HOUSE OF THE DRAGON: ΤΙ ΠΑΤΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ DRACARYS;!
Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς! Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο "The Green Council", στο οποίο ένα συμβούλιο αποφασίζει την επόμενη μέρα του θρόνου.
To House of the Dragon έχει πιάσει ένα πολύ δυνατό σερί μετά τη μέση της σεζόν με αυτή την σ τύπου ακολουθία επεισοδίων όπου παρακολουθούμε ένα λοκέισον, σε μία χρονική στιγμή, καθώς συμβαίνει ένα πράγμα.
Είναι πολύ αποτελεσματική αφήγηση, τόσο σε σχέση με το κάπως πιο αποσπασματικό σερί αρχικών επεισοδίων, όσο τολμώ να πω και σε σχέση με το ίδιο το Game of Thrones όπου η έννοια των επεισοδίων ήταν συνήθως θεωρητική: πράγματα συνέβαιναν σε διάφορα μέρη του χάρτη και μετά το επεισόδιο τελείωνε και την άλλη βδομάδα πράγματα συνέχιζαν να συμβαίνουν στα διάφορα μέρη του χάρτη.
Εδώ νιώθω πως, εφόσον έτσι κι αλλιώς έχουμε μια ιστορία πολύ πιο κλειστή και περιορισμένη, η σειρά λειτουργεί ιδανικά όταν αγκαλιάζει τον οριακά θεατρικό χαρακτήρα της και ανεβάζει μικρές παραστάσεις. Όπως η κηδεία της Λένα ή όπως η μέρα που ο Βισέρις περπάτησε ξανά προς τον θρόνο.
Ένα τέτοιο έργο δωματίου έχουμε κι αυτή τη βδομάδα, στο παραδοσιακά εκρηκτικό προτελευταίο επεισόδιο της σεζόν, το οποίο επίσης αντιστέκεται στον πειρασμό να παρουσιαστεί ως κάτι αληθινά εκρηκτικό. (Με αστερίσκο στο φινάλε, θα φτάσουμε κι εκεί.)
Η σημαντικότερη εξέλιξη μετά τον θάνατο του Βισέρις ήταν η αποκάλυψη πως το συμβούλιο, υπό την επιρροή του Όττο, πάντοτε σκόπευε έτσι κι αλλιώς να τοποθετήσει τον Έγκον ΙΙ στο θρόνο, ασχέτως των τελευταίων λέξεων που κατάλαβε ότι άκουσε η Άλισεντ στο τελευταίο επεισόδιο. Αυτές οι λέξεις, περισσότερο από αληθινή αφορμή για να ξεσπάσει ο επερχόμενος εμφύλιος, είχαν τελικά μια άλλη χρησιμότητα: Να υπάρχει ένας έστω τραβηγμένος λόγος για τον οποίο οι πράξεις της Άλισεντ θα μπορούν να δικαιολογηθούν από τη δική της πλευρά, ηθικά.
Μια Άλισεντ που πρωτοστατεί στο πραξικόπημα, ειδικά από τη στιγμή που την έχουμε δει στα αλήθεια να νοιάζεται για τον Βισέρις αλλά και για την Ρενίρα, θα ήταν εκτός γραμμής με τον αληθινό χαρακτήρα της– αλλά τώρα, πιστεύει πραγματικά ότι υπηρετεί την τελευταία επιθυμία του Βισέρις.
Κάτι που, εν τέλει, μοιάζει άσχετο με οτιδήποτε. Στην πραγματικότητα, όπως φαίνεται από την πολύ δυνατή σκηνή όπου κι η ίδια η Άλισεντ το συνειδητοποιεί, ο πατέρας της και το μικρό συμβούλιο πάντοτε ήταν έτοιμοι για να αρπάξουν το θρόνο- αυτό εξάλλου λέγαμε και στο προηγούμενο άρθρο περί δύναμης και ισχύος. Ο Βισέρις και οι αρχαίοι πάπυροι μπορεί να λένε ό,τι θέλουν, όμως στο τέλος της μέρας τον θρόνο τον έχει αυτός που έχει τον θρόνο. Με την αποχώρηση της Ρενίρα και του Ντέιμον από το King’s Landing, όλο το παλάτι εν τέλει έφτασε να υπηρετεί τους Χαϊτάουερ.
Πράγματι, τη στιγμή που μαθαίνουμε για το θάνατο του βασιλιά, ο Όττο και το συμβούλιο συνεδριάζουν εκτάκτως και φέρνουν σε ισχύ ένα ξεκάθαρα προαποφασισμένο σχέδιο. Κλειδαμπαρώνουν το παλάτι, ελέγχουν την ροή της πληροφορίας (άμα είχανε twitter στο Γουέστερος θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα) και απαιτούν/αποσπούν πίστη και στήριξη στον νέο βασιλιά από όλους τους ευγενείς.
Κάτι που αποσπούν κιόλας, με 1-2 απώλειες, πιστών στη Ρενίρα που καταλήγουν στο μπουντρούμι, αν όχι κρεμασμένοι στη μεγάλη αυλή. Ειδική μεταχείριση όμως επιφυλάσσεται για την Ρέινις, η οποία μένει κλειδωμένη στο δωμάτιό της μέχρι που η Άλισεντ την προσεγγίζει επιχειρώντας να την φέρει στο πλευρό της– φεύγοντας ταυτόχρονα εκτός κειμένου σε σχέση με ό,τι θα ήθελε ο Όττο, μιας κι η Άλισεντ στα όσα λέει τονίζει πως ούτε η Ρενίρα πρέπει να θανατωθεί, αλλά και πως ο αληθινός κακός εδώ είναι η πατριαρχία.
Το λέει μεν αλλά μένει ένα βήμα μακριά από το να κάνει κάτι για αυτό. «Φαντάστηκες ποτέ τον εαυτό σου στον θρόνο;» τη ρωτάει η Ρέινις με την Άλισεντ να μένει σιωπηλή. Είναι ωστόσο ένα παθιασμένο pitch που νιώθω πως αν και δε θα έφερνε ποτέ τη Ρέινις στο πλευρό των Χαϊτάουερ (δε θα ήταν δυνατόν) αποκαλύπτει την Άλισεντ ως μια φιγούρα με αρκετή συνείδηση και συναίσθηση, τόσο ώστε να γίνεται τραγική. Φυλακισμένη για μια ακόμα φορά σε μια πλοκή που την περίμενε κάπως διαφορετική.
Ενώ η Ρέινις παραμένει κρατούμενη, ο Έρρυκ και ο Άρρυκ πάνε στο Flea Bottom για να φέρουν πίσω στο παλάτι τον Έγκον, ο οποίος ως συνήθως βρίσκεται κάπου και κάνει πράγματα που καλύτερα ποτέ κανείς μας να μην μάθει και συζητήσει. Όταν τον βρίσκουν, αφού πρώτα έχουν συναντήσει αιχμάλωτο του υποκόσμου τουλάχιστον ένα από τα παιδιά του, κι αφού έχουν γνωρίσει από κοντά τον κόσμο των παράνομων παιδομαχιών(!!!), ο Έγκον θυμίζει στους πάντες το προφανές: Ούτε θέλει, ούτε μπορεί να κυβερνήσει.
Ωστόσο το έτερο τιμ του Κρίστον Κόουλ (του παλαβού που σκότωσε εν ψυχρώ νωρίτερα το μόνο μέλος του συμβουλίου που μίλησε υπέρ της Ρενίρα) και του Έμοντ (που φοράει ένα συνηθισμένο κουρέλι για να περάσει απαρατήρητος… παρότι ένας μονόφθαλμος με πλατινέ μαλλιά που μόνο κάποιος πεσμένος σε κώμα δε θα καταλάβαινε ποιος είναι) φέρνει τον Έγκον πίσω στο παλάτι. Η Άλισεντ, μεταφέροντας την ας πούμε τελευταία ευχή του Βισέρις, τον κάνει να αρχίσει προς στιγμήν να αναρωτιέται… «βρε, μπας και;».
Η Άλισεντ νωρίτερα, και μιλώντας για δύναμη, έχει μια αδιανόητα άβολη και creepy συνάντηση με τον Λάρις. Ο οποίος παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα γνωρίζοντας ακριβώς τι πρέπει να πει σε ποιον ώστε να είναι αναγκαίος σε όλους. Εν προκειμένω εδώ, αποκαλύπτει στην Άλισεντ πως παρακολουθείται από το δίκτυο κατασκόπων της Μυσάρια (ο Βάρυς θα ήταν περήφανος) ενώ αυτο-ικανοποιείται μπροστά της. Εκείνη του δείχνει τα πόδια της, εκείνος βάζει φωτιές στα σπίτια των εχθρών της. Αυτά είναι ντιλ.
Η ισχύς είναι διαφορετικά πράγματα για τον καθένα και προς τον καθένα. Περίπλοκα τα πράγματα.
Ξέρετε τι είναι όμως ισχύς, εντελώς αντικειμενικά και σε κάθε κόντεξτ; Δράκοι.
Καθώς λοιπόν πια ξημερώνει κι ο Έγκον έκανε ένα ντουζάκι να είναι ευπαρουσία στον λαό. Η στέψη ετοιμάζεται σε χρόνο ρεκόρ, όμως υπάρχει ένας αστερίσκος. Ο Έρρυκ, δείχνοντας την αληθινή του υποταγή, απελευθερώνει την Ρέινις από το κάστρο κι εκείνη, μπλέκοντας με τον λαό στους δρόμους, φτάνει στον χώρο της στέψης. Που ναι, φυσικά, όπως προφήτευσε η Χελένα νωρίτερα στο επεισόδιο, έχει από κάτω ένα τέρας.
Επάνω λοιπόν στη σκηνή, συμβαίνει το ένα θέατρο: Η στέψη του Έγκον, κατά τη διάρκεια της οποίας το μικρό κάθαρμα βλέπει τα βλέμματα των συγγενών του (πλέον υποτακτικών του) και συνειδητοποιεί τι σημαίνει το να είσαι βασιλιάς, τη δύναμη και την ατιμωρησία που μπορεί ο τίτλος να φέρει μαζί του. Και, έτοιμος πλέον, υψώνει το ιστορικό σπαθί του προς το πλήθος, που τον ζητωκραυγάζει.
Από κάτω όμως, η Ρέινις απελευθερώνει το δράκο της, σπάζοντας το πάτωμα και φτάνοντας σε απόστασης, εχμ, ανάσας από τη στέψη κι όλο το σόι των σφετεριστών. Εδώ οι συγγραφείς δημιουργούν μια σκηνή κορύφωσης που, υπό μία έννοια, αντικατοπτρίζει τη μοίρα και τις αποφάσεις της Ντενέρις Ταργκάριεν, αποφασίζοντας όμως να την βάλουν να ακολουθήσει την ψύχραιμη οδό. Όχι πως γινόταν κι αλλιώς– αν ο δράκος εκεί βγάλει φωτιά, έχει τελειώσει η σειρά. Όμως παίρνοντας την απόφαση να δώσουν στην Ρέινις αυτή την μπλοκμπάστερ στιγμή, αποκλείεται να μην είχαν πράγματα όπως τη Ντενέρις κατά νου.
Είναι ένα φινάλε που σίγουρα σηκώνει πολλές συζητήσεις– κι έχει ήδη ξεκινήσει μπόλικες. Αν ήξερες ότι ένα μωρό θα γίνει ο Χίτλερ, θα το σκότωνες; Αν το υποπτευόσουν; Αν μπορούσες να γλιτώσεις έναν εμφύλιο πόλεμο; Η Ρέινις παίρνει την άλλη οδό και πετάει μακριά έχοντας αποδράσει. Ίσως εκεί έπαιξε μεγάλο ρόλο κι η κουβέντα της με την Άλισεντ, την οποία σε κάποιο βαθμό θαύμασε- ή τελοσπάντων αναγνώρισε ως ένα ακόμα θύμα των ίδιων περιστάσεων που στέρησαν το στέμμα από την ίδια. Η Ρέινις πετά μακριά, την ίδια στιγμή που αναμφίβολα εκατομμύρια θεατές φωνάζουν ταυτόχρονα παραλλαγές του «κάνε dracarys!» / «ΚΑΦΤΟΥΣ» / «τι κάνεις!!» με τα χέρια κολλημένα στο κούτελο σα να έχεις μόλις δει χαμένο πέναλτι σε τελικό.
Εν τέλει όλο το επεισόδιο μοιάζει με μια θεωρητική άσκηση ηθικής, για χαρακτήρες (από την πλευρά των «κακών», όπως τους έχει ξεκάθαρα τοποθετήσει η σειρά) που έρχονται αντιμέτωποι με ηθικά διλήμματα που στην πραγματικότητα είναι μονόδρομοι. Δεν προσφέρουν επιλογή, είναι όλα προαποφασισμένα και προκαθορισμένα. Σε καμία περίπτωση δεν μας κάνει να δούμε με αληθινή συμπάθεια χαρακτήρες όπως τον Έμοντ ή την Άλισεντ, είναι όμως σημαντικό ότι εκεί, στην αντίπερα όχθη των Ρενίρα-Ντέιμον, δεν υπάρχουν μόνο villains που στρίβουν μοχθηρά το μουστάκι τους, αλλά καλοσχηματισμένοι χαρακτήρες με προέλευση, με πληγές, με φιλοδοξίες, και με τη δική τους αίσθηση αδιεξόδου.
Η Ρενίρα κι ο Ντέιμον τώρα θα μάθουν όλα όσα συνέβησαν αστραπιαία, στο επερχόμενο φινάλε της σεζόν. Εδώ να θαυμάσουμε αδιέξοδα που έχουν να χτιστούν– και να γκρεμιστούν, κατά πάσα πιθανότητα.
