Παραλογισμός: Τα εργατικά ατυχήματα που δεν είναι… εργατικά ατυχήματα
Το ανοιχτό παράθυρο της εργατικής νομοθεσίας το οποίο αφήνει απροστάτευτους τους "ελεύθερους επαγγελματίες" οικοδόμους και δεν επιτρέπει στον ΣΕΠΕ να επέμβει.
- 18 Ιανουαρίου 2019 07:22
Στις 20 Νοεμβρίου του 2018, ο 65χρονος οικοδόμος Διονύσης Καπριζιάνης έπεσε από την ταράτσα του υπό ανακαίνιση κτιρίου των οδών Αγίας Σοφίας και Ερμού στη Θεσσαλονίκη, το γνωστό στου Θεσσαλονικείς ως “κόκκινο σπίτι”.
Ηταν ένα κλασικό εργατικό ατύχημα από τα εκατοντάδες που συμβαίνουν, δυστυχώς, στην Ελλάδα κάθε χρόνο. Οικοδόμος, μεγάλης ηλικίας, λίγο πριν τη σύνταξη. Ελα όμως που για το επίσημο κράτος αυτό δεν είναι εργατικό ατύχημα…
Ο 65χρονος είχε την ατυχία να δουλεύει στην εν λόγω οικοδομή ως ελεύθερος επαγγελματίας. Συμβαίνει πλέον με πολλούς και σε πολλές οικοδομές. Η εταιρία που έχει αναλάβει την ανακαίνιση του εν λόγω κτιρίου “έσπασε” το έργο σε μικρότερες εργολαβίες, μία πρακτική εξαιρετικά συνηθισμένη πλέον και -ευτυχώς ή δυστυχώς-απολύτως σύννομη.
Ο Καπριζιάνης ανέλαβε λοιπόν ένα τμήμα του έργου μαζί με 2-3 άτομα δικό του προσωπικό. Στο κράτος εμφανιζόταν ως “ελεύθερος επαγγελματίας” έχοντας ακολουθήσει και τη γνωστή διαδικασία της έναρξης του επαγγέλματος. “Αφεντικό” με άλλα λόγια, χωρίς να είναι αφεντικό.
Εκείνη την ημέρα κλήθηκε να διορθώσει μία ατέλεια στο έργο που είχε αναλάβει. Φόρεσε κανονικά τον ιμάντα προστασίας, ανέβηκε στο πόστο του, ήταν μόνος, έπεσε, σκοτώθηκε. Με τον ιμάντα εργασίας φορεμένο. Δεν ήταν δυνατόν να τον προστατέψει.
Το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας ασχολήθηκε με την υπόθεση ως όφειλε. Αλλά οι προσπάθειες σταμάτησαν στον τίτλο “ελεύθερος επαγγελματίας”. Δεν μπορούν να επέμβουν οι επιθεωρητές σε υποθέσεις που δεν έχουν να κάνουν με εξαρτημένη εργασία έστω και αν είναι ξεκάθαρο ότι η δήθεν “ελευθερία” υποκρύπτει σαφώς σχέση εξαρτημένης εργασίας, τουλάχιστον ως προς την ουσία.
Οπως γίνεται εύκολα κατανοητό, πρόκειται για πρακτική που βολεύει ιδιαίτερα τις μεγάλες οικοδομικές εταιρίες. Μειώνουν το εργασιακό κόστος (μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές), απαλλάσσονται από την ευθύνη της ασφάλειας, τουλάχιστον για κάποια πρόσωπα, και η δουλειά γίνεται εύκολα, γρήγορα και φθηνά. Κυρίως φθηνά, έστω και αν το αίμα συχνά ρέει.
Προφανέστατα χρειάζεται αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου. Να δοθεί η δυνατότητα στους επιθεωρητές να επεμβαίνουν αποφασιστικά και σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Σε διαφορετική περίπτωση το αίμα εργαζόμενων στην οικοδομή θα συνεχίσει να ρέει. Και όμως, έχουμε 2019 και όχι 1950…
