Λευκή Συμφωνία: Μια μπάντα με λαμπρό παρελθόν και λαμπρότερο μέλλον

Η Λευκή Συμφωνία αποτελεί μία από τις σημαντικότερες μπάντες της ελληνικής ροκ σκηνής, με μακρά και πλούσια ιστορία που ξεκινά στα μέσα των ‘80s. Περίπου 35 χρόνια μετά, έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της, όχι μόνο κουβαλώντας το ιστορικό παρελθόν της, αλλά χτίζοντας εκ νέου πάνω σε αυτό και εξελίσσοντας την πορεία της.

Αφού τα μέλη της «χάθηκαν» για 17 ολόκληρα χρόνια, η μπάντα επανήλθε πιο δυναμική από ποτέ το 2017, με μία φοβερή συναυλία που ήρθε να προστεθεί στην εμβληματική της παρακαταθήκη. Παράλληλα, η Λευκή Συμφωνία έχει κυκλοφορήσει νέο υλικό, ενώ μόλις πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησε το νέο της άλμπουμ με τίτλο «Σαν τον ήλιο».

Η “γέννηση” μιας ιστορικής μπάντας στο Δάσος Χαϊδαρίου

Ο Θοδωρής Δημητρίου, frontman της Λευκής Συμφωνίας από το 1984 έως και σήμερα, κάνει μια αναδρομή στο ξεκίνημα του συγκροτήματος. Διάφορες συγκυρίες έφεραν κοντά τα τότε μέλη της, μια παρέα από παιδιά που τους έδενε η κοινή αγάπη για τη μουσική.

«Όλα ξεκίνησαν από δύο παρέες που είχαν κοινούς παρονομαστές. Στη μία παρέα ήμουν εγώ με τον Τάκη Μπαρμπαγάλα, μέναμε στο Δάσος Χαϊδαρίου. Ο Σπύρος Χαρίσης και ο Διογένης Χατζηστεφανίδης έμεναν στον Λόφο Αξιωματικών και, επειδή, ο Διογένης είχε μια γνωριμία με τον Τάκη, υπήρχε μία σύνδεση. Εγώ με τον Τάκη μιλούσαμε, αγοράζαμε και ακούγαμε δίσκους σαν μανιακοί. Κι εγώ ήμουν στην τάξη και τον άκουγα να παίζει κιθάρα από το σπίτι του που ήταν δίπλα στο σχολείο, ήταν ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, Πηγαίνοντας σε μια συναυλία στις Μουσικές Ταξιαρχίες τα παιδιά, μίλησαν για τα κοινά τους ακούσματα και αποφάσισαν να φτιάξουμε τη μπάντα».

Το όνομα Λευκή Συμφωνία φαίνεται πως πέτυχε στην περίπτωσή τους, αφού, τελικά, ανταποκρίθηκε, τελικά, σαν καμβάς σε όλα αυτά έκαναν.

«Το όνομα χάνεται μέσα στον χρόνο. Βγήκε μέσα από brainstrorming. Θυμάμαι χαρακτηριστικά εμένα και τον Τάκη να καθόμαστε και να σκεφτόμαστε ονόματα. Από εξώφυλλα δίσκων, από τίτλους βιβλίων, ήμασταν και άρρωστοι βιβλιοφάγοι και οι δύο. Δεν θυμάμαι πώς το βρήκαμε. Πάντως το όνομα «Λευκή Συμφωνία» κατέληξε να είναι πρώτα μια δυνατή σχέση μεταξύ μας και έπειτα μια ανοιχτή σχέση με τη μουσική, όσον αφορά την εξερεύνηση και τον τρόπο έκφρασης. Είναι μια μεγάλη επιτυχία της μπάντας το ότι πάντα εκφραζόμασταν ελεύθερα και πάντα είχαμε πολύ καλές σχέσεις μεταξύ μας, με όλα τα παιδιά που πέρασαν ανά τα χρόνια».

Τότε τους λέγαμε Δάσος Χαϊδαρίου και δεν ξέρανε τι ήταν. Μας έλεγαν “καλά, σε δάσος μένετε ρε παιδιά;”. Ούτε οι ταξιτζήδες δεν ήξεραν πού είναι. Για τέτοια εποχή μιλάμε.

Ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο «Μυστικοί Κήποι» κυκλοφόρησε το 1986 και έμελλε να τους βγάλει κατευθείαν στο προσκήνιο. Όλη τους η μουσική και οι πειραματισμοί, με επιρροές από ψυχεδέλεια, 60s, classic rock, Joy Division και progressive rock, γίνονταν στις πρόβες, οι οποίες ήταν καθημερινές ώστε να πετύχουν αυτό που ήθελαν.

«Ο πρώτος μας δίσκος ήταν αυτό που ονειρεύεται κάθε μπάντα. Από ένα στούντιο σε ένα μακρινό προάστιο της Αθήνας, που ήταν σαν χωριό, γίναμε γνωστοί σε όλη την Ελλάδα. Φαντάσου τότε τους λέγαμε Δάσος Χαϊδαρίου και δεν ξέρανε τι ήταν. Μας έλεγαν «καλά, σε δάσος μένετε ρε παιδιά;». Ούτε οι ταξιτζήδες δεν ήξεραν πού είναι. Για τέτοια εποχή μιλάμε. Γίναμε γνωστοί γρήγορα, αλλά όχι εύκολα. Δουλέψαμε πολύ. Ήταν το αποτέλεσμα μιας σκληρής δουλειάς, είχαμε αποφασίσει ότι για να πετύχεις κάτι πρέπει να δουλέψεις. Κάναμε καθημερινές πρόβες, χωρίς off, κάτι που το συνεχίσαμε και μετά τον πρώτο δίσκο. Από ‘κει που παίζαμε σε κλαμπάκια 50 και 100 ατόμων, βρεθήκαμε να παίζουμε μπροστά σε 1000 άτομα στην πρώτη παρουσίαση των «Μυστικών Κήπων». Η συναυλία εκείνη, αλλά και όλες που κάναμε, ήταν DIY. Σκέψου ότι εμείς κολλούσαμε τις αφίσες, παίζαμε και μετά τις βγάζαμε. Ήμασταν και είμαστε ακόμα ένα underground group. Αυτό έγινε σε όλες τις φάσεις της πορείας μας, τα κάναμε όλα μόνοι μας».

Το Βερολίνο, το MTV, η μεγάλη απώλεια και οι Metallica

Η Λευκή Συμφωνία βρισκόταν πάντα με το ένα πόδι στο εξωτερικό. Τα ανήσυχα πνεύματα της μπάντας προσπαθούσαν κάθε φορά για το καλύτερο, κυνηγούσαν τις ευκαιρίες τους και όταν δεν τους τύχαιναν, τις έφτιαχναν. Ο δρόμος τους έβγαλε στο Βερολίνο, όπου παρέμειναν από το 1990 έως το 1993.

«Εκεί παίζαμε στην αρχή στα αγγλικά και από ένα σημείο και μετά παίζαμε και ελληνικά, τα οποία υπήρχαν στους δύο προηγούμενους δίσκους μας. Το Βερολίνο ήταν και είναι ακόμη μια international πόλη. Ένα κοινό από Έλληνες, Γιουγκοσλάβους, Τούρκους, Γερμανούς. Υπήρχε ένα κοινό πολυπολιτισμικό και πολύχρωμο. Τους άρεσαν πολύ τα ελληνόφωνα. Φυσικά, η αγγλική γλώσσα είναι ένα διαβατήριο στο διεθνές κοινό, αλλά στην πορεία επειδή δεν ήταν τόσο μεγάλο το set μας, προσθέσαμε και ελληνόφωνα με ενθουσιώδεις αντιδράσεις. Γουστάρανε πάρα πολύ, ακούγεται ωραία η ελληνική γλώσσα».

Η Λευκή Συμφωνία είναι το πρώτο ελληνικό συγκρότημα που video clip του μεταδόθηκε από το MTV. Το τραγούδι ήταν το «Κοιτάζοντας πίσω» και ο Θοδωρής Δημητρίου μου περιγράφει πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία.

«Ήρθε το MTV στην Ελλάδα με κάμερες, συνεργείο, παρουσιαστές ώστε να γυρίσει κάποια πράγματα στο πώς ζει η νέα γενιά της μουσικής. Από την εταιρεία μας, είχαν προτείνει άλλα σχήματα πιο ποπ. Αλλά ο αείμνηστος Κώστας Σγόντζος από το «Μουσικό Καλειδοσκόπειο», ο οποίος μας έπαιζε πολύ συχνά, πρότεινε εμάς. Μας άκουσαν και μας διάλεξαν. Γυρίστηκε ένα βίντεο κλιπ παραγωγής MTV και κάναμε και μια συνέντευξη που παίχτηκε λίγο αργότερα. Μέχρι τότε είχαμε παίξει στην Ισπανία δύο συναυλίες. Πάντα ήμασταν ανήσυχοι, δεν μπορούσαμε να δεχτούμε ότι θα ακουγόμαστε μόνο σε συγκεκριμένο κόσμο, παρόλο που παίζαμε ελληνικά. Πάντα είχαμε αυτή την αίσθηση ότι δεν θέλουμε να περιορίσουμε τη γκάμα που θα ακουστεί το γκρουπ. Κάναμε αγγλόφωνο, στην πορεία το γυρίσαμε στο ελληνόφωνο και βγάλαμε τέσσερις δίσκους, τώρα κάνουμε πάλι αγγλόφωνο. Κάναμε και κάτι τρελό, τον τρίτο δίσκο τον βγάλαμε και στα ελληνικά και στα αγγλικά».

Πάντα ήμασταν ανήσυχοι, δεν μπορούσαμε να δεχτούμε ότι θα ακουγόμαστε μόνο σε συγκεκριμένο κόσμο.

Μια ακόμη πολύ σημαντική στιγμή της μπάντας, ήταν όταν τον Ιούνιο του 1993 συμμετείχαν στον 1ο Ροκ Μαραθώνιο στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης στην Αθήνα μαζί με τους Cult και Metallica. Ακόμη και τότε, σε μία τόσο σπουδαία «νίκη», ήταν προσγειωμένοι και δεν επαναπαύτηκαν.

«Για μια ανεξάρτητη μπάντα και ειδικά του ελληνικού ροκ ήταν στη σφαίρα του δύσκολου ή και του ακατόρθωτου και του μυθικού. Ήμασταν μια μπάντα που ήταν πάντα στη δουλειά. Πρόβες, συνεντεύξεις, συναυλίες. Ήμασταν working band, όπως και τώρα. Τα αντιμετωπίζαμε ψύχραιμα».

Αξίζει να σημειωθεί, ότι λίγο πριν από αυτή τη μεγάλη συναυλία, ένα πολύ οδυνηρό γεγονός σημάδεψε τη μπάντα. Στις 7 Μαϊου 1993 αυτοκτόνησε στα 27 του χρόνια ο ντράμμερ τους Σπύρος Χαρίσης.

«Ήμασταν σε κατάσταση σοκ. Δεν μπορούσαμε να πούμε ή να καταλάβουμε τι ακριβώς αισθανόμαστε και απλώς δουλεύαμε με την προοπτική να μη χάσουμε εντελώς τον έλεγχο και να μην διαλυθούμε. Μας σόκαρε, δεν είχαμε καταλάβει πώς συνέβη. Σε όλη μας την πορεία είχαμε κορυφές προς τα πάνω και προς τα κάτω».

Ο Ανεστόπουλος, τα άγρια σκηνικά των ’80s και ο φασισμός

Αναρωτιέμαι αν εκείνη την περίοδο, που η ελληνική ροκ σκηνή και οι μπάντες άνθιζαν, υπήρχε αντιπαλότητα ανάμεσα στα συγκροτήματα, αλλά ο Θοδωρής μου απαντά πως δεν ίσχυε κάτι τέτοιο ή ότι τουλάχιστον εκείνος δεν το έβλεπε έτσι. Το ύφος τους, έτσι κι αλλιώς, ήταν πολύ προσωπικό και δεν έμοιαζε με κάποια άλλη μπάντα. Το πιο κοντινό τους συγκρότημα ήταν τα Διάφανα Κρίνα, που γνωρίζονταν κιόλας. Ο Θοδωρής θυμάται ακόμη την πρώτη φορά που άκουσε τον Θάνο Ανεστόπουλο να τραγουδά.

Ήταν χειμώνας και το δωματιάκι φωτιζόταν πολύ λίγο. Σαν να είσαι σε ένα σκοτεινό δάσος και να ακούς μουσική από ένα μικρό καμαράκι, ήταν μαγικό το συναίσθημα.

«Ο Διογένης με τον Σπύρο ήταν συμμαθητές με τον Θάνο, ήμασταν φίλοι με τον Κυριάκο, τον Μπερλή, τον Τάσο. Κρίμα που χάθηκε ο Θάνος σε τόσο μικρή ηλικία. Ήμασταν παιδάκια όταν γνωριστήκαμε. Αυτοί ήταν συμμαθητές και έπαιζαν στο σχολείο μαζί, ενώ κάποιες φορές γίνονταν τζαμαρίσματα που παίζαμε εμείς με αυτούς. Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τον Θάνο. Ήμασταν στο δικό μας στούντιο που κάναμε πρόβες, στο σπίτι του Τάκη και είχε έρθει να τζαμάρει μαζί με τα παιδιά. Εν τω μεταξύ, το παλιό στουντιάκι ήταν ένα πολύ μικρό καμαράκι στην ταράτσα, στο οποίο παίζαμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Το είχε φτιάξει ο Τάκης, εκεί μελετούσαμε, εκεί ακούγαμε δίσκους, εκεί κάναμε πρόβες πριν πάμε σε άλλο χώρο δίπλα στο σπίτι του. Εκεί, λοιπόν, ήταν η πρώτη φορά που τον άκουσα να τραγουδάει και να τζαμάρει με τα παιδιά. Ήταν πολύ ωραίο συναίσθημα. Ήταν χειμώνας και το δωματιάκι φωτιζόταν πολύ λίγο. Σαν να είσαι σε ένα σκοτεινό δάσος και να ακούς μουσική από ένα μικρό καμαράκι, ήταν μαγικό το συναίσθημα που ένιωσα τότε».

Τα ’80s, πάντως, ήταν μια πολύ διαφορετική εποχή στη μουσική σκηνή και την κοινωνία, ενώ οι ροκ μπάντες στη χώρα μας αντιμετωπίζονταν με «στραβό» μάτι. Κάτι που σίγουρα δεν έχει εκλείψει, αλλά σαφώς δεν συγκρίνεται με τότε.

Στο Καρπενήσι δεν ήθελαν να κάνουμε συναυλία, δεν μας άφηνε ο Δήμος γιατί μας θεωρούσε σατανιστικό γκρουπ.

«Έχει τύχει να γίνει μια καφρίλα στην Έδεσσα, όπως και στη Χαλκίδα. Είχε γίνει στα μέσα των ’80s, κόντεψαν να μας λιντσάρουν. Είχα μακριά μαλλιά και δύο σκουλαρίκια, έμπαινα στο λεωφορείο και με κοιτούσαν περίεργα. Κάφροι, φασιστοειδή, σκυλάδες, απαίδευτοι. Αυτά υπάρχουν ακόμα. Μας την έπεσαν, κόντεψαμε να τους χτυπήσουμε με τα όργανα. Φύγαμε όπως έφευγαν οι Blues Brothers που τους κυνηγούσαν με το αυτοκίνητο. Έχει τύχει και στην Αλεξανδρούπολη που έπεφτε ξύλο, πανικός. Υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις πάντα. Στον Πειραιά μας ξεκολλούσαν τις αφίσες. Πήγαινε το επί πληρωμή επαγγελματικό συνεργείο και κολλούσε αφίσες και πήγαιναν μετά οι άλλοι από πίσω και τις ξεκολλούσαν. Στο Καρπενήσι δεν ήθελαν να κάνουμε συναυλία, δεν μας άφηνε ο Δήμος γιατί μας θεωρούσε σατανιστικό γκρουπ λόγω ονόματος. Αυτά τα έχουν περάσει οι περισσότερες ροκ μπάντες. Τώρα είναι αλλιώς, τότε δεν υπήρχαν και πολλές μπάντες. Τώρα βλέπεις νέα παιδιά να περπατούν με τις κιθάρες τους, τι ωραίο θέαμα. Τότε για να πάρεις κιθάρα έπρεπε να δουλεύεις ένα χρόνο, να μην τρως, ήταν ένα είδος πολυτελείας. Φαντάσου ότι πήραμε μια κιθάρα όλοι μαζί, βάζοντας χρήματα εμείς και οι οικογένειές μας. Ήμασταν μπάντα που είχε βγάλει δίσκο και δεν είχαμε ενισχυτή κιθάρας. Και την μικροφωνική που είχαμε την αγοράσαμε με τη βοήθεια των γονιών μας».

«Ποτέ δεν ήταν αποδεκτή η τέχνη γενικά στην Ελλάδα και ο καλλιτέχνης ως άνθρωπος. Η Ελλάδα πέρα από ένα μικρό ποσοστό, δεν έχει ζεστή αντιμετώπιση προς τον καλλιτέχνη. «Τι άλλη δουλειά κάνεις;» Εδώ πρέπει με τους γονείς σου να τα βρεις. Εμείς ήμασταν τυχεροί γιατί είχαμε υποστήριξη από τους γονείς μας. Ήμασταν κι εμείς wild, δεν ήμασταν ήσυχα παιδιά. Ήμασταν άγρια νιάτα. Εκεί οι γονείς μας έπρεπε ή να μας στηρίξουνε ή να μας πολεμήσουνε. Εμάς μας στήριξαν».

Με αφορμή τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει η Λευκή Συμφωνία στο Oneman και τις δηλώσεις τους πως μετά τις συναυλίες κυνηγούσαν ακροδεξιούς, αλλά και την πρόσφατη Δίκη της Χρυσής Αυγής, η συζήτηση πηγαίνει στο φαινόμενο του φασισμού και τις ποικίλες διαστάσεις του. Ένα φαινόμενο που υπάρχει εδώ και χρόνια και που ακόμα παλεύουμε να αφανίσουμε.

«Εκείνη την εποχή όλη η ελληνική κοινωνία τους έβαζε στη θέση τους. Τότε κρύβονταν, φοβούνταν να μιλήσουν. Δεν το περίμενα ότι η ελληνική κοινωνία είχε τόση μαυρίλα και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Μετά άρχισαν να μιλάνε. Κι αυτό έφερε μια δημοσιότητα. Πέρασαν στα μέσα, στο ίντερνετ. Είναι απαράδεκτο. Δεν μπορείς να μισείς τον διπλανό σου. Όλοι αυτοί καλύτερα να μισήσουν τον εαυτό τους. Αφού μισούν τόσο πολύ, καλύτερα να στραφούν κατά του εαυτού τους. Και δεν είναι μόνο ο φασισμός. Είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τα ζώα, άνθρωποι που δηλώνουν ότι δεν είναι φασίστες. Η βία εναντίον της γυναίκας, εναντίον των ομοφυλοφίλων, ο τρόπος που φέρονται στα παιδιά».

Δεν μπορείς να μισείς τον διπλανό σου. Όλοι αυτοί καλύτερα να μισήσουν τον εαυτό τους.

«Με βάση τα τελευταία γεγονότα με τη Χρυσή Αυγή, δεν νομίζω ότι είναι τόσο εύκολο να κλείσει αυτός ο κύκλος, γιατί έχει πελάτες, έχει οπαδούς, έχει πέραση όλο αυτό, γιατί υπάρχει κόσμος αμόρφωτος, όχι με την έννοια του σχολείου. Είναι θέμα ατομικής παιδείας και θέμα της κοινωνίας. Υποτίθεται ότι έχουν επιτευχθεί κάποια πράγματα. Αν κάνεις μια ενδοσκόπηση και έπειτα μια ανασκόπηση, θα δεις ότι δεν έχει επιτευχθεί και τίποτα. Είναι το κράτος που δεν αγαπά τους πολίτες του, ώστε να τους φροντίζει. Πάμε προς τα πίσω, δυστυχώς».

Όταν εξαφανίστηκαν για 17 χρόνια και το δυναμικό come-back

Λίγο πριν το 2000 η Λευκή Συμφωνία σίγησε. Χωρίς ποτέ να έχουν ανακοινώσει ότι διαλύονται, η μπάντα εξαφανίζεται και τα χρόνια περνούν χωρίς να μαθαίνουμε νέα τους.

«Στην ουσία δεν διαλυθήκαμε ποτέ. Ποτέ δεν είπαμε ότι σταματάμε, συνέβη. Αυτό ίσως να είναι και καλύτερο, γιατί πονάει λιγότερο. Το αφήνεις και σβήνει. Είναι ότι δεν κάνεις πρόβα, δεν ξαναβρίσκεσαι για κάποιο λόγο. Το έφεραν οι καταστάσεις. Υπήρξαν κάποιες συγκυρίες τότε, για παράδειγμα η εταιρεία μας δεν προώθησε ιδιαίτερα τον 4ο δίσκο μας. Θεωρούσαμε ότι ήταν ένας καλός δίσκος. Για κάθε δίσκο μας νιώθουμε ότι είναι μια εξέλιξη δική μας, δεν μένουμε κολλημένοι στα προηγούμενα. Ποτέ δεν έχουμε συνταγή, δεν είμαστε υπολογιστές, να πούμε βάλε κάτι, κόψε κάτι για να βγει. Είχαμε δώσει τα πάντα τότε και δεν είχαμε την υποστήριξη που περιμέναμε από την εταιρεία, σίγουρα λειτούργησε αρνητικά».

Τα χρόνια της «εξαφάνισής» τους ο Θοδωρής Δημητρίου δεν έχασε την επαφή του με τη μουσική, όπως και τα υπόλοιπα μέλη. Σπούδασε κλασικό τραγούδι και δούλευε στη χορωδία της Λυρικής Σκηνής, μέχρι που μια μέρα πάρθηκε η απόφαση για επανασύνδεση.

Πάντα σκεφτόμουν ότι κάνουμε ένα off για ένα χρόνο και βλέπουμε. Τελικά μας πήρε μόνο 17 χρόνια!

«Ο κόσμος μας έψαχνε, αλλά τότε ήταν μια περίοδος πολύ διαφορετική. Το 96-97 δεν υπήρχε ίντερνετ. Αν δεν έδινες εσύ σημεία ζωής, δεν σε έβρισκε κανείς. Η σκηνή δεν μου έλειπε ιδιαίτερα ή το έβλεπα ότι δεν θα διαρκέσει πολύ. Εκεί είναι το θέμα ότι τελικά διαρκεί 17 χρόνια και λες «τι έγινε;». Εγώ ποτέ δεν σκεφτόμουν ότι αυτό θα διαρκέσει τόσα χρόνια. Πάντα σκεφτόμουν ότι κάνουμε ένα off για ένα χρόνο και βλέπουμε. Έκανα πράγματα με τη μουσική, όπως και τα παιδιά, αλλά είναι αυτό το δύσκολο πράγμα μιας μπάντας. Για κάποιους μπορεί να φαίνεται ότι δεν είναι κάτι. Κάθε μπάντα, μικρή, μεγάλη, καθημερινή, κάνει έναν αγώνα μόνο για να βρεθεί, να παίξει, να πάει στην πρόβα. Όλο αυτό είναι ένας οργανισμός που δεν έχει κανένα όφελος. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις μπάντες και τους καλλιτέχνες γενικότερα, ειδικά τους σόλο καλλιτέχνες που είναι ακόμη πιο μοναχική διαδικασία, αλλιώς. Το είχα στο μυαλό μου, πάντως, κάποια στιγμή. Αλλά, τελικά, μας πήρε μόνο 17 χρόνια! Μιλήσαμε με τον Σωτήρη Καστάνη και το θέλαμε να γίνει. Δεν το σκεφτήκαμε τόσο πολύ. Ο Διογένης ήταν “μέσα” και μετά βρήκαμε τον Βαγγέλη Τσιμπλάκη, που είναι μέχρι σήμερα».

Κι έτσι ξαφνικά όπως χάθηκαν, ξαφνικά εμφανίστηκαν τον Δεκέμβριο του 2017, με μια εκρηκτική και συνάμα συγκινητική συναυλία στο Piraeus 117 Academy. Ήταν όλοι εκεί. Φίλοι από τα παλιά, φανς που ήλπιζαν κάποτε να τους ξαναδούν ζωντανά, νέοι ακροατές που δεν τους είχαν προλάβει τότε και τους έμαθαν μέσα από τον «μύθο» τους. Επέστρεψαν αναγεννημένοι, ανανεωμένοι, παίρνοντάς το από εκεί που το άφησαν και εξελίσσοντας τη δουλειά τους. Ο ίδιος ο Θοδωρής, μάλιστα, πιστεύει πως η μπάντα είναι στην καλύτερη φάση της από ποτέ.

Στα πρώτα τραγούδια στο Piraeus 117 Academy ήμουν σε σοκ!

«Έχεις τόσα χρόνια να ανέβεις στη σκηνή και ανεβαίνεις στο Academy, έναν πολύ μεγάλο χώρο. Στα πρώτα τραγούδια ήμουν σε σοκ. Από ένα σημείο και μετά άρχισα κι εγώ να καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Ήταν πολύ όμορφο και συγκινητικό. Τραγουδούσαν όλοι μαζί τα κομμάτια. Πάντα πίστευα ότι τα τραγούδια που γράψαμε είναι αυτά που μας διατήρησαν στις καρδιές κάποιων ανθρώπων. Πίστευα πάντα στην αξία των τραγουδιών και σε αυτή την αξία ήθελα να ανταποκριθώ όταν αποφασίσαμε να ξαναπαίξουμε. Θέλαμε να ανταποκριθούμε και στην ιστορία της μπάντας και στις δυνατότητες που έχουμε τώρα. Γι’ αυτό και πέτυχε και γι’ αυτό συνεχίσαμε».

Ο νέος δίσκος “Σαν τον ήλιο” και η στροφή στο αγγλόφωνο

Καθώς η επάνοδος της μπάντας αντιμετωπίστηκε με μεγάλο ενθουσιασμό και πολλή αγάπη, η Λευκή Συμφωνία προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και κυκλοφόρησε τον πέμπτο δίσκος της με τίτλο «Σαν τον ήλιο», υπό περίεργες συνθήκες μέσα στο lockdown της Άνοιξης.

«Στο Academy ήμασταν συνεπείς, χαρήκαμε τις πρόβες μας, τη δουλειά μας, το πώς παίζαμε τα κομμάτια. Δεν υπήρχε κάτι που να χαλάει το οικοδόμημα. Μετά ο κόσμος το δέχτηκε ωραία και μας βοήθησε. Ήθελε να παίξουμε κι άλλες συναυλίες, ζητούσε κι άλλα live. Έγινε αυτή η συνέχεια, με έναν αρμονικό τρόπο. Υπήρχε μια αρμονική κατάσταση, δεν υπήρχε ένα μικρό κομμάτι στο οικοδόμημα που να το χαλάει. Υπήρχε μια κατανόηση μεταξύ μας. Ταξιδεύαμε με καλή θάλασσα, πηγαίναμε και δημιουργούσαμε στην πορεία».

Για μένα είναι ένας δίσκος, ο οποίος με ανατριχιάζει σε αρκετά σημεία ακόμα και τώρα.

«Ο δίσκος κυκλοφόρησε αρχές Απριλίου, αλλά είχαν αρχίσει να βγαίνουν τα κομμάτια σε όλες τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες από λίγο καιρό πριν. Σε φυσική μορφή κυκλοφόρησε, με όλες τις δυσκολίες που υπήρχαν, τον Απρίλιο. Ο περισσότερος κόσμος τον πήρε με mail order. Όλος ο δρόμος ήταν έτοιμος για συναυλίες, για την παρουσίαση του δίσκου, για περιοδείες. Δεν ξέραμε ότι θα γινόταν τόσο δύσκολο το πράγμα. Ευτυχώς που πρόλαβε να βγει, γιατί θα ήταν μια δυστυχία για εμάς. Καλύτερα που βγήκε τότε και έφυγε, παρά να περιμένουμε κάποια στιγμή, γιατί, ούτως ή άλλως, τελικά δεν έχει καλυτερέψει η κατάσταση».

Ο δίσκος πήρε το όνομά του από το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, το οποίο είναι βασισμένο στο ποίημα «Δεν έφτασα ψηλά» του Ρώμου Φιλύρα. Πρόκειται για μια άρτια δουλειά, με συνέπεια στην ποιότητα που πάντοτε είχε η μπάντα και με πολύ όμορφα τραγούδια, ενώ κάποια από αυτά – τα «Σαν τον ήλιο», «Μέχρι τον θάνατο», «Χρόνια Σιωπηλά» και «Δάκρυ» – συνοδεύονται από video clip.

«Για μένα είναι ένας δίσκος, ο οποίος με ανατριχιάζει σε αρκετά σημεία ακόμα και τώρα. Θα είναι μια κιθάρα, ένα ρεφραίν, θα είναι κάτι. Όλοι μας οι δίσκοι ήταν πολύ καλοί ηχητικά, αλλά τεχνικά θεωρώ ότι είναι ένας πολύ άρτιος δίσκος. Νομίζω ότι έχουμε βάλει όλα μας τα καλύτερα στοιχεία. Ξεχωρίζω το «Χρόνια Σιωπηλά», το ομώνυμο και το «Μέχρι τον θάνατο». Είναι ένας δίσκος που δεν έχει μέτρια κομμάτια. Έχει 10 κομμάτια ενός πολύ καλού επιπέδου».

Πρόσφατα, η μπάντα κυκλοφόρησε ένα νέο single με τίτλο «Black Twilight», το οποίο είναι αγγλόφωνο, μιας και πάντα πειραματίζονταν με τη μουσική και τους στίχους τους, ακόμη και με τη γλώσσα στην οποία τραγουδούσαν.

«Είναι αγγλόφωνο γιατί δεν ηρεμούμε ποτέ. Είμαστε στη δημιουργία κομματιών, τα οποία θα είναι και ελληνόφωνα και αγγλόφωνα. Το ένα φέρνει το άλλο με έναν ωραίο τρόπο, κι αυτό είναι που μας κάνει να το διασκεδάζουμε και να οδηγούμαστε ένα βήμα παραπέρα. Το αγγλόφωνο έγινε, γιατί πήγε πολύ καλά το ελληνόφωνο στο εξωτερικό. Παίρνουν το feeling και το τι γίνεται, έχουμε βάλει την απόδοση των ελληνικών στίχων στα αγγλικά, αλλά θέλουμε να έχουν όλη την εμπειρία. Είχαμε πάντα παρελθόν με το αγγλόφωνο. Το Black Twilight ήταν ένα πηγαίο πράγμα».

Μια μπάντα με λαμπρό παρελθόν και λαμπρότερο μέλλον

Μπορεί η Λευκή Συμφωνία να κουβαλά ένα μύθο και να έχει μια βαριά ιστορία, ωστόσο, αυτό ούτε την κρατά κολλημένη στο παρελθόν, ούτε την αφήνει να εφησυχάζει. Τα μέλη της είναι γεμάτα όρεξη, ιδέες, δημιουργικότητα και έμπνευση. Και αυτό φαίνεται στις νέες τους δουλειές.

«Είμαστε σε μία από τις καλύτερες φάσεις της μπάντας, γιατί έχουμε εξαιρετική χημεία μεταξύ μας. Είμαστε και μια πολύ καλή μηχανή παραγωγής και καλοκουρδισμένη. Υπάρχει ένας σεβασμός και εκτίμηση των μελών, υπάρχει μια πολύ καλή επικοινωνία μεταξύ μας. Τα βρίσκουμε σε όλα τα πράγματα γενικά, χωρίς να πούμε πολλά. Έχουμε κοινή αισθητική για τα πράγματα, είμαστε πολύ τυχεροί. Πάντα είχαμε πολύ καλές μπάντες, οι μουσικοί που έχουν περάσει ήταν πολύ καλοί και δημιουργικοί. Μας αρέσουν αυτά που παίζουμε, μας αρέσει ο ήχος μας».

Δεν είναι, όμως, μόνο οι στίχοι, η μουσική, οι ενορχηστρώσεις και η ερμηνεία των τραγουδιών τους. Είναι όλος ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τις δουλειές τους, με σεβασμό πρώτα στον εαυτό τους και έπειτα στους ακροατές τους. Πρόκειται για μια συνολική προσπάθεια, ενώ στο πλάι τους έχουν εξαιρετικούς συνεργάτες και όλοι μαζί κινούνται στο ίδιος μήκος κύματος, έχοντας επικοινωνία και ένα κοινό στόχο.

«Ο Έκτορας Τσολάκης μετουσιώνει αυτά που έχουμε στο μυαλό μας. Τα βίντεό μας ταιριάζουν με την αισθητική μας, όπως και τα εξώφυλλά μας. Όλοι συμβάλλουν με έναν τρόπο. Αυτή η δουλειά μας έχει δώσει αυτοπεποίθηση . Δεν είμαστε σε έναν ορίζοντα που δεν ξέρουμε πού πάμε. Αρέσει, αρέσει και σε εμάς, ο κόσμος μας ξαναστέλνει πίσω την ενέργεια και δημιουργούμε πάνω σε μια βάση. Θέλουμε να δώσουμε κάποια μηνύματα. Η μπάντα είναι πάντα θετική, παρόλο που είμαστε σκοτεινοί. Κι αυτό το ξέρουν. Το μήνυμά μας είναι αισιόδοξο, ίσως όχι χαρούμενο. Η μπάντα αυτή τη στιγμή έχει μια πολύ καλή ισορροπία. Πρακτικά δεν ξέρω πότε θα παίξουμε το νέο δίσκο».

Είμαι πολύ αισιόδοξος, παρόλο που γράφω κάποια πράγματα που για κάποιους μπορεί να μοιάζουν πεσιμιστικά.

Ορμώμενη από το «αισιόδοξο μήνυμα» τους, ζητώ περισσότερες εξηγήσεις, αφού πολλοί θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν το ύφος τους απαισιόδοξο και το είδος τους αρκετά dark. Ο Θοδωρής, όμως, εξηγεί:

«Είμαι πολύ αισιόδοξος, παρόλο που γράφω κάποια πράγματα που για κάποιους μπορεί να μοιάζουν πεσιμιστικά. Ταυτόχρονα θέλω να δείξω ότι η ζωή δεν είναι τόσο ρηχή, είναι κάτι πιο βαθύ. Και καλό είναι να ασχοληθείς με αυτό. Όλο αυτό σου δίνει μια θετικότητα μετά και μια τάση για επικοινωνία πάλι. Να δεις ότι δεν είσαι μόνος σου και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Να δεις ότι κι οι άλλοι έχουν προβλήματα και να έρθεις πιο κοντά τους. Να αποκτήσεις μια ενσυναίσθηση. Αυτή τη δύναμη έχει η μουσική που κάνουμε, ότι όλοι μετά το live βγαίνουν δυνατοί. Έρχονται μετά και μας μιλάνε και είναι όλοι χαρούμενοι και έχουν μια ενέργεια που ξεχειλίζει. Υπάρχει μια ένταση, μια δίψα για ζωή μετά τη συναυλία. Και παρόλα τα αρνητικά πράγματα που βλέπουμε και ακούμε αυτή την περίοδο με την πανδημία, νομίζω ότι οι περισσότεροι είναι αισιόδοξοι. Σε καλό πράγμα θα οδηγήσει αυτό. Δεν γίνεται να σταματήσει η δίψα του κόσμου για ζωή».

Η κοινωνία, οι καλλιτέχνες και ο… μεταφυσικός Καρυωτάκης

Αναφερόμενοι στο πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία τους καλλιτέχνες, λαμβάνοντας υπόψιν και την αντιμετώπιση της Πολιτείας προς τον χώρο του πολιτισμού την τελευταία περίοδο, συμφωνούμε πως μάλλον εκτιμάμε την τέχνη όταν αυτή πεθαίνει, παρά όταν ανθίζει.

Φταίμε σαν κοινωνία που δεν απαιτήσαμε σεβασμό προς τους καλλιτέχνες.

«Θα έπρεπε να αναδεικνύουμε τους καλλιτέχνες σαν κοινωνία. Αυτό δεν το έχουμε. Κάνουμε το αντίθετο και αυτό φαίνεται ειδικά τώρα. Εγώ είμαι κατά του να ζητάμε από την πολιτεία. Δεν δέχομαι ούτε για τους μουσικούς ούτε για κανέναν άνθρωπο να ζει με επιδόματα. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος, που βρίσκεται σε δημιουργική ηλικία, θα περιμένει να ζήσει τη ζωή του με ένα επίδομα. Δυστυχώς, όλες οι δυτικές κοινωνίες έχουν φτάσει σε αυτό το πράγμα. Όλες οι νεολαίες και οι άνθρωποι που έχουν να δώσουν κάτι, περνάνε τα χρόνια τους χαμένα και σβήνουν. Και τώρα τι να ζητήσεις από το κράτος; Αφού όλα αυτά τα χρόνια το κράτος είναι εναντίον σου, δεν είναι υπέρ της τέχνης. Για αυτό όμως φταίμε σαν κοινωνία που δεν απαιτήσαμε σεβασμό προς τους καλλιτέχνες και που δεν έχουμε κάνει κάτι να βοηθήσουμε την τέχνη όταν ανθίζει και όχι όταν πεθαίνει. Αυτό γίνεται διαχρονικά».

Ειδικά όσον αφορά το ροκ, ο Θοδωρής τονίζει ότι οι εξουσίες δεν τρελαίνονται να υπάρχει αυτή η σκηνή, ενώ επισημαίνει πως θεωρείτο πάντα μια κατώτερη κατηγορία πολίτη.

«Το έχουμε ζήσει αυτό. Να είσαι καλλιτέχνης και να είσαι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Ειδικά στα 80s και στα 90s. Δεν έχει ξεπεραστεί εντελώς, αλλά τώρα είναι πιο καλά. Ειδικά τότε, όμως, ήταν τραγικό. «Οκ, κάνεις μουσική, από δουλειά;». Υπήρχε όλη αυτή η επαναστατικότητα των μουσικών στα 60s, 70s και 80s, οι μπάντες παλεύανε παλιά. Ήταν έτοιμοι να τα διαλύσουν όλα, για να ανοίξουν ένα νέο δρόμο στον κόσμο. Πλέον είναι επάγγελμα. Είναι θέμα ισορροπίας, τι ζητάς από τη ζωή σου και τι σου φτάνει. Σε προσωπικό επίπεδο, αισθάνομαι πολύ καλά με αυτά που έχουμε κάνει».

Τους λέω “παιδιά, εδώ πέθανε ο Καρυωτάκης”. Κι εκείνη την ώρα έγινε blackout.

Κλείνοντας και έχοντας πάει τη συζήτηση στο θέμα της ποίησης, καθώς η Λευκή Συμφωνία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί συνεχιστής της γενιάς των ρομαντικών Ελλήνων και ξένων ποιητών, ο Θοδωρής που περιγράφει ένα μεταφυσικό σκηνικό που έζησαν στην Πρέβεζα, την πόλη που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Κώστα Καρυωτάκη.

«Μια μέρα ήμασταν στην Πρέβεζα για συναυλία. Ήμασταν στην παραλία και περπατάγαμε με τα παιδιά και τους λέω σε κάποια φάση: «Παιδιά, εδώ πέθανε ο Καρυωτάκης». Κι εκείνη την ώρα έγινε ένα blackout σε όλη την πόλη. Κοιταζόμασταν με τον Τάκη και είχαμε πάθει σοκ. Ήταν τρομερό. Δεν μπορείς να πεις ότι δεν είναι κάτι που δεν σε σημαδεύει!».

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.