Νταλάρας: Γεννήθηκα για να τραγουδάω και θα συνεχίσω να το κάνω

Ένας ζωντανός μύθος, ο Γιώργος Νταλάρας βρέθηκε στο στούντιο του ραδιοφωνικού σταθμού News 24/7 στους 88,6, καλεσμένος του Ηλία Μπενέτου στην εκπομπή “Ένα μύθο θα σας πω”.

Στο Β’ μέρος της συνέντευξής του, ο γνωστός τραγουδιστής μίλησε για τον εκλιπόντα Μάνο Ελευθερίου, για τις μεγάλες μορφές της ελληνικής μουσικής που τον δίδαξαν και για την αγάπη του για αυτό που κάνει.

Για τον Μάνο Ελευθερίου

“Ο Μάνος είναι μια ιστορία. Ήταν ένα πολύ ισχυρό σοκ αυτό που πάθαμε όταν πέθανε, κανείς δεν το περίμενε. Εδώ και αρκετά χρόνια μας έλεγε “Ωχ θα πεθάνω, ωχ θα πεθάνω” και του λέγαμε “Έλα ρε Μανο, σταμάτα”. Το ότι “έφυγε” ο Μάνος από αρρυθμία εμένα με τρομοκράτησε και με θύμωσε πάρα πολύ. Ήταν πολύ άσχημο αυτό που έγινε.

Είναι ένας από τους 5 ανθρώπους που για μένα είναι οικογένεια. Είναι ο Μάνος, ο Κουγιουμτζής, ο Λοΐζος, ο Λευτέρης και ο Καλδάρας. Αυτοί οι άνθρωποι. Κάθε φορά που φεύγει ένας, φεύγει ένα κομμάτι από το σώμα μου και την ψυχή μου. Φεύγει ένα κομμάτι από πάνω μου. Του Μάνου δεν μπορώ να το σηκώσω ακόμα, είναι κοντινό, πολύ πρόσφατο, νωπό.

Ο Μάνος Ελευθερίου είναι μια μεγάλη μορφή για τον χώρο, όχι μόνο του τραγουδιού, αλλά και της λογοτεχνίας. Δεν απώθησε ούτε στα απλά στιχάκια του τα ιστορικά γεγονότα. Στα τραγούδια του θα βρεις τα πάντα. Τα χει όλα, με προεκτάσεις, με αλληγορίες. Είναι ένας ιστορικός. Οφείλουμε, εμείς οι φίλοι του, να κάνουμε κάτι για αυτόν. “

Για την Κύπρο

“Την αγαπώ την Κύπρο. Την αγαπώ για πάρα πολλούς λόγους. Η Κύπρος είναι η Σμύρνη για μένα. Είναι εκεί που προσπαθεί κι αυτό να γίνει λάθος. Πολιτικοί, χουντικοί, άνθρωποι ατιμώρητοι προσπαθούν να λύσουν λάθος το πρόβλημά της. Οι άνθρωποι εκεί θέλουν συμπαράσταση. Εγώ είμαι εκεί και το έχω δηλώσει. Στην Κύπρο πιστεύω ότι υπάρχει το διαχρονικό πρόβλημα όλου του ελληνισμού.”

Για τον Θεοδωράκη και τους “δασκάλους” του

“Ο δάσκαλός μου ήταν ο Θεοδωράκης. Όχι ότι οι άλλοι δεν ήταν, αλλά ο Θεοδωράκης μου έδειξε τον δρόμο. Τους αγαπώ όλους και πιστεύω ότι συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Κάποιοι πιστεύουν ότι αν ακούς το ένα, δεν μπορείς να ακούς το άλλο. Είναι σαν να παίρνουμε ολυμπιακό μετάλλιο. Δεν έχει σημασία ποιος τρέχει. Είναι ο δρόμος, κάτω το ταρτάν και πάνω ο αθλητής. Τρέχει ο Μπιθικώτσης, τρέχει ο Καζαντζίδης. Εγώ τον αγαπώ τον Καζαντζίδη, ήταν μεγάλη μορφή για την Ελλάδα. Ήταν μία μοναδική φωνή, καθαρή, σπάνια. Όλοι αυτοί ήταν δάσκαλοί μου πνευματικά. Όμως, τον δρόμο μας τον έδειξε ο Θεοδωράκης.”

Για τα νέα τραγούδια, τις καινούργιες συνεργασίες του και την πορεία του

“Τραγουδούσα από μικρός, αλλά μετά τα 25 χρόνια σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τι είναι το τραγούδι. Σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους που μου έδωσαν τα τραγούδια τους όταν ήμουν μικρός. Σίγουρα έβλεπαν κάτι, μια μνήμη στη φωνή μου. Αλλά δεν είμαι ευχαριστημένος. Γι’ αυτό και τα ξαναείπα μετά.

Θύμωσα ένα απόγευμα, μου είπε κάποιος “Κοίταξε Γιωργάκη. Σε βλέπω να παιδεύεσαι πολύ με τα τραγούδια. Θα σου πω κάτι και να το θυμάσαι πάντα. Το καλύτερο είναι εχθρός του καλού”. Το περίεργο είναι πως εκείνη την εποχή μου το είπαν πολλοί. Κάποια στιγμή λέω “Παιδιά, ακούστε, όποιος λέει ότι “το καλύτερο είναι εχθρός του καλού” είναι τεμπέλης”. Δεν μπορούσα να τα δεχτώ, όπως δεν μπορώ να δεχτώ τα “Τα καλά κόποις κτώνται”, “Πίστευε και μη ερεύνα”, “Όποιος βιάζεται σκοντάφτει”. Αυτά τα ρητά είναι ωραία, αλλά είναι για την περίσταση.

Κατάλαβα ότι χρειάζομαι δουλειά. Έκανα πάρα πολλά τραγούδια. Κάποια στιγμή έγινα 65 χρονών και λέω κάπου εδώ θα σταματήσω. Λίγο άρχισε να πονάει η μέση, λίγο να έχω πρεσβυωπία. Και σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που μου ζήτησαν μέσα στα χρόνια να κάνω μια συμμετοχή, να πω ένα τραγούδι τους και δεν το έκανα. Στεναχωρήθηκα. Βρήκα όσους ήταν εν ζωή και προσπάθησα να τα κάνω.

Κάποιοι μου λένε “Μην τραγουδάς τόσο πολύ και συνέχεια, κάτσε και λίγο”. Εγώ στη ζωή μου δεν ήπια. Δεν μαστούρωσα. Δεν τράβηξα ενέσεις. Δεν βγήκα να τραγουδήσω μεθυσμένος. Έφυγα απ’ τα κέντρα, άρχισα να κάνω συναυλίες, άλλες καλές, άλλες κακές. Δεν με νοιάζει αν κάποιοι θεωρούν ότι τραγουδάω πολύ ή πολλά. Αυτό γεννήθηκα να κάνω και αυτό θα κάνω.”

Λεφτά και Φήμη

“Εγώ γεννήθηκα σε μία παράγκα προσφύγων. Είμαι ένα προσφυγόπουλο από τη Σμύρνη που γεννήθηκε στον Πειραιά και κρύωνε. Αυτός είμαι ακόμα και σήμερα.

Στη ζωή μου έκανα αυτό που ήθελα: το τραγούδι.

Ένα κακό μου ήρθε μόνο: τα λεφτά και η φήμη. Όταν ξεκίνησα μικρός να γίνω μουσικός δεν την ήθελα τη φήμη, δεν την επιδίωκα. Τα χρήματα που έβγαλα ήταν παραπάνω από αυτά που άξιζα.”