Ο εφιάλτης ενός εκατοντάχρονου στην Ελλάδα του μέλλοντος

Αν κάτι χαρακτηρίζει διαχρονικά τη λειτουργία του ελληνικού κράτους, αλλά και του πολιτικού προσωπικού που έχει την ευθύνη αυτής της λειτουργίας και συχνότερα της δυσλειτουργίας, είναι η απουσία μακρόπνοου σχεδιασμού.

Για τον απλούστατο λόγο, ότι τα σχέδια μακράς πνοής δεν χωρούν σε 1-2 κυβερνητικές θητείες, επομένως είναι άχρηστα για τη διατήρηση της φλόγας στην παθιασμένη σχέση πολιτικού-πελάτη.

Η συζήτηση για το ασφαλιστικό, δεν ξεφεύγει από αυτό το πλαίσιο. Η κόντρα σχετικά με το “πάγωμα” των περικοπών των συντάξεων ή ο “νόμος Κατρούγκαλου”, που η ΝΔ θέλει να καταργήσει, θα μας πάει μέχρι τις εκλογές και αυτό είναι το χρονικό ορόσημο οποιασδήποτε συζήτησης μπορεί να γίνει.

Είναι σπουδαίας σημασίας ζήτημα, η μη περικοπή των συντάξεων; Βεβαίως και είναι σε μια χώρα, με αυτό το ύψος των συντάξεων και με τις απανωτές μειώσεις, που έχουν δει στα εισοδήματά τους τα “περήφανα γηρατειά” τα τελευταία 8 χρόνια.

Σαφώς και πρέπει να βρεθεί λύση, αλλά μήπως πρέπει να γίνουν παράλληλα και άλλες μελέτες και συζητήσεις, ώστε να αποφευχθεί η πλήρης αδυναμία καταβολής συντάξεων σε μερικές 10ετίες από σήμερα.

Οι Λίντα Γκράντον και Άντριου Σκοτ στο βιβλίο τους “Ο Γρίφος των 100 Χρόνων” (Εκδόσεις διαΝΕΟσις), υποστηρίζουν ότι με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου ζωής στις ανεπτυγμένες χώρες, ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών που γεννιούνται σήμερα, θα ζήσουν πάνω από τα 100 έτη. Τονίζουν ότι το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα θα θέσει υπό αμφισβήτηση στο μέλλον το μοντέλο των τριών φάσεων (εκπαίδευση-εργασία-συνταξιοδότηση) και θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα σε χώρες που έχουν διανεμητικό σύστημα κρατικών συντάξεων.

Οι συγγραφείς προτείνουν λύσεις για το πώς ένας άνθρωπος μπορεί ατομικά να προετοιμάσει μια ζωή 100 ετών με περισσότερες φάσεις, ωστόσο είναι προφανές ότι αυτό το ζήτημα αφορά και το πώς οργανώνει ή πώς διορθώνει το ασφαλιστικό του σύστημα, ένα κράτος.

Αφορά και την Ελλάδα μια τέτοια συζήτηση; Έχουμε διανεμητικό σύστημα, έχουμε υψηλή ανεργία και επομένως όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι, συντηρούν περισσότερους συνταξιούχους, έχουμε γήρανση του πληθυσμού και υπογεννητικότητα.

Πώς θα μείνει όρθιο το ασφαλιστικό με μισθούς πείνας και υψηλή ανεργία; Πρέπει να παραμείνουμε σε αυτό το σύστημα συντάξεων ή να υπάρξει υιοθέτηση άλλου μοντέλου ή συνδυασμός μοντέλων; Ποια είναι τα μέτρα κατά της υπογεννητικότητας, που πρέπει να ληφθούν άμεσα και ποια θα είναι τα οφέλη αλλά και τα κόστη της μακροβιότητας και στην Ελλάδα;

Αντί να αναζητούν απαντήσεις, τι κάνουν όσοι έχουμε την τύχη να έχουν ή να διεκδικούν να έχουν τις τύχες της χώρας;

Τσακώνονται για το νόμο Κατρούγκαλου.

Αν πράγματι πολλά από τα σημερινά παιδιά, φτάσουν με το καλό τον έναν αιώνα ζωής, θα πληρώσουν ακριβά τα αποτελέσματα αυτής της κοντόφθαλμης πολιτικής.