ΟΤΑΝ ΣΠΕΡΝΕΙΣ “ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ” ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΡΙΣΕΙΣ “ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ”. ΑΛΛΟΝ ΕΝΑΝ.

Η αρχή έγινε, αυτή τη φορά, στα μέσα Φεβρουαρίου. 9 μέρες πριν ξεκινήσει η βάναυση ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής συζήτησης επί του νομοσχεδίου για την ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης της χώρας. Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης υπεραμύνθηκε των συμβάσεων για τα μαχητικά Ραφάλ, τα ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα Ρομέο και τις φρεγάτες Belharra που «έρχονται να ανανεώσουν τη ραχοκοκαλιά του ελληνικού στόλου».

Φρόντισε, μάλιστα, η ομιλία του να έχει και διαδικτυακό ίχνος. Το tweet που ανέβηκε στον πρωθυπουργικό λογαριασμό του ήταν ξεκάθαρο: «Ακόμα και το “παρών” σημαίνει απών από το εθνικό μέτωπο – Κάθε πολιτική διαφωνία σταματά εκεί που ξεκινά το συμφέρον της πατρίδας».

Αυτή η βαθιά προβληματική -από κάθε δημοκρατική άποψη- τοποθέτηση, γίνεται ακόμα χειρότερη σχεδόν ένα μήνα μετά που πρέπει να ορίσουμε ποιο είναι το «εθνικό συμφέρον» ενώ στην Ουκρανία έχουμε πόλεμο με χιλιάδες νεκρούς και πάνω από 2 εκατομμύρια πρόσφυγες (από τους «κανονικούς» κατά Κικίλια-Μηταράκη), και στην Ελλάδα αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός των γεωπολιτικών αναλυτών που ξέρουν και «τι παίζει» και «γιατί γίνονται όλα» και, κυρίως, «τι είναι αυτό που συμφέρει την Ελλάδα». Η καταδίκη της εισβολής (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητη. Όσο αυτονόητο και το ότι δεν μπορεί να υπάρχει μόνο μια αφήγηση ή μόνο μια οπτική για τις αιτίες και τις συνέπειές της – ο Νίκος Μπίστης το εξηγεί νηφάλια εδώ μιλώντας για τα αναπόφευκτα «ναι, μεν αλλά» των ημερών.

Ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας μπορεί να κάλεσαν στη Βουλή τα πνεύματα των Κωνσταντίνου Καραμανλή κι Ανδρέα Παπανδρέου παίζοντας το εθιμοτυπικό πινγκ πονγκ «Ανήκομεν εις την Δύσιν»/«Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» όμως όση μικροπολιτική κι αν κάνουν δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν ότι η χώρα έχει επιλέξει έναν σαφή δρόμο (αυτόν της Δύσης) κι έχει ορισμένες υποχρεώσεις ως μέλος υπερεθνικών οργανισμών (όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ). Είναι προφανές επίσης ότι αυτή η απρόκλητη επίθεση και οι εικόνες φρίκης που παράγει καθημερινά ενστικτωδώς μας βάζουν στο πλευρό των ανυπεράσπιστων, των αδύναμων και των εκτοπισμένων. Δηλαδή, των Ουκρανών.

Όλους; Σίγουρα όχι. Ο Πούτιν ασκεί, όχι μόνο στην Ελλάδα, μια παράξενη (πλην ευεξήγητη) γοητεία στους «θυμωμένους», δήθεν «αντισυστημικούς», της τελευταίας 15ετίας. Η πολιτική «ματσίλα» του που αγνοεί τους διεθνείς κανόνες «καλής συμπεριφοράς» έρχεται στα μέρη μας να κουμπώσει με 200 χρόνια αόριστης ρωσοφιλίας, αντιΝΑΤΟϊκά αντανακλαστικά και μια όλο και πιο mainstream οριζόντια ακροδεξιά αντίληψη. Πάνω απ’ όλα με ένα καλοταϊσμενο σύστημα από πολιτικούς, δημοσιογράφους και δημοσιολογούντες που ανέχονται τον «νεο τσάρο» και τον δικαιολογούν προπαγανδίζοντας τα συμφέροντά του.

Ξέρω, διαβολική σύμπτωση, αλλά τους θυμάμαι όλους αυτούς (όχι και πολύ παλιά, 3-4 χρόνια πριν) να συμπλέουν στις «Μακεδονομαχίες» κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών με τους πλέον διαπρύσιους #StandWithUkraine . Λες και τους Βορειομακεδόνες δεν τους γέννησε μανούλα που να θέλει ευρωπαϊκή προοπτική, λες κι αυτή η ευρωπαϊκή προοπτική δε θα αποτελούσε μια επιπλέον εγγύηση σταθερότητας στην ταραγμένη βαλκανική γειτονιά μας. Δεν τους θυμάμαι, επίσης, καθόλου να κριτικάρουν την κυβέρνηση της ΝΔ που εξακολουθεί να μην κυρώνει στη Βουλή τις επιμέρους συμφωνίες της συνθήκης για να μη δυσαρεστήσει τον Αντώνη Σαμαρά, τους φίλους του και τους υπερδεξιούς ψηφοφόρους της.

Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι έχει νόημα η φράση «εθνικό συμφέρον», τότε προϋποθέτει κοινή γλώσσα κι όχι κωλοτούμπες, ούτε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Προϋποθέτει μάλλον κι «εθνική συνεννόηση», ίσως με συμβούλιο πολιτικών αρχηγών πριν αποσταλεί πολεμικό υλικό στην Ουκρανία (σε μια ακόμα κίνηση «παντομίμας Μακρόν»). Κυρίως, υπάρχει ανάγκη και για μια συνειδητοποίηση του μεγέθους της χώρας παράλληλα με τη γεωπολιτική σημασία της. Η αλήθεια είναι ότι όσο μεγάλη είναι η δεύτερη, τόσο μικρό είναι το πρώτο. Παρότι αν δει κανείς τηλεόραση αυτές τις μέρες, θα νομίζει ότι όλος ο πλανήτης κρατάει την ανάσα του για τις ελληνικές κινήσεις στη διπλωματική σκακιέρα – «δεν είμαστε και νάνοι» που είπε κι ο έξαλλος τηλεοπτικός παρουσιαστής στον ρεαλιστή πρώην αρχηγό του πολεμικού ναυτικού. Αυτές οι ψευδαισθήσεις «εθνικού μεγαλείου» θα ήταν συμπαθητικά γραφικές, αν δεν ενίσχυαν και το σύνδρομο «εθνικής μειονεξίας» τώρα που ο Ερντογάν ανέλαβε ρόλο μεσολαβητή-Πόντιου Πιλάτου.

Έλα όμως που, στο τέλος της ημέρας, το «εθνικό συμφέρον» είναι το σκληρό νόμισμα με το οποίο συναλλάσσονται κι επιβιώνουν οι Ελλαδέμποροι. Ή εκείνοι που θέλουν να κάνουν πολιτική εσωτερικής κατανάλωσης ακόμα και στο όνομα ενός πολέμου. Δημιουργώντας άλλον έναν (τεχνητό) «εθνικό διχασμό». Δαιμονοποιώντας την κριτική σε μια δεξιά κυβέρνηση ως κριτική στη Δύση (λες κι απαγορεύεται) ή, και μη χειρότερα, ως αποθέωση του Πούτιν. Δικαιολογώντας ας πούμε, στη χώρα της λίστας Πέτσα, την απαγόρευση του RT και του Sputnik news.

Άντε τώρα να τους εξηγήσεις π.χ. ότι στο περιθώριο όλων αυτών που συμβαίνουν, οι συμφωνίες τρέχουν, ο χειμώνας καλά κρατεί κι ο σύντροφος Μπάιντεν με τον σύντροφο Μαδούρο αλλάζουν στάτους. Κι από μπλοκ βρίσκονται “in a relationship”. Έστω “complicated”…