Πρώτο θύμα του κορονοϊού η παγκοσμιοποίηση, όπως τουλάχιστον τη γνωρίσαμε έως σήμερα;

Αν θέλουμε να δούμε πέρα από τα φαινόμενα και να ακούσουμε πέρα από τα λεγόμενα, που έλεγε και ο ποιητής, μπορούμε ήδη να κάνουμε κάποιες πρώτες εκτιμήσεις για την επόμενη ημέρα της κρίσης, έστω και αν δεν γνωρίζουμε ακόμα πόσο θα κρατήσει η πανδημία του κορονοϊού.

Ένα από τα πρώτα ερωτήματα που απασχολούν ήδη πολλούς είναι το πώς θα είναι ο κόσμος την επομένη του κορονοϊού και αν και τι θα αλλάξει στην παγκοσμιοποίηση, η οποία είχε εμφανιστεί ως η λύση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, με καλυτέρευση της ζωής των εκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη γη.

 Η παγκοσμιοποίηση, πάντως, τουλάχιστον όπως τη γνωρίσαμε έως σήμερα, δείχνει να είναι το πρώτο θύμα του κορονοϊού. Ποτέ άλλοτε, άλλωστε, μετά τον πόλεμο, η ανθρωπότητα δεν έχει ζήσει όσο σήμερα το κλείσιμο των συνόρων, την απαγόρευση των μετακινήσεων προσώπων και αγαθών (μόνο οι χρηματοοικονομικές συναλλαγές πραγματοποιούνται ουσιαστικά ελεύθερα), την απαγόρευση εξαγωγής φαρμακευτικών αγαθών και εντός μιας ένωσης (πχ Πολωνία, Τσεχία, Βουλγαρία, Ουγγαρία απαγόρευσαν την εξαγωγή υλικού που χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση της πανδημίας, ενώ επεχείρησαν να το πράξουν και Βερολίνο και Παρίσι). Ποτέ άλλοτε η κάθε χώρα δεν έδωσε τόσο μόνη της την μάχη για μια παγκόσμια απειλή, όσο τη μάχη κατά του κορονοϊού!  Η αναρχία στην παραγωγή δεν επιτρέπει να εξυπηρετηθούν στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες (στην εποχή που οι άνθρωποι ετοιμάζονται να πάνε στο διάστημα για τουρισμό, δεν υπάρχουν μάσκες –ακόμα και γιατρούς και νοσηλευτές- δεν υπάρχουν αντισηπτικά κοκ), ενώ η εγκατάλειψη επί χρόνια των δημοσίων συστημάτων υγείας ώστε να επωφεληθούν τα ιδιωτικά, την ύπαρξη των οποίων μέσα σε συγκεκριμένα όρια  δεν αρνούμαστε, έχει βάλει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι οι περισσότεροι θάνατοι και τα μεγαλύτερα αδιέξοδα στο σύστημα υγιείς σημειώνονται στον πλούσιο ιταλικό βορρά, όπου υπήρχε ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά συστήματα υγείας, αλλά που δυστυχώς είχε φτιαχτεί για τις ανάγκες πολύ λίγων ανθρώπων, αυτών που είχαν πάρα πολλά χρήματα.

Η κρίση του κορονοϊού, μάλιστα, προκαλεί νέες αντιθέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως προκύπτει από τον ανταγωνισμό για το ποια χώρα και ποια εταιρία θα εξασφαλίσει πρώτη την ανεύρεση και την παραγωγή του -σωτήριου, αλλά και ιδιαίτερα κερδοφόρου- εμβολίου για τη νόσο. Ταυτόχρονα, αν και δεν επιβεβαιώνονται, μόνο ανησυχία προκαλούν οι φήμες ότι ο κορονοϊός, για την προέλευση του οποίοι ερίζουν ο Τραμπ με το Πεκίνο, είναι αποτέλεσμα παραβίασης των διεθνών συνθηκών για τη χρήση βιολογικών όπλων! Στο πλαίσιο των διεθνών ανταγωνισμών, που δυστυχώς τροφοδοτούνται και από την εξάπλωση του κορονοϊού, η Ευρωπαϊκή Ένωση αναζητεί εκ νέου τον διεθνή της ρόλο, από τη στιγμή που και πάλι επιβεβαιώνεται ότι οι ΗΠΑ έχουν αποσύρει το ενδιαφέρον της-όπως είχε παγιοποιηθεί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο-από αυτήν, ενώ την ίδια στιγμή αναζητεί και την εσωτερική της συνοχή!

Ο κρίσιμη που βιώνουμε, πάντως, κατά κοινή ομολογία πλέον δεν είναι αντίστοιχη του 2008. Δεν είναι δημοσιονομική κρίση και ως εκ τούτου, τα μέτρα που λαμβάνονται για την αντιμετώπισή της μοιάζουν περισσότερο με μέτρα αμηχανίας, που δεν αντιμετωπίζουν –πάλι κατά κοινή ομολογία- το πρόβλημα στη ρίζα του. Επ’ αυτού, όμως, έχουμε χρόνο για συζητήσεις και συμπεράσματα! Οι δε δημόσιες επενδύσεις στην πραγματική οικονομία, όπως στις υποδομές και στη δημόσια υγεία, δεν μπορεί παρά να είναι μέρος της αντιμετώπισης της κρίσης…