Ποιος θέλει έναν “νέο Κορκονέα”

“Κάποιοι θέλουν νέο Γρηγορόπουλο”. Η διαπίστωση αυτή έγινε την περασμένη εβδομάδα, από τον τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, κατά την άτυπη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας.

Η φράση ειπώθηκε μετά από μια αναφορά του υπουργού για την ανάγκη εξάρθρωσης εγκληματικών και τρομοκρατικών οργανώσεων, με την οποία κανένας δεν διαφωνεί.

Ωστόσο, υπάρχουν δυο προφανή ερωτήματα εδώ. Πρώτον, τι σχέση έχει η υποχρέωση της Πολιτείας να εξαρθρώσει τρομοκρατικές και εγκληματικές οργανώσεις με την δολοφονία ενός αθώου παιδιού από ειδικό φρουρό;

Δεύτερον, ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι που θέλουν “νέο Γρηγορόπουλο”, δηλαδή θέλουν τη δολοφονία ενός 15χρονου;

Κανείς δεν το θέλει. Από καμία πλευρά. Πρόκειται για μια από τις πιο τραγικές στιγμές της Μεταπολίτευσης και είναι μεγάλη απρέπεια να λέγεται κάτι τέτοιο. Ακόμα και οι “τι γύρευε στα Εξάρχεια”, μέσα στην απανθρωπιά τους δεν θα επιθυμούσαν την επανάληψη ενός τέτοιου περιστατικού.

Αν η διαπίστωση υπονοεί ότι κάποιοι θα ήθελαν να ξαναζήσουμε μια τέτοιας τραγωδίας, ως αφορμή εξέγερσης, επίσης πρόκειται για ψέμα και κατασκευή.

Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ήταν ένα παιδί, που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει λόγω συγκεκριμένης ενέργειας, συγκεκριμένου υποκειμένου.

Τον Γρηγορόπουλο ενήργησε και τον δολοφόνησε ένας ειδικός φρουρός με όνομα και επώνυμο. Εγκατέλειψε το περιπολικό σημάδεψε και τον σκότωσε σαν σερίφης σε γουέστερν.

Επομένως, το να λεχθεί ότι “κάποιοι θέλουν νέο Γρηγορόπουλο”, είναι απλώς ένα προπέτασμα καπνού για να μην απαντηθεί το πραγματικό ερώτημα. Και αυτό είναι, αν κάποιοι καλλιεργούν το κλίμα για να υπάρξει νέος Κορκονέας.

Αν η απάντηση είναι και εδώ ότι “κανείς δεν θέλει κάτι τέτοιο”, τότε αυτό πρέπει να αποδειχθεί λόγω και έργω.

Διότι δεν μπορεί η οργανωμένη Πολιτεία να παίζει με τις πιθανότητες και να δημιουργεί το κλίμα, ώστε στο μέλλον, κάποιος “νέος σερίφης”, να θεωρήσει ότι μπορεί να σημαδεύει και να πυροβολεί παιδιά.

Αυτό κάνει τώρα όμως. Δεν είναι μόνο οι καταγγελίες για αστυνομική βία και αυθαιρεσίες, δεν είναι μόνο οι δηλώσεις που ρίχνουν λάδι στη φωτιά, όπως αυτή του Βορίδη για την αναγκαιότητα του… ξύλου ή της κας Μιχαηλίδου, που μετά τον “εθελοντισμό του ’40”, συνέδεσε ΑΣΟΕΕ με Συρία.

Είναι κυρίως η συγκυρία, καθώς είναι προφανές ότι  έχει επιλεγεί η στρατηγική της έντασης, της μετωπικής σύγκρουσης και των εντυπωσιακών εικόνων, ενόψει της επετείου του Πολυτεχνείου.

Οπότε επανερχόμαστε στο ερώτημα του τίτλου. Είναι η απάντηση και σε αυτό, “κανείς και για κανένα λόγο” ή βρισκόμαστε για να το πούμε γλυκά  στον αστερισμό της ” αναγκαστικότητας του ξύλου” και στην ανάγκη επιβολής με “κάθε κόστος”, όπως ονειρεύονται κάποιοι τέως δημοκράτες.