Ο συνάδελφος από το Μουμπάι

Το περιστατικό, αν και κάπως ιδιότυπο, είναι αληθινό: Ένας – μεσαίας βαθμίδας- υπάλληλος σε γνωστή ελληνική εταιρία, ξύπνησε στις 4.00 πρωί αλαφιασμένος από το χτύπημα του τηλεφώνου. Διαπίστωσε έκπληκτος πως η κλήση ήταν από την Ινδία.

Στην άλλη άκρη της γραμμής άκουσε σε «σπασμένα» Αγγλικά, κάποιον, που δήλωσε …συνάδελφός του, να του μιλά αγχωμένα για την ιστοσελίδα της εταιρίας που «είχε πέσει», λόγω ενός συνηθισμένου τεχνικού προβλήματος. Η ελληνική επιχείρηση – βλέπετε- έχει αναθέσει την υποστήριξη της διαδικτυακής της παρουσίας σε μια υπεργολαβική εταιρία, με έδρα το Μουμπάϊ. Ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά κέντρα της Ινδίας με πληθυσμό πάνω από τα 12 εκατομμύρια και κάθε άλλο πάρα υψηλό επίπεδο διαβίωσης.

Η νυχτερινή συνομιλία έληξε σύντομα. Με τον εξ Ελλάδος εργαζόμενο να επισημαίνει στον συνομιλητή του (όχι και τόσο ευγενικά) πώς πρέπει να δίνει προσοχή στην διαφορά ώρας ανάμεσα στις δύο χώρες. Ο τελευταίος φάνηκε να απόρησε κάπως. Έχοντας «εκπαιδευθεί», ίσως, στο ότι το …εργασιακό καθήκον δεν αναγνωρίζει χρονικά όρια.

Κάπου εδώ είμαστε. Σε εποχές όπου η απάντηση στο ερώτημα του «πώς τον λεν τον διπλανό και τον τρελό τον Ιταλό», είναι πολύ πιο περίπλοκη συγκριτικά με το παρελθόν. Γιατί ο «συνάδελφος» είναι μακριά, μιλάει άλλη γλώσσα, έχει πιθανόν μια άγνωστη θρησκεία, διαφορετικές συνήθειες και κουλτούρα. Σε καιρούς που οι οικονομικές ανισομέρειες με διαφορέτικά επίπεδα συνείδησης,στον διεθνή καταμερισμό, σε συνδυασμό με την τεχνολογία που εκμηδενίζει χρόνους κι αποστάσεις, δημιουργούν έναν ασφυκτικό μείγμα.

Οι μορφές της δουλειάς αλλάζουν. Οι παραδοσιακοί τρόποι συνδυάζονται με καινοφανείς. Ιδίως μετά τον covid 19 τα «σπίτια» γίνονται «γραφεία», οι πυτζάμες «φόρμες εργασίας», τα ωράρια μετατρέπονται σε «διαχείριση χρόνου» που ενίοτε χρειάζεται και κάποιον ειδικό στο «life coaching». Ζωές και προγραμματισμοί διαλύονται κι ανασυντίθενται με όρους που «ο πολίτης» δεν είχε προετοιμαστεί να βρεθεί αντιμέτωπος. Όχι κάπου μακριά, εκεί που γίνονται «θαυμαστά πράγματα». Εδώ στην Ελλάδα σε μια τυπική γειτονιά, με φούρνο, περίπτερο και σουβλατζίδικο.

Η πολιτική δυσκολεύεται να δώσει απαντήσεις. Στις χειρότερες εκδοχές της προσπαθεί να δημιουργήσει τρόμο με το «παγκόσμιο» του πράγματος. Εκβιάζει για μικρότερους μισθούς και περισσότερες, λαστιχένιες, ώρες δουλειάς. Νομοθετεί με γνώμονα έναν ανταγωνισμό «μειοδοσίας ανθρώπινων ζωών».

Στις πιο ευνοϊκές τραυλίζει κάποια τριψήφια νούμερα αποδοχών κι υπόσχεται αναχώματα σε κάτι που –αναπόφευκτα λέει- «έρχεται». Ο συνδικαλισμός ζορίζεται ακόμη και να ανασάνει, έχοντας -ακόμη- στην πλάτη του «τριτοβάθμιες ηγεσίες», που πριν λίγα χρόνια είπαν «ναι» στα μνημόνια.

Όμως η κοινωνία ζυμώνεται υπόγεια. Κινείται διασπαρμένη δίχως σχέδιο, αλλά έχει αντανακλαστικά. Το κενό μίας άλλης οπτικής χάσκει, αφού ο ανθρώπινος εγκέφαλος απαντά σε καταφάσεις και όχι σε αρνήσεις της ζωής. Οι ρηξικέλευθες αναδιανομές προς όφελος της εργασίας«απαιτούν» να «μπουν στο τραπέζι». Γιατί ότι κι αν έχει αλλάξει, η «φάμπρικα» συνεχίζει να «μην σταματά» και «να δουλεύει νύχτα-μέρα». Παράγοντας τον περισσότερο πλούτο που καταγράφθηκε ποτέ.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις