Σε αυτή την queer παράσταση οι ομοφοβικές ελληνικές σειρές των ’90s συνομιλούν με το tinder

Ο Βασίλης Βηλαράς παρουσιάζει στο ΚΕΤ τον “Λοιμό”, μια μουσική παράσταση φτιαγμένη από τα υλικά που γεμίζουν καθημερινά τα newsfeed μας. Η πατριαρχία, ο σεξισμός, τα give aways, οι γυναικοκτονίες, η ομοφοβία, ο φασισμός, οι close friends, η αστυνομική βία, το victim blaming, ο παραλογισμός των dating apps γίνονται τραγούδια σε μια μουσική performance για το τσίρκο που λέγεται Ελλάδα.

Ένα show που διατρέχει τη μουσική ιστορία της χώρας και ανακαλύπτει πόσα προβληματικά τραγούδια έχουμε τραγουδήσει εν αγνοία μας μεγαλώνοντας. Ένα show που, πιστό στη σταθερή εθνική μας ανάγκη να εξευρωπαϊστούμε, επιτρέπει να συνομιλούν οι Abba με τον Ζαμπέτα, η Dua Lipa με την Τζένη Βάνου, οι ομοφοβικές ελληνικές σειρές των 90s με το tinder και οι διεθνείς έρευνες περί αύξησης κακοποιημένων γυναικών την περίοδο της καραντίνας με τα ρεμπέτικα τραγούδια.

“Το βασικό υλικό της παραστασης είναι η, δίχως πάτο, ανοησία που μαστίζει την χώρα εδώ και δεκαετίες. Αυτή η χώρα είναι από μόνη της πηγή έμπνευσης, ευτυχώς ή δυστυχώς” αναφέρει στο NEWS 24/7 ο Βασίλης Βηλαράς και συνεχίζει μιλώντας το πώς εμπνεύστηκε κάτι τέτοιο “όλο αυτό ξεκίνησε μέσα στην περίοδο της καραντίνας, όταν μετασχηματίστηκε η διάθεση μου απέναντι στο θέατρο. Τα περισσότερα άτομα που γνώριζα επαγγελματικά, ανυπομονούσαν να ανοίξουν ξανά τα θέατρα. Εγώ, το αντίθετο. Θα ήθελα να λειτουργήσουν ξανά μόνο αν σταματούσαμε να βλέπουμε όλα αυτά τα παρωχημένα έργα σε «φρέσκα» ανεβάσματα. Έτσι δοκίμασα να φτιάξω μια παράσταση με μια δραματουργία που θα μιλάει για όλα όσα με απασχολούν στο εδώ και το τώρα. Και το μεγαλύτερο όχημα για μένα αυτή την περίοδο είναι η μουσική. Ανέσυρα μια παλιά συνειδητοποίηση μου, πως η μουσική μας κουλτούρα είναι γεμάτη από τραγούδια με κακοποιητικό στίχο και τα υπόλοιπα πήραν τον δρόμο τους μαζί με τη πολύτιμη βοήθεια των συνεργατών μου, του Χάρη Κούσιου και της Κέλλυς Παπαδοπούλου”.

Γιατί όμως τώρα η παράσταση αυτή; “Αν θέλω να πω κάτι με αυτήν την παράσταση είναι ότι χαίρομαι που ονομάζουμε πλέον γυναικοκτονίες τα εγκλήματα πάθους, ότι η τοξικότητα στις σχέσεις είναι αληθινό πρόβλημα και όχι ένδειξη πάθους, ότι η κοινωνική αμηχανία δεν είναι μειονέκτημα αλλά δείγμα ευαισθησίας, ότι δικαίωμα στη γόβα έχουν όλα τα άτομα ανεξάρτητα από την ταυτότητα φύλου τους, ότι ήρθε το τέλος της συγκάλυψης των βιαστών μας, ότι δεν συμφωνω με καμία κυβερνητική πρακτική ως τώρα και μάλλον αυτό δεν θα αλλάξει στο μέλλον και τέλος, πως κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επιβιώσουμε σε μια εχθρική για την ανθρωπότητα περίοδο, και αυτό είναι ήδη αρκετό”.

Μπορεί κανείς να ξυπνήσει το πρωί και να βάλει Τζένη Βάνου πριν κατέβει στην πορεία για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Μπορεί να ακούσει σε podcast μια οικονομική ανάλυση στο δρόμο για να συναντήσει το sex-date του. Μπορεί να υποστεί ομοφοβική επίθεση στο δρόμο για την πρόβα του. Μπορεί να δηλώνει φεμινίστρια και να ταράζεται με τις δηλώσεις της Λατινοπούλου, μιας γυναίκας πολιτεύτριας.

“Παίζετε” και συνδυάζετε πολύ με αντιθετικά ζεύγη, όπως συμπεραίνω από το δελτίο Τύπου. Θέλετε να μας μιλήσετε γιαυτα; Η εποχή είναι γεμάτη αντιθέσεις. Έχουμε μια κυβέρνηση που κανείς δεν εγκρίνει. Και όμως από κάποιους ψηφίστηκε. Οι μισθοί πέφτουν, τα ενοίκια ανεβαίνουν. Χτίζουμε μια πλασματική εικόνα στα social media προκειμένου να αναζητήσουμε τον αυθεντικό μας εαυτό. Η αστυνομία μάς χτυπάει με κάθε ευκαιρία επειδή θέλει το καλό μας. Είναι σχιζοειδής η περίοδος. Συνεπώς δεν ξέρω πως μπορεί κάποιο άτομο να παράξει έργο αυτό τον καιρό και να αφήσει όλη αυτή την πληροφορία απέξω.
Εμείς μεταφράσαμε αυτές τις αντιθέσεις με βάση τον τρόπο που ζούμε. Μπορεί κανείς να ξυπνήσει το πρωί και να βάλει Τζένη Βάνου πριν κατέβει στην πορεία για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Μπορεί να ακούσει σε podcast μια οικονομική ανάλυση στο δρόμο για να συναντήσει το sex-date του. Μπορεί να υποστεί ομοφοβική επίθεση στο δρόμο για την πρόβα του. Μπορεί να δηλώνει φεμινίστρια και να ταράζεται με τις δηλώσεις της Λατινοπούλου, μιας γυναίκας πολιτεύτριας.
Είμαστε πολύπλοκα όντα. Συχνά δεν έχουμε ιδέα τι κάνουμε και που οδεύουμε. Γι’ αυτό και δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουμε ρωγμές. Νομίζω ότι είμαστε ολόκληροι ρωγμές.

Αλήθεια, πόσα προβληματικά τραγούδια έχουμε τραγουδήσει εν αγνοία μας μεγαλώνοντας;
Δυστυχώς πολλά. Και το χειρότερο είναι ότι ο κόσμος που βλέπει την παράσταση, μας ενημερώνει για κάποιο ακόμα τραγούδι που δεν σκεφτήκαμε να χρησιμοποιήσουμε. Προσωπικά, έχω ένα θέμα με την μουσική κουλτούρα της χώρας. Μου αρέσει η ελληνική μουσική αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν ένα σωρό προβληματικά, κακοποιητικά και προσβλητικά τραγούδια σε αυτήν. Και με διασκεδάζει πολύ που τελευταία υπάρχει μια -δίκαιη- συζήτηση σε σχέση με το ότι η τραπ μουσική προτείνει στους νέους μια προβληματική αντιμετώπιση σε σχέση με τις γυναίκες και δεν βλέπουμε ότι και οι προηγούμενες γενιές που μεγάλωσαν με Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου, για παράδειγμα, έχουν τις ίδιες προβληματικές αναφορές. Απλώς δεν το προσέχουμε γιατί δεν ακούμε.
Στίχοι όπως: «θέλω τη σφαλιάρα μου από τον άνθρωπο που αγαπώ», «το ξύλο της χρονιάς μου φαίνεται πως θες», «εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή», «αν ήσαστε όλες σας σωστές δεν θα υπήρχαν άντρες μες τις φυλακές» και πολλοί άλλοι ακόμα, παίζονται ακόμα ωραιότατα στα ραδιόφωνα, είναι μέρος του αξιοσέβαστου «έντεχνου» τραγουδιού και ευθύνονται σε ένα βαθμό για την ρομαντικοποίηση της βίας.

Αυτά τα δύο χρόνια της πανδημίας, τι ήταν αυτό που σας έκανε ιδιαίτερη αίσθηση; Που θα λέγατε πως ήταν καθοριστικό μέσα στον εγκλεισμό μας;
Μεγαλύτερη αίσθηση μου κάνει η έξοδος από την πανδημία. Φανταζόμουν ότι τα πράγματα θα αλλάξουν έστω και λίγο αλλά διαπιστώνω μια μεγάλη καούρα να επιστρέψουμε όντως σε αυτή την περιβόητη «κανονικότητα».

Θα ήθελα να μην ξαναδώ ταινία που μιλάει για ένα queer άτομο σκηνοθετημένη από έναν cisstraight λευκό άντρα. Θα ήθελα να μην ξαναδώ τον Οθέλλο να ανεβαίνει στην Αθήνα με λευκό πρωταγωνιστή, βαμμένο μαύρο.

Τι θα θέλατε να αλλάξετε γύρω σας;
Θα ήθελα να αποκτήσουμε συλλογικά τη διάθεση να διαβάζουμε τα πράγματα γύρω μας με πολιτικό και όχι φιλοσοφικό πρόσημο. Θα ήθελα να μην ξαναδώ ταινία που μιλάει για ένα queer άτομο σκηνοθετημένη από έναν cisstraight λευκό άντρα. Θα ήθελα να μην ξαναδώ τον Οθέλλο να ανεβαίνει στην Αθήνα με λευκό πρωταγωνιστή, βαμμένο μαύρο. Θα ήθελα να διαβάζουμε περισσότερες γυναίκες συγγραφείς. Θα ήθελα να υπάρχει δημοσιογραφική κάλυψη στη δίκη του Λιγνάδη. Θα ήθελα να ξαναμπούν τα παγκάκια στην πλατεία Βικτωρίας, ώστε να έχουν κάπου να κάτσουν οι πρόσφυγες που ξεροσταλιάζουν εκεί. Θα ήθελα να μην μας χρειάζεται άλλο ο όρος diversity σιγά-σιγά. Θα ήθελα να διαθέσουμε λίγο χρόνο για να στηρίξουμε εθελοντικά πρωτοβουλίες όπως ο «άλλος άνθρωπος». Θα ήθελα αυτοί οι πέντε πλούσιοι κύριοι που κάνουν κουμάντο στον πλανήτη να νοιάζονταν όντως για τον πλανήτη.

Σκηνοθεσία: Βασίλης Βηλαράς/Σκηνικά-Κοστούμια: Δήμος Κλιμενώφ/Φωτισμοί: Βάσια Ατταριάν/Επιμέλεια ήχου: Άλεξ Βηλαράς/Εκτέλεση παραγωγής: Θάλεια Γρίβα/Ερμηνεύουν: Βασίλης Βηλαράς, Χάρης Κούσιος, Κέλλυ Παπαδοπούλου

Κάθε Τετάρτη μέχρι τις 25 Μαΐου | 21:00/Διάρκεια: 90 λεπτά/Εισιτήρια: 10€ (κανονικό), 8€ (φοιτητικό, άνω 65), 5€ (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ, ΑΜΕΑ)/Η παράσταση πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού./ Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων- Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, 11364 Κυψέλη, Αθήνα/προπώληση εισιτηρίων: viva.gr

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις