Ιαπωνική εταιρεία θα δοκιμάσει για πρώτη φορά έναν μίνι διαστημικό ανελκυστήρα

Ιάπωνες μηχανικοί αναπτύσσουν ένα διαστημικό ανελκυστήρα και θα πραγματοποιήσουν την πρώτη δοκιμή του αυτό το μήνα, στέλνοντας μια μικρογραφία του στο διάστημα, προκειμένου να δοκιμάσουν την τεχνολογία.

Οι ερευνητές της κατασκευαστικής εταιρείας Obayashi και του Πανεπιστημίου Σιζουόκα, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, θα εκτοξεύσουν με τη βοήθεια της ιαπωνικής διαστημικής υπηρεσίας την επόμενη εβδομάδα, από το νότιο ιαπωνικό νησί Τανεγκασίμα, ένα πύραυλο Η-2Β, που θα μεταφέρει τον εξοπλισμό του μίνι ανελκυστήρα σε ένα ζεύγος δορυφόρων.

Η μικροσκοπική καμπίνα έχει μήκος μόλις έξι εκατοστών, πλάτος τρία και ύψος έξι. Αν όλα πάνε καλά, θα κινηθεί κατά μήκος ενός καλωδίου δέκα μέτρων, που θα έχει τεντωθεί στο διάστημα ανάμεσα σε δύο επίσης μικροσκοπικούς δορυφόρους.

Καθώς ο «ανελκυστήρας» θα κινείται από τον ένα δορυφόρο προς τον άλλο – ένα πείραμα που δεν έχει ξαναγίνει έως τώρα- θα παρακολουθείται από κάμερες εγκατεστημένες στους δύο δορυφόρους.

«Πρόκειται για το πρώτο στον κόσμο πείραμα που θα δοκιμασθεί η κίνηση ενός ανελκυστήρα στο διάστημα» δήλωσε εκπρόσωπος της ερευνητικής ομάδας.

Βέβαια, από την αρχική αυτή δοκιμή ενός μίνι ανελκυστήρα έως τη δημιουργία ενός κανονικού διαστημικού ανελκυστήρα που θα μεταφέρει πολλούς ανθρώπους, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Η πατρότητα της ιδέας ανήκει από το 1895 στον ρώσο επιστήμονα Κονσταντίν Τσιολκόφσκι, ενώ τη χρησιμοποίησε μετά από μερικές δεκαετίες σε ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας ο ‘Αρθουρ Κλαρκ.

Πιο πρόσφατα έχουν προταθεί διάφορα σχέδια, αλλά ουκ ολίγες τεχνικές δυσκολίες έχουν έως τώρα εμποδίσει την κατασκευή ενός τέτοιου ανελκυστήρα που θα ανεβοκατεβαίνει χιλιάδες χιλιόμετρα.

Το νέο ιαπωνικό σχέδιο βασίζεται στη χρήση της τεχνολογίας των νανοσωλήνων άνθρακα, οι οποίοι είναι τουλάχιστον 20 φορές πιο ισχυροί από το χάλυβα. Στόχος είναι η κατασκευή ενός ανελκυστήρα που θα φθάνει σε ύψος έως 96.000 χιλιομέτρων πάνω από τη Γη και σε αυτόν θα ταξιδεύουν διαστημικοί τουρίστες μετά το 2050.

Κάθε φορά θα είναι δυνατό να μεταφερθούν έως 30 άνθρωποι με ταχύτητα έως 200 χιλιομέτρων την ώρα, με ένα ενδιάμεσο σταθμό στα 36.000 χιλιόμετρα.