. Όπως ο Μπέρνι που πρώτα τον αγνόησαν, μετά τον έκαναν meme, στη συνέχεια τον πολέμησαν και τώρα απολαμβάνουν την παράσταση που δίνει…
