Δέσποινα Βανδή: Τα συγκινητικά λόγια για την Αλεξίου και το δημόσιο ευχαριστώ

Η ανακοίνωση της Χαρούλας Αλεξίου πως αποσύρεται από το τραγούδι, πριν από μερικές βδομάδες, έκανε τους θαυμαστές της, τους συνεργάτες και τους συναδέλφου της να συγκινηθούν. 

Η απόφαση της αγαπημένης ερμηνεύτριας έφερε σε όλους όσους την αγαπούσαν και την άκουγαν, πολλές αναμνήσεις από το παρελθόν και από τα συναισθήματα που ένιωσαν ακούγοντας τα τραγούδια της. 

Κάτι ανάλογο συνέβη και στη Δέσποινα Βανδή, η οποία μπορεί να μην συνεργάστηκε με την Χαρούλα Αλεξίου στην καριέρα της και ούτε να την γνώρισε προσωπικά ποτές αλλά δηλώνει μεγάλη θαυμάστριά της.

Η Δέσποινα Βανδή προχώρησε σε μια πολύ συγκινητική εξομολόγηση και μια πραγματική κατάθεση ψυχής αφιερωμένη στην αγαπημένη ερμηνεύτρια, μέσα από ανάρτησή της στο Instagram.

Η γνωστή τραγουδίστρια έγραψε το πώς ξεκίνησε να ακούει τα τραγούδια της Χαρούλας Αλεξίου, εξέφρασε πόσο την εκτιμά και την ευχαρίστησε δημόσια, ενώ ανέφερε πως όλα αυτά “ήθελε μια μέρα να της τα πει”.

Η ανάρτησή της:

“Καβάλα 1979… 

Στο σχολείο θυμάμαι να ζωγραφίζω AC/DC πάνω στο θρανίο και στις μαθητικές μου τσάντες!Ωστοσο κάθε φορά που πήγαινα στο σπιτι της αδελφής μου άκουγα τις δικές της μουσικές! Ο πρώτος δίσκος με ελληνικά τραγούδια που κράτησα στα χέρια μου ήταν εκείνος της Χαρουλας και του Μανου Λοιζου! «Όλα σε θυμίζουν»… Αν και δε με αφορούσε ιδιαιτερα το ελληνικό τραγούδι εκείνη την περιοδο, η φωνή αυτής της γυναίκας διείσδυε με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο στην παιδική ψυχή μου! 

Θεσσαλονικη… 

Στην επόμενη σκηνή θα σας πάω σε ένα κατάμεστο θέατρο στο θέατρο Δάσους! Φοιτήτρια εγώ, ανυποψίαστη,θυμάμαι να φτάνω καθυστερημένα και να μπαίνω με βουρκωμένα ματια μόνο με το άκουσμα της φωνης της! Η δικη μου φωνή πάλι εκείνη τη νύχτα έκλεισε καθώς ήμουν από κάτω και ούρλιαζα για το τραγούδι που θα θελα να ακούσω! «Την μπαλάντα της Ιφιγένειας»! Δεν το είπε ποτε! Από εκείνη τη συναυλία δεν άργησα και πολύ να ξεκινησω το δικό μου ταξίδι! Ούτε άργησε και η στιγμή που κατέβηκα στην Αθήνα! 

Αθήνα 1995… 

Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με βρίσκουν σε ένα μικρό διαμέρισμα με ένα κρεβατι ,έναν καναπέ, ένα τραπέζι και..τον σκύλο μου! Μόνη σε μια άγνωστη πόλη όπου και οι 2-3 άνθρωποι που γνώριζα ήταν με τις οικογένειες τους-μέρες που ήταν – και σε μια γειτονιά που ακόμα την περπατούσα για να τη μάθω…με πήρε το παράπονο «πανσέληνος» «σε ένα μινορακι»… 

Τα χρονια περνούσαν και όσο κι αν απολάμβανα η και χανόμουν μέσα στη δίνη των όσων ζούσα για μένα η Χαρουλα Αλεξιου δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πως πρέπει να ερμηνευεται το λαϊκό τραγουδι!Ήταν καταφύγιο! Η φωνή της είχε μια θερμη που συνδεόταν με την ψυχή, μια θλίψη που είχε τις σωστές αποχρώσεις! Η χαρά ειπωνοταν με μια αληθινή εξωστρέφεια κι ο έρωτας με την υπόσχεση μιας μεγάλης αλήθειας και άλλοτε με ένα σαγηνευτικό παράπονο! Η Χαρουλα Αλεξιου ερήμην της χρωμάτισε πολλές σελίδες της ζωής μου! Δεν έτυχε ποτε να την γνωρίσω! Και από συστολή δεν το επεδίωξα! Ήθελα να την έχω μέσα μου όπως εγώ τη φανταζομουν από 10 χρονων… 2020 ακόμα Αθήνα… Σε ευχαριστώ για όσα με εκανες και με κανεις να νιώθω χρονια τώρα…άθελα σου…και ηθελημένα μου! Έτσι! Γιατι ήθελα μια μέρα να στα πω…”