ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΤΟ ΦΟΝΙΚΟ BULLET TRAIN ΤΟΥ BRAD PITT, ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΟΥ JOHN WICK
Μιλήσαμε με τον Brad Pitt, το καστ και τους συντελεστές του Bullet Train για το πιο βασικότερο συστατικό στο μπλοκμπάστερ του Αυγούστου.
Ο Brad Pitt έχει τα χέρια του γεμάτα στο “Bullet Train”. Σε σκηνοθεσία του David Leitch, του ανθρώπου πίσω από τα “John Wick” (2014), “Atomic Blonde” και “Deadpool 2”, η κωμική περιπέτεια καταιγιστικής δράσης που κοντοζυγώνει στις ελληνικές αίθουσες από τη Feelgood βασίζεται σε βιβλίο του Kotaro Isaka. Στα χέρια του Leitch γίνεται μία νέον εξτραβαγκάντσα από πολύχρωμους χαρακτήρες και εκρηκτικές μάχες σώμα με σώμα, από αυτές που ο ίδιος χορογραφούσε κάποτε κατά τη διάρκεια της καριέρας του ως stuntman και stunt coordinator.
Το “Bullet Train” ακολουθεί έναν άτυχο εκτελεστή με το κωδικό όνομα Πασχαλίτσα (Brad Pitt), του οποίου η τελευταία αποστολή σύμφωνα με τις οδηγίες της χειρίστριάς του (Sandra Bullock), δηλαδή το να παραλάβει και να μεταφέρει έναν χαρτοφύλακα σε ένα τρένο υψηλής ταχύτητας από το Τόκιο στο Κιότο, τον βάζει σε τροχιά σύγκρουσης με θανατηφόρους αντιπάλους από όλο τον κόσμο.
Βλέποντας την ταινία πριν παρακολουθήσουμε την press conference του Bullet Train στο Παρίσι παρουσία του μεγαλύτερου μέρους του καστ (Brad Pitt, Aaron Taylor Johnson, Brian Tyree Henry, Joey King) αλλά και των βασικότερων συντελεστών, του David Leitch και της παραγωγού Kelly McCormick, ήταν σαφές πως ο σκηνοθέτης αποτίει φόρο τιμής στη φιλμογραφία του Jackie Chan και στον βασικό της τόνο ειδικότερα. Και αυτό γιατί το Bullet Train, παρότι ως τίτλος σε προετοιμάζει για σκληροτράχηλη δράση (και έχει κάμποση τέτοια), στην πραγματικότητα είναι ένα τρομερά διασκεδαστικό, δυναμικό, κωμικό θρίλερ δράσης που δίνει έμφαση στη σωματική κωμωδία όπως έκαναν οι κλασικές σκηνές μάχης του Jackie Chan, με σκοπό να ενισχυθούν πάνω απ’ όλα οι χαρακτήρες.
Όλα αυτά σχεδόν εξ ολοκλήρου στον χώρο ενός τρένου που είναι περιορισμένος μεν αλλά, όπως αποδείχθηκε από τα ευρηματικά set pieces και τον τρόπο που τα εκμεταλλεύτηκε ο Leitch, δεν ήταν περιοριστικός.
“Μία από τις μεγαλύτερες έννοιες του David ήταν το πώς θα ψυχαγωγούσε τον κόσμο όταν η ταινία εκτυλίσσεται μέσα σε ένα τρένο επί 2 ώρες”, εξήγησε η McCormick στη διάρκεια της press conference. “Οι χαρακτήρες είναι βέβαια φανταστικοί, αλλά θα τους έχουμε διαρκώς με το ίδιο περιβάλλον γύρω τους; Οπότε η συζήτηση πήγε στον σκηνογράφο μας, τον David Scheunemann με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές. Η ερώτηση μετατράπηκε σε “πώς θα έχουμε περιοχές με διαφορετικά vibes στο ίδιο τρένο;”. Θέλαμε το τρένο να μοιάζει με έναν διαφορετικό κόσμο και θέλαμε να υπάρχουν πολλά props”.
“Εν μέρει μας έδωσε κίνητρο και ο Covid-19”, τη συμπλήρωσε ο Leitch. “Χρειάστηκε να το κάνουμε όλο σε ένα soundstage στη Sony. Εντάθηκε αυτή η αίσθηση του οξυμένου κόσμου που θέλαμε να δημιουργήσουμε. Υπήρξε στιγμή που νομίζαμε πως θα κάναμε όντως την ταινία στην Ιαπωνία. Λέγαμε τέλεια, θα τα πούμε στο Τόκιο, παιδιά! Θα είναι φανταστικά! Αλλά όχι. Θα ήμασταν μέσα σε ένα κουτί. Ως κινηματογραφιστής πρέπει να προσαρμόζεσαι, να αφήνεις το πρότζεκτ να ανασάνει, να αγκαλιάζεις τα θετικά και να το αφήνεις να ωριμάζει”.
Σύμφωνα με τον Pitt που έμοιαζε αληθινά χαρούμενος που βρισκόταν ξανά μετά από καιρό στον ίδιο χώρο με τους συμπρωταγωνιστές του, η μεγαλύτερη βοήθεια για τους ηθοποιούς που περνούσαν 12 ώρες της μέρας τους σε αυτό το “κουτί” ήταν τα video walls που έκαναν το ταξίδι να μοιάζει αληθινό.
“Η τεχνολογία είναι εκπληκτική”, τόνισε. “Σκέφτεσαι για παράδειγμα τις ταινίες του Hitchcock με το rear projector και τώρα σχεδίασαν κάτι video walls ύψους 7 μέτρων, και γύρισαν ολόκληρο το ταξίδι από το Τόκιο στο Κιότο και το προέβαλαν στα παράθυρά μας. Δεν νιώθαμε καθόλου στάσιμοι. Για την ακρίβεια κάποιοι από το καστ είχαν πάθει κανονική ναυτία”.
“Τα τρένα ήταν από τους πρώτους τρόπους που βρήκαμε οι άνθρωποι για να ερχόμαστε κοντά από διαφορετικές πλευρές του κόσμου”, επεσήμανε ο Brian Tyree Henry (Atlanta, The Eternals). Ο ηθοποιός που υποδύεται έναν από τους υπόλοιπους εκτελεστές του τρένου, βρισκόταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων σε έναν μόνιμο διαγωνισμό με τον Pitt για το ποιος θα “έσπαγε” πιο γρήγορα τον άλλον κάνοντας χιούμορ.
“Στο δικό μας Bullet Train έχει επιβιβαστεί ένα συνοθύλευμα ανθρώπων”, περιέγραψε. “Το σκέφτομαι σαν το θέατρο. Διάφοροι άνθρωποι από τελείως άσχετα μονοπάτια της ζωής βρίσκονται σε έναν κοινό χώρο για κάποια ώρα, δεν μπορούν να μιλήσουν, και κάνουν μαζί ένα ταξίδι. Χρειάζεται ένα επίπεδο εμπιστοσύνης για κάτι τέτοιο, σωστά; Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα κανονικά ταξίδια, αν και τις περισσότερες φορές είναι για τα σκουπίδια! (γέλια). Το τρένο εδώ είναι μία μεταφορά για όλους αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους που πρέπει να συνυπάρξουν εκεί ταυτόχρονα, με ίδιο προορισμό αλλά διαφορετικό για τον καθένα ταξίδι ως εκεί”.
