HOUSE OF THE DRAGON: ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΞΕΚΙΝΑ Η ΣΕΙΡΑ

Και τώρα περνάμε στο μεγάλο time jump, αυτό στο οποίο η σειρά έχτιζε τόσο καιρό– όχι πως δεν θα γίνουν κι άλλα στην πορεία, μιας κι είναι τόσο βασικό κομμάτι της αφηγηματικής τεχνικής που έχουν επιλέξει οι σεναριογράφοι, αλλά ετούτο εδώ είναι που απαιτεί τη μεγαλύτερη προσοχή και αφοσίωση από τους θεατές.

Γιατί είμαστε 10 χρόνια μετά, γιατί οι δύο κεντρικές ηρωίδες ερμηνεύονται πλέον από άλλα άτομα, και γιατί στο ενδιάμεσο έχουν υπάρξει ολόκληρα προσωπικά έπη που στριμώχνονται σε μικρά κομμάτια επεξήγησης.

Κι όμως, παρά τα προβλήματά του, και παρά το δεδομένο επίπεδο δυσκολίας λόγω των παραπάνω, το επεισόδιο μας αρπάζει κατευθείαν την προσοχή με την πρώτη του σκηνή. Οι κριτικοί είδαμε τα 6 πρώτα αυτά επεισόδια σε μια καθισιά από πριν αρχίσει να προβάλλεται το σόου, με αποτέλεσμα πολλά πράγματα να μπλέκονται με άλλα ή κάποια να έχουν ξεχαστεί, όμως σας διαβεβαιώ: Αυτή ήταν η σκηνή που εμείς θυμόμασταν εντονότερα για όλο αυτό το διάστημα ενάμιση μήνα, η σκηνή που ξεχώριζε και που υπογράμμιζε πιο αποτελεσματικά από κάθε άλλη το ύφος της αφήγησης και τις συγκρούσεις των χαρακτήρων.

Με τον showrunner Μιγκέλ Σαπότσνικ (σκηνοθέτη του Battle of the Bastards και άλλων κλασικών επεισοδίων Game of Thrones) πίσω στην καρέκλα του σκηνοθέτη, το επεισόδιο ανήκει με μια μανιακή σεκάνς γεμάτη επιθετικότητα, καταπίεση και θυμό. Η Ρενίρα έχει μόλις γεννήσει το τρίτο της παιδί κι η Άλισεντ απαιτεί να το δει. Η Ρενίρα, μη θέλοντας να το αφήσει, προβαίνει σε μια δυναμική απόφαση, να το πάει η ίδια μπροστά στη βασίλισσα, παρά το γεγονός πως το σώμα της είναι σε κατάρρευση λόγω της γέννας.

Η κάμερα λοιπόν ακολουθεί τη Ρενίρα (με Έμμα Ντ’άρσι φρέσκο πρόσωπο στο ρόλο να μας παίρνει κατευθείαν μαζί) καθώς κυκλοφορεί στους διαδρόμους του Red Keep ώστε να φτάσει στην Άλισεντ, με τον μικρό Τζόφρι (άβολο) στην αγκαλιά της. Για να έρθουν τελικά πρόσωπο με πρόσωπο, σε μια σκηνή όπου η ψύχρα μιας πάλαι ποτέ φιλίας κι ο καταπιεσμένος θυμός της μίας απέναντι στην άλλη, συμπυκνώνονται όλα σε μια ανταλλαγή βλεμμάτων και passive aggressive λέξεων.

Εδώ, περιέργως, η συχνά προβληματική τακτική της σειράς να αφήνει ολόκληρες χρονικές περιόδους στη φαντασία, λειτουργεί παρά το τεράστιο χαμένο χρονικό διάστημα. Δεν υπάρχει τίποτα για τη φθορά της σχέσης τους που δεν εμπεριέχεται σε αυτή τη σεκάνς, και καμία κυριολεκτική απεικόνιση συγκεκριμένων γεγονότων που θα μπορούσαν να έχουν αντίστοιχη δυναμική πρόσκρουσης όσο αυτή η στιγμή. Με δεδομένο πως εν τέλει η αφήγηση κεντράρεται γύρω τους, αυτό που έχουμε εδώ είναι το αντίστοιχο ενός δύσκολου, φιλόδοξου άλματος όπου ο αθλητής καταφέρνει να προσγειωθεί στιβαρά στα δυο του πόδια χωρίς να παραπατήσει.

Η Άλισεντ, ψυχρή αλλά και με μια εσάνς παράνοιας στην όλη της ενέργεια (η Ολίβια Κουκ ήδη το δουλεύει σωστά), λέει στον Λένορ «συνέχισε να προσπαθείς, ίσως κάνεις ένα που σου μοιάζει» προφανώς αναφερόμενη στο γεγονός πως τα παιδιά της Ρενίρα έχουν εμφανέστατα άλλον πατέρα. Όταν αργότερα, προς το τέλος του επεισοδίου, ο Τζέις ρωτάει τη Ρενίρα αν ο Χάργουιν Στρονγκ ήταν στα αλήθεια ο πατέρας του κι εκείνη απαντά διπλωματικά αλλά τελειωτικά, «είσαι Ταργκάριεν».

Φυσικά η Άλισεντ έχει τον δικό της πολύ καλό λόγο να αμφισβητεί την νομιμότητα των διαδόχων, μιας και είναι πλέον πεπεισμένη πως ο πόλεμος ανάμεσα σε αυτήν και τη Ρενίρα (και κατ’επέκταση των παιδιών της με τα παιδιά της Ρενίρα) είναι αναπόφευκτος. Συζητά με τον Βισέρις αυτό που προφανέστατα όλο το βασίλειο ξέρει, πως τα παιδιά δεν είναι καθαρόαιμα, ζητώντας του να τα αποκηρύξει ως μπάσταρδα χωρίς έρεισμα για το θρόνο– ο Βισέρις, πλέον ένα απομεινάρι του έτσι κι αλλιώς κατακουρασμένου εαυτού του, το αρνείται σθεναρά. Όσο σθεναρά μπορεί, τελοσπάντων.

Στο μεταξύ η Ρενίρα προτείνει με απόλυτη φυσικότητα, ένα από τα παιδιά της να παντρευτεί τη Χελένα της Άλισεντ ώστε να σφίξουν ξανά οι δεσμοί τους και να υπάρξει ειρήνη στο βασίλειο. Η Άλισεντ φυσικά αρνείται.

Σε αυτό το κλίμα, με τον βασιλιά να πνέει τα λοίσθια και με τις Άλισεντ και Ρενίρα ετοιμοπόλεμες, η σειρά τοποθετεί ξανά τα πιόνια στο τραπέζι. Και είναι αρκετά δυνατό και καλοσχηματισμένο νέο σημείο (επαν)εκκίνησης, παρά τα κενά. Η προσήλωση είναι άμεσα κερδισμένη.

Η κόντρα αυτή επεκτείνεται μάλιστα συμπεριλαμβάνοντας αναπόφευκτα και τα παιδιά τους, ακόμα κι αν εκείνα λειτουργούν προς το παρόν με άγνοια κινδύνου. Ο Έγκον ο τρομερός μαζί με τα παιδιά της Ρενίρα κάνουν μια φάρσα με θύμα τον Έμοντ επειδή εκείνος δεν έχει δικό του δράκο. Η Άλισεντ τον κατσαδιάζει επειδή, λέει, μια μέρα θα πρέπει να πολεμήσουν μεταξύ τους για τον θρόνο. Να ένας τέλειος τρόπος να μεγαλώσεις παιδιά, καμία απορία που βγαίνουν ημίτρελα τα μισά Ταργκάριεν.

Εκεί όμως που το χρονικό άλμα αποδεικνύεται πιο προβληματικό, είναι όταν το εύρος της ιστορίας ανοίγει αγγίζοντας και τους υπόλοιπους βασικούς ή λιγότερο βασικούς παίχτες. Ο Ντέιμον σε αυτά τα 10 χρόνια έχει ζήσει μια ολόκληρη ζωή, έχει παντρευτεί, έχει παιδιά, και βλέπουμε και τη Λένα να αυτοκτονεί ουσιαστικά διατάζοντας το δράκο να την κάψει, όταν δεν καταφέρνει να γεννήσει.

Τι συμβαίνει με τον Ντέιμον, με την καταπιεσμένη του ένταση, με τη σχέση με τη νέα του σύζυγο (λίγο αφού δολοφόνησε την παλιά!), τι συμβαίνει με την ίδια αυτή τη σύζυγο; Και τι συμβαίνει με την στρατιωτική και πολιτική του θέση, μιας που η Τριαρχία έχει επιστρέψει στα Στεπστόουνς αναζητώντας μάλιστα μια περαιτέρω επεκτακτική πολιτική; Όλα συμπιέζονται σε λιγοστές σκηνές διαλόγων– προς τι τόση βιασύνη; Ένα επεισόδιο με την πορεία του χαρακτήρα διαμέσου αυτής της δεκαετίας, θα το έβλεπα άνετα, ίσως ήταν και απαραίτητο. Σπάστε λίγο τη φόρμα, κάποιες φορές χρειάζεται.

Σε αυτό το πλαίσιο είμαστε σίγουροι πως ο Ντέιμον ετοιμάζεται για τη μεγάλη επιστροφή στο βασικό στόρι, και ίσως αυτή η επιστροφή είναι η φλόγα που θα πλησιάσει το μπαρούτι της κατάστασης στο παλάτι. Όπου επίσης υπήρξε μια σπασμωδική αφήγηση γύρω από τη δυναμική των Στρονγκ, που σε καμία περίπτωση δεν είχαν πίσω τους αρκετή ανάπτυξη ώστε να σηκώσουν τις εκρηκτικές εξελίξεις του επεισοδίου: Συγκεκριμένα, τον Λάρις Στρονγκ –πλέον αυτόν που έχει κατά κάποιο τρόπο αναλάβει την προστασία της Άλισεντ– να προσλαμβάνει κάτι ύποπτους εγκληματίες για να πράξουν το αδιανόητο, τον θάνατο και του Λάιονελ και του Χάργουιν Στρονγκ σε μια φωτιά.

Με αυτή την εξέλιξη, η θέση για το Χέρι του Βασιλιά είναι εκ νέου ανοιχτή, κι άρα ίσως ετοιμαζόμαστε για επιστροφή του άθλιου Ότο Χαϊτάουερ; Επίσης έτσι φεύγει από ταμπλό ο προφανής πατέρας των μπάσταρδων απογόνων, αλλά τι μπορεί να σημαίνει αυτό στην πράξη; Το πιο άμεσο αποτέλεσμα πάντως είναι η απόφαση που παίρνει τελικά η Ρενίρα: Νιώθωντας πλέον απομονωμένη και απειλούμενη, μαζεύει την οικογένεια και αφήνει πίσω το King’s Landing μετακομίζοντας στο Ντράγκονστοουν.

Τι την περιμένει εκεί; Και τι θα της συμβεί όταν, σύντομα (εικάζουμε) ο βασιλιάς Βισέρις θα αναπαυθεί επιτέλους ο άνθρωπος; Το πίσω μισό της σεζόν αναμένεται πολύ δυνατό, αρκεί η σειρά να βρει ακριβώς πότε πρέπει να τρέχει προς έναν αφηγηματικό στόχο και πότε να φρενάρει για να αφοσιωθεί (κι εμείς μαζί) σε μια κομβική στιγμή.

Το House of the Dragon προβάλλεται αποκλειστικά στο Vodafone TV.