Ίσως δεν είναι και τόσο διχαστικός ο Μητσοτάκης

Οι «αντανακλαστικές» αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης στο χθεσινό διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη για την πανδημία, ήταν αρνητικές. Οι περισσότερες από αυτές αναφέρθηκαν στον διχαστικό λόγο που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός προκειμένου να μεταθέσει ευθύνες στους πολίτες και να δημιουργήσει διχόνοια ανάμεσα σε «εμβολιασμένους» και «ανεμβολίαστους». Όμως αυτός ακριβώς ο «διχαστικός λόγος» φαίνεται πώς καθόλου δεν ,,,δίχασε την αντιπολίτευση. Αφού για μία ακόμη φορά εμφανίστηκε να αντιδρά άμεσα απέναντι στην Νέα Δημοκρατία.

Πρόκειται για ένα συγκυριακό φαινόμενο που αξίζει να εξετάσει κανείς λίγο πιο προσεκτικά. Κυρίως γιατί τείνει να γίνει πλέον ο κανόνας. Πράγμα που δεν ίσχυε -με τέτοια αυστηρότητα- το πρώτο διάστημα της διακυβέρνησης της χώρας από την Νέα Δημοκρατία. Αντιθέτως όπως διαπιστώθηκε σε αρκετές περιπτώσεις οι προσεγγίσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης ήταν διαφορετικές απέναντι στις κυβερνητικές δηλώσεις η πρωτοβουλίες. Η αντιπολίτευση δεν παρουσιάζονταν ως «μονομπλοκ».

Το Κίνημα Αλλαγής επί παραδείγματι πολλές φορές είπε «ναι» σε κυβερνητικές πολιτικές ή νομοθετικές πρωτοβουλίες. Χαρακτηριστική περίπτωση το νομοσχέδιο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων τον Ιούλιο του 2020. Ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε ιδιαίτερα μετριοπαθή γραμμή σε πολλά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής στηρίζοντας κυβερνητικές αποφάσεις ενώ ψήφισε και πολλά νομοθετήματα. Ακόμη και το ΚΚΕ το Φθινόπωρο του 2019 με την θέση που προέβαλλε για την ψήφο των απόδημων, έγινε η «γέφυρα» προκειμένου να ψηφιστεί ο σχετικός νόμος από όλα τα κόμματα, πλην του Μέρα 25.

Αυτό που έχει αλλάξει, δεν εντοπίζεται κατά κύριο λόγο στην αντιπολίτευση. Τα κόμματα που την συναποτελούν συνεχίζουν να έχουν διαφορές τακτικού ή στρατηγικού χαρακτήρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει το κυρίαρχο κόμμα με βάση τα ποσοστά του και με διακηρυγμένη διάθεση να κερδίσει τον χώρο του κέντρου. Αυτό δηλαδή που θέλει διακαώς και το ΚΙΝ.ΑΛ, στοιχείο που για την ώρα διατηρεί τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Το Μέρα 25 διατηρεί διακριτές αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως στα ζητήματα που αφορούν την οικονομία. Το ΚΚΕ με την αντίληψη που έχει για την Ευρωπαϊκή Ένωση διαφωνεί θεμελιακά με όλους τους υπόλοιπους.

Αντικειμενικά οι όποιες αλλαγές πρέπει να αναζητηθούν στην κυβέρνηση. Εύκολα βρίσκονται αν αναλογιστεί κανείς μια σειρά «μεταρρυθμίσεων» τις οποίες θέλησε να υλοποιήσει και βρήκαν αντίθετη την κοινή γνώμη: Εργασιακό νομοσχέδιο – κατάργηση του 8ωρου, αλλαγές στην εκπαίδευση, ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών με την αστυνομία στα ΑΕΙ. Αυτά παράλληλα με το κεντρικό ζήτημα που απασχολεί κάθε κυβέρνηση της υφηλίου αυτή την εποχή: Την αντιμετώπιση της πανδημίας. Οι κυβερνητικοί χειρισμοί και η επιμονή του Μεγάρου Μαξίμου στην ορθότητα τους παρά τα απογοητευτικά αποτελέσματα δημιουργούν κοινωνικές αντιδράσεις. Με τις οποίες συντάσσεται η αντιπολίτευση, μια και αυτά τα μηνύματα παίρνει από την κοινωνία.

Με λίγα λόγια συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις για την δημιουργία ενός «αντι – Ν.Δ» ρεύματος στην κοινωνία. Κάτι που «οσφραίνεται» κάθε πολιτικός μηχανισμός που διαθέτει στοιχειώδη εμπειρία. Πόσο μάλλον τα κόμματα της αντιπολίτευσης.