Νέες ταινίες: Παρέλαση αστέρων στο χαοτικό “Άμστερνταμ” με Μάργκοτ Ρόμπι και Κρίστιαν Μπέιλ

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Άμστερνταμ

3 / 5

(“Amsterdam”, Ντέιβιντ Ο. Ράσελ, 2ω14λ)

Στο διάστημα του μεσοπολέμου, ένας γιατρός κι ένας δικηγόρος γίνονται μάρτυρες ενός φόνου για τον οποίο εν συνεχεία κατηγορούνται. Καθώς προσπαθούν με τη βοήθεια μιας παλιάς τους φίλης νοσοκόμας να φτάσουν στην αλήθεια, θα αρχίσουν θέλοντας και μη να ξετυλίγουν μια τεράστια πολιτική συνωμοσία που φτάνει πολύ ψηλά– πολύ ψηλά για να μην την αντιμετωπίσουν, πολύ ψηλά για να τους γράψει η ιστορία.

7 χρόνια μετά το “Joy” με τη Τζένιφερ Λόρενς, ο Ντέιβιντ Ο. Ράσελ (“The Fighter”, “Silver Linings Playbook”) επιστρέφει με νέα ταινία που ωστόσο αν προσεγγίζει σε ύφος και προθέσεις κάποιο από τα προηγούμενα έργα του δεν είναι τα οσκαρικά του εγχειρήματα αλλά το καλτ “I <3 Huckabees”. Το “Amsterdam”, μέσα από μια παραληρηματικά ασύνδετη παρέλαση αστέρων (δεν υπάρχει β’ και γ’ ρόλος που να μην παίζει κάποια γνωστή φάτσα, με αποκορύφωμα τον άμεσου καμπ μεγαλείου ρόλο της Τέιλορ Σουίφτ), τις θεατρικές στα όρια της επιθεώρησης ερμηνείες (ο Κρίστιαν Μπέιλ ειδικά είναι φανταστικός, το καταδιασκεδάζει) και μια πλοκή που μοιάζει σε σημεία κι η ίδια χαμένη κάπου ανάμεσα στην αλήθεια και τη μυθοπλασία, είναι σχεδόν όσο σουρεαλιστικά παράλογο έπρεπε για να είναι απολαυστικό. Σχεδόν.

Τα επιμέρους επεισόδια λειτουργούν κάτω από μια καμπ συνθήκη όπου οι πάντες παίζουν σα να τους πάτησαν τον κάλο και η εξέλιξη του σεναρίου προκύπτει σα να ήταν αυτοσχεδιασμός, με την πολύ καλή τρίτη πράξη να εκτυλίσσεται μπροστά σε ένα μαύρο φόντο, λες κι όλοι αυτοί οι ρολίστες της Ιστορίας δίνουν τα ρέστα τους παίζοντας απλώς στα παρασκήνια κάποιας παλαβής θεατρικής παράστασης. Είναι μια αισθητική επιλογή που περιέργως ταιριάζει με τον ίδιο τον παραλογισμό μιας συχνά σουρεάλ πολιτικής πραγματικότητας, όπως αυτή που περιγράφει το “Άμστερνταμ” θέλοντας εμφανώς να την παραλληλίσει με την σημερινή– δίχως μάλιστα να πλασάρεται ως ακραία ικανοποιημένο με τον εαυτό του και την εξυπνάδα του.

Αυτή η όλη προσέγγιση έχει βέβαια ως θύμα τη συνέπεια, καθώς η ταινία κάνει κοιλιά σε αρκετά σημεία, ενώ όταν αναζητά ένα συμβατικό συναισθηματικό κέντρο (κυρίως το safe space του Άμστερνταμ στις καρδιές και τις αναμνήσεις της τριπλέτας των Μάργκοτ Ρόμπι, Κρίστιαν Μπέιλ και Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον) χάνει την εσάνς παράνοιάς της. Ακόμα και με μια ατυχή μίξη κατευθύνσεων, η ταινία είναι ωστόσο από τις ανώτερες σκηνοθετικές απόπειρες του σκηνοθέτη, αστεία και τολμηρή. Μια απρόσμενη επιστροφή προς την αφηγηματική και στιλιστική αναρχία στην υπηρεσία της Ιστορίας– κάποιες φορές αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κάνουμε τον κόσμο να βγάλει νόημα.

Vortex

3.5 / 5

(Γκασπάρ Νοέ, 2ω22λ)

Ένα γερασμένο ζευγάρι ζει τις τελευταίες του μέρες σε ένα ασφυκτικό διαμέρισμα καθώς η υγεία (νοητική εκείνης, σωματική εκείνου) επιδεινώνεται. Αν απορείτε πώς θα μπορούσε να μοιάζει το “Amour” του Γκασπάρ Νοέ, τότε έχετε την απάντηση στην τρομερά συγκεκριμένη αυτή υποθετική ερώτηση. Ο Νοέ, της φήμης του “Μη Αναστρέψιμος” και του “Climax, δε θα μπορούσε φυσικά να πει με ευθύτητα και απλότητα και νατουραλισμό ένα τέτοιο στόρι δίχως να αφήσει την υπόγραφή του φαρδιά-πλατιά στο κομμάτι.

Ακολουθεί εκείνη που πάσχει από άνοια (Φρανσουάζ Λεμπρούν του “Η Μαμά και η Πουτάνα”) κι εκείνον, έναν θεωρητικό του σινεμά που γράφει βιβλίο (στο ρόλο ο θρυλικός σκηνοθέτης Ντάριο Αρτζέντο, σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες σκηνοθετών-σε-θέση-ηθοποιού). Η οθόνη είναι πάντα χωρισμένη στα δύο, ακολουθώντας όχι απαραίτητα πάντα το ίδιο ήμισυ αυτού του ζευγαριού (οι θέσεις τους διαρκώς εναλλάσσονται) όσο επιτυγχάνοντας να προσφέρει επιπλέον ή εναλλακτικές ματιές σε καίριες στιγμές συναισθηματικού σοκ. Αποκαλύπτει έτσι βλέμματα ή κοιτάζει τον χώρο με έναν διαφορετικό, πληρέστερο τρόπο, κρατώντας διαρκώς το ενδιαφέρον του θεατή– ακόμα κι όταν η ταινία χάνεται σε κάποια λιγότερο ενδιαφέροντα b-stories.

Ο Νοέ καλλιεργεί έτσι μια επίμονη αίσθηση ασφυξίας, με το μικρό αυτό διαμέρισμα γεμάτο με κειμήλια, αντικείμενα, βιβλία μιας ζωής τα οποία σε αυτό το σημείο δε μοιάζουν με αναμνηστικά όσο με αλυσίδες που κρατούν το ζευγάρι φυλακισμένο, στριμωγμένο. (Στο τέλος έτσι κι αλλιώς, δεν μένει ποτέ τίποτα.) Ο σκηνοθέτης έχει παραλληλίσει το γύρισμα αυτού του φιλμ με την αίσθηση του να σκηνοθετείς μέσα σε ένα υποβρύχιο κι αυτό βγάζει νόημα. Είναι εξάλλου μια αποτύπωση την ίδιας της συναισθηματικής και υπαρξιακής κατάστασης στην οποία βρήκε εκείνη τη στιγμή τον εαυτό του, έχοντας μόλις επιζήσει μιας εγκεφαλικής αιμορραγίας που τον έφερε στο κατώφλι του θανάτου– ανέκαθεν αναζητούσε μια ρευστότητα ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.

Το σινεμά του πάντα ήταν ένας θρίαμβος του στυλ ως ουσίας, ενστικτώδες στο να δείχνει κι απλουστευτικό στο να μιλάει. Δε σταμάτησε ποτέ να είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς σκηνοθέτες του 21ου αιώνα και με αυτή την εντελώς απρόσμενη στροφή του καταφέρνει να μας κρατά σε εγρήγορση. Τείνοντας λιγότερο προς το στυλιστικό σοκ και περισσότερο προς την υποβολή, ολοκληρώνει ένα υπαρξιακό βαρίδι εντυπωσιακά κινηματογραφημένο (πολλές από τις διπλές λήψεις του είναι πραγματικά αριστοτεχνικές) με ένα τελευταίο ημίωρο διαρκούς ξεφυσήματος και ωμότητας.

Φύγαμε!

3/5

(“Jaddeh Khaki / Hit the Road”, Πανάχ Παναχί, 1ω33λ)

Μια χαοτική οικογένεια ξεκινά road trip μέσα από ένα τραχύ τοπίο. Ο πατέρας έχει σπάσει το πόδι του, η μητέρα προσπαθεί να γελάσει για να μην κλαίει, κι ο μικρός γιος τραγουδάει μονίμως καραόκε– ο μεγαλύτερος δεν λέει τίποτα. Ο γιος του Τζαφάρ Παναχί παραδίδει μια απλή, γλυκιά δραμεντί χαρτογραφώντας τόσο το ιρανικό τοπίο όσο και τις ψυχές των κεντρικών ηρώων με εξαιρετική ακρίβεια και αίσθηση παρατήρησης. Καλό δείγμα στην παράδοση ενός σπουδαίου σινεμά.

Φυγή

3.5 / 5

(“Flugt / Flee”, Γιόνας Περ Ράσμουνσεν, 1ω29λ)

Ένας αφγανός πρόσφυγας, ο Αμίν, βρίσκει καταφύγιο στη Δανία αλλά τα όσα έζησε είναι ακόμα ζωντανά μέσα του. Ταυτόχρονα, ένα προσωπικό μυστικό έρχεται στην επιφάνεια. Η “Φυγή” είναι η ιστορία του, ένα ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει την ιστορία μιας προσωπικής οδύσσειας κάνοντας χρήση animation προκειμένου να αποφύγει τα βαρετά και αντι-κινηματογραφικά ομιλώντα κεφάλια, τις συνήθως άτσαλες αναπαραστάσεις, αλλά και την αποκάλυψη της ταυτότητας του κεντρικού ήρωα.

Διαφορετικά οπτικά στυλ εξυπηρετούν διαφορετικές αφηγηματικές ανάγκες και διαθέσεις, μέχρι μάλιστα και τη χρήση ακόμα και του live action σα να ήταν απλώς ένα άλλο σχεδιαστικό στυλ (στα στιγμιότυπα εποχής αλλά και στις μεταβάσεις σε άλλη πόλη), κάτι που κάνει το φιλμ ταυτόχρονα ελαφρώς αισθητικά προφανές αλλά την ίδια στιγμή και αποτελεσματικό. Μια δυνατή ιστορία εξαιρετικά αποτυπωμένη, σε ένα φιλμ υποψήφιο για 3 Όσκαρ (Ντοκιμαντέρ, Διεθνούς Φιλμ, Animation), η πρώτη φορά στην ιστορία των Όσκαρ που επιτυγχάνεται ο συγκεκριμένος συνδυασμός υποψηφιοτήτων..

Ανώνυμη Κλήση

0 / 5

(“On the Line”, Ρομουάλντ Μπελανζέ, 1ω50λ)

Προβοκάτορας ραδιοφωνικός παραγωγός που στηρίζεται στο σοκ και στις έντονες αντιδράσεις στο ωμό στυλ του (στο ρόλο ο Μελ Γκίμπσον βλέπει πιθανώς αυτόν τον χαρακτήρα με μια κάποια προσωπική σύνδεση) μπλέκει άσχημα όταν κατά τη διάρκεια ζωντανής εκπομπής, ακροατής του αποκαλύπτει πως απειλεί να σκοτώσει την οικογένειά του ως εκδίκηση. Η όποια χροιά προσωπικότητας υποχωρεί γρήγορα μπροστά σε μια συρραφή από κλισέ, με αποκορύφωμα το παντελώς βλακώδες φινάλε που στερεί ακόμα κι από αυτή την κακογυρισμένη περιπέτεια αγωνίας την όποια ικμάδα θεματικού ενδιαφέροντος διέθετε. Από τις βιντεοταινίες που θα πετυχαίναμε σε κάποιο ξενύχτι κατά τις 3 το βράδυ στην τηλεόραση και θα αναρωτιόμασταν την επόμενη μέρα α) ποια μπορεί να ήταν και β) αν την φανταστήκαμε ή όχι.

Κυκλοφορούν ακόμη

Emily: Πώς η Έμιλι Μπροντέ έσπασε τα συντηρητικά δεσμά του περιβάλλοντος και της εποχής της κι έγραψε τα “Ανεμοδαρμένα Ύψη”. Πρωταγωνιστεί η Έμμα Μάκι του “Sex Education”.

Πριγκίπισσα Αλάνι: Ένα αλάνι μεταμφιέζεται σε πριγκίπισσα για να αποτρέψει τα σχέδια του επίδοξου σφετεριστή του θρόνου. Οικογενειακό φιλμ κινουμένων σχεδίων.

Στη Χώρα του Πάγου και της Φωτιάς: Ντοκιμαντέρ για μια αυτόχθονα Σάμι που πέρασε όλη της τη ζωή στο νορβηγικό αρκτικό κύκλο. Μαζί με έναν πιτσιρικά συγχωριανό της, δημιουργούν ένα δίπολο παρατήρησης πάνω στη ζωή, τις συνήθειες και τη σχέση με το περιβάλλον μας.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις