ΕΔΩ «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ», ΕΚΕΙ «ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΙ», ΣΦΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΔΙΑΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΑΝΤΙΕΜΒΟΛΙΑΣΤΕΣ»
Κι όμως το πλήθος που ούρλιαζε στην πλατεία Συντάγματος πριν από λίγες μέρες θα μπορούσε να είναι η τελευταία ευκαιρία για το πολιτικό σύστημα να αναλάβει τις ευθύνες του (…και μια ενδιαφέρουσα ιστορία από τις ΗΠΑ).
Η πλατεία ήταν γεμάτη κι αυτή τη φορά. Μόνο που τώρα πια κανείς δεν θέλει να έχει σχέση με τον ελέφαντα στο κέντρο της. Δεν υπάρχουν άμεσα πολιτικά οφέλη. Μόνο άμεση επικοινωνιακή ζημιά από το αλαλάζον πλήθος που διαδήλωσε την περασμένη Τετάρτη. Το σκηνικό γνωστό, τα props αναμενόμενα: παπάδες, ελληνικές σημαίες, σταυροί, πολλοί σταυροί, μάσκες, όχι και πολλές μάσκες, ανορθόγραφα πλακάτ, φάτσες με εκφράσεις που έχουν ξεχάσει ανοιχτό το caps lock.
Είναι η δική μας εκδοχή των «θυμωμένων λευκών ανδρών και γυναικών», το δικό μας πλήθος έτοιμο να μπουκάρει στο Καπιτώλιο – στην περίπτωσή μας φωναζοντας το κλασικό «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Ίσως εδώ σταματάνε οι ομοιότητες. Γιατί στις ΗΠΑ, εστώ και στο «και πέντε», 8 μέρες μετά τα γεγονότα στην Ουάσινγκτον ο Ντόναλντ Τραμπ παραπέμφθηκε σε δίκη για δεύτερη φορά (με την ψήφο μάλιστα ακόμα και 10 βουλευτών του Ρεπουμπλικανικού κόμματος) για «υποκίνηση εξέγερσης». Το πολιτικό σύστημα εκεί, ίσως για τα μάτια του κόσμου, θεωρησε ότι κάποιος έστω και συμβολικά έπρεπε να περάσει στην ιστορία ως υπεύθυνος. Ακόμα κι αν ήταν ο έκπτωτος πρόεδρος.
Εδώ, τα τελευταία 24ωρα όλοι κάνουν τους ανήξερους. Ή, ακόμα χειρότερα, προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία με έναν αποκρουστικό αναθεωρητισμό.
Λες και δεν έχουμε νωπές ακόμα τις εικόνες από τα «μεγαλειώδη συλλαλητήρια για τη Μακεδονία μας» με τη συμμετοχή του πρώτην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και της μισής ΝΔ, αλλά και τη ζωντανή κάλυψη των καναλιών που σήμερα καταδικάζουν. (Pro Tip: Αν κάνετε αυτό το τεστ για να ξεχωρίσετε ποιες φωτογραφίες είναι από τότε και ποιες από τις συγκεντρώσεις κατά της «υποχρεωτικότητας των εμβολίων», για να πετύχετε καλό σκορ απλά προσέξτε τα κοντομάνικα. Διαφορετικά, δε θα βρείτε καμία διαφορά.) Λες και δεν υπήρχε στις πλατείες των «Αγανακτισμένων» η πρώτη ύλη για να γίνει πολιτική πρόταση το «αντιμνημονιακό μέτωπο», πάνω στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε για να έρθει στην εξουσία κι έφτιαξε Φρανκεστάιν συμμαχίες για να τη διατηρήσει (Με την υποσημείωση ότι, όντως, οι άνθρωποι την τριετία 2010-12 διαδήλωναν για πιο σοβαρά πράγματα, την απότομη φτωχοποίηση και την απώλεια κεκτημένων δεκαετιών, σε σύγκριση με την άρνησή μας να λέμε Βόρεια Μακεδονία μια χώρα που έτσι κι αλλιώς όλοι λέγανε Μακεδονία σκέτο…και, μεταξύ μας ακόμα έτσι τη λένε.)
Επιβίωσαν πολιτικά συμφέροντα στις πλατείες. Χτίστηκαν πολιτικές καριέρες. Έγιναν το διαβατήριο για τον ΛΑΟΣ και τους ΑΝΕΛ ή την Ελληνική Λύση, στο βάθος η μεγάλη μεταγραφή σε ΝΔ (ή και ΣΥΡΙΖΑ αν λέγεσαι Ραχήλ Μακρή). Και, φυσικά, ήταν το πεδίο – από την εποχή που ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ηγείτο της μεγάλης μάχης εναντίον των «ταυτοτήτων» – που η Εκκλησία συνεχώς υπενθύμιζε τον πολιτικό ρόλο της διασκεδάζοντας κάθε σκέψη για διαχωρισμό με το κράτος.
Συγκροτήθηκε έτσι, δίπλα σε ανθρώπους που διαδήλωναν για το δίκιο που είχαν, ένα πλήθος που πορεύεται με μόνο κριτήριο τον ανορθολογισμό. Με ιστορίες για «εικόνες που δακρύζουν», «άγιο φως που ταξιδεύει πρώτη θέση», «τσιπάκια που μας φυτεύουν» και συνθηματα εναντίον της «Νέας Τάξης», της «Συνθήκης του Σέγκεν», της «Παγκοσμιοποίησης». Θα ήταν «αναγκαίο κακό», αν τα κόμματα της εξουσίας αντί να κατηγορούν εναλλάξ το ένα το άλλο για λαϊκισμό, είχαν αντιμετωπίσει τους τσαρλατάνους που καθοδηγούν αυτούς τους ανθρώπους που έγιναν ακόμα πιο ευαλωτοι με την οικονομική κρίση.
Αντί γι’ αυτό, σχηματίστηκαν κυβερνήσεις με ακροδεξιά δεκανίκια (ΛΑΟΣ κι ΑΝΕΛ), ζήσαμε τη συλλογική ντροπή της κοινοβουλευτικής Χρυσής Αυγής, ο mainstream πολιτικός λόγος μετατοπίστηκε πρόσω ολοταχώς (ακρο)δεξιά. Το να φτιαχτεί μια «υγειονομική ζώνη» συνεννόησης απέναντι στο Μεσαίωνα ίσως έμοιάζε ρομαντικό κι αφελές (με όρους real politik), μέχρι να σκάσει μια πανδημία κι αυτό το πλήθος να αποτελέσει «υγειονομική απειλή» στην κυριολεξία. Ντοπαρισμένο κιόλας από την μαγική επιλογή της κυβέρνησης να πάει σε μια φουλ επιθετική στρατηγική διχασμού «εμβολιασμένοι» vs. «ανεμβολίαστοι» τις τελευταίες εβδομάδες.
Οι εικόνες από την πλατεία Συντάγματος με κόσμο που διαδηλώνει απέναντι σε αυτό που η πλειοψηφία του πλανήτη περίμενε με λαχτάρα για έναν ολόκληρο χρονο, θα μπορούσαν να είναι η τελευταία ευκαιρία για να πάψει το πολιτικό σύστημα να τους κλείνει το μάτι. «Κοιμήσου, δε θα στείλει», το ξερουμε όλοι.
Την ίδια στιγμή…
…αυτό είναι το εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους του περιοδικού των New York Times. Αναφέρεται στο κεντρικό του θέμα που είναι ένα ρεπορτάζ για την Black Rifle, μια αλυσίδα καφέ που ξεκίνησε πριν από 7 χρόνια από τη Γιούτα κι επεκτείνεται σε όλες τις ΗΠΑ, φιλοδοξώντας να αποτελέσει «τα Starbucks της Δεξιάς» (όπως αναρωτιέται κι ο τίτλος της ιστορίας). Η εταιρεία ιδρύθηκε από τρεις βετεράνους των πολέμων του Ιράκ και του Αφγανιστάν κι αυτοπροσδιορίζεται ως «υπέρ των όπλων», «υπέρ του στρατού», «εναντίον των χίψτερ». Οι ποικιλίες του καφέ της έχουν ονόματα όπως AK-47 ή Silencer Smooth και κέρδισαν μεγάλη δημοσιότητα όταν απάντησαν στην πρόθεση των Starbucks να προσλάβουν 10.000 πρόσφυγες με τη δική τους πρόθεση να προσλάβουν 10.000 βετεράνους πολέμου. Φυσικά, υποστήριξαν τον Πρόεδρο Τραμπ, ενώ τουλάχιστον 3 συλληφθέντες στα γεγονότα του Καπιτωλίου φορούσαν καπέλα ή t-shirts από το επίσημο merch της (το δικο τους μπλουζάκι φορούσε όταν αποφυλακίστηκε με εγγύηση κι ο 17χρονος στην Κενόσα του Ουισκόνσιν που πέρυσι τον Αύγουστο άνοιξε πυρ εναντίον των διαδηλωτών του Black Lives Matter, σκοτώνοντας δύο από αυτούς).
Τα μεγέθη είναι διαφορετικά, ξέρω, αλλά φανταστείτε οι διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος να αποτελέσουν, εκτός από πολιτικό, και καταναλωτικό κοινό-στόχο (αν δεν αποτελούν ήδη π.χ. για αλυσίδες σούπερ μάρκετ).
Η Black Rifle πέρυσι διπλασίασε τις πωλήσεις της.
