Γιώργος Παπαγεωργίου: “Η γενιά των 30 ζει τα παραγωγικά της χρόνια μέσα στην απόλυτη ύφεση”

Η “συνάντησή” μας έγινε τηλεφωνικά και μεταμεσονύχτια κι έμοιαζε σαν μια βραδινή απόδραση από τον ζόφο των ημερών, καθώς ο πολυσχιδής Γιώργος Παπαγεωργίου εκπέμπει ακόμα και μέσα από τα ραδιοκύματα το φωτεινό του χαμόγελο. Αφορμή για τη συνέντευξη στάθηκε η συγκλονιστική παράστασή του «Αρίστος», η οποία θα ξανανέβει την Κυριακή 29 Νοεμβρίου για μία βραδιά στο Θέατρο Πορεία, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του για live streaming μεταδόσεις θεατρικών έργων που αφήνουν ανοιχτή την πόρτα επικοινωνίας με το κοινό.

Ο «Αρίστος», που βασίστηκε στο δραματικό μυθιστόρημα «Ο γύρος του θανάτου» του Θωμά Κοροβίνη είναι μια παράσταση που αγαπήθηκε όσο λίγες, καθώς είναι από εκείνα τα έργα που σε αγγίζουν βαθιά: Βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που στιγμάτισε τη Θεσσαλονίκη του ’60 και η ανάμνησή της συνεχίζει έκτοτε να σφίγγει το στομάχι και να ματώνει την καρδιά, καθώς “ψιθυρίζει” για εκείνον τον 28χρονο που διασύρθηκε και μπορεί να εκτελέστηκε εν αδίκω από το παρακράτος.

Σε μια περίοδο κατά την οποία το καθεστώς επιδίωκε τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης που “έβραζε” μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, η σύλληψη του “Δράκου του Σέιχ Σου”, του στυγερού δολοφόνου που είχε σκορπίσει τον φόβο και τον τρόμο στην ευρύτερη περιοχή, έμοιαζε η λύση. Ο Αριστείδης Παγκρατίδης ήταν το ιδανικό εξιλαστήριο θύμα: Μέθυσος, ναρκομανής, γνωστός για το ότι πουλούσε το κορμί του, ακόμα και σε άντρες, για πενταροδεκάρες.

Συνελήφθη για την απόπειρα βιασμού μιας 12χρονης και τον ανέκριναν 9 ημέρες, χωρίς ούτε νερό, αναγκάζοντάς τον να ομολογήσει και τα εγκλήματα του “Δράκου”. Μάταια προσπάθησε στο δικαστήριο να αναιρέσει τα όσα είχε παραδεχτεί  μετά τα βασανιστήρια. Τον καταδίκασαν και τον εκτέλεσαν στο δάσος του Σέιχ Σου, εκεί όπου υποτίθεται ήταν το πεδίο της εγκληματικής του δράσης. Τα τελευταία λόγια του ήταν: “Είμαι αθώος. Λυπάμαι μόνο γιατί αύριο, που θα έρθει η μάνα μου στο επισκεπτήριο, δεν θα με βρει εδώ”.

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου μού μίλησε για τον “Αρίστο” του, τις συνδέσεις με την υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου, το κλείσιμο των θεάτρων, το lockdown και τη συμμετοχή του στη νέα τηλεοπτική σειρά του Mega “Σχεδόν ενήλικες”.

Τι αλλάζει στο νέο ανέβασμα του “Αρίστου”;

Το γεγονός ότι η παράσταση θα παιχτεί σε live streaming συνθήκη, λειτουργεί για εμάς ιντριγκαδόρικα: Θέλουμε να προσαρμόσουμε την παράσταση σε αυτό το μέσο και να αξιοποιηθούν οι δυναμικές του, δεν το προσεγγίζουμε δηλαδή σαν μια λύση ανάγκης. Η σκηνοθεσία μου δουλεύεται εν γνώση ότι αυτή η παράσταση θα “απευθύνεται” σε κάμερα και όλη η στροφή γίνεται στο πώς θα εντάξουμε τον κώδικα της ζωντανής παράστασης στη μαγνητοσκόπηση, ώστε να φτάσει στον θεατή. Θα αξιοποιηθεί η λεπτομέρεια και η αμεσότητα που προσφέρει το παίξιμο στην κάμερα. Στοχεύουμε να μην είναι η κλασική θεατρική απεικόνιση του “Αρίστου” αλλά κάτι παραπάνω.

Πολλοί αναφέρουν ότι το ανέβασμα μιας παράστασης μέσω live streaming δεν είναι θέατρο αλλά περισσότερο μοιάζει με σινεμά. Συμφωνείτε;

Δεν έχουν άδικο αλλά το ζήτημα νομίζω είναι αν μια παράσταση έχει νόημα να προβληθεί με κινηματογραφικούς όρους ή όχι. Αν η παράστασή σου έχει κάποιο λόγο να ανέβει έτσι, τότε καλώς κάνεις το live streaming. Αν είναι όμως ένα ανέβασμα που δεν έχει λόγο ύπαρξης σε αυτήν τη συνθήκη, καλό είναι να μην το κάνεις.

Εγώ προσωπικά, δεν αποφάσισα να κάνω το live streaming από βαρεμάρα: Μου έγινε πρόταση από τον Δημήτρη Τάρλοου και θεώρησα ότι με αυτούς τους όρους που υπάρχουν στο live streaming του θεάτρου Πορεία, με ενδιαφέρει πολύ να το κάνω.

Έχετε πει παλαιότερα οτι η παράσταση είναι θέατρο – ντοκουμέντο. Υπήρξε και συνεργασία με εγκληματολόγο. Μιλήστε μου λίγο παραπάνω για αυτό.

Η παράσταση εξαρχής ξεχώρισε επειδή καταπιάνεται με ένα ιστορικό γεγονός και χρησιμοποιεί παράλληλα με το μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη πραγματικά ντοκουμέντα από την υπόθεση Παγκρατίδη. Μοιραία, άρα η παράσταση είναι με το ένα πόδι στη θεατρική συνθήκη και με το άλλο στο documentary. Υπό την έννοια αυτή, στο έργο υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ πραγματικών γεγονότων (που ήθελα να μπουν στην παράσταση γιατί είναι από μόνα τους σοκαριστικά) και από την άλλη όλο αυτό το υπέροχο σύμπαν, λεκτικό και υποκριτικό, που έχει φτιάξει ο Θωμάς Κοροβίνης.

Η ιστορία του Αριστείδη Παγκρατίδη είναι μια ιστορία που ξεπερνάει το απλό θεατρικό ενδιαφέρον και φτάνει σε περιοχές καθαρά ανθρώπινες

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να αφορά τον θεατή η ιστορία του Παγκρατίδη όπως αφορά και εμένα: Διάβασα το βιβλίο και μπήκα στη διαδικασία να φτιάξω τα πραγματικά ντοκουμέντα της υπόθεσης και χαίρομαι πολύ που μαθαίνω ότι αυτό συμβαίνει και σε ανθρώπους που είδαν την παράσταση. Είναι μια ιστορία που ξεπερνά το απλό θεατρικό ενδιαφέρον και φτάνει σε περιοχές καθαρά ανθρώπινες. Είναι μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία.

Τι είναι αυτό που ξεχωρίσατε όταν πρωτοδιαβάσατε το βιβλίο του Κοροβίνη;

Μου έκανε φοβερή εντύπωση ο τρόπος που ο Θωμάς Κοροβίνης χρησιμοποίησε τα διαφορετικά λεκτικά περιβάλλοντα των χαρακτήρων του. Κάθε ήρωάς του μιλά με διαφορετικό τρόπο από τον άλλο: Έχεις το αφεντικό του Αρίστου που μιλά τη γλώσσα της πιάτσας, έναν συμβολαιογράφο – αστό από την παραλία της Θεσσαλονίκης που χρησιμοποιεί αρχαΐζοντες τύπους, ένα χωροφύλακα που θέλει την καθαρεύουσα, μια τρανς της εποχής που μιλά καλιαρντά… Με τράβηξε όλο αυτό το διαφορετικό λεκτικό περιβάλλον και ταυτοχρονα ο τρόπος που παρουσιάζει τη Θεσσαλονίκη του ’60, μια πόλη γεμάτη αμαρτίες που έσφυζε από ζωή και ιδρώτα.

Πόσο μακριά είναι η μεταπολεμική Θεσσαλονίκη του ‘60 από το σήμερα;

Το βιβλίο του Θωμά (Κοροβίνη) είναι μεν μυθοπλασία αλλά εξελίσσεται σε ένα αληθινό περιβάλλον: Όλα γίνονται κάτω από  το θρίλερ του “Δράκου” του Σέιχ Σου. Αυτό το θρίλερ και αυτή η σκοτεινιά που είχε αυτή η εποχή κατά τη γνώμη μου είναι κάτι που έχει εμποτίσει την πόλη. Ακόμα και τώρα όταν βρεθώ στη Θεσσαλονίκη και περπατήσω λίγο στα σοκάκια της τα ανήλιαγα στο κέντρο ή στην Άνω Πόλη, αισθάνομαι λίγο αυτήν τη σκιά των ένοχων μυστικών που υπάρχουν… Γιατί δεν ήταν μόνο η υπόθεση Παγκρατίδη: Ήταν η υπόθεση Πολκ, η υπόθεση Λαμπράκη, οι περίφημες περιουσίες των Εβραίων… Ιστορικά γεγονότα, τα οποία στοίχειωσαν τη Θεσσαλονίκη, πληγές που αν έχεις διαβάσει τρία πράγματα και έχεις ανοιχτές τις κεραίες σου, αισθάνεσαι σαν τα φαντάσματά τους να έρχονται να για να τα ψιθυρίσουν όταν βρίσκεσαι εκεί.

Ακόμα και τώρα όταν βρεθώ στη Θεσσαλονίκη και περπατήσω λίγο στα σοκάκια της τα ανήλιαγα, αισθάνομαι λίγο αυτήν τη σκιά των ένοχων μυστικών που υπάρχουν

Από εκεί και πέρα είναι μια πόλη που στους δρόμους της έχουν περάσει δεκαετίες κι εποχές ολόκληρες. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε. Αν κάτι δυσάρεστο έχει μείνει από παλιά ίσως να είναι ένας βαθιά συντηρητικός πυρήνας. Κακά τα ψέματα, η Θεσσαλονίκη ήταν μια παρακρατούπολη τη δεκαετία του ’50. Οι απόγονοι αυτής της παρακρατούπολης υπάρχουν ακόμα, τα σπέρματά της μεγαλώσανε και γίνανε κάτι σαν πυλώνας. Δεν είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν “κακοί”, ή ότι οι δολοφόνοι του Λαμπράκη ήταν απλές περιπτώσεις: Ήταν μέρη ενός συστήματος όλοι αυτοί, το οποίο με τα χρόνια απλά άλλαξε τα ρούχα του. Αλλά η βάση του παραμένει ακόμα ίδια.

Διακρίνετε ομοιότητες στην υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου με αυτή του Παγκρατίδη;

Διακρίνω ναι. Δεν σας κρύβω ότι υπάρχει ένα σημείο στην παράσταση που έγινε πολύ επίκαιρο ξαφνικά, όταν δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος, το οποίο για λόγους ευαισθησίας και ενσυναίσθησης θεώρησα ότι δεν έπρεπε να το επικοινωνήσουμε με το κοινό. Ήταν ανατριχιαστικό το πώς αυτοί οι δύο χαρακτήρες ξαφνικά “συναντήθηκαν” επί σκηνής. Αναφερομαι στο ότι και οι δύο δέχθηκαν απίστευτο μένος από μια κοινωνική ομάδα. Στην περίπτωση του Ζακ δεν ήταν μόνο ο χρυσοχόος με τον φίλο του αλλά και το bullying που είχε φάει ήδη τόσα χρόνια στη ράχη του.

Ένα σχόλιό σας για το κλείσιμο των θεάτρων που ουσιαστικά παραμένουν κλειστά από τον περασμένο Μάρτιο.

Νομίζω ζούμε ένα πραγματικό το θέατρο του παραλόγου το τελευταίο δίμηνο. Ξαφνικά βλέπουμε να στοχοποιείται ένας ολόκληρος κλάδος, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που συμμορφώθηκαν και τήρησαν αποστάσεις, μέτρα, μείωση θεατών, μάσκες στις πρόβες. Κανένας ηθοποιός δεν είπε σε κανέναν θεατή “ελάτε και φιλήστε μας μετά την παράσταση” ή “ελάτε να φιλήσει ο ένας το χέρι του άλλου”, πράγμα που έγινε κατά κόρον σε εκκλησιαζόμενους.

Έπρεπε να φτάσουμε στα σημερινά χάλια για να κλείσουν οι εκκλησίες ή να σκεφτούν να κλείσουν τα δημοτικά σχολεία. Δεν βλέπω συνωμοσίες γύρω μου σαν καλλιτέχνης, αλλά θα έπρεπε να εξηγηθεί η λογική πίσω από αυτό. Επίσης, αυτό που συνέβη με το θέατρο έγινε και στον χώρο της διασκέδασης: Είδαμε κάποιους που παρανόμησαν και δεν συμμορφώθηκαν με τα μέτρα για τον κορονοϊό και οδήγησαν την κυβέρνηση σε καθολική επιβολή μέτρων. Έκλεισαν όμως και χώροι που τηρούσαν ευλαβικά τα μέτρα όπως η Τεχνόπολη και η Ταράτσα του Φοίβου. Κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά.

Τα ημίμετρα τελικά δεν λειτούργησαν και οι τρεις επιπλέον εβδομάδες που κάναμε χωρίς θέατρο δεν μας έσωσαν

Όλα αυτά τα ημίμετρα όμως τελικά δεν λειτούργησαν. Δεν ξέρω βέβαια πού θα ήμασταν αν δεν υπήρχαν αυτά τα ημίμετρα, σίγουρα όμως δεν λειτούργησαν και οι τρεις επιπλέον εβδομάδες που κάναμε χωρίς θέατρο δεν μας έσωσαν. Κλείσανε τα θέατρα και τα κρούσματα έφτασαν στον Θεό. Ανακοινώνονται νέα μέτρα συνεχώς και θα ανακοινωθούν και άλλα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Καταλαβαίνω μεν ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, αλλά αισθάνομαι ότι γίνονται κινήσεις πανικού. Και πιστεύω ότι αυτήν τη στιγμή είναι πάρα πολύ κρίμα να στοχοποιείται η υπομονή του Έλληνα. Εγώ θεωρώ ότι ο Έλληνας, συγκριτικά και με άλλους λαούς της Ευρώπης, έχει δείξει παροιμιώδη υπομονή, έχουμε σκύψει πάρα πολύ το κεφάλι. Είμαστε ένας λαός που επί μια δεκαετία όλοι μας – και ειδικά η γενιά των 30 – έχει στενάξει.

Είμαστε η γενιά της κρίσης, μεγαλώσαμε μέσα στη δυσκολία και στην ανέχεια. Δεν έχουμε καμία σχέση με τους γονείς μας που πέρασαν και μια χρυσή 20ετία. Εμείς έχουμε ζήσει και ζούμε τα παραγωγικά μας χρόνια μέσα στην απόλυτη ύφεση και έχουμε δικαίωμα λόγου. Έχουμε δικαίωμα να μιλάμε, να γκρινιάζουμε, να εκφραζόμαστε κι έχουμε δικαίωμα να διεκδηκούμε. Νιώθω ότι είναι το μόνο που μας έχει απομείνει. Και παρόλα αυτά, είμαστε εδώ, ψύχραιμοι, να βοηθήσουμε στην πανδημία, να βάλουμε πλάτη, να κάνουμε τη θυσία μας. Οπότε ειλικρινά δεν μπορώ το μπαλάκι της ατομικής ευθύνης. Ας πάρει ο καθένας και τις πολιτικές ευθύνες.

Είστε αισιόδοξος, βλέπετε φως στο τούνελ.

Πιστεύω ότι με την έλευση του εμβολίου η κατάσταση θα ισορροπήσει πολύ. Δεν ξέρω πότε αλλά θεωρώ ότι όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι θα ζήσουμε άλλη μια 5ετία τέτοιου ζόφου, το βλέπουν πολύ μαύρα. Σίγουρα η οικονομική ύφεση που θα έρθει θα είναι δυσβάσταχτη αλλά η υγειονομική κρίση πιστεύω ότι οδεύει σε ένα τέλος λόγω του εμβολίου.

Συμμετέχετε στη νέα σειρά του Mega “Σχεδόν ενήλικες” που βγαίνει στις αρχές του 2021. Πώς είναι η εμπειρία των γυρισμάτων εν καιρώ κορονοϊού.

Είναι παρήγορο γιατί αν δεν είχα και αυτό νομίζω θα είχα πέσει σε βαριά κατάθλιψη. Σίγουρα δεν είναι τα γυρίσματα όπως τα είχαμε συνηθίσει προ Covid. Κάθε εβδομάδα κάνουμε τεστ, κάνουμε πρόβες με μάσκες, μπαίνουμε στο σετ με τις μάσκες και τις βγάζουμε μόνο όταν τραβάμε σκηνή, δεν μπορείς να αγκαλιάσεις τον άλλο. Είναι μια συνθήκη πρωτόγνωρη, αλλά από την άλλη μέσα σε όλο αυτό που γίνεται νιώθω τυχερός. Δεν σας κρύβω ότι η συγκεκριμένη δουλειά μου αρέσει πάρα πολύ, δεν την κάνω μόνο για τον βιοπορισμό.

Η γενιά των 30 έχουμε ζήσει και ζούμε τα παραγωγικά μας χρόνια μέσα στην απόλυτη ύφεση. Έχουμε δικαίωμα λόγου κι έχουμε δικαίωμα να διεκδικούμε

Δεν κάνετε συχνά τηλεόραση. Τι είναι αυτό που σας έκανε να πείτε το ναι. Κείμενο, ρόλος, η Μυρτώ Κοντοβά;

«Ήταν και τα τρία αυτά σε υπερθετικό βαθμό. Θαυμάζω τη Μυρτώ (Κοντοβά) για τη δουλειά της και τη γνώριζα προσωπικά, είχε έρθει σε συναυλία των Polkar, και από τότε μιλούσαμε και θέλαμε να συνεργαστούμε. Το σενάριο που είναι από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει κι ένας ρόλος, με τον οποίο συνομιλώ σαν να είμαστε αδέλφια. Δεν νιώθω ότι είναι μια συνεργασία που κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Εκπληρώνει όρους και στάνταρντ που έχω βάλει στον εαυτό μου και είμαι τυχερός για αυτή τη δουλειά σε μια εποχή που θα μπορούσα να κάνω πράγματα αυστηρά για το μεροκάματο.

Τι μπορείτε να μας πείτε για τη σειρά; Παρουσιάζει την Αθήνα του κορονοϊού;

Πατάει πάρα πολύ στο παρόν. Δείχνει την Αθήνα του κορονοϊού αλλά ταυτόχρονα δείχνει το πώς οι άνθρωποι προσπαθούν να ισορροπήσουν τις ζωές τους μέσα σε όλο αυτό που υπάρχει στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια, από την οικονομική κρίση μέχρι τον Covid. Όλο αυτό το κράμα παρουσιάζεται μέσα από μία παρέα τεσσάρων ανθρώπων. Η σειρά είναι μια καθαρή dramedie, ένας όρος που ίσως να μην έχουμε εξοικιωθεί ακόμα. Κάτι πολύ καινούργιο για τα ελληνικά δεδομένα γιατί κατ’εμέ έχει μια πολύ ωραία ισορροπία μεταξύ χιούμορ, συγκίνησης και σασπένς.

Υποδύεστε τον Αλέξη, έναν μουσικό του δρόμου. Μιλήστε μας για τα κοινά σας στοιχεία.

Ο Αλέξης είναι ερωτιάρης, ονειροπόλος, αγαθός. Είναι και θεοπάλαβος. Είμαι κι εγώ έτσι ακριβώς στη ζωή μου, ποτέ δεν αρνήθηκα ότι είμαι λίγο στον κόσμο μου, ότι είμαι ονειροπόλος ή ότι πιστεύω στον ρομαντισμό. Ποτέ δεν απαγόρευσα στον εαυτό μου να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Επίσης συνδεόμαστε βιωματικά και με τη μουσική με τον Αλέξη, του έχω δώσει τραγούδια μου, τα οποία με έναν περίεργο καρμικό τρόπο συμβαδίζουν και με την ψυχολογική διαδρομή του και τη δική μου όταν τα έγραφα.

Με αφορμή τον τίτλο της σειράς, πείτε μου μια παιδική ιδιότητα που διατηρείτε σήμερα και τι θεωρείτε πολύ ενήλικο σε εσάς.

Διατηρώ τη λατρεία μου για τα gummy bears (γέλια). Θα πάρω τρία σακουλάκια με διαφορετικά είδη (συνήθως αρκουδάκια, σκουλήκια και κεράσια). Νομίζω το στοχείο ωριμότητας είναι το ότι έχω γίνει λίγο πιο οργανωμένος στις δουλειές μου από ότι παλαιότερα που ήμουν πολύ πιο χύμα.

Polkar. Ποια είναι τα επόμενα σχέδια.

Οι Polkar αυτήν τη στιγμή είναι ένα τρένο που πηγαίνει μόνο του. Ξαφνικά έχει “φουσκώσει” το όνομα της μπάντας, κάτι που δεν υπολόγιζε κανείς μας. Και αν μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε αυτό το challenge, να κάνουμε τις συναυλίες μας όπως θέλουμε, νομίζω ότι θα μπορέσουμε και εμείς οι ίδιοι να το σηκώσουμε και άλλο. Λαμβάνουμε πολλά μηνύματα στα social media και views τραγουδιών μας που έχουν φτάσει σε μέρη που δεν περίμενα ότι θα φτάσουν. Δεν πίστευα ότι ένα τραγούδι που έγραψα με ένα γιουκαλίλι ή λαπτοπ, χωρίς καμία επαγγελματική προδιαγραφή θα έφτανε τα 300.000 views. Μου λένε ότι κάποια έχουν γίνει viral σε φοιτητές στη Θεσσαλονίκη.

Όσο για τα πιο “Polkar” κομμάτια μας, τα πιο ενορχηστρωμένα, που τα βγάλαμε μέσα στην καραντίνα, βλέπουμε ξέρεις, να έχουν πολύ ωραίο feedback από τον κόσμο και δεν έχουμε χαρεί ακόμα να τα παίξουμε σε μια live παρουσίαση. Οπότε περιμένουμε να ξεκλειδώσει λίγο η κατάσταση και να μπορέσουμε να κάνουμε συναυλίες.

Θα κάνουν guest στη σειρά ως φίλοι του Αλέξη.

Νομίζω μου το είχε προτείνει η Μυρτώ (Κοντοβά), να έπαιζαν και να είχαμε τα πλάνα από τη συναυλία τους μαζί με τον Αλέξη. Θα δούμε, αν δούμε ότι μπορούμε να κάνουμε συναυλίες ίσως και να γίνει, θα είχε πλάκα.

Τρία πράγματα που κάνετε στην καραντίνα.

Αθλούμαι, πραγματικά, όχι μούφες (γέλια). Ασχολούμαι με το σπίτι και μιλάω πολύ στο τηλέφωνο. Και στο προηγούμενο lockdown είχε πέσει πολύ τηλέφωνο, σε γιαγιάδες, φίλους, φίλες…

Μια σειρά που είδατε;

Παλεύω ακόμα με το “Dark”, είμαι στην τελευταία σεζόν. Είναι πολύ χαοτικό αλλά είναι ωραίο. Επίσης ξεχωρίζω τη σουηδική σειρά “Caliphate”, που έχει να κάνει με τις επιθέσεις του ISIS.

Τι σας ενοχλεί

Με ενοχλεί που μάθαμε με αυτόν τον τρόπο ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Τι σας αρέσει

Μου αρέσει το χιούμορ που έχω δει στη γενιά μας να αλλάζει και να γίνεται λίγο πιο οξύ.

Τι σας εμπνέει

Ο άλλος. Βρίσκω έμπνευση στο τηλεφώνημα του άλλου που θα μου πει “έλα να κάνουμε κάτι ρε φιλαράκι”. Στο να μου στείλουν δυο κορίτσια ένα cover που έκαναν από ένα τραγούδι μου με ένα πιάνο. Στο να μου πεις κάποιος ότι “αύριο έχεις γύρισμα την τάδε ώρα”. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι πια έξω από μένα.

Αρίστος

Η βραβευμένη παράσταση «Αρίστος» του Γιώργου Παπαγεωργίου, με κεντρικό θέμα τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του φερόμενου ως «Δράκου του Σέιχ Σου», έρχεται στο Θέατρο Πορεία, για μια μοναδική live streaming προβολή την Κυριακή 29 Νοεμβρίου στις 21:00.

Το έργο που δε μένει μόνο στη μυθοπλασία αλλά ανήκει στο είδος του θεάτρου-ντοκιμαντέρ: Παρουσιάζει την έρευνα που έχει γίνει για την υπόθεση σε έντυπα της εποχής, εφημερίδες και δικαστικά έγγραφα, καθώς βέβαια και σε μνήμες φίλων, εργοδοτών, συνεργατών, γειτόνων, ερωτικών συντρόφων κ.ά. απ’ τη συναναστροφή τους μαζί του.

Ήταν προορισμένος για το χαμό ο Αρίστος. Η ψυχή του τον έτρωγε

Εννέα συνολικά χαρακτήρες που συνδέονται με τον “Αρίστο”, μέσα από τις χειμαρρώδεις, υποβλητικές εξομολογήσεις τους, μιλώντας διαφορετικές γλώσσες, ανάλογα με τα βιώματα, τον χαρακτήρα και τον ρόλο τους, συνθέτουν το προφίλ του και μεταφέρουν τους θεατές στις πιο σκοτεινές πλευρές της Θεσσαλονίκης.

Πρωταγωνιστούν η Φιλαρέτη Κομνηνού, ο Γιάννης Λεάκος και ο Ιωάννη Αθανασόπουλος, ενώ θα επιστρέψει ο Γιώργος Δούσος, ο πρώτος μουσικός που έγραψε τη μουσική του “Αρίστου”. Τη διασκευή υπογράφει η Θεοδώρα Καπράλου, τους φωτισμούς σχεδίασε ο Αλέκος Αναστασίου, ενώ τα σκηνικά-κοστούμια επιμελήθηκε η Κατερίνα Αριανούτσου.

Προπώληση διαδικτυακών εισιτηρίων ΕΔΩ

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.