ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΝΤΕΡΜΠΙ ΕΙΧΕ ΞΥΛΟ, ΕΞΙ ΓΚΟΛ ΚΑΙ … ΔΥΟ ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ

Τον Ιούνιο του 1925 η Αθήνα ζούσε τα πρώτα χρόνια μετά την μικρασιατική καταστροφή. Με τις προσφυγικές συνοικίες να παίρνουν σιγά-σιγά την οριστική τους μορφή, την κοινωνία να αλλάζει και το πραξικόπημα του Θόδωρου Πάγκαλου να διαφοροποιεί και το πολιτικό σκηνικό. Μια δίκη και μια εκτέλεση, του Τηλέμαχου Μπασιάκου, είχε συγκλονίσει όχι μόνο την πρωτεύουσα αλλά ολόκληρη τη χώρα.

Και κάπου εκεί, για την ακρίβεια στις 28 Ιουνίου 1925, έγινε και το πρώτο ντέρμπι της ιστορίας ανάμεσα στους αιώνιους αντίπαλους. Ενενήντα εφτά χρόνια πριν, στο γήπεδο της Λεωφόρου, ο Παναθηναϊκός υποδέχθηκε για πρώτη φορά τον Ολυμπιακό, με το μεγαλύτερο ματς του ελληνικού ποδοσφαίρου να ξεκινάει τη μακρόχρονη διαδρομή του.

Η ένταση, το πάθος, φυσικά η αμφισβήτηση της διαιτησίας, ο Τύπος ένθεν και ένθεν, ήταν εξ αρχής τα στοιχεία που χρωμάτισαν τη μονομαχία πλην του πράσινου και του κόκκινου που μπήκαν δίπλα στο τριφύλλι και τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο αντίστοιχα. Παρότι ο πρώτος αγώνας είχε φιλικό χαρακτήρα, το πείσμα και η θέληση για τη νίκη στα δυο στρατόπεδα ήταν μεγάλη, ενώ μέσα στην … αναμπουμπούλα ο διαιτητής του ματς αποχώρησε για να αντικατασταθεί από άλλον στη συνέχεια!

Οι ομάδες είχαν ήδη μεγάλο λαϊκό έρεισμα. Ο Παναθηναϊκός της συνήθως πιο ευκατάστατης αθηναϊκής κοινωνίας, ο Ολυμπιακός των φτωχών εργατών του Πειραιά. Οι ταξικοί διαχωρισμοί τότε ήταν πολύ ευδιάκριτοι, αν και σιγά-σιγά οι δυο σύλλογοι απλώθηκαν παντού, με τη κοινωνική διαστρωμάτωση στην πάροδο των χρόνων να μπλέκει τα πράγματα.

Ο Παναθηναϊκός προϋπήρχε (έτος ίδρυσης το 1908) και αποτελούσε το κεντρικό σημείο αναφοράς του αθηναϊκού ποδοσφαίρου, καθως είχε πρωτοστατήσει στην αποχώρηση από την Ένωση ποδοσφαιρικών σωματείων Ελλάδος τη σεζόν 1923-24.

Ήταν η πρώτη απόπειρα των ανθρώπων του ποδοσφαίρου να ανεξαρτοποιηθούν από τον ΣΕΓΑΣ. Ο Παναγής Βρυώνης που είχε μάθει ποδόσφαιρο στην Ελβετία παίζοντας στην Σερβέτ, αργότερα ίδρυσε τον Ποδοσφαιρικό Σύλλογο Γουδί, έγινε ο πρώτος πρόεδρος της ΕΠΣΕ (μετά κάθισε στον προεδρικό θώκο της ΕΠΟ) διαιτητής και πιονιέρος του σπορ στην Ελλάδα.

Η ένταση της σεζόν 1923-24, αφορούσε -τι άλλο;- τη διαιτησία. Τα νεύρα ξεκίνησαν από τον αγώνα του Απόλλωνα με την ΑΠΣ Πειραιώς. Οι Απολλωνιστές αποχώρησαν στο 70′ κι ενώ έχαναν 3-1, με τον Παναγή Βρυώνη που σφύριζε το ματς να γράφει στο φύλλο αγώνα: “Είκοσι λεπτά της ώρας προ του τέλους του βου ημιχρόνου η ομάς του Απόλλωνος άνευ ουδεμιάς αφορμής, υπακούσουσα εις διαταγήν του αρχηγού αυτής απεχώρησε του γηπέδου. Η πράξις αύτη ως αντιαθλητική χρήζει κατά τη γνώμη μου τιμωρίας”

Στην εκδίκαση της υπόθεσης ο αρχηγός του Απόλλωνα Μπούλης Καμπουρόπουλος χαρακτήρισε το επεισόδιο “ατυχές”, εκφράζοντας τη βαθια του λύπη, χωρίς όμως η “Ελαφρά Ταξιαρχία” να αποφύγει τις κυρώσεις από την αποχώρηση τους.

Την ίδια μέρα έπαιζαν Αθηναϊκός-Παναθηναϊκός και το ματς έγινε ροντέο. Ο Αθηναϊκός νίκησε 3-2, με τον διαιτητή Ησαΐα να σημειώνει ότι απέβαλε παίκτες και των δυο ομάδων γιατί “εγρονθοκοπούντο” ενώ έκανε επίσημη καταγγελία κατά αθλητών του ΠΑΟ, ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία τους.

Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, Απόστολος Νικολαΐδης, υπέβαλε ένσταση στο ΔΣ της ΕΠΣΕ κατά της ικανότητας και της αμεροληψίας του κ. διαιτητού “την οποίαν το Διοικ. Συμβούλιον τη εισηγήσει της επί της διεξαγωγής των αγώνων επιτροπής, ως εντελώς αόριστον, δεν την έκανεν αποδεκτήν. Ιδιαίτερον χαρακτηριστικό της ως ανωτέρω ενστάσεως αποτελεί η φρασεολογία αυτής και υπήρξε τοιαύτη, ώστε το Δ. Συμβούλιον μετά κρίσιν επιεικής ενήργησε τα δέοντα δια την ανάκλησιν αυτής”

Κουλουβάχατα, δηλαδή. Κι έγιναν χειρότερα όταν την επόμενη αγωνιστική ο Απόλλωνας ειδοποίησε τον Πανιώνιο ότι αποφάσισε να απέχει από το πρωτάθλημα, ενώ αντίστοιχη ενημέρωση προς την ΕΠΣΕ έκανε ο Παναθηναϊκός που δήλωνε ρητά ότι αδυνατούσε πλέον να παραχωρεί στην Ένωση το γήπεδο της Λεωφόρου αφού θα το χρησιμοποιούσε για τους φιλικούς αγώνες της ομάδας του.

Το πρωτάθλημα συνεχίστηκε “κουτσό” το κατέκτησε ο Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Πειραιώς, με βασικούς παίκτες που αργότερα θα συγκροτούσαν την πρώτη ενδεκάδα του Ολυμπιακού.

Οι αθηναϊκοί σύλλογοι δεν κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια. Παναθηναϊκός, Απόλλων και Αθηναϊκός, μαζί Ατρόμητο, Πανιώνιο και Μίλωνα, δημιούργησαν την ΕΠΣΑ και μάλιστα αποφάσισαν την διεξαγωγή ανεξάρτητου πρωταθλήματος από τον Απρίλιο, μέχρι τον Ιούνιο του 1924. Ο Γιώργος Καλαφάτης και ο Απόστολος Νικολαΐδης, οι δυο εμβληματικοί “πατεράδες” του Παναθηναϊκού ήταν μέσα σε αυτούς που υπέγραψαν την ίδρυση της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών.

Ο Παναθηναϊκός κέρδιζε τον τίτλο του πρωταθλητή Αθήνας 1925, όταν νίκησε την ΑΕΚ 1-0, με εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Απ.Νικολαΐδη. Οι “πράσινοι” είχαν νικήσει στον ημιτελικό τον Ατρόμητο 4-0.

Η αντίδραση του Πειραιά και ο Ολυμπιακός

Η αντίδραση από το ποδόσφαιρο του Πειραιά ήταν μια σειρά από διασπάσεις και συγχωνεύσεις σωματείων, μέχρι να βρεθεί μια ισορροπία και να ιδρυθεί επισήμως και η τοπική Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων, όπως αυτή της Αθήνας.

Ο Νότης Καμπέρος εκ των ιδρυτών του Ολυμπιακού λίγους μήνες αργότερα, σε ένα μνημειώδες άρθρο του στην “Αθλητική Επιθεώρηση” κατηγορούσε τα σωματεία του Πειραιά για παθητική στάση, στην προσπάθεια των Αθηναίων να τα απομονώσουν.

Στις 10 Μαρτίου του 1925 γεννιόταν ο Ολυμπιακός, ένας σύλλογος που αγκάλιασαν επιφανείς Πειραιώτες, επιχειρηματίες και αθλητές. Οι “ερυθρόλευκες” φανέλες πανηγύρισαν τον πρώτο τίτλο τους δυο μήνες μετά, όταν νικούσαν (στο γήπεδο της Λεωφόρου) τον Πειραϊκό Ποδοσφαιρκό Όμιλο που δεν είχε ακόμη ονομαστεί “Εθνικός”.

Ο Ολυμπιακός με βάση τους αδερφούς Ανδριανόπουλους επικρατούσε με 4-2 και ήταν έτοιμη να πετάξει το γάντι στον άλλο μεγάλο της Αθήνας. Η πρώτη έμεση κόντρα ήρθε από την μονομαχία των μικτών ομάδων Αθήνας και Πειραιά, για το Κύπελλο Πόλεων.

Οκτώ ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού (Κλειδουχάκης, Πανόπουλος, Βλάσσης, Λεκός και οι τέσσερις Ανδριανόπουλοι, Γιάννης, Γιώργος, Βασίλης και Ντίνος) έπαιζαν στον Πειραιά, ενώ στην Μικτή Αθηνών συμμετείχαν πέντε “πράσινοι” (Καλογερόπουλος, Νικολαΐδης, Πανουργιάς, Σωτήρης και Θεοφάνης Ασπρογέρακας).

Η υπεροχή της ομάδας του Πειραιά σύμφωνα με την Αθλητική Επιθεώρηση “ “απεδείχθη τοσούτον καταφανής, ώστε να συγκεντρώσεη ακέραιον το ενδιαφέρον του παρακολουθούντος πλήθους, το οποίο ανεξαρτήτως των αισθημάτων αυτού δεν ηδύνατο ή να ομολογήση την αναμφισβήτητον υπεροχήν των παικτών του Πειραιώς την οποία εφ’ όλων ανεξαιρέτως των σημείων της παρατάξεως των επαρουσίαζον”.

Ο Πειραιάς θα νικήσει 2-0 με ένα γκολ σε κάθε ημίχρονο. “Η γραμμή των εμπροσθοφυλάκων με τους αδερφούς Ανδριανόπουλους και με τον Γ.Χατζηανδρέου συμπληρώσαντα την περίφημον αυτήν τετράδα των αδελφών παικτών, ως ανωτέρω ελέχθη, υπήρξε η κυριωτέρα δύναμις της ομάδος”

Για να μάθουμε όμως ποιος από τους Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ήταν η καλύτερη ομάδα του 1925 έπρεπε να γίνει και ένα παιχνίδι, έστω και φιλικό, μεταξύ των δυο που ακόμη δεν ήταν, αλλά θα γίνονταν, οι “αιώνιοι αντίπαλοι”.

Κάπως έτσι ο αγώνας για ένα πρώτο ξεκαθάρισμα λογαριασμών είχε οριστεί να διεξαχθεί την Κυριακή 28 Ιουνίου

Η δικτατορία του Πάγκαλου

Την χώρα κυβερνούσε τότε ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος (το όνομα του έχει πάρει η γνωστή οδός στην Αθήνα). Οι αγροτικές κινητοποιήσεις του Γενάρη είχαν καταλήξει σε καταλήψεις μεγάλων τσιφλικιών και μοναστηριακών κτημάτων σε Θεσσαλία και Βοιτωτία, ενώ στις 2 Φεβρουαρίου διοργανώθηκε ένα μαζικό συλλαλητήριο με βασικό αίτημα την απαλλοτρίωση και διανομή της γης.

Η χωροφυλακή και το 50ό σύνταγμα πεζικού αναλαμβάνουν να “αποκατασήσουν τη τάξη”. Αποτέλεσμα 6 νεκροί καιε εκατοντάδες τραυματίες. Η δράση μεταφέρεται στην Αθήνα, όπου οι εργάτες κατεβαίνουν σε διαδοχικές απεργίες. Πρώτα οι σιδηροδρομικοί, μετά οι ναυτεργάτες και οι εργάτες στον ηλεκτρισμό. Στις 14 Μαρτίου η ομοσπονδία επαγγελματιών και ο εμπορικός σύλλογος της Αθήνας κλείνουν τα μαγαζιά σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα ακριβά ενοίκια.

Η κυβέρνηση (και όχι η οδός) Μιχαλακοπούλου προβαίνουν σε συλλήψεις συνδικαλιστών και γενικώς … κομμουνιστών, παραμονεύει ωστόσο και ένας στρατηγός. Τον λένε Θόδωρο Πάγκαλο, που με πρόσχημα τις εργατικές αναταραχές αλλά και τις “προκλήσεις της Τουρκίας” προχωράει σε στρατιωτικό κίνημα, που μετατρέπεται σε πραξικόπημα και δικτατορία.

Οι φήμες είχαν οργιάζει από την αρχή της χρονιάς και ο Πάγκαλος δεν δίσταζε να τις επιβεβαιώνει μεταξύ σοβαρού και αστείου, ακόμη κι όταν τον ρωτούσαν είτε υπουργοί της κυβέρνησης, είτε ξένοι δημοσιογράφοι. Κι ενώ όλοι ήξεραν για τις προθέσεις του στρατηγού, κανείς δεν έκανε το παραμικρό, με την κυβέρνηση να αντιδρά χλιαρά και στο τέλος να αποδέχεται την πραγματικότητα.

Ο Πάγκαλος κινητοποίησε τις δυνάμεις του στις 24 του μήνα και το επόμενο πρωί έστειλε τελεσίγραφο στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης. Εντολή για σχηματικό νέου υπουργικού συμβουλίου πήρε ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, η αξίωση όμως του Πάγκαλου να είναι αυτός ο πρωθυπουργός, ουσιαστικά σταμάτησε τη διαδικασία και κάπως έτσι φτάσαμε στην δικτατορία που επισημοποιήθηκε στο τέλος του Σεπτέμβρη με την κατάργηση της Βουλής.

Ένα χρόνο έμεινε στην εξουσία ο δικτάτορας (ανατράπηκε τον Αύγουστο του 1926 από τον Γ.Κονδύλη) που εκτός από τις διώξεις που εξαπέλυσε στους (συνήθεις υπόπτους) κομμουνιστές, έμεινε στην ιστορία και για το … μήκος της φούστας των γυναικών. Η απόσταση από την γάμπα μέχρι το έδαφος δεν έπρεπε να υπερβαίνει τα 30 εκατοστά και η γραφικότητα εξαντλήθηκε με τους χωροφύλακες να μετράνε στο δρόμο τις φούστες με υποδεκάμετρα!

Η δίκη του Μπασιάκου

Πιο πολύ, πάντως, από το πραξικόπημα τον Τύπο της εποχής απασχολούσε η περιβόητη δίκη του Τηλέμαχου Μπασιάκου. Είχε συλληφθεί και κατηγορηθεί για τη δολοφονία του Πάνου Μωραΐτη στην Πάρνηθα στις 18 Φεβρουαρίου 1924. Ο δολοφονηθείς είχε εξαφανιστεί την ημέρα που έκανε ανάληψη 500.000 δραχμών από την τράπεζα.

Δηλώνοντας ως το τέλος αθώος, γράφοντας επιστολές και με τις εφημερίδες σε γενική υστερία, ο Μπασιάκος ήταν το πρόσωπο των ημερών από τις 16 Ιουνίου 1925 που ξεκίνησε η δίκη και κατέληξε σε καταδίκη και επιβολή της θανατικής ποινής!

Το Σάββατο 27 του μήνα βγαίνει η απόφαση που στέλνει τον Μπασιάκο στο εκτελεστικό απόσπασμα και τους υποτιθέμενους συνεργάτες του στη φυλακή σε ισόβια. Το δικαστήριο αποδέχεται τις κατηγορίες, που βασίστηκαν ωστόσο σε αντιφατικές καταθέσεις βοσκών.

Η κοινή γνώμη και μια μεγάλη μερίδα του Τύπου δεν πείεται ότι καταδικάστηκε ο πραγματικός δολοφόνος η εκτέλεση του οποίου έγινε τρεις μέρες αργότερα και εξελίχθηκε σε δημόσιο θέαμα, αφού υπολογίζεται ότι την παρακολούθησαν … 3.000 άτομα. Σχετικοί και μη. Λέγεται ότι κάποιοι και κάποιες έβαζαν μέσον, ώστε να βρίσκονται σε περίοπτη θέση στην εκτέλεση, ενώ κάτι αντίστοιχο έκαναν οι δημοσιογράφοι, που ζητούσαν να … φυλακιστούν στο διπλανό κελί του μελλοθάνατου για να παρακολουθήσουν τις τελευταίες του ώρες!

Επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος ήταν ο Ναπολέων Ζέρβας (ο γνωστός).

Ο “μέγας αγών” στη Λεωφόρο

Μέσα σε αυτό το κλίμα την Κυριακή 28 Ιουνίου έγινε εν τέλει και το πρώτο ματς Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού: “Ο μέγας αγών” όπως τον χαρακτήρισε η Απογευματινή θα ξεκινούσε στις 6μμ, ενώπιον των αρχών των δυο πόλεων.

“Ξένος κινηματογραφικός οίκος θέλει κινηματογραφήση ολόκληρον τον αγώνα” αποκαλύπτει η εφημερίδα (εμφανίστηκε στα αλήθεια συνεργείο κι αν ναι, τι να απέγινε το ιστορικό φιλμ, κανείς δεν γνωρίζει) που σημειώνει ότι “ιδιαίτερη μέριμνα κατεβλήθη δια την εξασφάλισιν επαρκούς συγκοινωνίαας δια των τραμ 7-10-11-14 και των αυτοκινήτων Κηφισιάς”

Το ματς σύμφωνα με την “Βραδυνή” παρακολούθησαν 2.000 θεατές, μεταξύ των οποίων σημειώθηκαν αρκετές αψιμαχίες. “Ας σημειωθεί ότι δεν διεξήγοντο μόνον ποδοσφαιρικοί αγώνες, αλλά και αθλητικοί, μποξ, πάλης κλπ έξω του στίβου εις τας τάξεις των θεατών” εξηγεί το “Εμπρός”, περιγράφοντας γλαφυρά την ατμόσφαιρα: “Οι Πειραιείς και οι Αθηναίοι είχον πιασθεί εις τα χέρια εν τη υπερβολική συμπαθεία των δια τας αγωνιζομένας ομάδας. Ως εκ τούτου πολύ δικαίως εχαρακτηρίσθη όχι αγών μεταξύ των δυο ομάδων, αλλά των δυο πόλεων”.

Με πείσμα και φανατισμό, όμως, έπαιξαν και οι ποδοσφαιριστές των δυο αντιπάλων. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε εντυπωσιακά με τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού, Καλογερόπουλο, να αποκρούσει βολίδα του Γιάννη Ανδριανόπουλου.

Οι μάχες σώμα με σώμα ξεσήκωναν τον κόσμο: “Από του σημείου αυτού ο αγών συνεχίζεται με αρκετόν πείσμα εκατέρωθεν, το οποίο γίνεται αφορμή αλλεπαλλήλων φάουλ εις βάρος και των δυο ομάδων και εις βάρος του αγώνος, ο οποίος δεν διεξάγεται με τάξιν και συνοχήν. Αποτέλεσμα ακριβώς των φάουλ αυτών ήτο να κερδίση δυο τέρματα ο Παναθηναίκός και 1 ο Ολυμπιακός, μέχρι των 25 λεπτών από της ενάρξεως του αγώνος” γράφει η “Αθλητική Επιθεώρησις”.

Κάπου εκεί οι ολυμπιακοί διαμαρτύρονται στον διαιτητή Α.Καμπουρόπουλο. Ένας “ερυθρόλευκος” φωνάζει περισσότερο και ο ρέφερι αποφασίζει να … αποχωρήσει! Στην εικοσάλεπτη διακοπή που ακολουθεί γίνονται διαβουλεύσεις, η εξέδρα βράζει και εν τέλει ορίζεται άλλος διαιτητής (ο Δ.Χοντζόπουλος). Το ημίχρονο τελειώνει 1-1.

“Εις το β΄ημίχρονονο ο αγών διεξάγεται ομαλώτερος με καλλιτέραν συνοχήν των ομάδων. Ο Παναθηναϊκός πρώτος εσημείωσεν το 3ον τέρμπα από πέναλτι και ολίγα λεπτά προ της λήξεως ο Ολυμπιακός ισοφαρίζει το αποτέλεσμα του αγώνος (3-3). Γενικώς κρίνοντες τον αγώναν τούτον δεν έχουμε να διατυπώσομεν οια αναμένομενα ευνοϊκά συμπεράσματα. Η ομάς του Παναθηναϊκού εσημείωσε ως σύνολον σημαντικήν βελτίωσην, οφειλομένην εις τους αρκετούς νέου7ς παίκτες της. Σημειούμεν το παιχνίδι του Πανουργιά ως χαφ δεξιού, τον Νικολαΐδην ως μπακ και του τερματοφύλακος Καλογερόπουλου. Επίσης και οι Παντερμαλής και Σ.Ασπρογέρακας εβοήθησαν πολύ καλά το παιγνίδι.

Η ομάς του Ολυμπιακού αφ΄ετέρου απέδειξε καλλιτέραν επιθετικήν ενέργειαν οφειλομένην εις την απαράμιλλον γραμμήν της επιθέσεως της, των αδελφών Ανδριανοπούλων και του Τ.Λεκού, έσχε όμως μεγάλην ατυχίαν εις τα σουτ. Εκ των παικτών της ο Βλάσης, ο Λεκός, ο Πεζώνης ως χαφ και ο Αλεκάκης ως μπακ έπαιξαν με μγάλην θέλησιν και προσπάθειαν. Ο Κλειδουχάκης εις το ύψος του”

Σύμφωνα με τον “Σπόρτσμαν” της Απογευματινής “έπρεπε να δοθή μεγαλειτέρα προσοχή εκ μέρους των ενδιαφερομένων προς εκλογήν κατάλληλου διαιτητού οπότε θα έλειπον και τα μεσολαβήσαντα αχαρακτήρισα επεισόδια. Και προκειμένου να επαναληφθή ο αγών, ας έχουν υπ’ όψιν των οι ενδιαφερόμενοι ότι θα επιτύχη μόνον όταν διεξαχθή υπό την διαιτησίαν διαιτητού δυναμένου να επιβληθή και εις το πλήθος, οποιος ο κ.Χοντζόπουλος. Και ομολογουμένως η έλλειψίς του ήτο αισθητή κατά την χθεσινήν συνάντησιν…”

Με την επιλογή του διαιτητή τα έβαλε και η “Βραδυνή” σημειώνοντας: “Διότι επί τέλους και το κοινόν, το οποίον επλήρωσεν αρκετά ακριβά την είσοδον, δεν ήτο βέβαια υποχρεωμένον να βλέπη τα καπρίτσια του μεν και του δε. Και αν δεν προβάλλωνται λόγοι ερασιτεχνικής διαιτησίας, τότε οι δυο σύλλογοι έπρεπε να προσκαλέσωσι διαιτητήν εξ επαγγέλματος. Εν τέλει ο αγών υπήρξε πολύ καλός αν και τραχύς και ελπίζομεν ότι θα επαναληφθή”.

Δυστυχώς οι πιονιέροι αθλητικοί συντάκτες της εποχής δεν κράτησαν τα ονόματα όλων των σκόρερ. Ξέρουμε ότι το πρώτο γκολ σημείωσεο Απόστολος Νικολαΐδης, ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε 3 φορές, με τον Ολυμπιακό να ισοφαρίζει άλλες τόσες. Από ένα πέναλτι χτύπησαν οι δυο ομάδες που έπαιξαν με τις εξής συνθέσεις:

Παναθηναϊκός: Καλογερόπουλος, Νικολαΐδης, Περαντάκος, Πανουργιάς, Θεοφανίδης, Ανδρίτσος, Σωτήρης και Θεοφάνης Ασπρογέρακας, Παντερμαλής, Σιδηρόπουλος, Γεωργιάδης

Ολυμπιακός: Κλειδουχάκης, Αλεκάκης, Βασιλείου, Πεζώνης, Μιχ.Λεκκός, Βλάσσης, Τάκης Λεκκός, Γιώργος, Γιάννης, Βασίλης, Ντίνος Ανδριανόπουλος

Σχεδόν ένα αιώνα μετά, σήμερα Κυριακή 6 Νοεμβρίου, στο ίδιο γήπεδο, οι ίδιες ομάδες ξαναβρίσκονται ενώπιος ενωπίω, με την ίδια ένταση, το ίδιο πάθος και το γόητρο εκείνων των 22 ιστορικών ποδοσφαιρικών σκαπανέων του 1925. Πράσινοι εναντίον ερυθρόλευκων και όποιος αντέξει…