Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΣΕΞΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ HOUSE OF THE DRAGON
Δεν έχει δράκους αλλά έχει και πάλι μία βασίλισσα που ο θρόνος της βρίσκεται σε κίνδυνο γιατί πολύ απλά είναι γυναικά.
Μπορεί ο Μεσαίωνας να μην ήταν μία παιδική χαρά γεμάτη δράκους και παγωμένα ζόμπι, όμως αρκούσε το σκοτάδι του και η ανελέητη δολοπλοκία στα υψηλά στρώματα για να αποτελέσει το βασικό πεδίο έμπνευσης του Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν, το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα ανθούσαν οι φανταστικοί χαρακτήρες του. Και όπως κάτι τέτοιο συνέβη στο ακριβοθώρητο Game of Thrones, το ίδιο έμελλε να συμβεί και στο “House of the Dragon”.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον συγγραφέα, και το prequel του GOT αντλεί γεγονότα από την πραγματική μεσαιωνική ιστορία, και πιο συγκεκριμένα από την Αγγλία του 12ου αιώνα, όπου ο ανιψιός ενός βασιλιά ήρθε σε σύγκρουση με μια πριγκίπισσα-ξάδερφή του.
Ο Μάρτιν αποκάλυψε το περασμένο καλοκαίρι την προέλευση αυτής της ιστορίας στο Comic-Con, εξηγώντας: “Το ‘Game of Thrones’, όπως πολλοί θα πρόσεξαν, βασίστηκε, αν και όχι πολύ πιστά, στον Αγγλικό Πόλεμο των Ρόδων. Έτσι κι αυτή η σειρά, το ‘House of the Dragon’, βασίστηκε σε μια παλαιότερη περίοδο της μεσαιωνικής ιστορίας που ονομάζεται “Η Αναρχία”.
Ένας βασιλιάς σε κρίση
Η “Αναρχία” ήταν μια κρίση που συνέβη στα χρόνια της βασιλείας του Ερρίκου Α’, ο οποίος κυβέρνησε την Αγγλία από το 1100 έως το 1135. Ο Ερρίκος παντρεύτηκε τη Ματθίλδη της Σκωτίας την ίδια χρονιά που ανέβηκε στο θρόνο και η βασίλισσα σύντομα του χάρισε δύο παιδιά: τη συνονόματή της Ματθίλδη και τον Γουίλιαμ. (Ο Ερρίκος είχε επίσης πολλά νόθα παιδιά, αλλά αυτό είναι κάτι που θα μας απασχολήσει στη συνέχεια)
Σίγουρα θα έχετε προσέξει στη σειρά τον παροξυσμό του βασιλιά για υγιείς απογόνους, για ανθρώπους που θα τον διαδεχθούν και θα συνεχίσουν το όνομα της οικογένειας. Αυτό συνέβαινε και στην πραγματικότητα, και παρότι ο Ερρίκος με δύο πιθανούς διαδόχους θα έπρεπε να αισθάνεται ασφαλής, η μοίρα είχε άλλα σχέδια για εκείνον.
Πρώτα, πέθανε η γυναίκα του, η βασίλισσα Ματθίλδη το 1118. Στη συνέχεια, το 1120, ο μικρότερος γιος του, ο Γουίλιαμ επιβιβάστηκε από την Νορμανδία στο μοιραίο Λευκό Πλοίο. Σύμφωνα με τη Βρετανική Βιβλιοθήκη, ο 17χρονος πρίγκιπας και κάποια ακόμη νεαρά μέλη της βασιλικής οικογένειας άρχισαν να πίνουν, οι ναύτες τους ακολούθησαν στις κρεπάλες, και πολύ σύντομα το πλοίο βρέθηκε διαλυμένο πάνω στα βράχια. Επέζησε μόνος ένας χωρικός, και η Αγγλία έμεινε χωρίς τον νόμιμο άνδρα κληρονόμο του θρόνου.
Όπως και ο ομόλογός του στο “House of the Dragon”, Βισέρις Ταργκάριεν, ο Ερρίκος ο Ά πανικοβλήθηκε και παντρεύτηκε μια πολύ νεότερη γυναίκα, ελπίζοντας να αποκτήσει ένα άλλο αγοράκι. Σε αντίθεση όμως με τον Βισέρις και τη Λέιντι Άλισεντ Χάιταουερ, ο Ερρίκος και η Αντελίζα της Λουβέν δεν απέκτησαν παιδιά. Έτσι το 1127, ο βασιλιάς κάλεσε την αυλή του να ορκιστεί πίστη στην κόρη του Ματθίλδη ως διάδοχο του θρόνου. Αρχικά, όλοι συμμορφώθηκαν με την επιθυμία του, αλλά όταν ο βασιλιάς πέθανε το 1135, πολλοί ευγενείς αθέτησαν την υπόσχεση τους.
Ένας ξάδερφος με βασιλικές αξιώσεις
Αντίθετα, η αυλή στήριξε τον Στέφανο του Μπλουά, τον ανιψιό του βασιλιά. Ο Στέφανος ήταν μέρος της αυλής από την παιδική του ηλικία και είχε ενισχύσει τη θέση του μέσω του γάμου του με την πλούσια Κόμισσα της Βουλώνης. Όπως σημειώνει ο μελετητής, Ρόμπερτ Πάτερσον, ο Στέφανος ήταν ένας από τους βασιλικούς ακολούθους που ορκίστηκαν πίστη στην ξαδερφή του Ματθίλδη -μάλιστα, κάποιες μαρτυρίες υποστηρίζουν ότι αγωνίστηκε για αυτό, πάλεψε να είναι ο πρώτος που θα είχε την “τιμή να το κάνει”. Όταν όμως κατάλαβε ότι πολλοί ισχυροί άντρες της εποχής αμφέβαλλαν για την ικανότητα μιας γυναίκας να κυβερνά, εκμεταλλεύτηκε αυτήν τη σεξιστική θέση και στέφθηκε ο ίδιος βασιλιάς με την ευλογία του Πάπα.
Η Ματθίλδη, όμως, δεν σκόπευε να μείνει με κατεβασμένα τα χέρια. Χάρη στον γάμο της με τον αείμνηστο αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Ερρίκο Ε’, η πριγκίπισσα σχημάτισε μια κρίσιμη συμμαχία με έναν από τους νόθους γιους του πατέρα της: τον ετεροθαλή αδερφό της, Ροβέρτο του Γκλόστερ. Καθώς η υποστήριξη των υπολοίπων οικογενειών προς τον Στέφανο αμφιταλαντευόταν, διέταξε τον στρατό της να εισβάλει στην Αγγλία το 1139. Οι μάχες θα συνεχίζονταν για περίπου μια δεκαετία, καθώς τα κάστρα θα περνούσαν απ’ το ένα χέρι στο άλλο και οι συμμαχίες μεταξύ των ευγενών και του κλήρου θα διαλύονταν και θα αναπροσαρμόζονταν διαρκώς.
Μετά τη μάχη του Λίνκολν το 1141, ο Στέφανος θα πιαστεί αιχμάλωτος και όλα δείχνουν πια ότι ήρθε η ώρα της Ματθίλδης να πάρει ό, τι της ανήκει δικαιωματικά. Όσο όμως εκείνη σχεδίαζε τη μεγαλοπρεπή στέψη της στο Λονδίνο, η πόλη ξεσηκώθηκε εναντίον της, αναγκάζοντάς την όχι μόνο να εγκαταλείψει την τελετή, αλλά και να φύγει εντελώς από την πόλη.
Ο στρατός της τελικά θα απελευθερώσει τον Στέφανο με αντάλλαγμα τον αιχμάλωτο σύμμαχό της, Ροβέρτο. Και έτσι, ο πόλεμος θα συνεχιστεί.
Τελικά, το 1148, η Ματθίλδη θα αποσυρθεί από τη διαμάχη και θα φύγει για τη Νορμανδία μαζί με τον δεύτερο σύζυγό της, τον Κόμη του Ανζού. Κουρασμένη, σκόπευε να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της στο βασίλειο του συζύγου της, εγκαταλείποντας οριστικά το όνειρό της να κυβερνήσει την Αγγλία -κρατώντας όμως μέχρι τον θάνατο της τον τίτλο “Κυρία της Αγγλίας και της Νορμανδίας”.
Αν και ο πόλεμος δεν είχε επίσημα τελειώσει και η χώρα βρισκόταν ακόμα σε αναρχία, ο Στέφανος, υπό την απουσία της, ισχυριζόταν ότι είχε πια νικήσει.
Αλλά η Ματθίλδη θα έχει τον τελευταίο λόγο
Παρά τις προσπάθειες του βασιλιά πια ξαδέλφου της να εξασφαλίσει τον θρόνο για τους γιους του, ο Στέφανος τελικά θα υπογράψει τη Συνθήκη του Γουόλινγκφορντ το 1153 κάτω από την τεράστια πίεση της αυλής του. Θα ονομάσει τον γιο της Ματθίλδης, Ερρίκο Β’, ως τον πραγματικό και νόμιμο διάδοχο του στέμματος, έναν τίτλο που πράγματι θα πάρει τον επόμενο χρόνο, όταν ο Στέφανος θα φύγει απ’ τη ζωή.
