Φαλσέτι στο NEWS 24/7: “Όταν ανακαλύπτεις την πανκ πρώτη φορά γίνεται ο εθισμός σου, τίποτα άλλο δεν υπάρχει”

Καλοκαίρι 2008. Τρεις φίλοι έχουν την ευκαιρία της ζωής τους: να ανοίξουν για το αγαπημένο τους πανκ χαρντκορ συγκρότημα. Την τελευταία στιγμή, η συναυλία καταρρέει αλλά ο Έντο, ο Ίακ και ο Μίχε δεν τα παρατάνε. Για αυτούς η πανκ είναι κάτι περισσότερο από μουσική, είναι τρόπος ζωής.

Aποφασίζουν να μεταφέρουν τη συναυλία στο Γκροσέτο, την ήσυχη και συντηρητική πόλη που ζουν. Παρόλα αυτά, όλες οι δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο δρόμο τους κινδυνεύουν να τινάξουν στον αέρα τη ζωή και τη φιλία τους. Θα μπορέσουν να συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα χρήματα. Θα μπορέσουν να οργανώσουν τη συναυλία; Θα βρουν έναν κατάλληλο χώρο; Θα καταφέρουν, τελικά, να κάνουν το λάιβ της ζωής τους;

Η πανκ ταινία δρόμου και αδερφικής φιλίας του Νικολό Φαλσέτι προβλήθηκε πριν λίγες μόλις εβδομάδες στο φεστιβάλ Βενετίας όπου και κέρδισε το βραβείο κοινού του τμήματος της Εβδομάδας Κριτικής. Εμφανές crowd pleaser, μια γλυκόπικρη ταινία προσωπικής ενηλικίωσης μετά μουσικής και φίλων, το “Στο Περιθώριο” (Margins) μοιάζει γνώριμο και οικείο, χωρίς ποτέ να χάνει την πανκ ορμή του.

Ταυτόχρονα, είναι η ιστορία μιας παρέας που βρίσκονται ταυτόχρονα κοντά και μακριά στον τόπο τους. Σε μια κωμόπολη που κανείς δεν ξέρει κι όπου η ιδέα της πανκ συναυλίας μοιάζει εξωπραγματική, αλλά και μια κωμόπολη που είναι για εκείνους του μόνο αληθινό σπίτι που έχουν γνωρίσει.

Η ταινία προβάλλεται πρώτη φορά στην Ελλάδα στο πλαίσιο του Cinema Made in Italy, μια εβδομάδα γεμάτη ιταλικό σινεμά που διεξάγεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος από 21 ως 27 Οκτωβρίου. Το “Στα Περιθώρια” παίζεται το απόγευμα της Κυριακής 23 Οκτωβρίου (μια αντικειμενικά τέλεια ταινία για Κυριακή απόγευμα), παρουσία μάλιστα του σκηνοθέτη. Το News24/7 συνάντησε ωστόσο τον Νικολό Φαλσέτι στη Βενετία, μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας του. Και μίλησε μαζί του για προσωπικές εμπειρίες, πανκ μουσική, και την πολύπλοκη ιδέα της παράδοσης– είτε τοπικής, είτε μουσικής.

Πόσο προσωπική είναι για σένα αυτή η ταινία; Φαίνεται πολύ.

Ναι, είναι. Αρχικά είναι γυρισμένη στην πόλη όπου γεννήθηκα, ένα μέρος που δεν ξέρει κανείς, δίνω πάντα οδηγίες για σημάδια στην εθνική οδό, αλλιώς κανείς δεν ξέρει πού να το βρει. Και στην Ιταλία πάντα ρωτάνε.

Μεγαλώνοντας εκεί, μακριά από το επίκεντρο των πραγμάτων, υπήρχε μια φλόγα μέσα μας. Νιώθαμε πως τίποτα δε συμβαίνει εδώ, πρέπει να κάνουμε κάτι να συμβεί από μόνοι μας. Οπότε αρχίσαμε μια μπάντα γιατί αγαπάγαμε τυφλά αυτή τη μουσική. Όταν ανακαλύπτεις την πανκ πρώτη φορά γίνεται ο εθισμός σου, τίποτα άλλο δεν υπάρχει.

Μέχρι τα 20 μου δεν είχα ακούσει ολόκληρο άλμπουμ Beatles γιατί υπήρχε ΜΟΝΟ η πανκ! Μπορεί να ήξερα μια μπάντα από την Περούτζια, κάθε λεπτομέρεια της ζωής και της καριέρας τους, αλλά δεν ήξερα τους Rolling Stones. [γελάει] Είναι λοιπόν μια πολύ προσωπική ταινία γιατί έχουμε ακόμα τη μπάντα μας, πίσω στο Γκροσέτο. Είναι άγνωστη φυσικά, δεν είμαστε καλή μπάντα, απλώς διασκεδάζουμε αλλά ξέρουμε πως δεν είμαστε πολύ καλοί μουσικοί. Απλά περνάμε τέλεια.

Για αυτό ήθελα να μιλήσω με την ταινία. Πώς είναι όταν μεγαλώνεις σε αυτά τα μέρη και, ίσως, δεν φτιάχνεις την σπουδαία μπάντα, αλλά φτιάχνεις δυνατές σχέσεις και κάτι που κρατά.

Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ισορροπία. Το είδαμε και σε ταινίες σαν το “Lady Bird”, κάτι που μας τραβάει μακριά από ένα μέρος αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει αληθινή αγάπη. Κι επίσης δεν υπάρχουν οι ίδιες ευκαιρίες. Υπάρχει μια σύγκρουση εκεί. Πότε την πρωτοένιωσες;

Έρχομαι από μια περιοχή της Ιταλίας όπου είναι όλοι πολύ περήφανοι για τον τόπο τους. Όχι εθνικιστικά, αλλά ξέρεις ότι τον αγαπάς. Υπάρχει μια παράδοση, άνθρωποι που θέλουμε να κρατήσουμε τον δεσμό με το μέρος αυτό. Ωστόσο από νωρίς θυμάμαι να σκέφτομαι πως δεν θέλω να γεράσω εδώ, θέλω να φύγω. Την πρώτη όμως στιγμή που έκανα το πρώτο μου βήμα, μου έλειπε το πατρικό μου. Ζούσα στη Ρώμη, πήγαινα πανεπιστήμιο, δούλευα, αλλά κάθε ΣΚ γύρναγα πίσω. Είναι μόλις δυο ώρες απόσταση βέβαια. Είχα εκεί τη μπάντα μου, τους φίλους μου, τη μητέρα μου, την αδερφή μου. Ήταν το μέρος μου.

Ζω στη Ρώμη 16 χρόνια, κι ακόμη σκέφτομαι, κάθε φορά που φεύγω από τη Ρώμη, λέω «πάω σπίτι» κι εννοώ το Γκροσέτο.

Πάντα αυτή η αγάπη έχει να κάνει με το μικρό σου μέρος, από το οποίο προέρχεσαι. Υπάρχει μια μίξη λαϊκής κουλτούρας και προσωπικού αισθήματος. Για μένα, το πιο όμορφο μέρος του κόσμου είναι ακόμα το Γκροσέτο. Εκεί είναι ο παράδεισός μου. Το ξέρω, είναι αντίφαση. Είναι σαν ένα λάστιχο– υπάρχουν δύο δυνάμεις, η μία σε σπρώχνει μακριά κι η άλλη σε φέρνει πίσω.

Γράφουμε μια νέα ταινία τώρα, ξέρουμε πως χρειάζεται να κινούμαστε σε μια μητρόπολη για να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, κι αν θες να εμπλακείς στη φιλμική βιομηχανία πρέπει να πας στη Ρώμη. Πάμε λοιπόν στη Ρώμη, συναντούμε εκεί τους παραγωγούς, κάνουμε τις συμφωνίες. Αλλά μετά θα πάμε για γύρισμα εκεί πίσω, στην πόλη μας.

Συναρπαστική αυτή η αντίφαση. Κι υπάρχουν τόσες λεπτομέρειες που μοιάζουν ζησμένες. Όπως σε μια σκηνή που η μπάντα παίζει μια συναυλία και βλέπουμε απλώς τα πρόσωπά τους… μιας που το αναφέρω, πολύ ωραία τραγούδια στην ταινία.

Ευχαριστώ! 1-2 είναι από τη μπάντα μου. Και το υπόλοιπο είναι το σάουντρακ της ζωής μας. Μικρός άκουγα πανκ και φόραγα παντού ακουστικά με τέρμα την ένταση. Στο σχολείο ακουστικά, στη βόλτα ακουστικά, στο κρεβάτι ακουστικά. Είμαι σχεδόν κουφός σήμερα για αυτό το λόγο! [γελάει] Αυτά τα τραγούδια λοιπόν.

Υπάρχει ένα θρυλικό πανκ χαρντκορ κίνημα στην Ιταλία, με ιστορικές μπάντες από τα ‘80s και αγαπημένες από τη χρονιά της ταινίας. Μιλήσαμε με όλους αυτούς. Πήραμε να τους πούμε ότι έχουμε τόσα χρήματα, τα μοιράζουμε, όλες οι μπάντες παίρνουν τα ίδια λεφτά, ερχόμαστε όλοι από τον ίδιο κόσμο, αν θέλετε να στηρίξετε την ταινία θέλουμε το τάδε τραγούδι… κι όλοι χάρηκαν.

Είμαι περήφανος γιατί το ιταλικό πανκ άρχισε τέλος ‘70s και εξερράγη αρχές ‘80s και ήταν σπουδαίο. Η ιταλική πανκ ήταν η καλύτερη μετά την αμερικάνικη. Οι βρετανικές μπάντες άκουγαν τις ιταλικές! Και είναι άγνωστο, ούτε στην Ιταλία τα ξέρουν αυτά, έχουμε ένα περίεργο κόμπλεξ σχετικά με το ροκ. Πάντα νομίζουμε ότι δεν είναι δικό μας πράγμα, εμείς εδώ δεν κάνουμε ροκ.

Ότι δεν είναι η «παράδοση» ε; Και στην Ελλάδα υπάρχει αυτό, όπου η αληθινά δημοφιλής μουσική είναι τελείως διαφορετική από αυτή που «παραδοσιακά» βγάζει ως βιτρίνα η χώρα.

Ναι, και στην Ιταλία, που μοστράρουν αυτό το… κιθάρα, λαλαλα [κάνει ότι παίζει απαλά μια κιθάρα]. Αλλά κανείς δεν ακούει όντως αυτή τη μουσική. Όταν ήμουν παιδί όλοι άκουγαν χιπ χοπ και ραπ αλλά όλοι έλεγαν «α, δεν είναι τίποτα αυτό, δεν μας εκφράζει, είναι αμερικάνικο». Κι όμως, μετά εξερράγη. Με την πανκ έγινε το ίδιο, καθώς ήταν δεμένη με το αναρχικό κίνημα στα τέλη των ‘70s. Είναι μπάντες που κανείς δεν ξέρει τώρα, αλλά αμερικάνικες μπάντες έπαιζαν μουσική και φορούσαν τα t-shirt μας.

Αυτή η γνώση της κουλτούρας περνά στην ταινία. Και ήθελα πριν να πω, υπάρχουν όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες στα διάφορα επεισόδια. Όταν παίζει η μπάντα και είναι απλά ένα εκκλησιαστικό κοινό που τους κοιτάει απορημένο. Ή όταν ψάχνουν χώρο για το gig και λένε «όχι ιερείς»! Πόσο γεμάτη είναι η ταινία με δικές σου εμπειρίες;

Έπρεπε να πάρουμε αυτά τα πράγματα από τις ζωές μας και να τα βάλουμε στο σενάριο. Συνήθως για να κάνεις ταινίες απαιτείται ένα δεδομένο μέγεθος σύγκρουσης και διακυβευμάτων, αλλά το δικό μας μέγεθος είναι απλά αυτό, είναι μικρό. Πρέπει όμως όταν δει την ταινία να σκεφτείς ότι ναι, δεν είναι μεγάλο το διακύβευμα γενικώς, αλλά είναι μεγάλο για αυτούς, αυτή τη στιγμή. Ίσως να ερχόταν ένας μουσικός από το Λονδίνο ας πούμε και να έλεγε [κάνει αστεία λονδρέζικη προφορά] «απλά κάντε ένα gig, guuuuuys. Πού είναι το πρόβλημα;;» [γελάμε]

Αν όμως ξεκινήσεις την ταινία και κατευθείαν το εύρος της όλης σύγκρουσης είναι ο παπάς στο κέντρο νεότητας ή η τοπική ντισκοτέκ, όταν αυτά είναι τα μόνα μέρη που έχεις, δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ άλλο, τότε ξαφνικά αυτός γίνεται ο κόσμος σου. Κι όλα είναι λεπτομέρειες που έχουμε ζήσει. Όταν πάνε να δούνε την ντίσκο, ο χαρακτήρας εκεί είναι ένα κολάζ 20-25 ανθρώπων στην περιοχή μας που μας πρότειναν κατά καιρούς διάφορα παλαβά μέρη να παίξουμε μουσική. Ένα ρεστοράν, μια πλαζ… «Εδώ θα τρώει ο κόσμος κι εδώ θα είναι πριβέ, θα παίξετε εσείς» μας έλεγε ένας. Τι πριβέ ρε φίλε, του λέμε είναι άμμος εδώ, είναι μια παραλία, είμαστε πανκ συγκρότημα, δεν καταλαβαίνεις τι σου λέμε;

Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που σου έχει τύχει σε κάποιο gig; Δικό σας ή κάποιο που να έχετε πάει, άλλου συγκροτήματος.

Είχαμε πάει Μιλάνο για να δούμε Dropkick Murphys, ήταν τη χρονιά του “Departed” του Σκορσέζε οπότε καταλαβαίνεις ήταν τεράστιο σόου. Φυσικά στο Γκροσέτο δεν υπήρχαν συναυλίες, παίρνουμε τρένο και πάμε να τους δούμε. Κοιμόμαστε κοντά στο συναυλιακό χώρο, σε ένα φίλο. Βρέχει εντωμεταξύ, κι όταν φτάνουμε πάμε εκεί που είναι το merch κι αφήνουμε τα βρεγμένα πράγματά μας. Επιστρέφουμε μετά τη συναυλία, πάμε, αγοράζουμε t-shirt, ψάχνουμε τα δικά μας, και φυσικά δεν είναι πια εκεί. Σταματάει να βρέχει, επιστρέφουμε στον φίλο με τα νέα μας t-shirt.

Την επόμενη μέρα, στο ίντερνετ, ψάχναμε γενικώς να διαβάσουμε reviews της συναυλίας σε πανκ φόρουμ. Κι ένας φίλος μας πετυχαίνει ένα ποστ ενός Ναζί, που είχε ποστάρει πως έκλεψε τα πράγματα κάτι «γαμημένων κομμουνιστών αναρχικών, τους έκλεψα τα ρούχα» και είχε βάλει και φωτογραφία. Κι ήταν όλα μας τα πράγματα! Ως τρόπαιο! Δεν μπορούσα να καταλάβω.

Και δεν είναι καν ότι κερδίσαμε street cred. Ότι ας πούμε μας την έπεσαν Ναζί κι εμείς τους δείραμε. Όχι, τίποτα. Απλά… μας έκλεψαν τα ρούχα σε μια συναυλία. Επίσης, πρέπει να σου πω, θέλαμε αρχικά οι Dropkick να είναι η μεγάλη μπάντα της ταινίας που έρχεται στο Γκροσέτο.

Αυτό θα ήταν φανταστικό. Κι επίσης αυτή η ιστορία μου θυμίζει… πριν λίγα χρόνια δεν είχαν δείρει έναν Ναζί στη σκηνή οι Murphys;

Ναι… δεν ξέρω γιατί οι Ναζί θα θέλανε να πάνε να δούνε τους Dropkick Murphys! Αλλά από την άλλη… θα μου πεις, αυτό είναι μάλλον χαμηλά στη λίστα πραγμάτων που δεν καταλαβαίνω ως προς το γιατί να είσαι Ναζί.

*Η ταινία “Στο Περιθώριο” (Margini / Margins) προβάλλεται την Κυριακή 23 Οκτωβρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Το Cinema Made in Italy διεξάγεται 21-27 Οκτωβρίου στην Ταινιοθήκη. Εισιτήριο 5 ευρώ, κάρτα 5 προβολών 15 ευρώ. Πρόγραμμα και πληροφορίες στο σάιτ της Ταινιοθήκης.