THEE HOLY STRANGERS: Ο ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΟΦΩΛΙΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ TRACK BY TRACK ΤΟΝ ΝΕΟ ΔΙΣΚΟ

Στα επτά χρόνια που μεσολάβησαν από το ομώνυμο ντεμπούτο των Thee Holy Strangers μέχρι σήμερα που κυκλοφορεί το δεύτερο LP τους, αν μη τι άλλο εντάθηκε σε συλλογικό επίπεδο μια «αίσθηση επικείμενης καταστροφής σχεδόν απτή, κάτι σαν υστερία πριν την έκρηξη και τη σιωπή», όπως τονίζει ο Αλέξης Καλοφωλιάς μιλώντας εξ ονόματος μιας μπάντας που πλέον απαρτίζουν μαζί του οι Φλώρα Ιωαννίδη, Κώστας Χρυσόγελος, Ανδρέας Λάγιος και Κλέων Αντωνίου, και, όπως άλλωστε ίσχυε ανέκαθεν, σε ένα τόσο ζόρικο τοπίο ένας ροκ εν ρολ δίσκος δεν είναι αρκετός για να «σώσει» κανένα, το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να λειτουργήσει σαν ανοιχτός διακόπτης που θα κλείσει για λίγο το κύκλωμα της ελλειμματικής, κατά κανόνα πια, επικοινωνίας ακόμη και στο πλαίσιο μιας «μουσικής σκηνής». Έστω και για λίγο. Για όσο διαρκεί η ακρόαση ενός δίσκου. Για όσο διαρκεί μια συναυλία.

Την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου οι Thee Holy Strangers, θα παρουσιάσουν στο Κύτταρο το Diary of the Shadow. Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τα νέα τους τραγούδια που θα παίξουν για πρώτη φορά ζωντανά. Πείτε τους τη δική σας.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΟΦΩΛΙΑΣ

Ο φίλος Θεοδόσης μού ζήτησε να πω μερικές ιστορίες για το πώς προέκυψαν τα τραγούδια του Diary of the Shadow και ανταποκρίθηκα με χαρά. Έχω όμως μία επιφύλαξη, την οποία ευθύς καταθέτω: Όπως οι περισσότεροι, γράφουμε τραγούδια που γεννιούνται μέσα από προσωπικά βιώματα. Όμως, κατά τη γνώμη μου, όταν κοινοποιείς αυτά τα βιώματα χειραγωγείς τον ακροατή, γιατί το ιδανικό είναι να συντονίσει τα δικά του βιώματα με τη δόνηση του τραγουδιού και μέσα από αυτή τη διαδικασία να φτάσει στη δική του, προσωπική κάθαρση. Σε αυτή τη διαδικασία, ακόμα και οι παρανοήσεις έχουν αξία. Η ασυνείδητη ταύτιση που συμβαίνει μέσα από την ακρόαση, είναι μαγική και το υλικό πρέπει να εκλογικεύεται με τους όρους του αποδέκτη, όχι του καλλιτέχνη. Με άλλα λόγια, πιστεύω πως η δημιουργία στέκεται πάνω από το βίωμα του δημιουργού, ακόμα και όταν πρόκειται για κάτι τόσο απλό όσο ένα ροκ εν ρολ τραγούδι. Έτσι, έχοντας όλα αυτά κατά νου, προχωρώ:

A Star is A Star: Είναι το σάστισμα μπροστά στον κατακερματισμό της εποχής. Ασύνδετες εικόνες που αναζητούν ένα κοινό άξονα, χωρίς να τον βρίσκουν ποτέ. Και υπάρχει ένα αστέρι, που είναι σίγουρα ένα αστέρι, και δίνει ένα σημείο αναφοράς μέσα από μία ταυτολογία. Νομίζω πως είναι το τελευταίο τραγούδι που γράφτηκε με την προηγούμενη σύνθεση της μπάντας, με θυμάμαι να το παίζω στο παλιό μας στούντιο στου Ψυρρή και έπειτα από πολύ καιρό τον Κλέωνα να περνάει τις φράσεις στο κουπλέ με μία δωδεκάχορδη που είχε φέρει ο Τζιμ στο στούντιο.

Broken Arrows: Είναι γραμμένο για τον Φώτη (Αλεξίου), τον φίλο που χάθηκε απροσδόκητα το καλοκαίρι του 2018 και στον οποίο είναι αφιερωμένο το Diary. Ένας πολύ μικρός φόρος τιμής σε έναν πολύ αγαπημένο άνθρωπο, μια απώλεια που πολλοί άνθρωποι που γνωρίζω, κι εγώ ανάμεσά τους, δεν θα την ξεπεράσουμε ποτέ. Μιλάει για αυτά που μένουν στις ψυχές όσων αγάπησαν κάποιον που έφυγε, το μοναδικό είδος αθανασίας που δικαιούμαστε να έχουμε.

Devil’s Hands: Ακόμα ένα τραγούδι που γράφτηκε με την παλιά σύνθεση και πέρασε από χίλια κύματα μέχρι να φτάσει στη σημερινή του μορφή. Υπήρχε η ιδέα για μια ιστορία δύο ανθρώπων γεμάτη ερωτηματικά, και μια μελωδία – η βασική στο κουπλέ – που μου τριβέλιζε το μυαλό για πολύ καιρό. Όταν άλλαξε η σύνθεση, το εισαγωγικό σχήμα από την κιθάρα πέρασε στη φωνή της Φλώρας και τα πράγματα πήραν άλλη τροπή, το κομμάτι απέκτησε ένα άλλο κέντρο, ας πούμε.

The Lotus Song: Προέκυψε σχεδόν κατά λάθος, έπαιζα τη βασική ακολουθία των ακόρντων στο παλιό στούντιο και σιγομουρμούριζα τη μελωδία και εκείνη τη στιγμή μπήκε ο Γιάννης (Χουστουλάκης) που έπαιζε μαζί μας pedal steel τότε και μου είπε, ωραίο, και ξαφνικά είχε γίνει κομμάτι. Οπότε κατά κάποιον τρόπο χρωστάει την ύπαρξή του στον Γιάννη, όπως και στον Μάγο (Κώστα Χρυσόγελο) που πρόσθεσε αυτή την εκρηκτική ρυθμική αγωγή.

Οι στίχοι έμεναν μετέωροι για πολύ καιρό∙ υπήρχε μία περίεργη αναφορά στον λωτό που κάθε φορά που τους διάβαζα, μου ήταν αδύνατον να την εξιχνιάσω. Όμως δεν ήθελα και να τους αλλάξω. Ώσπου ένα βράδυ, μου εμφανίστηκε ένα πολύ σαφές σχήμα, ότι τα λόγια θα μπορούσαν να είναι ένας διάλογος με τον καθρέφτη, με τις διαφορετικές «ψυχικές» εποχές μας και τα πρόσωπα που είχε η καθεμία και πώς όλες συνεχίζουν να ζουν μέσα μας κάθε στιγμή. Ο λωτός έγινε τότε το σύμβολο της λησμονιάς, όπως στη Χώρα των Λωτοφάγων της Οδύσσειας, και το Lotus Song έγινε ένα τραγούδι για τον χρόνο και τον εαυτό.

Μου αρέσει πάρα πολύ το πώς κατέληξε το συγκεκριμένο κομμάτι, πιστεύω ότι όλη η ομάδα έβγαλε τον καλύτερό της εαυτό – εκτός από μένα, που νομίζω ότι θα μπορούσα να το έχω τραγουδήσει καλύτερα. Μπορεί και όχι. Όμως αυτά συμβαίνουν πάντα σε έναν δίσκο, τι να κάνουμε, υπάρχουν και τα live.

Fire in the Woods: Αυτό το κομμάτι ανήκει στη Φλώρα, γιατί ο τρόπος που το έκανε δικό της ήταν μοναδικός. Το αγάπησε από την πρώτη στιγμή και ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από την προσπάθεια όλων μας να καταλήξει όσο καλύτερο γινόταν.

Η μελωδία είχε αναδυθεί σε ένα τζαμάρισμα επί σκηνής για την παρουσίαση του δίσκου Xibalba του Άγγελου (Drobs Nmsk) στο Bad Tooth όπου συμμετείχα και υπήρχε από τότε σαν μουσική εμμονή στο μυαλό μου. Έμεινε εκεί για μήνες, και έπειτα την ανέλαβε η Φλώρα και πήρε υπόσταση.

Ήμουν σε έντονη συναισθηματική φόρτιση όταν έγραφα τους στίχους, και το τραγούδι δεν απευθύνεται σε κάποιον άλλο, παρότι οι στίχοι του θα μπορούσαν να το υπονοούν∙ στην ουσία πρόκειται για έναν εσωτερικό μονόλογο, μαζί με σκόρπιες εικόνες από βιώματα των τελευταίων χρόνων. Το Fire in the Woods έγινε έτσι ένας τρόπος να αποκτήσω καλύτερη επίγνωση μιας δύσκολης συνθήκης και με βοήθησε στην υπέρβασή της. Είναι ένα τραγούδι ρήξης και συμφιλίωσης, αποχωρισμού και συνέχειας.

Words: Δεν πιστεύω ότι έχει υπάρξει εποχή στην ανθρώπινη ιστορία που έχουν ειπωθεί και γραφεί περισσότερα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, αλλά όλοι μιλάμε χωρίς να μένει κάποιο αποτύπωμα, στερούμε από τα λόγια μας και τα λόγια των άλλων το χρόνο που χρειάζεται για να μεταβολιστούν, μιλώντας ξανά. Επιπλέον, υπάρχει μία αίσθηση επικείμενης καταστροφής σχεδόν απτή, κάτι σαν υστερία πριν την έκρηξη και τη σιωπή. Αυτή ήταν η βασική ιδέα, που γύρω της εξελίχθηκε το τραγούδι στιχουργικά.

Το κομμάτι έχει ουσιαστικά τρία διαφορετικά μέρη, και όλος ο αγώνας στο στούντιο έγινε για να μπορέσουν να συμπτυχθούν και να υπάρξουν σε ένα ενιαίο σύνολο∙ νομίζω πως σε αυτό η συμβολή του Κλέωνα ήταν καθοριστική, όπως και του Κωστή (Αναγνωστόπουλου) στο τελευταίο μέρος.

Shadow Town: Η «Πόλη των Σκιών» γράφτηκε στη διάρκεια του πρώτου lockdown την άνοιξη του 2020 και είναι εικόνες της αποξένωσης που ζήσαμε στις πόλεις-φαντάσματα. Είναι το τραγούδι από το οποίο αναδύθηκε ο τίτλος του δίσκου∙ είναι θλιβερό ότι αυτό το πλαίσιο της αγωνιώδους επιβίωσης ορίζει την ύπαρξή μας και μετά το τέλος των lockdown, και ότι τα αιτήματα που εμφανίστηκαν σχεδόν αυτόματα – το πόσο εύθραυστοι είμαστε και πόσο απαραίτητη είναι η κοινή προσπάθεια για την προστασία των πιο ευπαθών από μας – ισοπεδώθηκαν από φτηνές, νεοφιλελεύθερες κατασκευές περί ατομικής ευθύνης. Όμως αυτά τα αιτήματα και άλλα πολλά υπάρχουν, διατυπώνονται και ζητούν τον χώρο τους.

The Holly Strangers, Παρασκευή 21 Οκτωβρίου οι Thee Holy Strangers, στο Κύτταρο στις 21.00.