“ΟΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ. ΕΖΗΣΕ ΜΟΛΙΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΩΡΕΣ”

Η Khaleda Noorzai είδε για τελευταία φορά τη χώρα της από ψηλά, τον Νοέμβρη του 2021. Άφηνε πίσω της οικογένεια, φίλους, μια καριέρα στο πανεπιστήμιο, το ιατρείο, το σπίτι της, τη γη της. Και έναν νεκρό γιο. Αυτόν που της στέρησαν οι Ταλιμπάν, όπως αφηγείται στο Magazine.

Με το τέλος του περασμένου Αυγούστου, οι ΗΠΑ είχαν εγκαταλείψει σε χρόνο-ρεκόρ το Αφγανιστάν. Τα αεροπλάνα πέταξαν από το αεροδρόμιο της Καμπούλ, αφήνοντας πίσω τους ανθρώπους να τρέχουν να εκκενώσουν τη χώρα τους κρεμασμένοι ακόμα και από αεροπλάνα, για να μην πέσουν στα χέρια των Ταλιμπάν.

Από τις 15 Αυγούστου του 2021 που οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την εξουσία, ένας εφιάλτης δίχως τέλος ξεκίνησε για τις γυναίκες. Το καθεστώς τους κήρυξε ανοιχτά τον πόλεμο από την πρώτη μέρα. Τα σχολεία θηλέων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στις περισσότερες επαρχίες έκλεισαν, απαγόρευσαν στις γυναίκες να εργάζονται στον δημόσιο τομέα. Τους υποχρέωσαν να καλύπτονται εντελώς όταν βρίσκονται έξω από το σπίτι τους, σε μια προσπάθεια του ισλαμικού χαλιφάτου να εξαφανίσει κάθε ίχνος ελευθερίας που κατέκτησαν οι γυναίκες τις προηγούμενες δεκαετίες. Ζουν σε μια χώρα που ουσιαστικά τους έχει επιβληθεί κατ’ οίκον φυλάκιση.

Έχει περάσει κάτι παραπάνω από ένας χρόνος από τότε, και οι γυναίκες αυτές παλεύουν να ακουστούν στον υπόλοιπο κόσμο, κάνοντας διαρκείς εκκλήσεις στη διεθνή κοινότητα να μην ξεχνά το Αφγανιστάν.

Γι’ αυτό τον σκοπό, το δίκτυο Afghan Women Parliamentarians & Leaders Network (AWPLN) διοργάνωσε την εκδήλωση «A year into the Taliban Rule: The lives of women and girls in Afghanistan behind sealed doors» στην Αθήνα την περασμένη βδομάδα. Η οργάνωση ιδρύθηκε από γυναίκες με ηγετικούς ρόλους και θέσεις επιρροής και ευθύνης στο Αφγανιστάν, μεταξύ των οποίων ιδρυτικά μέλη αποτελούν και το ⅓ των γυναικών του κοινοβουλίου, οι οποίες διέφυγαν στην Ελλάδα μετά την πτώση της Καμπούλ. Οι γυναίκες αυτές που κατέφυγαν στην Ελλάδα και υποστηρίζονται από το ελληνικό δίκτυο Μέλισσα, το Human Rights 360 και μια διεθνή αλυσίδα αλληλεγγύης, μίλησαν για τις ζωές τους και για τις αδερφές τους που έμειναν πίσω.

Ανάμεσά τους ήταν και η Δρ Khaleda Noorzai, επικεφαλής της Οδοντιατρικής Σχολής και καθηγήτρια στα Πανεπιστήμια Ghalib και Hariva στην επαρχία Χεράτ του Αφγανιστάν, και ενεργή γυναίκα στην κοινότητα, η οποία αφηγείται την ιστορία της στο Magazine.

Η κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν βρήκε την 35χρονη Khaleda να χάνει ένα προς ένα όλα όσα είχε δημιουργήσει τα προηγούμενα χρόνια.

Μια από τις πρώτες τους κινήσεις ήταν να σβήσουν από το πανεπιστήμιο όλες τις φωτογραφίες των γυναικών που δίδασκαν. Έχει κρατήσει την εικόνα αυτή για να θυμάται. Η θέση που είχε στο δημόσιο ο σύζυγός της ως οδοντίατρος δόθηκε σε έναν των Ταλιμπάν, αφήνοντάς τον άνεργο. Η ίδια, που διατηρούσε και οδοντιατρείο δεν μπορούσε να έχει ασθενείς άνδρες με νόμο των Ταλιμπάν. “Δεν μπόρεσα να δεχτώ να έχω ασθενείς μόνο γυναίκες. Γιατί να υπακούσω σε κάτι τέτοιο;” είπε.

Όσο περνούσαν οι μέρες, οι συνθήκες άλλαζαν διαρκώς προς το χειρότερο και η ζωή τους μετατρεπόταν σε εφιάλτη.“Έμενα σπίτι και έκλαιγα. Η αδερφή μου κατάφερε να φύγει για τον Καναδά, εγώ απορρίφθηκα. Ήμουν έγκυος και με κατάθλιψη, δεν μπορούσα να ζω κάτω από την κυριαρχία των Ταλιμπάν. Με έκαναν να φοβάμαι τα πάντα, είχα πάρα πολύ άγχος. Υποβλήθηκα σε καισαρική γιατί τους φοβόμουν, ενώ δεν ήμουν στον μήνα μου. Μετά την επέμβαση, ο γιος μου γεννήθηκε πρόωρα. Κατάφερε να επιζήσει μόλις για τέσσερις ώρες. Οι Ταλιμπάν προκάλεσαν τον θάνατο του γιου μου.”

Μετά την οδυνηρή απώλεια του μωρού, κατάφερε να φύγει από την Χεράτ για την Καμπούλ με τον σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά, τεσσάρων και πέντε χρονών. Έμειναν εκεί για ενάμισι μήνα, σε έναν χώρο που τους είχε διαθέσει το Ίδρυμα Zaka Khan.

“Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τον κ. Amed Khan, επικεφαλής του Ιδρύματος, ο οποίος έσωσε τις ζωές μας, είναι πραγματικά ένας γενναίος, ηρωικός και ανιδιοτελής άνθρωπος. Έγραψα στο ημερολόγιό μου γι’ αυτόν τον ανιδιοτελή άνθρωπο, ώστε οι γιοι μου να τον γνωρίσουν στο μέλλον. Ετοίμασε ένα ασφαλές σπίτι για όλους όσους δεν είχαν και προσπάθησε πολύ σκληρά ώστε να μπορέσουμε να φύγουμε από τη χώρα χωρίς προβλήματα, και ακόμη και τώρα αυτός ο ήρωας μας στηρίζει.”

Τον Νοέμβρη του 2021, η Khaleda και η οικογένειά της μπήκαν σε μια πτήση διάσωσης με προορισμό την Ελλάδα. Από τότε βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη. Μιλά με τα καλύτερα λόγια για την Ελλάδα, εκφράζει τις ευχαριστίες της για την φιλοξενία και τους ανθρώπους που την στηρίζουν, όμως η ζωή της παραμένει εδώ και 11 μήνες σε αναμονή. Περιμένει να φύγει για τον Καναδά όπου βρίσκεται η αδερφή της, για να επανενωθεί με την οικογένειά της, χωρίς όμως να ξέρει το αν και πότε κάτι τέτοιο θα συμβεί.

“Κλαίω κάθε μέρα, έχω κατάθλιψη. Παίρνω και φαρμακευτική αγωγή. Έχασα τα πάντα. Βρίσκομαι εδώ έναν χρόνο, τα παιδιά δεν πάνε σχολείο, ζούμε σε ένα μικρό δωμάτιο, τα παιδιά μου χρειάζονται μια υγιή μητέρα.”

Όταν αφηγείται αυτά που ζουν οι δικοί της άνθρωποι πίσω στο Αφγανιστάν με τους οποίους επικοινωνεί, βάζει τα κλάματα.

“Ψάχνουν κάθε σπίτι, αν υπάρχει κάτι πολύτιμο ή αν υπάρχουν κορίτσια για να πάρουν ως αντάλλαγμα. Η οικογένειά μου ψάχνει αν έχει πράγματα να πουλήσει. Δασκάλες κρύβονται γιατί φοβούνται ότι οι Ταλιμπάν θα τις εξαναγκάσουν σε γάμο. Και το να μιλήσουν ακόμα εναντίον των Ταλιμπάν, τις καταδικάζει σε θάνατο. Τα σχολεία έκλεισαν, όλα τα μαθήματα σταμάτησαν. Τα κορίτσια μας έχουν αποκλειστεί από την εκπαίδευση. Άνδρες που προηγουμένως δεν χτυπούσαν τις γυναίκες τους, το κάνουν τώρα γιατί υπάρχει μόνο σκοτάδι και μίσος εξαιτίας των Ταλιμπάν, δεν υπάρχει πουθενά φως”.

Η έκκλησή της απευθύνεται στη διεθνή κοινότητα να νοιαστεί για το Αφγανιστάν που όπως λέει, το έχουν ξεχάσει: “Η διεθνής κοινότητα και τα Ηνωμένα Έθνη, ειδικά οι οργανώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών, πρέπει να απελευθερώσουν τον λαό μας από αυτή τη βαρβαρότητα, να απελευθερώσουν τα κορίτσια και τις γυναίκες μας που είναι θύματά της. Ο κόσμος ξεχνάει τι συμβαίνει στο Αφγανιστάν, όλα είναι στο σκοτάδι, αλλά αυτό που δεν βλέπουν είναι ότι αν υπάρξουν περισσότεροι σαν τους Ταλιμπάν, το μέλλον θα είναι ακόμη πιο σκοτεινό.”

Η Khaleda Noorzai και οι υπόλοιπες Αφγανές που βρέθηκαν στην εκδήλωση της AWPLN, περιέγραψαν το τι συμβαίνει στα κορίτσια και τις γυναίκες πίσω από τις “σφραγισμένες πόρτες” του καθεστώτος των Ταλιμπάν. Μίλησαν για μια χώρα που έχει βυθιστεί στην ακραία φτώχεια, με τη απειλή του θανάτου και τα βασανιστήρια να αποτελούν καθημερινότητα. Μια χώρα όπου οι Ταλιμπάν εξαναγκάζουν τα κορίτσια σε γάμο, ενώ άνθρωποι πωλούν τα παιδιά και τα όργανα του σώματός τους για μια φρατζόλα ψωμί. Μίλησαν για θαρραλέες γυναίκες που αντιστέκονται, για γυναίκες που κρύβονται. Όπως η Munisa Mubariz, ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που κατάφερε να μιλήσει σε ζωντανή σύνδεση από το Αφγανιστάν, μέσα από ένα σπίτι όπου έχει βρει καταφύγιο. Μια από τις πολλές γυναίκες που παραμένει κρυμμένη μετά τη συμμετοχή της σε διαδήλωση και απειλείται με θάνατο, ζήτησε οργισμένη από τη διεθνή κοινότητα και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις να ανταποκριθούν επιτέλους στο ρόλο τους.

Οι γυναίκες αυτές που κατάφεραν να γλιτώσουν από τους Ταλιμπάν και τον θάνατο, μίλησαν με δάκρυα στα μάτια για αυτά που βιώνουν όσες ζουν σήμερα στο Αφγανιστάν. Ζητούν από τον κόσμο να μην ξεχνά το Αφγανιστάν, να μην αφήσει μόνες τις αδερφές τους.