ANSER: “ΑΝ ΔΕΙΣ ΤΟ ΡΑΠ ΣΑΝ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΑΣΤΟ, ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ”

Ακυρώθηκε η συνάντηση, δεν ακυρώθηκε όμως και η συνέντευξη, αυτό ήταν κάτι πέρα από τις δυνάμεις του Covid-19, που θυμήθηκε μετά από δύο χρόνια ότι υπάρχω και έσυρε το θλιβερό του φορτίο μέχρι τα πνευμόνια μου. Εμπόδιο στα σκοτεινά του σχέδια στάθηκε το Skype -ο Θεός να το ‘χει γερό και δυνατό- και έτσι μέσω οθόνης είχα τη χαρά τελικά να τα πω με έναν από τους σημαντικότερους ράπερ της ελληνικής σκηνής.

Και είχα και την ευκαιρία να καταλάβω από πρώτο χέρι πώς καρφώθηκε στο μυαλό του Buzz η ερώτηση “πες μου τι κρύβεται πίσω απ’ το σεμνό σου προφίλ”, καθώς είναι αδύνατον να μην αναρωτηθείς κι εσύ το ίδιο την πρώτη φορά που θα τον δεις απέναντί σου -και μακριά απ’ τη σκηνή.

Τρομερά ήρεμος, με μια γαλήνη που τη διακόπτει μόνο για να γελάσει, μετρημένος, αποπνέει μία σιγουριά για τις ικανότητες και το ταλέντο του, έτοιμος να απαντήσει σε κάθε ερώτηση είτε αυτή αφορά τη μουσική του είτε το πόσο μεγάλο άτομο είναι ο Μίλτος Τεντόγλου. Και για δυο ώρες, κάπως έτσι κύλησε η συζήτηση:

Στο “Ίσως να μη γεράσουμε” σε έχουν πιάσει λίγο τα υπαρξιακά που έχουν πιάσει την ηλικία μας; Νιώθεις λίγο ότι μεγαλώνεις;
Δεν είναι τόσο ότι μεγαλώνω, είναι ότι συνειδητοποιώ σιγά σιγά πόσο εύθραυστα είναι όλα γύρω μου. Όταν είσαι στα 20, δεν λέω, μπορεί να έχεις χάσει κάποιο φίλο σου, μπορεί να έχεις νιώσει την απώλεια στο οικογενειακό σου περιβάλλον, αλλά όσο μεγαλώνεις βλέπεις όλο και πιο συχνά ανθρώπους της ηλικίας σου να έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα, βλέπεις ζωές να χάνονται από τη μία στιγμή στην άλλη, βιώνεις πιο έντονα την απώλεια… Και έχεις κι αυτόν τον φόβο της φθοράς, γιατί τη νιώθεις.

Εγώ που είμαι τώρα σε αυτήν την ηλικία δεν έχω τις ίδιες δυνάμεις που είχα νεώτερος, τότε που νομίζαμε ότι θα είμαστε για πάντα έτσι. Οπότε αυτό σε κάνει σιγά σιγά να μπαίνεις και σε αυτήν τη νοοτροπία ότι ξέρεις “σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε”.

Βλέπω πάντως και άλλους ράπερς της ηλικίας μας να γράφουν για την ηλικία, πχ ο Τζαμάλ που έλεγε “κι αν τα μούτρα μου πλέον είναι λίγο γερασμένα…”.
Μα είναι λογικό, βλέπω φωτογραφίες από παλιά και η διαφορά φαίνεται, είναι μεγάλη πλέον.

Ξέρεις τι σκεφτόμουν πάντα; Θυμάμαι ότι όταν γινόμουν 23 έλεγα “δεν μπορώ να σπουδάσω κάτι άλλο τώρα, να αλλάξω σχολή, αυτό ήταν”, μετά όταν γινόμουν 30 σκεφτόμουν “δεν μπορώ να φύγω στο εξωτερικό, είμαι μεγάλος τώρα…”.

Και τελικά όσο μεγαλώνεις καταλαβαίνεις ότι ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις τα πάντα και να τα φτιάξεις όλα από την αρχή. Όλα είναι στο μυαλό μας.

Έλεγα κάποτε όταν ήμουν 30: “τι; Θα κάνω συναυλίες 40 χρονών;”. Και τώρα είμαι 38 και πώς να στο πω, νιώθω ότι τώρα ξεκινάω, νιώθω ότι τώρα είναι η καλύτερη μου φάση, ότι έχω πόσα χρόνια μπροστά μου.

Αυτή η σκέψη “ίσως να μη γεράσουμε” προέκυψε έτσι ένα απόγευμα που ήσουνα μέσα σπίτι λόγω καραντίνας;
Όχι, ήμουν μεσημέρι σε ένα τραπέζι και πίναμε και λέω “άμα έχουμε φτάσει τώρα σ’ αυτό το σημείο να πίνουμε μεσημεριάτικα, θα πάθουμε τίποτα”… Και μου λέει ένας “έλα ρε, πίνε, δεν ξέρεις τι γίνεται αύριο”.

Και τότε μου βγήκε. Δεν θέλω να βγει προς τα έξω ότι έχουμε αυτόν τον YOLO τρόπο σκέψης, απλά όσο μεγαλώνεις όντως ο χρόνος μας γίνεται και πιο πολύτιμος.

Το λες και αυτό κάπου.
“Ό, τι πιο πολύτιμο έχω είναι ο χρόνος μου, το έμαθα αργά”. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να μη χάνω χρόνο με το να στεναχωριέμαι για πράγματα που έγιναν και δεν μπορώ να τα αλλάξω. Πιο πολύ στεναχωριέμαι πια για τον χρόνο που έχασα και το τι θα μπορούσα να έχω κάνει τα προηγούμενα χρόνια για να είμαι σήμερα σε καλύτερο σημείο.

Αυτό πάντως είναι ένα κομμάτι που κόπηκε απ’ το “Άδυτο”, είναι τόσο παλιό, είναι του ‘19.

Μου φαίνεται περίεργο που απέρριψες τέτοιο τραγούδι.
Είχα γράψει το κουπλέ και το ρεφρέν, ήθελα να το βάλω στον δίσκο αλλά τη μέρα που ακούγαμε όλο το άλμπουμ ολοκληρωμένο, δεν ξέρω για ποιο λόγο, μάς φάνηκε ότι δεν κολλούσε με το υπόλοιπο άλμπουμ.

Το αφήσαμε στην άκρη, πέρασαν δύο χρόνια, αλλά τι γινόταν τόσο καιρό; Κατάλαβα ότι το άκουγα αυτό το κομμάτι. Το είχα σπίτι και το έβαζα και ξέρεις, εγώ έτσι καταλαβαίνω αν κάτι μ’ αρέσει. Υπάρχουν τραγούδια τα οποία τα προηχογραφώ και μετά από λίγο σταματάω να τα ακούω, οπότε καταλαβαίνω ότι δεν είναι καλά.

Το συγκεκριμένο το άκουγα για χρόνια, το έβαζα ξανά και ξανά και λέω κάποια στιγμή “πρέπει να το κάνω”. Μίλησα με τον Buzz και του ζήτησα να συμμετέχει γιατί μου φάνηκε ότι θα κολλούσε πολύ πάνω σε αυτό το ύφος.

Εν τω μεταξύ και πολύ ωραίο βίντεο κλιπ με τα δύο ΛΟΑΤΚΙ κορίτσια. Πριν 15 χρόνια πιστεύεις ότι θα μπορούσε να έχει γυριστεί αυτό το βίντεο από κάποιους που παίζουν χιπ χοπ;
Δεν το βάλαμε ξεκάθαρα ότι είναι δύο ΛΟΑΤΚΙ κορίτσια, το βάλαμε σαν δύο καλές φίλες οι οποίες δεν αποκλείεται να έχουν και κάτι ερωτικό μεταξύ τους. Ο καθένας το βλέπει όπως θέλει. Στην ουσία δείχνει την ιστορία τους, δείχνει δύο κοπέλες οι οποίες είναι πολύ κοντά μέχρι που η μία κάτι παθαίνει -δεν μας δείχνει τι. Οπότε το νόημα είναι “ζήσε το σήμερα”.

Το έχουμε αφήσει και επίτηδες ημιτελές, υπάρχουν κάποια κενά σημεία γιατί μπορεί να υπάρξει και συνέχεια σε άλλο βίντεο, θα δούμε.

Μπορεί δηλαδή να μην ήταν και ΛΟΑΤΚΙ άτομα, OK, αλλά κι έτσι ήταν ένα βήμα αυτό το βίντεο.
Σίγουρα, δεν θα μπορούσε βγει αυτό πριν κάποια χρόνια. Πρέπει πάντως σιγά σιγά να αποενοχοποιείται όλο αυτό, ο σεξουαλικός προσανατολισμός του κάθε ατόμου δεν πρέπει να είναι καν προς συζήτηση, δεν πρέπει καν να υφίσταται διαχωρισμός.

Πρέπει να φτάσουμε σε ένα σημείο ως κοινωνία, όπου αυτό να θεωρείται αυτονόητο.

“Σεβομαι περισσοτερο αυτον που δεν αλλαζει αναλογα με την εποχη”

Εσύ δεν έχεις γράψει ποτέ κάποιο στίχο που να έχεις μετανιώσει, έτσι; Γιατί κάποιοι άλλοι που το έκαναν, σήμερα βρίσκονται “απολογούμενοι” και αναγκάζονται να πουν ότι το εννοούσαν αλλιώς, ότι έχουν ωριμάσει πια…
Δεν συμφωνώ με αυτό. Κοίτα, απ’ τη μία δεν θα πω τώρα ότι το να γράψει κάποιος σε ένα κομμάτι έναν χαρακτηρισμό, το θεωρώ τόσο κατακριτέο γιατί όταν λες μια τέτοια λέξη δεν εννοείς τον σεξουαλικό προσανατολισμό, εννοείς τη συμπεριφορά. Έχει μείνει έτσι σαν έκφραση, δυστυχώς. Μη φτάσουμε όμως στο σημείο να απολογούμαστε για αυτό, δεν εννοώ κάτι τέτοιο.

Υπάρχουν όμως πολλά κομμάτια χιπ χοπ τα οποία είναι πολύ σεξιστικά κι εκεί εγώ δεν δέχομαι τη δικαιολογία της ηλικίας γιατί όλοι ήμασταν κάποτε νέοι και όλοι γράφαμε πχ στα 20 μας. Καλώς ή κακώς, δεν δέχομαι από κάποιον ο οποίος έγραφε άλλα πράγματα στα 25 του, τώρα στα 35 του να μου λέει τα ακριβώς αντίθετα.

Θα μπορούσε όμως να έχει βελτιωθεί ως άνθρωπος.

Δέχομαι ότι αλλάζει αλλά θα σεβαστώ περισσότερο αυτόν που δεν άλλαξε ποτέ και δε μεταλλάσσεται σύμφωνα με τις εποχές και τα προστάγματά τους.

Το βρίσκεις πιο ειλικρινές δηλαδή;
Θα σεβαστώ περισσότερο τον άνθρωπο που ήταν πάντα έτσι.

Όταν βγαίνει ένας άνθρωπος ο οποίος στα 25 του δεν μιλούσε για πολιτική αλλά μιλούσε για ναρκωτικά, λεφτά κλπ και τώρα στα 35 του ξαφνικά το γυρίζει και αρχίζει και μιλάει για το σύστημα, για την κυβέρνηση… Ωραίο, δεκτό αλλά δεν θα τον σεβαστώ τόσο όσο έναν άνθρωπο που απ’ τα 20 του μέχρι τώρα γράφει και υποστηρίζει τα ίδια πράγματα.

Έχουμε φτάσει να χειροκροτάμε πιο πολύ αυτόν που αλλάζει παρά αυτόν που έμεινε σταθερός και έλεγε τα ίδια πράγματα πριν γίνουν μόδα σήμερα.

Και δεν στο λέω μόνο για το ραπ αυτό, στο λέω και για άλλα είδη μουσικής.

Δεν τον πιστεύεις κιόλας; Σου φαίνεται ότι απλά πάει λίγο με το ρεύμα;
Κάπως έτσι… Παρ’ όλα αυτά μπράβο του, γιατί θα μπορούσε και να μην το κάνει ακόμα και τώρα. Άλλοι δεν το κάνουν ακόμα.

“Θα μείνει για πάντα”

Θες να μου πεις λίγο το “Θα μείνει για πάντα” πώς γράφτηκε;
Ήταν τη στιγμή που ψάχναμε πώς θα κινηθεί ο επόμενος δίσκος, όταν άκουσα αυτήν τη μουσική του Θωμά.

Το τραγούδι γράφτηκε πολύ γρήγορα γιατί με πέτυχε σε ένα σημείο που ήθελα να πω πολλά πράγματα μαζεμένα γιατί είχε συμβεί και κάτι πολύ προσωπικό.

Εκεί ήταν και το σημείο που άρχισα να αλλάζω το φλόου, δηλαδή άρχισα να περνάω σε μία πιο νιου σκουλ φάση και να προσπαθώ να βάζω αυτό το περίεργο ραπ, που τρώει λίγο τους τόνους, που πέφτει πάνω στην άρση, που είναι λίγο πιο τεχνικό και γρήγορο, σε διπλό χρόνο.

Πραγματικά, όταν το έγραψα αυτό το κομμάτι ενθουσιάστηκα κι εγώ πάρα πολύ.

Στο σημείο που λες “απ’ την πρώτη στιγμή, από τα πρώτα μας κομμάτια στην κατάληψη”, εννοείς την κατάληψη του “Κάτσε καλά, Γεράσιμε;”.
Ναι, αυτή του Γαβρίλου, που ήμασταν εμείς πρώτη λυκείου. Σκέψου ότι τότε το σχολείο μου είχε κάνει τη δεύτερη μεγαλύτερη κατάληψη στην Ελλάδα, με πάνω από 40 εργάσιμες. Απίστευτο.

Θυμάσαι τι έγραφες;
Τότε γράφαμε battle κομμάτια, τι να πω, στην Σπάρτη του ‘98, εμείς νιώσαμε την ανάγκη να κάνουμε battle στους άλλους ράπερς (σ.σ. γέλια).

Φορούσαμε και κάτι φαρδιά παντελόνια, ήταν πολύ περίεργο για τότε. Καμιά φορά απορώ πώς μεγάλωσα σε αυτήν την πόλη και ξέφυγα από το να ακούω λαϊκά… Είχε βαθμό δυσκολίας το να γίνεις ράπερ μεγαλώνοντας εκεί, πράγμα που σημαίνει ότι αυτό το διάλεξες εσύ, ότι σου αρέσει πραγματικά. Το βρήκαμε μόνοι μας, δεν μας ένοιαζε αν το ακούει ο γείτονας ή τα κορίτσια στο σχολείο.

Το ίδιο και όταν ξεκίνησα να κάνω γκραφίτι.

Άσχετο αλλά μου ‘χες πει ότι χάρηκες που ο Τεντόγλου έγραψε στίχους σου κάτω από μία φωτογραφία. Τι ζεν τύπος είναι αυτός ρε συ; Τι θεός;
Είναι ακριβώς αυτό που δείχνει: ένας πολύ ωραίος τύπος ο οποίος δεν σκέφτεται τι θα πει όταν ανοίξει μία κάμερα.

Μοιάζετε κάπως, έχετε και οι δύο αυτήν την ηρεμία. Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο που σε ακούει ή που εσύ χάρηκες που σε ακούει.
Νομίζω ότι και εγώ αν ήμουν στη θέση του και να έπαιρνα ολυμπιακό μετάλλιο, κάπως έτσι θα ήμουν μετά στις δηλώσεις.

“Ε, εντάξει τώρα, ήρθα εδώ, καλύτερος ο Κουβανός από μένα, έτυχε κέρδισα, δεν έγινε και τίποτα (σ.σ. γέλια).

Είχα δει που είχε γράψει τους στίχους το “Εκείνο το τίποτα” από όταν το είχε ανεβάσει το post, κάποιος μου το είχε στείλει.

Σέβομαι πάρα πολύ αυτά τα παιδιά γιατί ξέρω ότι κάνουν το ίδιο πράγμα που έκανα και εγώ, δηλαδή αυτό που αγαπάνε και προσπαθούν κάθε μέρα χωρίς να τους βοηθάει κανένας και χωρίς να ξέρουν αν θα πάρουν ποτέ κάτι πίσω από αυτό.

Ο Τέντογλου πήρε χρυσό, αλλά όλα τα υπόλοιπα παιδιά που κάνουν αθλητισμό χωρίς απολαβές και χωρίς καμία στήριξη, τα θεωρώ και αυτά το ίδιο πρότυπα για την κοινωνία.

Απο τον ταΰγετο στην ισλανδια

Ποια είναι η ιστορία πίσω από το “Άνθρωπος ίδιος”;
Συνήθως πριν γράψω ένα κομμάτι πρώτα εμπνέομαι από τη μουσική. Έτσι κι εδώ πρώτα άκουσα αυτήν την παραγωγή του Eversor και μετά έγραψα τους στίχους, οι οποίοι είναι επηρεασμένοι απ’ την λίγο περίεργη κατάσταση της ζωής μου που βρισκόμουν τότε. Είχα αναθεωρήσει πολλά πράγματα, είχα και κάποια θέματα υγείας στην οικογένεια, που αν ακούσεις το κομμάτι προσεκτικά…

…το λες μέσα σε ένα σημείο ότι περιμένεις ένα καλό νέο από το γιατρό.
Κάπως έτσι, ναι. Στην ουσία περιγράφει βιώματα του τελευταίου εξαμήνου, για παράδειγμα από τις συναυλίες που ήρθαμε στην πολύ δύσκολη θέση να πούμε στον κόσμο να κάτσει λόγω κορονοϊού μέχρι και κάποια πιο προσωπικά βιώματα.

Είδα κάποια σχόλια στο YouTube -και δεν ξέρω αν στο λένε αυτό συχνά ή εγώ το πέτυχα- που σε χαρακτήριζαν ο “Έλληνας βίκινγκ”.
Ναι ρε συ, από παλιά μου το λέγανε γιατί έχω τέτοια χαρακτηριστικά -το μούσι και τα χρώματα τα ανοιχτά.

Και αναρωτήθηκα μήπως πήγες και έκανες το videoclip στην Ισλανδία κάπως σαν ένα κλείσιμο ματιού σε εκείνους;
Όχι, ήθελα να κάνω ένα βίντεο εκεί εδώ και τρία χρόνια, από όταν γυρίσαμε το πρώτο βίντεο με τον Αποστόλη Ζυγούρη, το “Πια δεν με νοιάζει”.

Ο Αποστόλης λίγες ημέρες μετά πήγε στην Ισλανδία με κάποιους φίλους του φωτογράφους και όταν γύρισε και είδα το υλικό που είχε τραβήξει, τρελάθηκα.

Έχω γράψει, λοιπόν, το κομμάτι και θέλω να το γυρίσω βίντεο αλλά όλες οι ιδέες που είχαμε ήταν πολύ απλές, είχα τελματώσει λίγο, σαν να μην ήθελα να το κάνω. Και είμαι μία μέρα σπίτι και βλέπω ότι ανεβάζει μία φίλη μου το “Ίσως να μη γεράσουμε” σε story με τοποθεσία “Ρέικιαβικ”. Και λέω “να το, ήρθε η ώρα”.

Και μετά από δέκα ημέρες ήμασταν εκεί.

Ξέρεις, έμοιαζε με τα προηγούμενα βίντεο αλλά αυτό μου φάνηκε σαν ένα level up γιατί από κει που ανέβαινες πάνω στον Ταΰγετο, στα βουνά στα βράχια, πήγες πάλι σε βράχια αλλά σε ένα εξωτικό μέρος.
Μα αυτό μου άρεσε, δεν πήγα να το γυρίσω στη Νέα Υόρκη.

Θεωρώ ότι ο καλύτερος σκηνογράφος είναι η ίδια η φύση, δεν μου αρέσουν πολύ τα βίντεο τα οποία έχουν μέσα “ανθρώπινες κατασκευές”, είτε είναι πόλεις είτε είναι σκηνικά.

Και η Ισλανδία έχει τα πιο ωραία φυσικά τοπία στον κόσμο.

το βράδυ που του έκλεισαν το μικροφωνο

Ήθελα να σε ρωτήσω για τον στίχο ότι είπες σε κόσμο να κάτσει. Ήταν τόσο άβολο;
Η συναυλία που κάναμε τον Ιούνιο στο Κατράκειο ήταν η πρώτη χιπ χοπ συναυλία μετά τον covid. Είχε μαζευτεί πέντε χιλιάδες κόσμος και εμείς προφανώς δεν καθόμασταν από πάνω τους να τους λέμε τι να κάνουν, απλά επειδή ήταν και τεράστια ευθύνη, αναγκάστηκα κάποια στιγμή να τους πω “παιδιά, καθίστε”. Και ναι, ήταν πολύ άβολο.

Θυμάσαι σε ποιο τραγούδι έγινε;

(σ.σ. γελάει) Ε, σε όλα έγινε, τι να σου πω τώρα. Στο “Χαμαρέτου, στις “Ίδιες προσευχές”… Το ίδιο έγινε μετά και στη Θεσσαλονίκη.

Πάντως μετά το Κατράκειο είχαμε εισαγγελική παρέμβαση γιατί μας έβγαλε μία εφημερίδα ότι και καλά “έγινε συνωστισμός σε συναυλία στη Νίκαια”.

Ουσιαστικά μέσα στη δικογραφία ήταν μόνο αυτό το άρθρο, το οποίο έδειξε αποσπασματικά μόνο κάποια πράγματα, όπως τα καπνογόνα που ανάψανε στο “Άμα ρωτήσουν πού χάθηκα”.

Οι άνθρωποι της διοργάνωσης έδειξαν στο τμήμα ότι τηρήσαμε όλα τα απαραίτητα και τελείωσε εκεί το θέμα.

Πάντως και σε μία άλλη συναυλία σου είχαν κόψει τη μουσική.
Στο Academy ήταν αυτό, φοβερά πράγματα. Αυτή η συναυλία ήταν πολύ περίεργη γιατί ήταν και η πρώτη που απαγορευόταν το κάπνισμα και τα καπνογόνα σε κλειστό χώρο -εντάξει, λογικό- και γι’ αυτό μας έκλεισαν και τα μικρόφωνα.

Γενικά είχαμε πολλά προβλήματα με τους ιθύνοντες του καταστήματος, υπήρχε πολύ κακή χημεία. Μας έκλεισαν τα μικρόφωνα το οποίο το θεωρώ απαράδεκτο, αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Δεν μπορεί επειδή κάποιος ανάβει ένα δύο καπνογόνα να τα κλείνουν. Θα μπορούσε το μαγαζί να έχει κάποιον υπεύθυνο εκεί να το κανονίσει. Δεν μου έχει ξανασυμβεί ποτέ αυτό.

Μη μου τα θυμίζεις γιατί τσαντίζομαι.

Το μόνο που κατάφεραν πάντως ήταν να γίνει ακόμα χειρότερο, δηλαδή ο κόσμος τρελάθηκε κάποια στιγμή… Αλλά αυτό μας βγήκε σε καλό γιατί η συναυλία μετά απέκτησε τον τριπλάσιο παλμό από πριν.

Στο “Χαμαρέτου” έχεις ένα σημείο που λες ότι τα “νέα παιδιά δεν ακούνε τι γράφεις”. Αυτή είναι μία σκέψη που έχεις εσύ ότι οι νέοι μπορεί να μη σε ακούνε πια ή είναι κάτι που στο έχουν πει;
Όχι, το βλέπω. Με ακούνε και παιδιά 17-18 χρόνων αλλά οι περισσότεροι είναι μεγαλύτεροι, πράγμα που είναι και λογικό: δεν είμαι πλέον κοντά σ’ αυτές τις ηλικίες. Δεν το λέω δηλαδή για κακό, το καταλαβαίνω. Και για αυτό λέει και ο στίχος μετά ότι “θα καταλάβουν μεθαύριο που θα μεγαλώσουν”.

Θεωρώ ότι ο οποιοσδήποτε καλλιτέχνης προσελκύει και τον κόσμο που θέλει να προσελκύσει. Προσελκύει αυτό που είναι ο ίδιος. Οπότε θεωρώ ότι και λόγω της ηλικίας μου και λόγω αυτών που γράφω προσελκύω και μεγαλύτερο κόσμο.

“δεν μου άρεσε ποτέ η κουλτούρα του ‘πάμε δέκα άτομα να δείρουμε όποιον βρούμε'”

Ο “Οπαδός” ξανάγινε “επίκαιρος” λόγω της δολοφονίας του Άλκη.
Δυστυχώς. Αν και κάποια αθλητικά ραδιόφωνα το παίζουν συχνά αυτό το κομμάτι τα τελευταία χρόνια.

Και στη “Σκουριά” μιλάς για τα οπαδικά.
Τα έχω ζήσει πάρα πολύ, όχι τόσο από τη μεριά του χούλιγκαν, δεν ήμουν ποτέ. Πραγματικά όμως έχω πάει στα χειρότερα και πιο επικίνδυνα ντέρμπι που έχουν γίνει στην Ελλάδα τότε με τις μετακινήσεις οπαδών, έχω πάει σε όλα τα γήπεδα, έχω βρεθεί μάρτυρας σε περιστατικά απ’ τα οποία απορώ ακόμα πώς βγήκα ζωντανός.

Κοίταξε. Ο “Οπαδός” γράφτηκε για τα γήπεδα αλλά μιλάει γενικά για τον οπαδισμό, έχει μέσα κάποιες παρομοιώσεις, που δεν έχουν γραφτεί τυχαία. Όταν αναφέρεται στον αρχηγό της εξέδρας, δεν εννοεί μόνο των οργανωμένων, εννοεί ανθρώπους που θέλουν να πάρουν αρχηγικούς ρόλους στην πολιτική, στη μουσική, στην κοινωνία γενικότερα, και πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούν οπαδούς.

Αυτό το λέω και σε ένα άλλο κομμάτι: “και αφού σε κάνανε οπαδό δικό τους μετά σε πρόδωσαν”.

Βλέπεις ανθρώπους να εκμεταλλεύονται την εποχή και να λένε αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος, να αναπαράγουν ψέματα, με μοναδικό σκοπό είτε να κερδίσουν μία θέση στο πολιτικό παιχνίδι είτε να έχουν κάποιες οικονομικές απολαβές.

Επίσης όταν ζούμε σε μία εποχή που ο πόλεμος γύρω μας είναι οικονομικός πρέπει και η αντίδραση του κόσμου να είναι παρόμοια.

Να σκέφτεται σε ποιον θα δώσει τα λεφτά του ας πούμε.
Το να ρίξεις μία μολότοφ σε μία τράπεζα δεν έχει νόημα. Θα την κάψεις, θα ξαναφτιαχτεί. Όταν όμως τη σαμποτάρεις, μόλις δει κάποιο στέλεχος την απότομη πτώση στα οικονομικά της εταιρείας , εκεί θα καταλάβει τη πρόβλημα.

Ο πόλεμος είναι οικονομικός. Πρέπει και η επανάσταση να είναι οικονομική.

Πριν που μου είπες για φασαρίες σε γήπεδα, θες να μου πεις δύο τρία σκηνικά που έχεις δει από κοντά; Κάποιο που να τρόμαξες και εσύ ο ίδιος.
Άπειρα. Έχω δει να χτυπάνε ανθρώπους μπροστά μου τόσο πολύ που την επόμενη μέρα έμπαινα στο ίντερνετ για να βρω να διαβάσω αν έζησαν ή αν πέθαναν. Τα έχω δει αυτά και έξω από γήπεδα και σε συνδέσμους.

Ήμουν πολύ ενεργός παλιά, αλλά ξέρεις τι; Μ’ άρεσε το γήπεδο, μ’ άρεσε η ατμόσφαιρα, μ’ άρεσαν οι πορείες, δεν έχω όμως σπάσει ούτε κάθισμα στη ζωή μου. Πάντα σκεφτόμουν ότι στην απέναντι κερκίδα ήταν κάποιοι φίλοι απ’ την παρέα μου οπότε έλεγα “τι να κάνουμε δηλαδή τώρα, να πετάμε πέτρες ο ένας στον άλλον επειδή είμαστε άλλη ομάδα;”.

Και ποτέ δεν μου άρεσε και αυτή η κουλτούρα, του “πάμε δέκα άτομα να δείρουμε όποιον βρούμε”.

Και πότε έγινε το κλικ; Πότε είπες “τέλος”;
Συνέβησαν δύο πράγματα. Πρώτον άρχισα να μεγαλώνω, να βλέπω τα πράγματα τελείως διαφορετικά και δεύτερον σταμάτησαν οι μετακινήσεις των οπαδών. Από εκεί και μετά δεν έβρισκα λόγο να πηγαίνω σε ένα ντέρμπι όπου θα είμαι εγώ και 20.000 άνθρωποι να βρίζουμε έντεκα.

Και αργότερα που κατέβηκα και στη Σπάρτη και άρχισα και πήγαινα στα τοπικά κι έβλεπα ανθρώπους, μεγάλους σε ηλικία , οικογενειάρχες , να συμπεριφέρονται και να μιλάνε χυδαία, εκεί το σιχάθηκα. Κι ας μην ήταν η πλειοψηφία αυτοί. Πάντα οι λίγοι είναι αυτοί που χαλάνε το κλίμα.

Στη “Σκουριά” το sample είναι από ένα τραγούδι της Κωνσταντίνας που ακούγεται στο “Πες τα, χρυσόστομε” του Στάθη Ψάλτη.
Ο Eversor το βρήκε και μου άρεσε πολύ το ρεφρέν.

Είχε ξεκινήσει ο Θωμάς τότε και έπαιρνε δείγματα από ελληνικές ταινίες (φράσεις κλπ), είχε φτιάξει τρεις τέσσερις παρόμοιες μουσικές τότε, αλλά οι υπόλοιπες δεν βγήκαν ποτέ.

Και νομίζω δεν πρέπει να υπάρχει και σε κανονική ηχογράφηση αυτό το κομμάτι.

περπατώντας αφηρημενος στη σπαρτη

Ένα περίεργο μέρος που έχεις γράψει στίχους; Για παράδειγμα να σταμάτησες το αυτοκίνητο για να γράψεις.
Ποτέ δεν έγινε αυτό, όλα μου τα τραγούδια τα γράφω σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο, σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Δεν γράφω ποτέ στίχους έξω ή στο κινητό μου παρότι μπορεί να σκέφτομαι συνέχεια. Τα θυμάμαι μετά και τα συνδέω στο γραπτό. Βέβαια έτσι, έχω ξεχάσει και πολύ ωραίους στίχους.

Είμαι στη δουλειά, πάνω στα βουνά, και όλη μέρα αυτό κάνω. Σκέφτομαι -γι’ αυτό είμαι και συνέχεια αφηρημένος. Μετά τα ξεχνάω αλλά μόλις γράφω κάτι, μου έρχονται από το πουθενά.

Όταν λες ότι είσαι αφηρημένος εκεί στη δουλειά εννοείς ότι είσαι ανάμεσα στις ελιές και και σε βλέπουνε και λένε “ω καλά, πού ταξιδεύει πάλι αυτός;”.
Κάθομαι και τα λέω μόνος μου, παραμιλάω. Τρελός… Πολλές φορές στη Σπάρτη κόβω βόλτες και όταν γυρίζω σπίτι μου και ξέρω ότι δεν με βλέπει κανείς, αρχίζω και τραγουδάω μόνος μου. Και αν είναι κανένας μέσα σε αυτοκίνητο και δεν τον έχω δει (σ.σ. γελάει) και περνάω από δίπλα και με κοιτάει, σκέφτομαι “ωχ θα λέει, ‘πάει τρελάθηκε αυτός’”.

Είσαι μόνιμα στη Σπάρτη πάνω από δέκα χρόνια. Έχεις νιώσει η παρουσία σου να επηρεάζει τους μικρότερους ώστε να ασχοληθούν πιο ενεργά με το ραπ; Σκεφτόμουν ότι αν στη Θήβα των 90s που μεγάλωσα ζούσε μόνιμα πχ ο Αγγελάκας, ότι θα υπήρχαν ανήσυχα παιδιά που θα είχαν επηρεαστεί από έναν άνθρωπο, που “κανονικά” δεν θα “έπρεπε” να υπάρχει εκεί. Παιδιά από το λύκειο που θα έλεγαν “αυτός ο τύπος εδώ που βρίσκεται είναι καταφύγιο για μας, πάμε να τον γνωρίσουμε, να μας μάθει…”.
Κοίταξε, το μόνο σίγουρο είναι ότι στη Σπάρτη δεν θα έπρεπε να υπάρχει ραπ (σ.σ. γελάει). Δεν ξέρω πώς έχει γίνει αυτό, το συζητούσα με έναν φίλο μου και του έλεγα “υπάρχουν μεγάλες πόλεις που δεν έχουν έναν ράπερ, και έχει η Σπάρτη με 15.000 κόσμο”. Δεν κολλάει.

Ωστόσο, δεν νομίζω ότι αυτό συμβαίνει ή τουλάχιστον δεν το έχω δει. Yπάρχουν όμως παιδιά που ακούνε και έρχονται στις συναυλίες μου. Μακάρι να υπήρχαν και πολλά παιδιά που να ραπάρανε.

Θυμάμαι πάντως κάποια στιγμή, κάτι φοιτητές που έμεναν στη Σπάρτη, που τους έβαζα και στο σπίτι μου και ηχογραφούσαν σε ένα στουντιάκι που έχω. Δηλαδή είχα φτάσει στο σημείο να τους κάνω τον ηχολήπτη (γέλια).

Εξελίχθηκε κάποιος απ’ αυτούς;
Όχι, ιδιαίτερα. Ξέρεις τι γίνεται με τη μουσική; Το πιο σημαντικό πράγμα εδώ είναι με ποιον προορισμό ξεκινάς να κάνεις κάτι.

Για παράδειγμα, όταν εγώ ξεκίνησα να κάνω μουσική δεν το έκανα για να με μάθουν ή για να βγάλω λεφτά -κλασικό αυτό που σου λέω αλλά πού θέλω να καταλήξω. Αυτή η στάση με βοήθησε στο να μην τα παρατήσω ποτέ, ακόμα και τις εποχές που δεν με άκουγε κανένας, που οι συναυλίες μου πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο, γιατί ήταν κάτι που το αγαπούσα.

Και δεν το βλέπω από πολλά νέα παιδιά αυτό. Μου λέει ο άλλος “έδωσα 500 ευρώ στο στούντιο, πλήρωσα κι ένα βιντεοκλίπ, και τελικά τον δίσκο δεν το άκουσε κανείς. Άρα δεν με συμφέρει”.

Τι εννοείς “δεν σε συμφέρει;”. Εγώ μέχρι πριν δυο χρόνια έμπαινα μέσα απ’ τη μουσική. Ακόμα και τώρα που θεωρητικά πάω καλά, πιστεύω ότι αν υπήρχε ένας μαγικός τρόπος να τα βάλω κάτω και να υπολογίσω τι έσοδα και τι έξοδα είχα από τη μέρα που ξεκίνησα μέχρι σήμερα, δεν πρέπει να είμαι και πολύ συν (γελάει).

Είναι πολύ βασικό να μην το δεις ποτέ ως κάτι απ’ το οποίο θα κερδίσεις.

Να μην το δεις ποτέ ότι θα κερδίσεις οικονομικά;
Μπορεί να κερδίσεις, εγώ πλέον βγάζω κάποια χρήματα από τη μουσική, αλλά ξέρεις ποιο είναι το πιο βασικό; Ότι αν αύριο σταματήσω να βγάζω, δεν θα την παρατήσω. Αν η συναυλία μου από εκεί που έχει 3.000 άτομα, έχει 200 άτομα, πάλι θα κάνω συναυλίες. Αν μπω μέσα και πληρώσω από την τσέπη μου, πάλι εκεί θα είμαι.

Αν εσύ αυτό πας και το δεις ως δουλειά, ως μετρημένα κουκιά, άστο, γαμησέ το, μην το κάνεις καθόλου. Δεν θα πετύχεις κιόλας. Ή μπορεί να πετύχεις προσωρινά.

“Το χιπ χοπ κινείται με μεγάλη ταχύτητα και ταυτόχρονα μένει στάσιμο”

Ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση; Μου φαίνεται ότι το χιπ χοπ κινείται σε απίστευτες ταχύτητες, ότι μπορεί κάποιος να θεωρηθεί ξεπερασμένος μέσα σε ένα χρόνο για πλάκα, ενώ παλιότερα σε άλλες μουσικές δεν γινόταν αυτό. Για παράδειγμα αν έβγαζαν οι Τρύπες έναν δίσκο το ‘93, δεν θα γυρνούσε κανείς το ‘97 να σου πει “πού τους θυμήθηκες τώρα αυτούς;”. Αντίθετα στο χιπ χοπ μου φαίνεται ότι μπορεί να έβγαλες έναν δίσκο το ‘17 και να πει κάποιος σήμερα “υπάρχει ακόμα αυτός; Πού τον θυμήθηκες;”.
Το χιπ χοπ κινείται με μεγάλη ταχύτητα και ταυτόχρονα μένει στάσιμο. Βγαίνουν συνέχεια δουλειές και στο τέλος περιμένεις πάλι από πέντε-έξι ανθρώπους να βγάλουν δίσκο για να ξανακούσεις κάτι. Γιατί αυτό γίνεται, όλοι βγάζουν δουλειές και μπορεί να ακούσεις ωραία beats, δυο-τρεις μπάρες ωραίες, αλλά δεν μένει η ουσία.

Δεν βγαίνουν πλέον οι δίσκοι-σταθμοί που ανά δεκαετία έβγαιναν στο ελληνικό ραπ και έμεναν.

Θα πρέπει να ξαναβγάλουν δίσκους οι ίδιοι πέντε άνθρωποι. Και νομίζω δεν θα ξαναβγούν τέτοιοι ράπερς.

Αυτό είναι λίγο βαρύ. Φοβάμαι μη σε πουν “μπούμερ”…

Δεν θα ξαναβγούν γιατί θεωρώ ότι όλοι οι νέοι βγαίνουν με τη νοοτροπία του τώρα, βγαίνουν με το “τι παίζει σήμερα, τι κάνουν αυτοί”…

Παρακολουθώ τη σκηνή πολύ στενά. Θα κάτσω και θα δω από τον τύπο που έχει 50 views μέχρι αυτόν που έχει 10 εκατομμύρια, θα τους δω όλους.

Και βλέπεις ότι όλοι βγαίνουν με τα ίδια ρούχα, με τα ίδια ραπ, με τις ίδιες ατάκες, με τα ίδια εφέ… Όλοι προσπαθούν να μπουν σε μια ροή του τώρα.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει χώρος γι’ αυτούς που προσπαθούν να χτίσουν κάτι σιγά σιγά γιατί ο κόσμος δεν θα έχει την υπομονή να τους περιμένει. Γιατί το να κάνεις σοβαρές δουλειές που θα μείνουν, θέλει χρόνο.

Για παράδειγμα το 2010 υπήρχαν μόνο πέντε έξι συγκροτήματα, δεν υπήρχε το YouTube και ο κόσμος είχε την υπομονή, περίμενε να βγάλει δίσκο ο τάδε. Τώρα δεν υπάρχει υπομονή γιατί βγαίνουν συνέχεια, “δεν μπορούμε να σε περιμένουμε”.

Είναι αυτό που είπες εσύ πριν πόσο γρήγορα ξεπερασμένος θεωρείται ο άλλος.

Πολύ γρήγορα και θέλω να σου πω ότι μπορεί να θεωρείται ξεπερασμένος χωρίς αυτό που βγαίνει τώρα είναι τόσο πολύ διαφορετικό ή να είναι καλύτερο.
Και πρέπει και τα νέα παιδιά, αυτά που γράφουν πιο σοβαρά και προσπαθούν να βρουν θεματολογίες κλπ, να μεγαλώσουν. Δεν μπορείς να γράψεις τόσο καλά κομμάτια στα 23 σου πχ. Και αυτό ήταν και το μεγάλο fail της εποχής της πρώτης ότι πολλοί καλοί ράπερς τα παράτησαν νέοι.

Θεωρώ ότι οι καλύτερες ηλικίες για ένα στιχουργό είναι μετά τα 32-33, όταν πια έχει ζήσει πολλά -την απώλεια, τα λεφτά ή την φτώχεια, την αποτυχία- κι έχει να γράψει πολλά και με άλλη οπτική.

Τότε είναι που παίρνεις τις εμπειρίες που έχεις αποκομίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή και τις μεταφέρεις με την ωριμότητα της ηλικίας σου.

15 χρονια anser στην τεχνοπολη

Σου χάλασε η πανδημία το live για το έναν χρόνο “Άδυτο”.
Έπεσε ακριβώς πάνω στην έναρξη της πρώτης καραντίνας. Παρασκευή έγινε η καραντίνα, Σάββατο ήταν η συναυλία. Παρόλα αυτά θα γίνει φέτος τον Ιούνιο, την Πέμπτη 30 του μήνα , μία επετειακή συναυλία για τα 15 χρόνια μου, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι.

Χωρίς να έχει βγει ακόμα το νέο άλμπουμ;
Όχι, δεν πρόκειται να έχει βγει μέχρι τότε. Σκεφτόμουν να το έβγαζα το 2021, αλλά αναθεωρούσα συνεχώς. Ήταν και ο κορονοϊός και δεν ξέρω, δεν είχα όρεξη, ενώ έχω κομμάτια, έχω ιδέες, συνέχεια το αφήνω και προχωράω στο επόμενο. Όταν το βρω όμως θα βγει γρήγορα ο δίσκος.

Στον στίχο “μ’ ακούνε τα νέα παιδιά και τα πρώην κορίτσια μου”, αναγνωρίζεις ότι έχεις ευθύνη για τα νέα παιδιά. Το καταλαβαίνω απ’ τη μία ότι δεν μπορείς να τους πεις λες για ναρκωτικά, όπλα κλπ, απ’ την άλλη αναρωτιέμαι, όχι για σένα, γενικά για τους ράπερς, έχουν νιώσει ποτέ ότι “επειδή έχω ευθύνη και μιλάω σε πολύ κόσμο, πρέπει κι εγώ να διαβάσω, να γίνω ακόμα πιο καλλιεργημένος για να δώσω κάτι καλύτερο πίσω;”.
Εγώ θα σου μιλήσω από μία δική μου εμπειρία. Ποιο είναι το θέμα της ευθύνης που έχεις. Δυστυχώς είναι μία ευθύνη που δεν πρόκειται να σου αποδοθεί ποτέ. Εσύ δεν θα μάθεις ποτέ ότι τα λόγια που είπες επηρέασαν τη ζωή κάποιου ανθρώπου, είτε θετικά είτε αρνητικά.

Έλεγα σε μία κουβέντα με ένα φίλο μου που ασχολείται με την καλλιέργεια γης ότι “εσύ τώρα ρίχνεις φυτοφάρμακα που απαγορεύονται, μπορεί κάποιος άνθρωπος να πάθει κάτι απ’ αυτό, να αρρωστήσει. Εσύ όμως δεν θα μάθεις ποτέ τις συνέπειες των πράξεων σου”.

Το ίδιο είναι και η ευθύνη στο ραπ. Αυτό όμως που έχω να σου πω ως προσωπική εμπειρία, είναι πως όταν ήμουν πιτσιρικάς, ένας κολλητός μου ο οποίος εν τέλει έχασε τη ζωή του απ’ τα ναρκωτικά, όταν ήρθε και μου έφερε το πρώτο τσιγάρο σε ηλικία 15 χρονών, μου είπε “έλα να το πιούμε” και το πρώτο πράγμα που του το απομυθοποίησε ότι δεν είναι κακό, ήταν ένας στίχος από ραπ τραγούδι που μου είπε εκείνη τη στιγμή.

Ο άνθρωπος που έγραψε αυτό το κομμάτι δεν είναι υπεύθυνος για τον φίλο μου και δεν θα το μάθει και ποτέ. Γι’ αυτό η ευθύνη από εκεί και πέρα είναι προσωπική, πρέπει να το σκεφτείς εσύ καλά.

Τώρα αν με ρωτάς για το ότι υπάρχουν ράπερς οι οποίοι θέλουν να καλλιεργηθούν για να γράψουν κάτι ωραίο, να δώσουν μία άλλη οπτική αλλά και για τον εαυτό τους πρώτα από όλα, υπάρχουν. Αλλά είναι και κάποιοι που δεν τους ενδιαφέρει, που απλά αντιγράφουν ό, τι λένε οι άλλοι στο εξωτερικό.

Και ο καθένας έχει και τη δικαιολογία του για αυτό. Για παράδειγμα σε κάποια φάση όταν έλεγε κάποιος στους τράπερς γιατί “λέτε για ναρκωτικά και όπλα”, είχε βγει η δικαιολογία του τύπου “γιατί εσύ σε μία ταινία, δεν βλέπεις ναρκωτικά και φόνους;”.

Το θέμα όμως είναι ότι ο ηθοποιός που κάνει τον Ρόμποκοπ δεν βγαίνει και στην κανονική του ζωή να το παίζει Ρόμποκοπ. Εκεί είναι φυσιολογικός άνθρωπος.

Η ταινία, δεν έχει σχέση με τη μουσική, το ραπ είναι βιωματικό οπότε όταν βγαίνεις και λες οτι σπρώχνεις όπλα και ναρκωτικά, δεν μπορείς στην κανονική σου ζωή να είσαι παιδί της εκκλησίας.

Ή βγες και πες ότι “μάγκες, λέω ψέματα, συγγνώμη”.

Βγες και πες ότι “υποδύομαι έναν ρόλο” δηλαδή.
Χαχα. Ναι, έτσι νομίζω πρέπει. Από την άλλη δεν θα ρίξω την ευθύνη για την κοινωνία σε αυτούς τους ράπερς. Εκείνοι είναι μια προέκταση τη σαπίλας που υπάρχει γύρω μας.

“Μια φορά πεθαμένος δυο φορές ζωντανός μου το ‘πε ο Θανάσης”

Πώς έγινε η συνύπαρξη με τον Βέβηλο, πώς κολλήσατε;
O Θανάσης ήταν ένας απ’ τους λίγους που άκουγα απ’ την τότε εποχή του low bap, γιατί εμένα γενικά δεν μου άρεσε αυτή η φάση. Μετά χάθηκε και όταν ξαναεμφανίστηκε είχε κάνει κάποια λαηβ, τα είχα δει, και κάποια στιγμή μου ‘στειλε ένα μήνυμα να παίξω στο λάηβ που έκανε κάθε χρόνο στο Academy.

Το οποίο όμως δεν το περίμενες να στο ζητήσει, σου έκανε εντύπωση.
Ναι, και μάλιστα όταν είδα το μήνυμα, κόλλησα, δεν του απάντησα αμέσως, λέω “κάτσε να το σκεφτώ, γίνεται να πάω να παίξω εγώ εκεί;”. Και μου ξαναστέλνει “θα εκτιμούσα μια απάντηση” (γέλια). Λέω “ωχ στράβωσε…”.

Η συμμετοχή μου σε εκείνο το λάηβ άλλαξε πολύ και τον τρόπο σκέψης που είχα γιατί τότε θεωρούσα ότι θα παίξω μπροστά σε low bap κοινό -έτσι το ‘χα στο μυαλό μου, σε κάτι απ’ τα παλιά- αλλά τελικά κατάλαβα ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ακούνε και τους υπόλοιπους.

Μετά κάναμε παρέα, τα βρήκαμε, και στις συναυλίες που κάνουμε υπάρχει συνεννόηση, αμοιβαίος σεβασμός, και όλα λειτουργούν κανονικά.

Όταν του έκανα μια συνέντευξη, μού είπε ότι πριν γίνει η σύμπραξη live, φοβόσουν λίγο για το αν θα ταιριάξετε. Και ότι σου είπε “θα ταιριάξουμε ρε φίλε, τα ίδια λέμε πάνω κάτω, εσύ λίγο πιο ρυθμικά, εγώ λίγο πιο υπόγεια”.
Έχει δίκιο σ’ αυτό. Εγώ είμαι λίγο πιο πολύ στο τεχνικό κομμάτι, ο Θανάσης είναι πιο πολύ στο στιχουργικό, αλλά λέμε τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια κατά κάποιον τρόπο.

Γιατί και ο καθένας μας έχει και διαφορετικά βιώματα. Ο Θανάσης πέρασε από ναρκωτικά και φυλακές, εγώ πέρασα από άλλους προσωπικούς δαίμονες και άλλες καταχρήσεις.

Είμαστε άνθρωποι των εθισμών να στο πω αλλιώς.

Καζίνο, χαρτιά και το αληθινό “σουίτα ή παγκακι”

Είδα σε πολλές συνεντεύξεις που έλεγες ότι γουστάρεις που παίζεις πόκερ αλλά παντού συμπλήρωνες ότι απλά το ευχαριστιέσαι, ότι δεν έχεις κολλήσει ποτέ. Στο “Άμα ρωτήσουν που χάθηκα” όμως με τον Βέβηλο μιλάς για την “κατάχρηση”. Τι ισχύει;
Δεν έχω πει ποτέ ότι δεν έχω κολλήσει, έχω πει ότι δεν ήμουν άρρωστος τζογαδόρος, ότι δηλαδή δεν ήμουν ποτέ σε φάση “πάμε να παίξουμε ρουλέτα μαύρο κόκκινο”. Ήμουν εξαρτημένος, ήμουν εθισμένος αλλά πήγαινα στο καζίνο και έπαιζα μόνο πόκερ, δεν έπαιζα τίποτα άλλο. Μπορεί να έριχνα εκεί έναν σκασμό λεφτά, αλλά δεν θα πετούσα ούτε πέντε ευρώ στη ρουλέτα ή στα φρουτάκια γιατί ήξερα ότι εκεί δεν μπορείς να κερδίσεις. Εγώ προσπαθούσα μέσα από το παιχνίδι να βρω ένα μαθηματικό πλεονέκτημα, κατάλαβες;

Κάποια στιγμή όμως έγινε όλη μου η ζωή, υπήρχα μόνο για αυτό, ξυπνούσα και το μόνο που έκανα ήταν να παίζω και να ψάχνομαι γύρω απ’ το παιχνίδι. Δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο, πράγμα που με έβγαλε τελείως κι απ’ τη μουσική.

Γι’ αυτό και κάπου λέω “ποιος θα θυμόταν τους ράπερς αυτούς, αν δεν ερωτευόμουν τόσο την τράπουλα”.

Μόνο για πόκερ ή και με το στοίχημα κόλλησες; Έβλεπες πχ όλη μέρα αναλύσεις τι να παίξεις.
Καλά άστο, τουλάχιστον τότε το στοίχημα ήταν και δουλειά. Ήμουν τίπστερ στα ματς του NBA, έδινα προγνωστικά, καθόμουν κι έβλεπα όλα τα παιχνίδια κάθε βράδυ και χωρίς να έχω ποντάρει.

Υπάρχει κάποια πολύ καμένη ιστορία με τζόγο, που να λες “εκείνο το βράδυ ξέφυγα” σαν τον στίχο “παγκάκι ή σουίτα”.
Κάποτε πήγαινα κάθε μέρα στο Λουτράκι και έπαιζα πόκερ, και επειδή μια μέρα μου είχε χαλάσει το αυτοκίνητο, πήγα με το λεωφορείο -από εκείνη τη μέρα βγήκε και το “σουίτα ή παγκάκι”.

Είμαι στο καζίνο, λοιπόν, και το τελευταίο λεωφορείο για Αθήνα έφευγε 12 το βράδυ. Εκείνη τη στιγμή όμως είχα μπροστά μου δύο χιλιάδες ευρώ και λέω “άσε, αφού πάω καλά, θα κάτσω να φύγω με το πρωινό, δεν πρόκειται να τα χάσω”. Κατά τις 4 το πρωί τα έχω κάνει τρεισήμισι χιλιάρικα και 5 παρά τέταρτο έρχονται κάτι τύποι και κάθονται, οι οποίοι δεν έχουν ιδέα από πόκερ. Έχεις ακούσει ποτέ για την τύχη του πρωτάρη;

Βάζει ο καθένας από 200 ευρώ και μέσα σε μισή ώρα έχουν μαζέψει όλα τα λεφτά του τραπεζιού ειδικά ένας από αυτούς έπιανε τα πάντα, ήταν η μέρα του. Τέλος πάντων, εγώ έπαιζα προσεκτικά αλλά γίνεται μία παρτίδα, που ενώ εγώ έχω ποντάρει 150-200 ευρώ δεν θυμάμαι, πετάγεται ένας και λέει “all in”, και πετάγεται και ο άλλος από δίπλα και λέει κι αυτός “all in”. Και από εκεί που έχω φτάσει να του πω 200 ευρώ, να πρέπει τώρα να απαντήσω σε ένα ποντάρισμα τρεισήμισι χιλιάρικα. Δεν έχω άλλα λεφτά πάνω μου αλλά δεν μπορούσα να κάνω πίσω γιατί είχα το καλύτερο φύλλο. Οπότε λέω “βάλτα”. Και στο τελευταίο φύλλο, ανοίγει το καρό, κάνει χρώμα, και μου τα παίρνουν όλα.

Και έχω ξεμείνει μέσα σε ένα λεπτό χωρίς ευρώ πάνω μου, δεν έχω ούτε να γυρίσω πίσω. Κι όπως κόβω βόλτες στο Λουτράκι, για καλή μου τύχη βλέπω έναν γνωστό γνωστού, μου δανείζει και τελικά πήρα το ΚΤΕΛ και έφυγα.

Αυτή ήταν μία από τις φορές που μου έχει πάει στραβά -αλλά έχω πάρα πολλές ιστορίες που μου έχει πάει και πολύ καλά.

χαμαρετου, κερκοπορτα και battle rap

Μιας και το χιπ χοπ είναι αστική μουσική, με στίχους γεμάτους για την πόλη, δεν στο χαλάει λίγο αυτό η Σπάρτη;
Δεν το βλέπω έτσι το χιπ χοπ. Ναι, είναι μία μουσική των πόλεων παρόλα αυτά δεν βρίσκω το λόγο γιατί να μη γίνει μία μουσική στην οποία να γράφει ο καθένας ό, τι θέλει. Γράφω την πραγματικότητα που ζω και απλά έτυχε να είμαι εκεί.

Είμαι όμως και παιδί της πόλης, γράφω και γι’ αυτήν, δεν αναφέρομαι μόνο στα δέντρα και τα βουνά. Οι προσωπικές σχέσεις δεν αλλάζουν είτε είσαι στην πόλη είτε είσαι στην επαρχία. Οι ίδιες είναι οπότε δεν με περιορίζομαι κάπου.

Όπως για παράδειγμα το “Χαμαρέτου”. Δεν είναι λίγο “θρασύ” ένας τύπος από την επαρχία να βγάζει κομμάτι με μία άγνωστη οδό ενώ όλοι βάζουν οδούς όπως η Λεωφόρος Καβάλας, η Θηβών, ξέρεις, αυτές τις γνωστές της μεγάλης πόλης.
Ναι, αλλά η Χαμαρέτου έχει ένα μεγάλο προσόν: είναι ο μοναδικός δρόμος στην Ελλάδα που λέγεται έτσι. Το όνομα είναι από έναν άρχοντα βασιλιά, τον Χαμάρετο.

Και μιας και είσαι από Θήβα να σου πω ότι είστε οι μόνοι που νίκησαν τη Σπάρτη στην αρχαιότητα.

Στη Μάχη των Λεύκτρων. Ήθελα να στο πω απ’ την αρχή, αλλά λέω άσε μην ξεκινήσω beef. Διαβάζεις ιστορία, εντάξει, αλλά το ξέρεις ότι η Κερκόπορτα είναι μύθος, έτσι δεν είναι;
Ναι… Εν τω μεταξύ με το που έβγαλα αυτό το κομμάτι, την “Κερκόπορτα”, ένας φίλος μου που ακούει έντεχνο μου λέει “τι έγινε ρε, αντιγράφεις τον Θανάση. Ποιον Θανάση;”, του λέω. Και έχει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ένα τραγούδι που λέει “τράβηξα δειλά-δειλά της Κερκόπορτας το σύρτη”.

Στεναχωρήθηκα, νόμιζα ότι το είχα σκεφτεί εγώ. Και αυτό το κομμάτι πρέπει να υπάρχει ήδη πόσα χρόνια (σ.σ. γελάμε).

Έχεις πει ότι το battle rap είναι απ’ τα πιο διασκεδαστικά πράγματα στο χιπ χοπ και γι’ αυτό το κάνεις, χωρίς να θες να προσβάλεις ποτέ σοβαρά κάποιον. Ωστόσο είχε συζητηθεί μια μπηχτή που είχες πετάξει στον Τάκι Τσαν.
Ναι, αλλά δεν είναι μπηχτή ρε συ…

Θες να μου πεις λίγο όλο το ιστορικό σας, γιατί νομίζω ότι πριν γράψεις τον στίχο “άλλον ξέρουν σαν Θαύμα Παιδί και άλλος σαν θαύμα παιδί βγαίνει και ραπάρει”, κι εκείνος είχε πει κάτι για το συγκρότημα που ήσουν.
Τον είχαν ρωτήσει σε μία συνέντευξη κάπου το 2006-2007 για μας και είχε πει: “Flowjob; Δεν μπορώ να τους ακούσω, δεν είναι όνομα αυτό. Είναι αστείο”. Εν τω μεταξύ το “Flowjob” είναι αστείο όνομα ενώ το “Τάκη Τσαν” είναι σοβαρό…

Απλά δεν μου άρεσε αυτή η απαξίωση, δεν το κράτησα όμως μέσα μου σαν κάτι κακό. Τον συμπαθώ τον Τάκη, μου αρέσει η φάση του, και ό, τι είπα δεν το είπα με κακή πρόθεση. Απλά τον θεωρώ και ωραίο τύπο για να τον πειράξω. Δεν σου έχει τύχει ποτέ να θες κάποιον να τον πειράξεις χωρίς κακία, γιατί απλά βλέπεις ότι το σηκώνει;

Και ειδικά στο “Χαμαρέτου” δεν έχει καν σχέση με τον Τάκη, απλά ήθελα να κάνω αυτό το λογοπαίχνιο ότι και καλά ραπάρω σαν θαύμα παιδί. Μη μας βγει τώρα και καμία ρετσινιά ότι πιστεύουμε ότι είμαστε τίποτα ξεχωριστοί άνθρωποι, τίποτα εξωγήινοι.

Μακάρι να το αντιμετώπιζε και ο ίδιος με χιούμορ και να πείραζε και αυτός εμένα.

Γενικά δεν είμαι καθόλου σοβαρός στην προσωπική μου ζωή και ας μου λένε ότι έτσι δείχνω. Μου αρέσει να κάνω πλάκες, είμαι λίγο αυτός ο τύπος.

Δεν ήταν επί προσωπικού αυτός ο στίχος. Αν κάποια στιγμή μου έρθει να πω κάτι προσωπικό για κάποιον, θα το καταλάβεις.