Οι ιδεοληπτικοί ευτελίζουν τις ιδέες του Πολυτεχνείου

Ο χρόνος είναι τόσο ομιλητικός ώστε δεν χρειάζεται καν να ερωτηθεί για τα γεγονότα. Στη μόνη περίπτωση που ο χρόνος έχασε τα λόγια του και ψελλίζει, είναι η νοηματική σύνδεση μιας επετείου με την τρομοκρατία. Εδώ ο χρόνος πιάστηκε αδιάβαστος ή κατά κάποιο τρόπο αμήχανος. Έχει ξανασυμβεί στην ιστορία. Ωστόσο στην περίπτωση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου χρειάστηκαν να μεσολαβήσουν 30 χρόνια ώστε να γίνει αντιληπτό ότι η τρομοκρατία με την ανοχή κάποιων «δικαιωματιστών» χρησιμοποιεί ένα ιστορικό γεγονός για να το ευτελίσει.

Και μέχρι σήμερα το κενό μνήμης ή αμνησίας στοιχειώνει με το αίμα τις ιδέες μιας από τις πολλές αριστερές της χώρας μας. Διότι ακόμα και σήμερα, 46 χρόνια μετά από την 17 Νοέμβρη του 1973, ένα μέρος της Αριστεράς δεν μπορεί ή δεν θέλει να ξεχωρίσει την «17 Νοεμβρίου» από την «17 Νοέμβρη». Δεν υπάρχει στην προκειμένη περίπτωση παρεξήγηση. Υπάρχει εξήγηση. Κι αυτή είναι ότι μια από τις αριστερές, η πλειοψηφούσα λόγω κρίσης που εκφράστηκε από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να δώσει ιδεολογικό άλλοθι και κοινωνικό περιεχόμενο σε μια ημερομηνία.

Ασφαλώς δεν υπερασπίζονται τη δράση της τρομοκρατικής οργάνωσης. Με τη στάση τους όμως φαίνεται να διαχωρίζουν τη βία. Μια αντίληψη που υιοθετείται και στις περιπτώσεις όπως αυτές της κατάληψης πανεπιστημιακών χώρων, από άτομα που δεν έχουν σχέση με το φοιτητικό κίνημα και τους δημοκρατικούς αγώνες. Η Αστυνομία ανακαλύπτει στους χώρους ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος- στους χώρους εν προκειμένω που φοιτούν οι μελλοντικοί επιστήμονες- προϊόντα διάπραξης έκνομων πράξεων και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντί να συγχαρούν τις αρχές σπεύδουν να συμπαρασταθούν στους μπαχαλάκηδες.

Είναι προφανές ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως και λόγω ηλικίας, έχει άγνοια των ιδεών που κινητοποίησαν τη νεολαία και ευαισθητοποίησαν τα δημοκρατικά της κοινωνίας που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός μεγάλου κύματος αλληλεγγύης στους εξεγερμένους. Τι σχέση έχουν τα παιδιά του Πολυτεχνείου δεν έχουν με τα «παιδιά» που τα «σπάνε» κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου; Έχουν σχέση οι φοιτητές της Νομικής που κατέλαβαν το κτίριο επί της οδού Σόλωνος και φώναζαν συνθήματα κατά της Χούντας με τους «φοιτητές» της ΑΣΟΕ, που αντί να φωνάζουν κατά εκείνων που είχαν μετατρέψει τη σχολή σε γιάφκα διαμαρτύρονται γιατί η αστυνομία έκανε το καθήκον της;

Ψιλά γράμματα για τις Αριστερές της Ελλάδας και το ΣΥΡΙΖΑ που 46 χρόνια μετά από εκείνη την εξέγερση που δρομολόγησε την αντίστροφή μέτρηση για την πτώση της δικτατορίας, έχουν με τις εμμονές και τις ιδεοληψίες τους εκφυλίσει την έννοια του Πολυτεχνείου. Ευτελίζοντας επιπλέον και τις ιδέες που διαμόρφωσαν το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό στη χώρα. Η ευθύνη όλων αυτών που μιλούν εξ ονόματος εκείνης της γενιάς είναι μεγάλη, αφού προκειμένου να κρατήσουν το Πολυτεχνείο ως «περιουσιακό στοιχείο» κατάφεραν να το αποξενώσουν από την κοινωνία. Και ακόμα μεγαλύτερη γιατί το παρέδωσαν στους αριστεριστές και τους μπαχαλάκηδες.

Μεγάλη όμως και η ευθύνη των αστικών δημοκρατικών κομμάτων που διακατεχόμενα από το μετεμφυλιακό ενοχικό σύνδρομο, άφησαν τις Αριστερές της Ελλάδας να παρουσιάσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως δικό τους δημιούργημα. Υπάρχει σήμερα μαθητής, φοιτητής, γενικά ένας νέος άνθρωπος, που να πιστεύει ότι το Πολυτεχνείο δεν είναι ταυτισμένο με την Αριστερά; Δεν υπάρχει. Κι αν βρεθεί είναι… ακροδεξιός, ή στην καλύτερη περίπτωση αντιδραστικός.

Μετά από 46 χρόνια είναι μάταιο να περιμένει κανείς από αυτούς που μετέτρεψαν το Πολυτεχνείο σε φιέστα μπαχαλάκηδων, να σταματήσουν να ευτελίζουν το νόημα του. Πως να πείσεις την κυρία Φωτίου, την κυρία Σακοράφα και όλους εκείνους που έσπευσαν να νομιμοποιήσουν δια της παρουσίας τους την παρανομία, ότι οι φοιτητές το 1973 δεν είχαν σύνθημα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» για να μετατραπούν τα Πανεπιστήμια το 2019 σε στέγες φιλοξενίας μπαχαλάκηδων και εργαστήρια παρασκευής μολότωφ. Δεν αγωνίστηκαν για να βρουν αφήγημα οι τρομοκράτες, ούτε για να έχουν άλλοθι οι περιθωριακοί. Αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία, για την ελευθερία και τη νομιμότητα. Για όλα αυτά που σήμερα παραβιάζονται στους ίδιους χώρους που η γενιά του Πολυτεχνείου πάλεψε για να κρατήσει μακριά από το σκοταδισμό.