Η αυγή ενός πιο επικίνδυνου Ψυχρού Πολέμου ή αλλιώς “τι θα γινόταν αν σκότωναν τον Πούτιν;”

Στις 3 Μαρτίου, ο γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ ήταν καλεσμένος του “Hannity” στο Fox News, μέσω του οποίου ζήτησε ανοιχτά τη δολοφονία του Βλαντίμιρ Πούτιν. Προκειμένου να καταστήσει σαφές προς πάσα κατεύθυνση ότι αυτή δεν ήταν μία εν θερμώ τοποθέτηση, κάποιο στιγμιαίο ολίσθημα, την ίδια κιόλας ημέρας, έκανε και tweet, σε μία επανάληψη της έκκλησης για “αφανισμό” του Πούτιν: “Ο μόνος τρόπος για να τελειώσει όλο αυτό είναι κάποιος στη Ρωσία να βγάλει αυτόν τον τύπο εκτός”.

Ο Τζιτ Χιρ, αρθρογράφος του “The Nation”, θέλησε να αποκρυπτογραφήσει τη δήλωση του Ρεπουμπλικανού γερουσιαστή, εκτιμώντας και τις ενδεχόμενες συνέπειες, καθώς και το μέγεθος αυτών, από μία τέτοια τοποθέτηση, πολλώ δε από την υλοποίηση αυτής. Ο πρώτος χαρακτηρισμός-απάντηση στη δήλωσή του; Ολοκαύτωμα….

“Δεν απαιτεί και ιδιαίτερη φαντασία για να σκεφτεί κανείς το παγκόσμιο ολοκαύτωμα που θα μπορούσε να προκύψει όταν ένας Αμερικανός γερουσιαστής ζητά τη δολοφονία του Ρώσου προέδρου, τη στιγμή που ο ίδιος κάθεται πάνω σε ένα τεράστιο πυρηνικό οπλοστάσιο”.

Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, όπως γράφει ο Χιρ, η τοποθέτηση του Γκράχαμ δεν έτυχε και τόσο θερμής υποδοχής, ακόμα και από τον χώρο της άκρας δεξιάς, όπως η Λόρα Ίνγκραχαμ του Fox News και ο γερουσιαστής Τεντ Κρουζ.

Από την άλλη, όσο κι αν σπανίζουν, έχουν ακουστεί πολλές ακόμη αντίστοιχα “απερίσκεπτες και εμπρηστικές απόψεις”, αναφέρει ο αρθρογράφος, που κάλλιστα θα μπορούσαν να επιδεινώσουν την ήδη τεταμένη και εμπόλεμη κατάσταση στην Ευρώπη.

“Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία είναι ένα έγκλημα που απειλεί την παγκόσμια ειρήνη. Οι απειλές του για πυρηνικά επιβεβαιώνουν την εγκληματικότητά του και καθιστούν ξεκάθαρο το υπαρξιακό διακύβευμα. Οποιαδήποτε απρόκλητη επίθεση σε ένα κυρίαρχο κράτος θα πρέπει να θεωρείται ως επίθεση στη διεθνή τάξη και στις βασικές αρχές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας”, γράφει ο Χιρ, επαινώντας εν συνεχεία τη συσπείρωση της Ευρώπης απέναντι στις ενέργειες του Πούτιν, στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και την υποδοχή εκατομμυρίων Ουκρανών προσφύγων από τα ευρωπαϊκά κράτη.

“Λιγότερο ωφέλιμο, αλλά βέβαιο ότι θα επιβραδύνει τον Πούτιν, είναι η δέσμευση της Γερμανίας και της Γαλλίας για αύξηση των στρατιωτικών τους δαπανών, την ώρα που η Σουηδία και η Φινλανδία (αμφότερες, σταθερά ουδέτερες κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου) έχουν αυξημένη υποστήριξη για ένταξή τους στο ΝΑΤΟ. Συνεπώς, η προσπάθεια του Πούτιν να αναβιώσει τη Ρωσική Αυτοκρατορία έχει αποτύχει. Η χώρα του θα βγει από τον πόλεμο διπλωματικά απομονωμένη, οικονομικά πιο αδύναμη, και αντιμέτωπη με μια πολύ μεγαλύτερη και πιο ενωμένη συμμαχία εχθρικών προς τον ίδιο κρατών. Στο άμεσο μέλλον, η Ρωσία θα είναι ένα έθνος-παρίας”.

“Μια απομονωμένη Ρωσία παραμένει πυρηνική δύναμη”

Την ίδια ώρα βέβαια, γράφει ο Χιρ, “μια απομονωμένη Ρωσία παραμένει πυρηνική δύναμη. Η απερισκεψία του Πούτιν θα πρέπει να μας κάνει ακόμη πιο ανήσυχους για τους κινδύνους μιας ευρύτερης σύγκρουσης. Ο στενός και επικίνδυνος δρόμος προς την ασφάλεια απαιτεί, τόσο την υπεράσπιση της ουκρανικής κυριαρχίας, όσο και την αποφυγή ενός πυρηνικού ρίσκου. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να βρεθεί μια λύση από όλες τις πλευρές που να οδηγήσει σε αποκλιμάκωση και να επιτρέψει τη διαπραγμάτευση”.

Ο αρθογράφος του Nation σχολιάζει και τη θέση ΗΠΑ και Μπάιντεν στην έκκληση της Ουκρανίας για στρατιωτική εμπλοκή, ισχυριζόμενος πως “η απόρριψη των εκκλήσεων για τη δημιουργία ζωνών απαγόρευσης πτήσεων ίσως απαιτούσε την κατάρριψη ρωσικών αεροσκαφών”, κάτι που θα μπορούσε να έχει καταστροφικές επιπτώσεις ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης δύο μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων.

Ωστόσο, “η δικαιολογημένη οργή για τη ρωσική επιθετικότητα έχει εξελιχθεί σε σωβινιστική φρενίτιδα, με ένα φεστιβάλ κινηματογράφου στη Γλασκώβη να ακυρώνει ρωσικές ταινίες και τις ρωσικές γάτες να απαγορεύονται προσωρινά από τη Διεθνή Ομοσπονδία Αιλουροειδών στις εκθέσεις γατών”, γράφει ο Χιρ, καταλήγοντας στο σκωπτικό προφανώς συμπέρασμα: “Η επιρροή που θα μπορούσαν να έχουν τα ρωσικά γατάκια στον περιορισμό της ρεβανσιστικής εξωτερικής πολιτικής του Πούτιν είναι ασαφής”.

Ο Χιρ αξιολογεί και το αποτύπωμα των επιλογών του Αμερικανού προέδρου στην κοινή γνώμη και τα media, σταχυολογώντας και ορισμένα αιτήματα Αξιωματούχων της χώρας που ζητούσαν πιο δραστικά μέτρα που θα βοηθούσαν πιο ουσιαστικά και άμεσα την Ουκρανία: “Ως είθισται στους πολέμους, η λογική περνά σε δεύτερη μοίρα”, σημειώνει, παραθέτοντας εκκλήσεις όπως αυτή του Πολωνού Ράντοσλαβ Σικόρσκι (μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και πρόεδρος της Αντιπροσωπείας του για τις σχέσεις με τις ΗΠΑ) που έκανε λόγο για αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία, αλλά και του πρώην Αμερικανού πρεσβευτή στη Ρωσία, Μάικλ ΜακΦόλ που υποστήριξε πως “δεν υπάρχουν πια αθώοι ουδέτεροι Ρώσοι”.

Γι’ αυτό και αντιπαραθέτει τους Ρώσους που διαμαρτύρονται (και συλλαμβάνονται) κατά του πολέμου στη Μόσχα, ώστε να καταδείξει πόσο λανθασμένη είναι η αντίληψη ή ακόμα και η διατύπωση πως οι απλοί Ρώσοι “είναι ένοχοι” για τις αμαρτίες του Πούτιν. Δεν είναι μόνο άδικο, αλλά είναι και μια επικίνδυνη δαιμονοποίηση που ωθεί στο να βλέπει κανείς τους αμάχους ως νόμιμους στόχους”.

Και καταλήγει ο αρθογράφος: “Οι πυρηνικές απειλές του Πούτιν είναι πολύ κακές και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με εξίσου ανεύθυνες φωνές από την πλευρά της Δύσης. Αν και οι μεταφορές του Ψυχρού Πολέμου υπάρχουν παντού, τα βασικά διδάγματα της κουβανικής πυραυλικής κρίσης και οι κίνδυνοι του πυρηνικού πολέμου έχουν ξεχαστεί από πολλύς. Ας ελπίσουμε ότι ο Τζο Μπάιντεν δεν είναι ανάμεσά τους“.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις