Η Εκκλησία της Ελλάδος έκανε το σωστό το… 1864

Τα είπε όλα σε μία φράση του, ο ακαδημαϊκός Θεοδόσης Τάσιος: “Μην αγαπάς τον πλησίον σου. Αλλά να συμβάλεις στο θάνατό του; Έλεος!” Ο λόγος για την ανάγκη να υπάρξει ένας καθολικός εμβολιασμός, ώστε να υπάρξει στην κοινωνία το απαραίτητο τείχος ανοσίας, που θα σταματήσει την επέλαση του φονικού ιού.

Απ’ αυτή τη στήλη, έχω υποστηρίξει την αναγκαιότητα του υποχρεωτικού εμβολιασμού συγκεκριμένων ομάδων συμπολιτών μας -όπως για παράδειγμα του νοσηλευτικού προσωπικού, των εκπαιδευτικών, αλλά και των ιερέων. Για τους ιερείς ειδικά, είχα υποστηρίξει, από τις αρχές Ιουλίου, την ανάγκη να εμβολιαστούν, όχι μόνο γιατί ο Δεκαπενταύγουστος είναι μπροστά μας και το συνολο των πιστών θα σπεύσει να εκκλησιαστεί, αλλά γιατί έρχονται καθημερινά σε επαφή με πιστούς, πολλοί από τους οποίους είναι πάνω από 60 ετών. Μια ηλικιακή ομάδα, από την οποία πολλοί παραμένουν ανεμβολίαστοι και ο κίνδυνος να νοσήσουν βαριά και να χάσουν τη ζωή τους είναι άμεσος!

Στη χθεσινή συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, ναι μεν αποφασίστηκε η συστράτευση Εκκλησίας και Πολιτείας στην αντιμετώπιση των αρνητών του εμβολίου, οι ιεράρχες μας όμως δεν ήταν τόσο τολμηροί και αποφασιστικοί στην αντιμετώπιση του ζητήματος αυτού.

Συγκεκριμένα:

Θα περίμενα να ακούσω, ότι με πρωτοβουλία της Εκκλησίας -όχι της Πολιτείας- θα γινόταν υποχρεωτικός ο εμβολιασμός, όχι μόνο για τους ιερείς μας, αλλά και για τους νεωκόρους και τους ψάλτες.

Θα περίμενα να ακούσω, τα μέτρα, που θα πάρει η Εκκλησία -όχι η Πολιτεία- για τον τροπο που θα γίνεται ο εκκλησιασμός των πιστών, με το νέο δεδομένο της υψηλής και ταχύτατης μεταδοτικότητας της μετάλλαξης “Δ”.

Θα περίμενα να ακούσω, ποια μέτρα θα πάρει η Εκκλησία -όχι η Πολιτεία- για τους ιερείς και ιεράρχες εκείνους που είναι αρνητές του κορονοϊού -και το χειρότερο- προσπαθούν να επιβάλλουν την άποψή τους στους πιστούς με διαφορες απειλές, όπως εκείνες της απαγόρευσης εισόδου στους ναούς ή ότι τάχα θα τους αφορίσουν!

Θα περίμενα να ακούσω, ότι είναι θανάσινο αμάρτημα, να μην εμβολιαστεί κάποιος.

Και ειδικά στο θέμα αυτό, θα περίμενα η Σύνοδος να δικαίωνε τον μητροπολίτη Μεσσηνίας, που πρόσφατα υποστήριξε δημόσια τη θέση, ότι είναι αμαρτία ο μη εμβολιασμός και δέχθηκε την έντονη κριτική κάποιων άλλων μητροπολιτών, οι οποίοι υποστήριξαν ότι δεν πρέπει να γίνεται αναγωγή του εμβολιασμού σε… θεολογικό ζήτημα!

Από πότε η αυτονόητη χριστιανική πράξη αγάπης, όπως το να εμβολιαστείς, για να προστατέψεις τον πλησίον σου, αλλά και τον εαυτό σου και να μην σκέφτεσαι μόνο την πάρτη σου είναι “θεολογικό ζήτημα” ή ζήτημα δόγματος;

Και πριν κατηγορηθώ ότι “εισάγω καινά δαιμόνια” να υπενθυμίσω στους κάποιους ιεράρχες -γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν τους είναι άγνωστο- την εγκύκλιο με αριθ. πρωτ. 2997, που είχε εκδώσει η Εκκλησία της Ελλάδος το 1864.

Στα μέσα του 19ου αιώνα η Ελλάδα, αλλά και όλος ο πλανήτης, μαστιζόταν από διάφορα λοιμώδη νοσήματα, που οδηγούσαν χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο. Μία απ’ αυτές τις ασθένειες ήταν η ευλογιά. Ο τρόπος μετάδοσής της έμοιαζε με τον τρόπο μετάδοσης του Covid-19. Δημιουργούσε εξανθήματα και φουσκάλες στον ασθενή ο οποίος στις περισσότερες περιπτώσεις έχανε τη ζωή του.

Η ανθρωπότητα σώθηκε από την μάστιγα αυτή, με την παρασκευή του πρώτου -στην ιστορία της ιατρικής- εμβολίου, που περιείχε ζωντανό ιό απο αγελάδα (δάμαλις) για αυτό και ο εμβολιασμός αυτός την εποχή εκείνη ονομάστηκε δαμαλισμός. Μάλιστα από τη λατινική λέξη vacca που σημαίνει αγελάδα προέρχεται η λέξη vaccine που σημαίνει εμβόλιο.

Όπως και σήμερα, υπήρχε και τότε έντονο αντιεμβολιαστικό κίνημα. Μάλιστα οι θεωρίες συνωμοσίας της εποχής, έλεγαν ότι αν έπαιρνες εκείνο το εμβόλιο κινδύνευες να μετατραπείς σε… ζώο. Το κίνημα είχε εξαπλωθεί τόσο πολύ, που ακόμα και η Ιεραρχία της εποχής βγήκε μπροστά για να αντιμετωπίσει την υγειονομική κρίση.

Με την εγκύκλιο 2997 “περί δαμαλισμού και αναδαμαλισμού επί της νόσου ευλογίας” η Ιερά Σύνοδος της εποχής εκείνης χαρακτήριζε ως θανάσιμο αμάρτημα την άρνηση στον εμβολιασμό. Αναφερόταν χαρακτηριστικά στην εγκύκλιό εκείνη, για τους αρνητές, ότι “διαπράττουσι θανασίμου αμαρτήματος, γίνονται αυτόχειρες, ή ανάπηροι το σώμα και καταστρέφουσι προσέτι ιδίαις αυτών χερσίν τα ίδια αυτών φίλτατα, και ούτω καθιστάμενοι υπεύθυνοι ενώπιον θεού και ανθρώπων, επισύρουσιν εις εαυτούς την θείαν οργήν”. Και ακόμα ότι “γίνονται υπόδικοι της αιωνίου κολάσεως και τιμωρητέοι και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι”.

Αυτά το 1864…

Σήμερα, το 2021, κάποιοι ιεράρχες, όχι μόνο αρνούνται να χαρακτηρίσουν αμαρτία την άρνηση εμβολιασμού, αλλά ασκούν και σκληρή κριτική σε όσους τολμούν να πουν αυτό το αυτονόητο: Ότι δηλαδή ο εμβολιασμός είναι πράξη αγάπης και προσφοράς στον πλησίον και ότι η άρνησή του είναι αμαρτία..!

Ποιος ξέρει… Ίσως στην… “δογματική” να έχει προστεθεί και το… “πολιτικό κόστος”..!

Και απ’ ότι φαίνεται κάποιοι στην Εκκλησία το μετράνε πολύ..!